Mijn blinddoek zwart zwart,

het hart klopt hard hard.

Een hand reikt,
een stem spreekt:
Laat me je leiden,

laat je maar gaan,

naar vreugde, naar liefde,
naar dansen, of dood.
Wil ik me geven?
durf ik dat aan?

Het lot laat geen keuzes,
de dwang dwingt vanzelf.
Een hand reikt,
een stem spreekt:

Laat me je leiden;
laat je maar gaan,
naar pijn en verzachting,
naar binnen, naar ver.
Moet ik me geven?

Kan ik dat aan?

Mijn geest laat niet lopen,
mijn wil wil geen kooi
Een hand reikt,
een stem spreekt:

Laat me je leiden;
laat je maar gaan,
naar beter of noodlot,
naar morgen of ooit.

Kan ik me geven?

moet ik daar aan?

Bestaat er een code,

een knop in mijn kronkels,

n’oneindig getal,
waarmee ik me kan overgeven,
zonder overgeven mee te varen
met wat is, of komen zal?

3 december

NASCHRIFT
Overgave is niet opgeven
Naar aanleiding van bovenstaande tekst vroeg een enkeling zich bezorgd af of het een afscheid van het leven was. Was het overgeven een aankondiging van opgeven?
Voor alle duidelijkheid en ter geruststelling: Nee, dat is het dus niet. Zeker niet. Eerder een zoeken naar het goede leven.
Op het moment kom ik het thema van overgave meer dan ooit tegen. Hoe een weg te vinden tussen beheersen en verzetten tegen wat ik niet wil, of niet ken en het meegaan met dat wat ik niet kan veranderen? Het zoeken naar een vorm van overgave zonder opgeven, zonder mijn hoofd in de schoot te leggen. Dat is een lastige strijd.
(Zeker in mijn huidig gekwakkel met veel onzekerheid hoe dit leven verder verloopt.
Maar het is ook een strijd waarbij veel te winnen valt. Die ook gaat over hoe ook te genieten van wat zich wel aandient.

Je op het goede moment kunnen overgeven is een vaardigheid die zich niet alleen loont bij ziekte en verlies, maar ook bij liefde, hoge bergen en een gunstige wind.
Een hogere vorm van levenskunst, die ik nog graag verder blijf oefenen.
Om dat te benadrukken heb ik de afbeelding bij deze tekst ook gewijzigd.