Belangstellenden kunnen zich melden bij de klantenservice van de CBB: klantenservice@cbb.nl of tel. 0341-565477. De verkoopprijs is gelijk aan die van het zwartschrift (€ 22,00).
Het audioboek is binnenkort ook beschikbaar via Passend Lezen.
Deel dit nieuws vooral met iedereen die graag zou luisteren naar Jan’s verhaal!
P.S. Er zijn momenteel geen fysieke boeken meer beschikbaar.
Dan, tot slot, de playlist van de Prematoriumparty. De playlist bevat de complete speeches en optredens van de mensen die daarvoor toestemming hebben gegeven. We hopen dat jullie hierdoor kunnen meegenieten van de prachtige dag die wij gehad hebben, of dat je als je erbij was herinneringen kan ophalen aan papa’s afscheid.
Dit is het laatste bericht wat wij zullen delen op papa’s kanalen. We willen jullie nog eenmaal ongelofelijk bedanken voor al jullie steun, kaartjes, berichten en liefde. Bedankt voor alles wat jullie voor papa en voor ons hebben gedaan.
Veel liefs,
Paula, Ivar, Ruben en Jeske 🕊
Lieve allemaal,
Zoals beloofd hierbij de video van de interviews die bij een aantal vrienden van Jan zijn afgenomen na de Prematoriumparty.
Met heel veel dank aan:
Mari Sanders
Angelique Krüger
Eveline Sonneville (camera)
Veel dank ook aan alle geïnterviewden voor hun mooie woorden.
We zullen komende tijd alleen nog enkele speeches/optredens van de Prematoriumparty delen in de vorm van een playlist.
Gistermiddag (23 mei 2023) hebben we zoals papa wilde met een intiem groepje voor de laatste keer afscheid van hem genomen. Het was heel mooi en wederom met een lach en een traan, én met een portje op de kist.
Liefs,
Paula, Ivar, Ruben en Jeske
Papa wilde graag dat wij de aftermovie van zijn Prematoriumparty de dag na zijn overlijden online zouden zetten, dus dat doen we! Zodat iedereen mee kan genieten van zijn dag.
We willen jullie nogmaals ontzettend bedanken voor al jullie steun de afgelopen periode en voor het mede mogelijk maken van de Prematoriumparty, zodat hij afscheid kon nemen op de manier zoals hij wilde.
Volgende week komen ook de interviews met gasten van de Prematoriumparty online.
Liefs,
Paula, Ivar, Ruben en Jeske
Met grote dank aan: Joost Ooijman Producties (camera’s en edit) & Ivo Voragen (geluid)
We hebben vandaag afscheid genomen van de grootste levensgenieter van de lage landen. Wat zijn we ongelofelijk trots op jou.
Jan is vredig aan zijn laatste reis begonnen, omringt door liefde.
Jan Troost houdt zich al vijftig jaar bezig met opkomen voor de belangen van gehandicapten, wat overigens een vreselijk woord is, net zoals mindervaliden en burgers met een functiebeperking dat ook zijn. Nog nooit is er een adequaat woord bedacht, en dat hoeft ook niet. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen die met niets zijn begonnen en met niets zullen eindigen.
Erik Verhees: Levensgenieter en strijdmakker.
Binnenkort verschijnen de herinneringen c. q. memoires van Jan Troost in boekvorm met als titel “Troost Over Leven; 50 jaar belangenbehartiging en ondeugd”. De titel dekt de lading. In het met ruim 200 pagina’s goed gevulde boek kijkt Jan Troost met een glimlach terug op zijn leven in de vorm van korte stukjes uit de praktijk, vlotjes en vol humor geschreven. Zijn kindertijd en jeugdjaren in de Sint Maartenskliniek in Nijmegen komen langs, en blijken de basis te vormen voor een leven lang belangenbehartiging. En hij is niet de enige wiens jeugd bepalend is geweest voor zijn of haar verdere plek in het leven. Ook minder alledaagse onderwerpen zoals het ouder worden en de dood (die steeds dichterbij komt) met een handicap worden open en eerlijk beschreven. En het tragische verhaal van Samme en Jelte, dat voor verdriet zorgde, maar uiteindelijk ook voor acceptatie. Ook de legendarische jaarlijkse bezoeken aan het carnaval in Maastricht maken deel uit van de opgeschreven ervaringen en de strijd om betaald werk die lang en moeizaam is. Want in Nederland staat ook dit onderwerp niet hoog op de agenda. Het boek is een echte aanrader voor iedereen die wel eens een gehandicapt iemand in levende lijve heeft gezien, maar het werk is vooral ook een cultuurhistorische studie van de laatste vijftig jaar over hoe te leven met een beperking als je tevens je plek opeist in de maatschappij die soms alleen in theorie van ons allemaal is.
Levenskunstenaar en strijdmakker.
Erik is de eerste lezer van het boek wat hem in concept is toegestuurd. Vanaf nu is het mogelijk om het te bestellen in de voorverkoop. https://troostoverleven.nl/boek/
De revalidatie is begonnen. (foto Marion Arts)
De lange weg
|
|
|
|
|
|
Canisius Wilhelmina Ziekenhuis
Ambulance
De ambulancebroeder en zuster hielpen me heel rustig, heel aardig overigens, en ze maakten mij klaar voor transport. En waarschijnlijk hebben ze me toen al een bloedverdunner gegeven, omdat ze wel in de gaten hadden dat er iets goed mis was. En natuurlijk dacht ik zelf ook wel aan bijvoorbeeld iets met de hersenen, want ja, daar denk je dan wel aan. Toen ik in de ambulance lag was het vrij snel dat ik weer wat gevoel in mijn arm en been terugkreeg, dus ik was eerlijk gezegd wel een klein beetje gelukkig. Maar ondertussen was ik ook al aan denken: stel dat het niet helemaal terugkomt. Dan kan ik net als een oude vriend van mij toen ik op het internaat zat nog eens even gezellig een nieuwe rolstoel aanvragen met aan één kant twee hoepels. Die jongen had Polio en met die twee hoepels kon hij met één arm rijden.
Aan de monitor
Ik kwam bij een heel aardige dame te liggen. Deze oudere dame had ook een beroerte gehad en was er zeker slechter aan toe dan ik. Een ontzettend lief mens. Waar ik toevallig wel achterkwam toen ik daar zo lag aan de apparatuur, want dat doen ze dan natuurlijk, dat ik toen het lezen al heel erg lastig vond. Ik dacht: misschien gaat dat nog wel over. Ik kon de ondertiteling niet lezen op de tv. Ik zag dubbel… ik dacht: o jee, o jee. De volgende morgen bij de controle bleek dat mijn arm en been in ieder geval weer goed op gang waren en dat ik mijn hele leven waarschijnlijk wel cholesterolremmers en bloedverdunners zou moeten blijven slikken. Tijdens het gesprek twijfelde ik: moet ik nou wel of niet zeggen tegen de dokter dat ik wat slecht zie? Want ja, je denkt er wel over na: mijn grootste angst is niet meer kunnen rijden omdat er iets met m’n ogen was. Hij checkte het, hij hield gewoon even z’n vinger aan de ene kant van mijn ogen en aan de andere kant of ik die zag. Ja, die zag ik, dus ik was al iets rustiger. Mijn hart liep hartstikke goed, dus ik mocht de volgende morgen weer naar huis. Paula heeft me weer keurig opgehaald en met haar auto zijn we naar huis gereden. Ik moest het héél rustig aan doen, want dat was het advies vanaf het begin. Ik dacht oorspronkelijk: binnen 14 dagen zal ik wel weer aan het werk zijn. Dat was eigenlijk mijn plan. Want ik zag er nog hetzelfde uit als ik in de spiegel keek, ik praatte weer goed, ik had geen last van mijn arm en been.
Ontoegankelijke medische apparatuur
Maar goed, daar heb ik meteen maar even een foto van gemaakt en gezegd dat we daar nog wel eens mee aan de slag gingen.
Theatergroep Aaibaarheidsfactor 10 (foto Jan van Teeffelen)
 |
|
Kort geleden werd ik door Jonathan en Leonie studenten aan de Utrechtse Universiteit benaderd of ik aan dit onderzoek wilde mee werken en vanuit Inclusie Verenigt deze stage wilde begeleiden. Na overleg met de Docent aan de Universiteit en het bekijken van de onderzoekopzet hoop ik dat jullie mee willen werken aan dit onderzoek. Dit onderzoek functioneert als een probleem constatering van
sociaal-maatschappelijke problemen en problemen voor de mentale gezondheid die het gevolg zijn van het niet serieus nemen van het VN-verdrag Handicap.
Voor Inclusie Verenigt kan dit verslag dienen als wetenschappelijke onderbouwing voor maatschappelijke problemen. Omdat ik ook signaleer dat vele mensen uit onze achterban andere verwachtingen hadden en inmiddels de frustratie toe neemt. Sta ik zeker achter dit onderzoek en hoop dat jullie er aan mee willen werken.
Jan Troost
Leonie en Jonathan
https://survey.uu.nl/jfe/form/SV_6nBEjOf4RCgZw3Q
Probleemstelling:
Sinds het tekenen van het VN-verdrag Handicap inzake gelijke rechten mensen met een beperking is er nog te weinig veranderd. Er zijn grote sociaal-maatschappelijke en psychische problemen die mensen met een fysieke beperking ervaren door het niet naleven van dit VN-verdrag. Dit onderzoek wil deze gevolgen in kaart brengen, zodat er in de praktijk iets aan kan veranderen. Dit onderzoek zal uitgevoerd worden voornamelijk door middel van kwalitatief onderzoek, zoals interviews en focusgroepen met mensen met een fysieke beperking. Op basis hiervan zullen een probleem constatering en een analyse tot stand komen. Hieruit wordt duidelijk hoe het probleem is opgebouwd en hoe het dus aangepakt kan worden. Tevens zal de rol van de Nederlandse overheid uitvergroot en geanalyseerd worden. Hier zal kritisch over worden gesproken. Het doel van dit
onderzoek is aandacht voor het probleem vergaren en een inzicht in de problemen bieden, zodat de levenskwaliteit van de mensen met een fysieke beperking verhoogd kan worden.