Categorie archief: reisverslag

Expeditie Griekenland 2003

 

Donderdag, 23 Januari 2003

 Gisteravond zijn we rond 23.00 uur gearriveerd in het Sheriton hotel op Schiphol. Na een diner met de Commissie Arbeid en Handicap in het restaurant Karel de Vijfde in  Utrecht wat overigens een prima diner was ,alleen de lift bij deze prachtige monumentale pand was zeer traag.

Grand hotel Karel de Vijfde Utrecht

Rob Vullings vriend en ADL vergezelt me want ik heb de verwachting dat de situatie wat toegankelijkheid betreft in Griekenland niet veel beter is dan in Nederland. De reden dat we naar Athene gaan is dat het Europees Jaar van mensen met een handicap officieel wordt geopend a.s. zondag. Er worden 1500 mensen verwacht uit heel Europa. Na de auto geparkeerd te hebben onder Sheriton Hotel , midden op Schiphol checken we in. De kamer is niet echt aangepast maar de deuren zijn breed genoeg zodat ik toch naar het toilet kon. Het is een mooi hotel maar zeker niet goedkoop. Na nog een paar telefoontjes te hebben gedaan gaan we even kijken hoe we morgen naar de luchthaven kunnen. Het is maar vijf minuten lopen naar de lift, maar die doet het niet. Hopelijk is het morgen weer in werking. Het is nu 24.10 en we besluiten om nog maar even een borrel te pakken in de bar. Rond 01.00 sluit de bar en gaan Rob en ik naar onze kamer. Na de laatste politieke ontwikkelingen via Netwerk tot ons te hebben genomen gaan we naar bed.

 Vrijdag 24 Januari 2003

Om 6.30 gaat de wekker en na een kort nachtje staan we op, pakken de boel weer in en begeven we ons naar het ontbijt. Ik heb me echt verbaasd over de uitstekende geluidsisolatie van dit hotel.

Shereton hotel

Je hoort letterlijk niks van buiten ondanks dat ons hotel midden op de luchthaven ligt. De juffrouw in het restaurant is uiterst vriendelijk haalt een stoel weg en bezorgt ons koffie. Na het ontbijt vertrekken we naar onze kamer om de bagage op te halen. Rob checkt uit en ik breng nog even het zakmes van Rob terug naar de auto, want om nu bij de douane aangehouden te worden met een mes lijkt me niet echt verstandig zeker niet na 11 september. De lift doet het gelukkig en we zijn inderdaad binnen vijf minuten op het vliegveld als rolstoelgebruikers moet je altijd 2 uur van tevoren aanwezig zijn. We vertrekken naar de vertrekhal waar we Annemiek  Goris, collega van Alexander van de Kerkhof (directeur Europees jaar 2003) tegenkomen.

Rob en ik halen onze tickets op bij de balie van de KLM. De folder over gehandicapten passagiers is bij de Schiphol medewerker niet bekend maar hij wijst wel op de mogelijkheid om een kaart te krijgen zodat ik niet steeds mijn medische gegevens hoef in te vullen. Als we naar het inchecken terug komen kan ik het formulier mee nemen. Rob en ik checken ons in en de bagage wordt overgedragen. Alle informatie is goed doorgegeven. Ik kan met mijn eigen rolstoel naar de gate rijden en daar staat personeel te wachten om mij in het vliegtuig in de vliegtuig rolstoel te helpen. Eerst haal ik het formulier op en dan door naar de douane.  Nadat onze telefoon ,video, geld en pieper door het röntgenapparaat zijn gehaald, mogen we door het metaal detector poortje wat natuurlijk blijkt te piepen. Na een uitgebreide fouillering ook van de rolstoel vervolgen we onze reis. Net toen we ons begonnen af te vragen waar de lift was komen er twee personeelsleden van de KLM aan die heel vriendelijk vragen of ik meneer Troost ben. Ja dus, ze helpen ons verder want de lift is verstopt . Voordat we het vliegtuig in gaan wil ik nog even op Nederlandse bodem naar het aangepaste toilet. Mooi toilet maar wat wel op viel was dat iemand aan het alarmkoord had getrokken maar er was niemand. Zet zelf het alarm maar even af. Maar vraag me wel af wie op dit alarm reageert want er komt niemand op af. Geëscorteerd door onze twee KLM ers komen we bij de gate. Na de formaliteiten word ik in de kleine rolstoel van de KLM geholpen die inmiddels op de grotere vliegtuigen standaard is. De ruimte in het gangpad is net groot genoeg om door te rijden. Met wat gepas en gemeet komen we op de plaats van bestemming.

vliegtuigrolstoel

Ik schuif over op de stoel en Rob en Gemma medewerkster van de Nationale Commissie komen naast met zitten. Het vliegtuig vertrok op tijd en de start van de landingsbaan gaat geruisloos goed. De KLM zorgt ervoor dat je op de plaats blijft zitten door je goed te bedienen met koffie, drankjes en hapjes. Halverwege krijg ik het toch even benauwd, want ik moet naar het toilet. Als het goed is de kleine rolstoel ook aan boord. Met behulp van de stewardess en Rob word ik met mijn kleine rolstoel naar het toilet gereden. Het personeel van de KLM mag je niet tillen, dus je moet het zelf kunnen af hulp bij je hebben. Tillen is een handeling die door het personeel i.v.m. regelgeving binnen de luchtvaart niet mag worden verricht. Maar goed het voordeel van zo’n toilet in een vliegtuig is dat ze zo klein is dat je niet kan omvallen. Na de noodzakelijke actie ben ik van mening dat ik wel een glas wijn verdien heb. Rond half 2 zijn we geland, tijdens de landing was er veel turbulentie veroorzaakt door grote hoosbuien boven Athene.  Nadat de andere passagiers het vliegtuig hebben verlaten zijn we aan de beurt. Het rolstoeltje wordt nu weer binnengereden nu door 2 medewerkers van de Griekse luchthaven.

Gemma staat te wachten.

De gloednieuwe luchthaven is goed toegankelijk met ook toegankelijke toiletten voor iedereen zowel mannen als vrouwen met en zonder handicap kunnen er gebruik van maken. Maar ook de waterfonteintjes op hoge en lage hoogte valt op. Het vervoer gaat met een taxi naar Athene. De file is hier ook een begrip geworden. Onze delegatie is gescheiden onderweg met een taxi naar Athene. Het was 14.00 uur toen we instapten, benieuwd hoe laat we aan komen. Het verkeer is zoals in veel Zuid – Europese landen.  Wie is de sterkste is en wie het hardste toetert. Rond vier uur waren we eindelijk bij hotel Titania. Lieke, Gemma en Annemarie kwamen bijna tegelijkertijd aan. Alleen wij betalen 27,50 en hun 37,50 euro voor de zelfde rit vanaf het vliegveld. Dat krijg je als je alles aan de vrije markt overlaat. Na met Henrieke (mijn voorlichtster bij de CG-Raad) gebeld te hebben,  ivm een persbericht over het regeerakkoord , gaan we rond 18.00 naar de lobby om samen met Lieke, Gemma en Annemarie iets te gaan eten.

Gaten in de stoepen.

Eerst gaan we wat drinken in een klein cafeetje waar Annemarie 2 jaar geleden ten huwelijk is gevraagd. De straten en stoepen in Athene zijn echt hopeloos. Grote gaten in de stoepen ze zijn vaak verzakt. Op en afritten ontbreken en er is hier ook geen enkel restaurant toegankelijk. In een klein café nemen we een Ouzo met ijs en wat kleine Griekse hapjes. De restaurants zijn pas rond 21.00 uur open, zolang moet we ons dus hier maar vermaken. Na een lange zoektocht vinden we een restaurant met live muziek waar we uiteindelijk naar binnen kunnen. Hier hebben we prima Grieks gegeten. En na een overlevingstocht zijn we rond 23.00 uur weer terug gekeerd in het Hotel. We hebben nog even op de daktuin van ons hotel gestaan op de elfde verdieping en genoten van het uitzicht van de stad. Het uitzicht op de Akropolis een (oude heuvel waar de volksvergadering plaats vond) eigenlijk het begin van onze democratie, waarden en normen die nu gemeengoed zijn in een groot gedeelte van de wereld. Niet voor niets stelt het logo van de CG-Raad een amfitheater voor , rond 23.30 gaan Rob en ik na een lange dag naar bed.

 Zaterdag 25 januari.

 Vanochtend rond 8.30 zijn we opgestaan. Het ontbijt hebben we samen met Martijn Da Costa en Rika Detmers genuttigd. Vandaag gaan we naar de Acropolis de Tempel van Griekenland. Na een tocht dwars door Athene en kwamen we tor onze verbazing een aantal toegankelijk stadsbussen tegen de hier rond rijden een klein aantal maar wel uit Nederland , bussen van DAF en den Oudste. Wat we hier kunnen,  moet toch ook in Nederland kunnen? De stoepen op de toeristische route zijn iets beter onderhouden maar we zijn maar een paar stoplichten met rateltikker tegen gekomen en alleen bij het parlementsgebouw. De op en afritten zijn soms wel mooi , maar zijn meestal niet aanwezig. Het aantal mensen met een handicap in het straatbeeld is een zeldzame verschijning. Bij de Acropolis aangekomen moet wel een heel stelle helling omhoog met een soort kinderkopjes zoals ze ook in Maastricht liggen. Mijn nierstenen zijn,  na dat we boven zijn aangekomen helemaal vergruist scheelt weer een dure behandeling in Nederland. Rob is er van overtuigd dat we naar boven kunnen een van de medewerksters had ons verteld dat er een ramp was om boven te komen. Nou een ramp was er niet maar een ramp was het wel. Later spraken we iemand van de cultuurpolitie die verantwoordelijk was voor de cultuurschatten dat hij zich er voor schaamde dat deze parel van de Griekse Cultuur niet toegankelijk was voor mensen in een rolstoel. Het was zijn droom dat het alsnog toegankelijk zou worden, maar hij vertelt dat zo’n zeven rolstoelgebruikers met hulp per jaar toch de top hebben bereikt. Rob en ik mochten gratis door, Martijn, Rika, Annemarie, Gemma en Lieke moesten eerst betalen in een onbereikbaar tolhuisje. Later begreep ik wel waarom we niet hoefden te betalen. Het eerste gedeelte van de tocht was zwaar. Steil en hobbelig maar na wat kleine trapjes waar Rob me behendig op reed. Vanaf dit punt hadden we een prachtig overzicht over het Epidaurus theater de bakermat  van van de democratie waar voor het eerst de burger mee besliste over het beleid.

Het Epidaurus theater

Dit zelfde theater heeft symbool gestaan voor het logo van de CG-Raad. Dus alleen dat was al de moeite waard. De expeditie naar de top waar het Pantheon staat is van heel andere orde. De trappen volgen elkaar in een snel tempo op maar ook over stenen die deel uitmaken van de rotsige bodem. Rob zorgt ervoor dat het achterwiel verbonden blijven met de grond want, tillen is ook hier een gevoelig punt.

De wielen blijven op de grond.

Na ± 150 meter de hoogste top bereikt na de laatste grote trap. Voor de tempel is het goed rusten. Martijn loopt voor me zodat als Rob uitglijdt er nog een kans is dat we ooit weer beneden komen. Het enorme complex wordt momenteel gerestaureerd met behulp van de Europese Commissie. Boven aangekomen ontmoeten we een Duitse rolstoel gebruiker die hier ook is i.v.m. de opening van het Europees Jaar. Hij gaat ons zelfs voorbij wat me toch even in mijn nationale gevoel krenkt even zie ik die voelbalwedstrijd uit 1974 Nederland- Duitsland door mijn gedachte flitsen. Het museum wat alleen te bereiken is door af dalen d.m.v. een grote trap is indrukwekkend met veel originele stukken afkomstig van de tempel van de Goden. Het toilet is niet toegankelijk maar gelukkig krijgen we toestemming om er gebruik van te maken. Net op tijd want, ze sluiten om 14.30 het complex door middel van een sirene worden we gewaarschuwd. Omdat we als laatste vertrekken zit de bewaking ons op de hielen.

Op de hielen

Met ware doodsverachting gaan we terug. Na een 20 minuten zijn we in een record poging weer beneden. Iedere keer gaat er achter ons een hek dicht  achter ons.

De zwaartekracht helpt ons om sneller naar beneden te gaan. Onder aan de berg aangekomen puffen we uit en realiseer ik me als de Goden van Athene een handicap hadden gehad. We nu een toegankelijk Europa hadden. Halverwege stoppen we bij een klein restaurant om weer wat energie te krijgen en ons vochtbalans weer op peil te brengen. We zaten lekker buiten onder het afdak en nadat we onze maaltijd hebben afgerekend lopen we terug naar het hotel. Moe maar onder de indruk van wat we hebben gezien gaan Rob en ik even naar onze kamer om het stof van eeuwen oud te verwijderen. Rond 19.00 hebben we een diner met de Nederlandse delegatie. Bestaande uit NSGK, VWS, SZW en de Nationale commissie. Het diner was in het restaurant met dat prachtig uitzicht.

 Zondag 26 januari.

 Rond 9.30 zijn we gaan ontbijten. Rob is vandaag even naar vrienden want, ik moet vandaag echt werken. Peter Schoofs van de NSGK en ik gaan even een stuk lopen en bijpraten. Ik merk toch wel dat ik Rob mis als professionele duwer. Peter is zeer behulpzaam maar duidelijk minder ervaren. In het hotel aangekomen wisselen we nog wat informatie uit en rond 12.00 uur ga ik naar het restaurant waar we een ontmoeting hebben met Bengt Linguest. Speciale rapporteur van de Verenigde Naties samen met hem, Rika, Martijn en een delegatie van de  Gehandicaptenraad  uit Zweden. Zweden en Nederland willen samen verder werken met Agenda 22. ( De voorloper van het huidige VN Verdrag).

Om 16.00 gaan we naar de openingsbijeenkomst van het Europees Jaar van de Gehandicapten 2003. Rob en ik moeten even wachten, want er zijn maar 2 aangepaste busjes met blauw zwaailicht en half geblindeerde ramen worden we vervoerd naar het concertgebouw. Onze chauffeur heeft een dusdanige rijstijl dan een van de Grieken met rolstoel en al omdonderd. Ik kon nog net voor komen dat hij met zijn hoofd op het wiel van een van de anderen viel. Met vereende krachten wordt hij weer op zijn wielen gezet. Na allerlei beveiligings mensen gepasseerd te hebben worden we netjes naar de grote zaal geleid.

Overleg

Overal zijn hellingbanen aangebracht en er is ook een aangepast toilet wel zonder slot maar ach. Rob ontdekte dat er in de kleine zaal een bijeenkomst is dus daar ook nog maar even naar toe. De openingstoespraak door de president van Griekenland was belangrijk daarna volgende er nog velen. De tolk voorziening was wel aanwezig maar Yannis Kadanstan praatte zo hard dat je de vertaler niet kon horen en Yannis sprak Grieks. Ik heb toen maar gekeken naar de gebarentolken. Gerdinand en zijn vrouw tolkten en ze zijn echt heel goed.

Het lied van een blinde Franse pianist en de voorstelling van een Griekse theatergroep die bestond uit mensen die spastisch zijn aangevuld met andere theatermensen speelde  Odyssee. Ondanks dat ik geen Grieks spreek was ik erg onder de indruk.  Rond 22.00 was het afgelopen waarna we gezamenlijk aten en dronken op het Europees Jaar. Martijn kwam me ophalen omdat Horst een Duitse rechter met mij wilden spreken over hoe we het in ons hoofd haalde dat wij als gehandicapten beweging geen actie voerde tegen de Nederlandse euthanasie wet. Ik heb geprobeerd onze Nederlands standpunt uit te leggen.

Poster ter herinnering aan de moord op mensen met een handicap in nazi Duitsland.

Euthanasie ligt in Duitsland uiterst gevoelig. Door de moord op 300.000 mensen met een handicap in de tweede Wereldoorlog. En dat snap ik als geen ander. Het woord euthanasie betekend daar heel iets anders. Maar op dit thema hebben we echt een goede tolk nodig. We hebben toen  afgesproken het gesprek later voort te zetten.Na dit heftige gesprek even ontspannen in de bar.

Na wat Grieks hapjes en met heel veel Europees vertegenwoordigers gesproken te hebben worden we weer naar ons hotel gebracht. Boven in de bar van het hotel komen we de delegatie weer tegen. Hebben tot s’ nachts half 4 gebrainstormd over het Europees Jaar. Verschillende ideeën kwamen naar voren zoals een kook cursus voor koks door de Coeliakie vereniging om te leren hoe je glutenvrij moet koken, een Suske en Wiske stripboek met als thema het Europees jaar. Een pin-up kalender van modellen met een beperking , deelname aan de Vierdaagse van Nijmegen met een grote delegatie vanuit het Europees jaar, rolstoel gebruikers die de Koningin begeleiden naast de Gouden Koets tijdens Prinsjesdag en nog vele andere bruisende ideeën. Een zeer inspirerende avond met de nodige Ouzo, Metaxa en Raki wat bijzondere inspiratie gaf .

 Dinsdag 28 januari 2003

 Rond 9.30 schrikken we wakker kleden ons vliegensvlug aan en begeven ons aan het ontbijt, waar de serene stilte aan de ontbijttafel merkbaar was en na een lichte maaltijd ter voorbereiding van ons vlucht terug halen we onze koffers op en ontmoeten we Alexander later in de lobby. Na onze koffers te hebben ingeladen vertrekken we naar het vliegveld. Onze chauffeur zou het niet slecht doen op het circuit van Zandvoort. Met blauw zwaailicht en soms met de sirene aan heeft deze chauffeur mij van mijn vlieg angst afgeholpen want, als we deze rit overleven dan zijn we zo gelukkig. Bas Treffers pikken we op in een dodenrit. Onderweg zie ik nog dat een Griek een andere automobilist uit de auto sleurt omdoet ze tegen elkaar aan gereden zijn. Een heftig volk, ook in het praten met elkaar. Op de luchthaven aangekomen willen Rob en ik inchecken maar er zijn geen tickets. Dan krijg je het toch we even benauwd. In de computer staat wel dat we aan boord zitten maar de tickets zouden bij Lieke en Gemma zijn en die zijn al door de controle. Dus bij de balie van de KLM worden we keurig verder geholpen en die roepen Lieke en Gemma op. Maar helaas ze reageren niet , gelukkig heb ik het nummer van Alexander bij me. Dus via Nederland bel ik zijn 06 nummer. Alexander en Lieke komen dan ook snel ,maar dan blijkt dat zij ook geen tickets hebben voor ons. Dan besluit de KLM medewerkers maar om onze ticket te verliezen, want dan kan hij wel nieuwe tickets maken. Dus wij vullen het formulier in dat we onze tickets hebben verloren en krijgen anderen. Ik ga in het shopping center nog snel wat kopen voor Ivar en Jeske mijn kinderen, nog even een sanitair stop en dan naar huis. In de wachtruimte worden Bas, Linda en ik door personeel opgehaald want rolstoel gebruikers gaan als eerste het vliegtuig in. Onze speciale stoel staat weer klaar en na het inklappen van de rolstoel en het overschuiven op de gewone stoel in het vliegtuig mag de rest van het volk binnen komen. Precies op tijd vertrekken we en heb ik tijd om mijn dagboek bij te werken. De stewardessen zijn erg vriendelijk en ben toch wel blij dat we met de KLM zijn gevlogen. Rob zegt dat we gaan dalen en dat is een juiste constatering. Mijn oren doen zeer en ik hoor bijna niets meer een vervelende bijkomstigheid van het vliegen. Maar ja, als ik over de Apeldoornse weg rij heb ik dit probleem ook. Na een wat harde landing en nadat de rest van de passagiers zijn uitgestapt, worden we door het personeel van de KLM weer terug gebracht naar onze eigen vertrouwde rolstoel. De stewardessen geven aan dat ze al meerdere malen hebben aangegeven dat in iedere DC3 de stoelen zo dicht op elkaar staan dat het bijna onmogelijk is om met de speciale KLM rolstoel tussen de stoelen door te rijden. Ik geef aan dat ik dit aan de orde zal stellen in het overleg met de KLM want als CG-Raad zijn we nauw betrokken. Bij de verbeterslag van de KLM als het gaat om passagiers met een handicap. De rest van de delegatie staat ons bij de uitgang van de slurf op te wachten met het kussen uit mijn rolstoel. Onze wegen scheiden zich bij de roltrap. Rob en ik moeten op zoek naar de lift maar die blijkt kapot te zijn. Na een snelle sanitaire stop komen we een hulpverleenster van de Internationale Hulpdienst (IHD)tegen. Zij begeleiden alle gehandicapten passagiers die niet met de KLM vliegen. Zij weet een verborgen lift die ons ook naar de hal brengt waar onze koffers liggen. De rest van de delegatie is ook pas net klaar, want de koffers waren eerst verdwenen maar nu hadden ze onze koffer vast op de kar gezet. We nemen afscheid en ieder gaat zijn weegs. Maar na vier dagen ontstaat er een team er dat is toch van belang. Rob en ik lopen nadat we de lift hebben gewonden nog lang het Sheraton Hotel om dit parkeerkaart voor mijn auto te betalen. Omdat we in het Sheraton overnacht hebben krijgen we een korting van 15% op het parkeertarief. Met onze koffers dalen we via de lift af in de parkeergarage. Nadat we geconstateerd hebben dat er niet in de bus was ingebroken laden we de koffers in. IK wilde Rob 3 papaplus die hij tijdelijk realiseerde dat de rode koffer die we hadden ingeladen. Onze koffers niet want, mijn slot was zwart en niet zilver. Wat nu! We zijn maar teruggelopen met de koffer ‘naar het Sherton hotel waar we het probleem voorleggen aan de vriendelijke medewerkster die ons ook had geholpen aan de parkeerplaats. Ze heeft een aantal diensten op Schiphol gebeld wat uiteindelijk leidde tot een goed bericht. De koffers was per ongeluk meegenomen door een andere passagiers. Die het gelukkig ook ontdekt heeft. Zin de aankomsthal zijn we via via uiteindelijk terechtgekomen bij dhr. Koks die zich verontschuldigde maar onze koffers waren bijna identiek. Rond 20.30 eindelijk in de bus terug naar huis. Onderweg nog even gegeten in Motel Maarsbergen. Rob thuis afgezet en hup naar huis. Paula was blij dat ik er was en na een goede nacht rust de volgende morgen weer aan de bak.

SLAAP LEKKER

Werkbezoek Curaçao 2004

Zaterdag 13 maart 2004

Rond 7 uur word ik wakker gemaakt door onze Jeske, onze dochter van 7 jaar oud. Paula (mijn vrouw) en ik besluiten dan ook maar om op te staan. Ivar onze zoon van 9 jaar slaapt nog, hij is net als ik geen ochtend mens. Jeske heeft gisteravond nog een mooie foto standaard gemaakt van een mooie beplakte papieren beker, met haar foto erin, en er een euro ingeplakt voor oorbellen (voor Jeske natuurlijk). Ik heb de hint begrepen. Na een kop koffie en een beschuit met krabsalade en ei, helpt Paula mij om de bagage in de auto te zetten. De komende 10 dagen ben ik op Curaçao, om een werkbezoek te brengen, in de oprichting van de nieuwe gehandicapten en chronisch zieken Raad van de Nederlandse Antillen. Dit is na mijn reis naar de Paralympics in Japan (1998) de langste reis die ik als voorzitter ga maken. Na een dikke kus neem ik afscheid van Ivar, Jeske en Paula die er 10 dagen alleen voor staat. Maar ja dat is ze inmiddels al gewend na 8 jaar voorzitterschap. Onderweg bel ik Rob Vullings, mijn vriend en reisgenoot. Waarmee ik ook al in Rusland en Griekenland ben geweest, en die altijd mijn vaste hulp is op hobbelige reizen. Rond 8:45 kom ik aan bij Rob in Nijmegen. En na het inladen van de bagage vertrekken we naar Ouderkerk aan de Amstel waar we rond 10:15 aankomen.

Videoverslag van onze reis in 2004

De reis kan beginnen

Gerda een oude internaats vriendin van de Maartenskliniek die ik al vanaf /1972\ ken. Gerda verwelkomt ons samen met haar vriend Ronald en hun zoon Thijs. Mijn bus laten we hier staan, en na een laatste bak oer-Hollandse koffie, brengt Ronald ons naar Schiphol. Rond half twaalf kwamen we aan op Schiphol, en na het inchecken kopen we in de Taxfree shop nog wat video tapes. Om half een moeten we ons melden in gate 11 zijn. Na nog 2 keer het invaliden toilet te hebben gebruikt (want nu kan het nog) worden we door een vriendelijke KLM medewerkster naar de opstelplaats voor minder valide gebracht, in de nabijheid van de slurf die ons naar het vliegtuig brengt. Tijdens het wachten maken we kennis met Ab en Hilde die toevallig naar hetzelfde hotel als wij. Om precies half een worden we als eerste aan boord gebracht.

Vliegtuigrolstoel

De paramedische dienst helpt me  met een rolstoel van de luchthaven op mijn stoel, dit keer naast het raam. Om 13.40 stijgt het vliegtuig op, en over 6939 km zouden we landen op Curaçao. Na een korte tussenlanding op Sint-maarten zullen we omstreeks 17.18 uur plaatselijke tijd landen. De reis zelf zal zo’n acht en half uur duren. Na een bak koffie en een glaasje rode wijn, krijgen we onze maaltijd, bestaande uit: kip en rijst, een salade die iedereen laat staan en een stukje taart. Na 3 uur vliegen ga ik naar het toilet samen met Rob en de steward in mijn kleine KLM rolstoel. In een vliegtuig staan is normaal lastig, maar bij turbulentie lijkt het net een achtbaan. Gelukkig is het toilet zo klein dat je niet om kan vallen. Samen met Rob en de steward beland ik weer in de mij vertrouwde vliegtuigstoel. Heb  het gevoel dat ik de marathon van New York heb gelopen. Rob doet zijn middag slaapje en ik besluit maar video te gaan kijken. Ik begin aardig stijf te worden en werk mijn dagboek maar bij.

Sint Maarten

Om 22:30 Nederlandse tijd zijn we geland op Sint-Maarten dit vliegveld ligt aan zee, en bij het landen kom je wel heel dicht bij het water. En dan op Sint-Maarten moeten we een uur en een kwartier wachten in het vliegtuig voor we verder vliegen. Het is 26 graden, waardoor de temperatuur zeer ‘behaaglijk’ is. Het is al donker als we opstijgen, en na het opstijgen landen we om 20:01 op het vliegveld van Curaçao. De purser vertelde ons dat we moesten wachten tot iedereen uit het vliegtuig was en we opgehaald zouden worden door een auto die ook het voedsel normaal kwam ophalen. Met deze wagen worden we uit het vliegtuig gehaald. Mijn eigen rolstoel was door paramedisch personeel uit elkaar gehaald op Schiphol, en met mijn wielen was iets goed mis gegaan. Ze paste er gewoon weg niet meer in. Na veel gedoe besluiten we dat ik tijdelijk gebruik zal maken van een rolstoel van de luchthaven, maar deze rolstoel miste een band en op de velg word ik door een vriendelijke medewerker naar de hal gebracht. Na veel gefoeter lukte me het om het wiel te repareren. De KLM medewerker was meteen bereid om de schade te vergoeden. Maar ja, daar doet je rolstoel het niet beter van. Blij dat ik weer op eigen ‘benen’ verder kan gaan. We halen onze koffers op en Rob en ik lopen naar de uitgang.

Het ontvangst commitée

Daar worden we ontvangen door het bestuur van de raad van gehandicapten en chronisch zieken van de Antillen. Het comité Bestaat uit de voorzitter Nelson Coffie, Tine Grigoria coördinatrice, De secretaris Jamillie Hailee, Joyce Oniel van de GGD, en onze chauffeur Wilfried Harra oftewel ‘Boy’, zo kent iedereen hem op het eiland.

Hotel Breezes

Boy zou ons de komende 10 dagen ondersteunen, rijden en bewaken. Rob en ik worden door Boy naar hotel Breezes gebracht, waar Nelson Coffie en Tine Grigoria al weer klaar stonden om ons naar de receptie te brengen. Een uiterst vriendelijke medewerker van het hotel brengt ons naar onze hotelkamer. Een grote kamer met uitzicht op zee, met daarvoor een zwembad en prachtige palmbomen. 2 grote kingsize bedden en een mooie aangepaste badkamer met badzitje. Na onze koffers achtergelaten te hebben gaan we terug naar de receptie, waar we een blauw polsbandje om kregen, die we niet meer mochten afdoen, want dan zijn we niet herkenbaar als gasten. Dit hotel kent het zogenaamde alles inclusief arrangement, wat inhoud dat alle drankjes, eten, hapjes, en andere activiteiten in de prijs ingecalculeerd is.

                        Cocktails

Het kent maar een beperking en dat is dat we onze delegatie geen koffie kunnen aanbieden, want ze mogen er niet in. Het blauwe bandje zal wel een soort van slavenarmbandje zijn, om ons nog eens te wijzen op onze Nederlandse slavenhandel. Na afscheid genomen te hebben gaan we rond 22:00 plaatselijke tijd eerst wat eten en drinken. De bediening is uiterst vriendelijk. Later op die avond onder het genot van live reagie muziek drinken we samen met Ab en Hilde een blue Curaçao. Om 00:30 liggen Rob en ik eindelijk op bed, waar we eerst de airco hebben uitgezet want die maakte net zoveel lawaai als ons vliegtuig.

Zondag 14 maart 2004

Rond 7 uur gaat de wekker en na een koude verkwikkende douche gaan we lekker ontbijten met veel vers fruit. Rond kwart over 10 staat onze ‘Boy’ ons al op te wachten in de lobby om ons naar de sociale werkplaats ‘Santa Marta’ te brengen. De sociale werkplaats in Curaçao ligt op het terrein van een oud landhuis, waar vroeger de slaven werkzaam waren.Het terrein is immens groot waar de landheer heer en meester was! Een periode waar Nederland niet graag aan herinnerd word. Het terrein is afgezet met hekken en word zwaar bewaakt. Nelson Coffee hebben we thuis opgehaald, en we rijden na dat we ons gemeld hebben bij de bewaker naar het kantoor van de directeur. De directeur Wilfrido Cristina en Peter Meijer wethouder van Ermelo begroete ons zeer uitbundig.Peter is een graag geziene gast op het eiland en de sociale werkplaats van Ermelo en ‘Santa Marta” hebben een samenwerkings-band.

Nelson Coffie, Tine Grigoria en mevrouw Meyer voor het kantoor van Santa Marta

WilFrido laat ons een korte videoband zien van de situatie zoals zij het terrein aantroffen om er een sociale werkplaats te starten. De oude gebouwen waren toen nog een bouwval, en nu 3 jaar later zijn al die gebouwen prachtig gerestaureerd. De te werkgestelde zoals de mensen die in WSW verband werken worden genoemd en maken prachtige producten. Op dat moment stonden de koetsen met prachtige paarden al klaar om ons over het terrein te rijden. Helaas was het voor mij onmogelijk om in de koets te komen. We hebben nog wel even gekeken hoe we deze koetsen toegankelijk konden maken.

Peter en ik zijn naar het landhuis gelopen waar trappen met terrassen onze toegang versperde. Maar Cristina de Directeur had aan de zijkant van het gebouw (uit het zicht) een keurige helingbaan inclusief aangepast toilet zonder het histories gebouw aan te tasten. In het ouwe landhuis was een museum ingericht over de periode dat de slavernij nog heerste.

Peter Meyer wethouder Ermelo en Jan Troost voor het Landhuis

In een van de bijgebouwen was een winkeltje ondergebracht waar de verschillende producten die “de te werkgestelden” maken te koop waren. De producten varieerden van aardewerk, poppen, geitenleren tassen, tot en met prachtige hand werk producten. Bijna al deze dingen worden gemaakt door mensen met een verstandelijke handicap.  Omdat het zondag is zijn de te werkgestelden natuurlijk ook een dagje vrij nodig hebben.

Onze lunch met geitenvlees onder de veranda

De directeur bood ons gezelschap een lunch aan onder de veranda want het was ondertussen wel al 29 graden waar we een heerlijke soep en gesloten brood met geitenvlees kregen aangeboden, en na een heerlijk glas wijn kwam een Bedfort (een oude vrachtwagen) voorgereden. Een van de grote attracties van Santa Marta de gehele carrosserie is van hout gemaakt, zelfs de bumpers! Helaas was het onmogelijk om in de vrachtwagen te komen want er is nog helaas geen lift. Peter en ik rijden samen met onze chauffeur Boy achter de Bedfort aan voor een tocht over het terrein. De leguanen zie je overal, een lekkernij op het eiland.Het terrein is immens groot en je ziet de liefde waarmee alles word gerestaureerd, van de waterbekken tot de slaven hutten met hun omheining van cactussen.

De houten Bedfort helaas nu nog zonder lift

Na een spannende rit en nog een video nemen we afscheid van de bevlogen directeur.Boy brengt ons terug naar het hotel waar we in Jimmy’s bar onze maaltijd gebruiken. De Caribische nachten zijn lang en na een laatste cocktail met Ab en Hilda, want Rob heeft al eerder het strijdtoneel verlaten. Rond half 1 belanden we eindelijk in bed.

Maandag 15 maart 2004

Rond 7 uur gaat de wekker Rob en ik gaan ontbijten vandaag worden we niet door Boy opgehaald want de bus moet naar de garage. Erik is vandaag onze chauffeur met een oude gele Amerikaanse schoolbus met een lift, worden we opgehaald. Vandaag bezoeken we het activiteiten centrum Fuphafi een mooi verbouwd huis waar dadelijk 14 mensen met een handicap dagbesteding krijgen aangeboden. Hier vind het strategische overleg met de Gehandicapten en Chronisch zieken Raad in oprichting plaats. Na het overleg worden we terug gebracht naar ons hotel waar we ons even opfrissen en de lunch gebruiken. Om 13.30 uur gaan we met de schoolbus naar het MGR Verriet instituut voor revalidatie en woonvormen.

Jamila de secretaris (met onze bus op de achtergrond)

MGR Verriet instituut voor revalidatie en woonvormen.

De directeur ontvangt ons en we krijgen een rondleiding door de Fysiotherapie en de ergotherapie deze afdelingen hebben ook een belangrijke functie in het bepalen van de voorzieningen op het eiland zowel werkvoorzieningen als in de thuissituatie. Voor de hele Antillen zijn er zes medewerkers in dienst. Daarna gaan we naar een aparte afdeling voor heel jonge kinderen. Lange rijen met zeer vrolijk geschilderde hekkenbedjes die mij terug deden denken aan mijn eigen revalidatie tijd. Veel kinderen zitten buiten onder de veranda de kinderen worden liefdevol verzorgd door zowel de Antilliaanse medewerkers als een aantal uit Nederland afkomstige stagiaires. Hierna bezoeken we de orthopedische werkplaats waar prothese en orthese worden gemaakt. Op dit moment zijn ze nog net in staat om zelf de orthopedisch schoenen te maken De gipsmodellen worden hier gemaakt en dan naar Nederland verzonden om als schoen weer terug te komen, Wat opvalt is dat bijna alle ortesen in vrolijke kleuren leer zijn uitgevoerd. Ook het enthousiasme van de chef van de werkplaats die in Nederland is opgeleid, is hartverwarmend. Hierna bezoekt onze delegatie de Directeur Henk hij vertelde ons over de fusie met de organisatie van verstandelijk gehandicapten en de ontwikkelingen rond de AVBZ Algemene Verordening Bijzondere Ziektekosten. Onze AWBZ deze nieuwe wet heeft veel goede dingen gebracht de zorg heeft dan ook een grote verbetering gekend de laatste jaren. Mede hierdoor is ook de acceptatie van kinderen die een handicap krijgen door geboorte of ongeluk door de ouders toegenomen omdat hiervoor veel meer aandacht is. Steeds vaker blijven kinderen ook thuis wonen. Veel Antillianen zien het krijgen van een kind nog steeds als straf van God. Bij moeilijke revalidatie gaat men nog wel naar Nederland. CVA is een van de meest voorkomende handicaps op het eiland, en ook diabetes komt heel vaak voor, waar het helaas vaak te laat ontdekt wordt. Wat helaas nog vaak lijdt tot amputaties en blindheid.

Rietveld

Hierna gaan we naar een prachtig pand, ontworpen door architect Rietveld. Hier zitten groepen van 14 jongeren, zowel een jongen als een meidengroep, bijna allemaal verstandelijk of dubbelgehandicapt. Grote slaapzalen met 14 bedden erin. Oude tijden herleven voor mij en het doet me denken aan mijn eigen revalidatie periode. Wat overigens opvalt, zijn de goede rolstoelen die goed aangepast zijn voor de kinderen. Men is al paar jaar bezig om meer geld te krijgen, om te zorgen dat deze kinderen ook meer privacy krijgen. Hierna gaan we naar de woonvorm, waar men ons vol trots hun eerste snoezelruimte  laten zien. Een heerlijke ruimte waar alle bewoners individueel de aandacht  krijgen die ze zo hard nodig hebben. Door deze prachtige rustgevende ruimte is het medicijn gebruik ook afgenomen. Hierna krijgen we een rondleiding door de diverse woongroepen. De bewoners leven grotendeels buiten, binnen de afrastering van hun woongroep. Met meerdere slapen ze in een kamer, en overdag gaan veel mensen naar de activiteitenbegeleiding ergens op het terrein. Tijdens het afscheid komen we een jonge enthousiaste revalidante tegen die ons bij haar thuis uitnodigt. Moe, maar voldaan brengt onze chauffeur ons terug naar ons hotel.

Rob en ik zijn vanavond bij de Italiaans gaan eten, een van de 4 restaurants die het hotel heeft. Na een duik in het zwembad gaan naar de Cocktail Bar Onder het genot van de dagelijkse live optredens en genietend van de overheerlijke cocktails zoals Bleu Curaçao, Flying Dutchman en Bloody Mary vertrekken we om middernacht naar onze kamer waar Rob en ik al snel in slaap vallen.

Dinsdag 16 maart 2004

Om 7 uur gaat de wekker, en na een koude douche nemen we even de tijd om uitgebreid te lunchen. Om 9 uur staat Boy met zijn gerepareerde bus weer klaar om ons naar Trobista. Het centrum voor mensen die blind of slechtziend zijn. Het centrum is voortgekomen uit de blinden vereniging, en is nu een dagopvang en revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden.

Delegatie uit  Curaçao met Peter Meijer , directeur Estel en Wilfrido Cristina 

De directeur Estel heb ik al in Nederland kunnen ontmoeten. Het gebouw is pas gerenoveerd en heeft een grote zaal en verschillende kleinere waar de activiteiten plaats vinden. De meeste mensen zijn door diabetes blind geworden. Tante Nellie geeft hier les in braille op oude Perkins braille machines die inmiddels behoorlijk versleten zijn. Hier maak ik ook kennis met Doesja, ze praat eigenlijk alleen maar thuis. Hier kan ze alleen maar communiceren met haar braille machine. Voor haar ontwikkeling zou het heel belangrijk zijn dat ze ook thuis een braille machine zou hebben.

 

   Ons busje van Betasda met onze chauffeur Boy

 

 

 

 

Tante Nellie en Doesja achter de perkins

Doesja is net zo oud als Jeske, en ik smelt voor haar grote ogen. Ik vertelde tegen tante Nellie dat ik zou proberen om in Nederland een goede machine voor haar zou zoeken. Tante Nellie is al lang gepensioneerd maar de beste braille lerares van het eiland. Na een knuffel van Doesja en nog een snel bezoek aan de nieuwe daicystudio waar gesproken boeken worden gemaakt.

Overleg Statenleden

Daarna rijden we weer snel naar ons hotel om te brunchen, want om 2 uur moeten we naar de Statencommissie (vergelijkbaar met onze Kamercommissie van VWS)  in Willemstad. De voorzitter verwelkomt ons en we spreken met de Statencommissie over de toekomst van de Raad van gehandicapten en chronisch zieken en het gehandicaptenbeleid op de Antillen. De Statenleden realiseren zich dat er een achterstand situatie is en dat zij mede verantwoordelijk zijn voor verbetering van de positie van gehandicapten. Er was veel respect voor het werk van de Raad en ook zij vonden dat er financiële steun moest komen voor de Raad in oprichting.

Uitzicht vanaf het Waterford

Na dit bezoek rijd Boy ons naar het Waterford Ortobanda waar we een overleg hebben met het bestuur van Fuphafi op een gezellig terrasje wisselen ervaringen uit omdat ik zelf activiteitenbegeleider ben geweest in het Akcent in Zwolle. We willen onderzoeken of het mogelijk is om via internet contact te laten leggen met een Activiteiten Centrum in Nederland. Na nog even bij de haven te zijn geweest waar de Queen Elisabeth 2 het grootste Cruiseschip net was aan gekomen. Rond half 8 avonds gaan Rob en ik naar het Japanse restaurant bij het hotel waar een vriendelijke Surinamer ons bediend, en we nog een erg leuke avond hebben…

Wat een joekel zeg!

Woensdag 17 maart

Na het ontbijt gaan we met onze bus naar Totolika. De oudervereniging van verstandelijk gehandicapten. Een soort van zusterorganisatie net zo als de Fvo in Nederland. Totolika organiseert zelf haar dagbesteding voor een grote groep verstandelijk gehandicapten.Ze hebben een eigen werkplaats met een recreatieve ruimte sinds enige tijd beheren ze ook een eigen wasserette en strijkerij waar veel jongeren met een verstandelijk handicap werkzaam zijn.

Wasserette Totolika

Een aantal studenten van De Hoge school uit Amsterdam doen op dit moment een onderzoek naar de tevredenheid. Inmiddels is ook de speel-o-theek opgegaan in dit project. Totolika vertelden ons dat ze een behoorlijk conflict hebben gehad met de aanbieders van zorg de SZVG De grootste instelling voor verstandelijk gehandicapten op Curaçao. Deze organisatie had 4 huizen verspreid over het eiland, maar  bij de nieuwbouw is alles weer gecentraliseerd. Een slechte ontwikkeling  vind de directeur van Totolika. Wij begrijpen hun bezwaren. Na afscheid genomen te hebben gaan we lopend naar het ernaast gelegen  woon en activiteitencentrum voor mensen met een psychiese handicap.We worden vriendelijk ontvangen door de voorzitter en de directeur. Na een bak koffie nemen we een kijkje in de een persoons-huisje met een keuken blok, bed en een bank. Een aantal bewoners blijven hier wonen maar sommige zullen met hulp weer zelfstandig gaan wonen. Het is een soort tussenvoorziening voor mensen die in de instelling wonen en weer zelfstandig willen wonen. De buurt was heel blij met hun komst want er gebeurden altijd rare dingen in de bosjes. Er was veel criminaliteit en met de bouw van dit complex is de criminaliteit enorm afgenomen. Mijn voor veronderstelling dat het grote hekwerk om het terrein bedoeld was om mensen binnen te houden bleek dan ook niet juist te zijn, juist het tegenovergestelde is waar. Het is om mensen buiten te houden die iets willen stelen. De criminaliteit is namelijk erg groot, dus kun je beter niet buiten komen na 8 uur avonds.  

Betesda het verpleeghuis

Weer terug gekomen in het hotel, en een snelle lunch, gaan we in ons busje naar Betesda: het verpleeghuis. ‘Ons’ busje is dan ook eigendom van Betesda en die is uitgeleend aan de organisatie.

             Verpleeghuis Betesda

Het is een mooi verpleeghuis, met een grote binnentuin, waar alle afdelingen zijn vernoemd naar geneeskundige planten, die tevens ook in de tuin staan. Door de AVBZ is er veel positief veranderd, maar de directrice gaf wel aan dat er enorme behoefte is aan nieuwe rolstoelen, brandbeveiliging en een nieuw bedden-alarmsysteem. Het huidige alarm-systeem is mede door de zoute zeewind bijna overal kapot. Op sommige nachtkastje zie je dan ook een ouderwets ‘bel met de klepel’ liggen. Om dit soort zaken te vervangen is er altijd hulp van buiten nodig, zoals sponsoring. Er zijn een paar 2-persoonskamers voor familie ’s, maar de meeste liggen de hele dag in bed, waarvan veel mensen vloeibaar voedsel krijgen, omdat ze niet willen of kunnen eten.De zus van Boy ‘onze chauffeur’ woont hier ook. Ze is blind en maakt gebruik van een rolstoel, maar ze geniet toch volop van het leven.

Omgang met de dood.

Als iemand hier overlijd, gebeurd dit op zaal, zodat ook de andere patiënten en familie afscheid kunnen nemen. Voor iedereen is de dood een natuurlijk proces, en iedereen wil erbij zijn. Daarna gaat de overledenen naar de rouwkamer, waar hij of zij naar 2 uur word opgehaald. De rouwkamer ligt naast de linnenkamer, waar vroeger de was werd gedaan. Maar die is nu gerivaliseerd. Onder de indruk van de goede zorg en de visie van de directrice verlieten wij het gebouw.

Rondrit over het eiland

Boy stelde voor om een tocht te maken over het eiland. Dit leek ons een uitstekend idee. Als eerste reden we naar het oude Shell terrein. De schade aan het milieu, maar ook het belang voor de economie van Curaçao is duidelijk. Inmiddels heeft Venezuela de raffinaderij overgenomen. Daarna rijden we naar de feestbeach van de politie om eens lekker tot rust te komen. Op de terug reis naar het hotel komen we langs een enorme farm die gerund word door een Nederlander. S’ avonds hebben we een bijeenkomst in een sportcentrum, waar we de lid organisaties van de Gehandicapten en Chronisch Zieken Raad waar we veel informatie uitwisselen, en met elkaar van gedachte wisselen over hoe de positie van de achterband verbeterd kan worden. Rond 10 uur s’ avonds komen we weer in het hotel, waar we met Ap en Hilda onder het genot van enkele cocktails genieten van karaoke, de een nog valser dan de ander. Geen beter vermaak dan leedvermaak.       

Donderdag 18 Maart 2004

Van daag zijn we te gast van de dovenschool waar we al om 8.00 uur  arriveren. De kinderen krijgen hier les in gebarentaal , maar ook de logopedie  krijgt veel aandacht. De kinderen komen uit bijna alle landen van de Caraïben. Soms komen hier ook kinderen die nog helemaal nooit op school zijn geweest. Voor vervolgonderwijs moeten de kinderen naar Nederland maar het probleem is dat het steeds moeilijker wordt om pleeggezinnen te krijgen. Ik zeg haar toe dat ik met Dovenschap (de belangenorganisatie voor doven) ga overleggen of er dove ouders zijn die bereid zijn om als pleeggezin te fungeren. Een van de leraressen hebben we gisteravond al ontmoet en met veel plezier maken we een les aardrijkskunde mee waar alle leerlingen heel enthousiast zijn. Snel vertrekken we naar het Revalidatiecentrum  Verriet waar we de mytylschool de Soeur Hedwigschool  bezoeken.

Revalidatiecentrum  Verriet waar we de mytylschool de Soeur Hedwigschool  bezoeken. De school is een oud gebouw en de directrice ontvangt in haar zeer kleine kantoortje waar we echt als haringen in een ton zitten. Na een korte uitleg over de school gaan we een aantal klassen bekijken. Een aantal kinderen kende we al omdat zij in het internaat woonde wat we al eerder bezocht hebben. Een jongen was net die dag zes geworden en kwam vol enthousiasme op ons af maar hij werd vriendelijk maar wel heel duidelijk gemaakt  dat dat niet mocht, orde moet er zijn niet waar?  Rond lunchtijd vertrekken we naar de instelling voor verstandelijk gehandicapten waar we een lunch krijgen aangeboden. De zeer kleurige en splinternieuwe gebouwen met grote hekwerken er om heen vallen op. Na een uitstekende lunch bekijken we de  nieuwe Instelling. De directeur heb ik al eerder in Nederland ontmoet. De reden dat ze hebben ze gecentraliseerd heeft inderdaad met de AVBZ te maken.

Tine Gregoria Davids (Coördinator Gehandicaptenraad Curaçao)

Na een rondleiding over het terrein vertrekken we naar Tine Gregoria de coördinator van de gehandicaptenraad een mooi kantoor waar ook het kantoor van de rampenbestrijding is gevestigd wat gelukkig nog nooit actief is geweest. Orkanen komen met regelmaat voor op Sint Maarten een klein uur vliegen van hier , tot nu toe is hier van bespaard gebleven. Het kantoor zelf heeft een grote stoep maar wel een mooie vergaderzaal. Sinds kort heeft Tine een brailleprinter en een brailleleesregel waardoor ze nog beter op kan komen voor onze lotgenoten op de Antillen Onze site van de CG Raad raadpleegt ze dan ook regelmatig. Rond 16.00 vertrekken Rob en ik naar ons hotel .

Opgezwollen benen

Mijn benen zijn twee keer zo dik geworden als normaal en heb behoorlijk wat pijn maar de show must go on. Rob en ik besluiten om te gaan zwemmen in het prachtige zwembad voor onze hotelkamer met uitzicht op zee , Vanuit de rolstoel via de plantenbak lukt het me om op de grond te komen want als Voorzitter laat je je niet tillen . Het zwembad zelf kom ik in via een langzaam aflopend trapje. Mijn komst in het water waar nog al wat Amerikanen waren.  Mijn komst leidde er toe dat binnen no time het zwembad leeg was.

Amerikanen vluchten voor me. Nu privé bad.

Rob en ik waren eerst wat verbaasd maar een privé zwembad vind ik ook nog niet zo gek. Nu weet ik zelf ook wel dat ik zonder kleding er uit zie als een walrus maar om nu spontaan allemaal het zwembad te verlaten verraste mij zelfs. Even wanen we ons in het paradijs een heerlijke zon 30 graden een goede cocktail en een privé zwembad het leven kan niet meer stuk. Eindelijk een uurtje voor ons zelf. Het programma wat Tine heeft gemaakt is moordend en mijn vooroordelen dat het op de Antillen altijd rustig is zijn me afgenomen. Toch merk ik dat we wel veel minder gestrest zijn dan in Nederland. Na het diner in Jimmy’s bar zijn we naar ons Italiaans restaurant geweest waar we nog een gezellige avond hebben gehad. Na het diner gaan we nog een cocktail Curaçao nuttigen met op de achtergrond goede live salsa muziek en dans. Rond 24.00 uur besluiten we om verstandig te zijn en gaan naar onze hotelkamer want morgenvroeg moeten we al om 8.30  uur bij Minister Breeuwster zijn.

Vrijdag 19 maart 2004

Om 6.45 gaat de telefoon de plicht roept. Rob en ik kleden ons snel aan en keurig in pak gaan we ontbijten. We snellen naar de uitgang van Breezes (ons Hotel) waar onze Boy al met ongeduld op ons zit te wachten. Met spoed rijden we naar fort Amsterdam waar het parlement domicilie heeft . Via een klein trapje komen we bij de beveiliging  waar we ons aanmelden. We worden verwezen naar de wachtruimte waar een groot bord ons meld dat we stilte in acht moten nemen. De waarde en normen voor de parlementaire democratie zijn hier duidelijk groter als in Nederland. Ben Whiteman de hoogste ambtenaar verwelkomt ons hartelijk en begeleid ons naar de grote vergaderzaal van de Ministers. Een mooie antieke zaal die wijst op ons koloniale verleden.

  Gouverneurshuis en Parlementsgebouw.

Onze delegatie is in afwachting van Minister Breeuwster ook voor de Raad van Gehandicapten en Chronisch zieken is dit de eerste officiële ontmoeting. Minister Breuwster komt binnen en na en korte voorstellingsronde waar ze aangeeft dat mijn contacten in politiek Den Haag haar niet ontgaan zijn legt ze al heel snel op tafel  wat gehandicapten en chronisch zieken op de Nederlandse Antillen van haar kunnen verwachten . In een uiterst positieve sfeer worden de verschillende opties op tafel gelegd. De Minister geeft aan dat ze heel blij is met het onderzoek van het IRV (Instituur Revalidatie Vraagstukken) samen net de GGD en dat ze graag wil onderzoeken wat de mogelijkheden zijn om de nieuwe Raad.Ook financieel te ondersteunen om op te komen voor de positie van gehandicapten en chronisch zieken op de Antillen. De minister gaf ook aan de CG-Raad in Nederland soms een lastige tegenspeler was maar dat de democratie ten goede kwam. Onze faam is hier op de Antillen bekend dit komt ongetwijfeld omdat er een Antilliaans Algemeen Dagblad is en er veel nieuws uit Nederland bekend wordt gemaakt. De CG- Raad is dan ook meerdere malen hier in het nieuws geweest. De Nationale fotograaf maakte een mooie staatsiefoto samen met de Minister en ons gezelschap waarna we afscheid nemen. Ik maak nog wel een opmerking over de toegankelijkheid van de parlementsgebouwen en maak een plagende opmerking dat als over twee jaar er niets veranderd is aan de toegankelijkheid ik terug kom. Na het bezoek vertrekken Rob en ik terug naar ons hotel waar we voor de tweede keer ons privé zwembad in duiken.

Conferentie

Vanavond hebben we onze afsluitende conferentie en na het diner gaan we naar het conferentiecentrum naast ons hotel welke uitstekend toegankelijk is inclusief aangepast toilet. Toen Rob en ik binnen kwamen waren er inmiddels 60 afgevaardigde waar we de meeste van ontmoet hadden tijdens ons bezoek.

Izzy Gerstenbloed

Izzy Gerstenbloed Directeur GGD verwelkomde ons en leidde de vergadering als voorzitter in combinatie met enige entertainment de avond. De Minister maar ook de gasten uit Nederland prof Wim van de Heuvel van het IRV, Rob en ondergetekende werden speciaal welkom geheten. Het onderzoek naar de positie van gehandicapten en chronisch zieken op de Antillen uitgevoerd door het IRV en de GGD werd toegelicht. Daarna heb ik mijn ervaringen van de afgelopen week gedeeld met de afgevaardigde. Aan het einde van mijn toespraak heb ik aan Minister Breeuwster een T-shirt overhandigd waar ik stil stond bij het belang van de Wet Gelijke Behandeling en dat de Antillen een voortrekkersrol kunnen vervullen bij de invoering van deze wet. Ja zelfs Nederland voor kunnen zijn, ik complementeerde de Minister dat zij het hele congres aanwezig was en dat ik dat in Nederland nog niet heb meegemaakt. Na afscheid te hebben genomen met een gevoel van weemoed vertrekken Rob en ik naar onze beachbar waar we onder het genot van een goed de ondergaande zon genieten van de muziek van Bob Marly de avond op gepaste wijze afsluiten en de Caribische nacht op gepaste wijze afsluiten.

 

Zaterdag 20 maart 2004

Om 9.00 uur gaat de wekker vandaag hebben we een vrije dag de  eerste sinds lange tijd Nelson, Boy en zijn vrouw vergezellen ons we krijgen een rondrit over het eiland met als hoogtepunt het fort met uitzicht over het eiland, de raffinaderijen en de haven.  

Boy onze chauffeur en beveiliger met zijn vrouw, Nelson Coffie en Jan Troost

Aan het einde van de dag gaan we samen eten bij een echt Antilliaans restaurant een houten restaurant met een terras vlak boven de zeespiegel en met heerlijke visgerechten met op de achtergrond karaoke muziek. S’ avonds genieten we samen met Ab en Hilde nog een keer van de Caribische nachten met op de achtergrond onzen Antilliaanse zanger. Die ons bijna ieder avond heeft verblijd met zijn prachtige donkere stem. Rond 13.00 gaan we naar onze kamer en pakken onze koffer want morgenochtend zijn we om 8.00 uur te gast in de Antilliaanse tv Studio.

Zondag 21 Maart 2004

Om 6.30 gaat de wekker Rob en ik kleden ons snel aan en gaan snel ontbijten nadat we  ons uitgecheckt hebben gaan we met Boy naar de Studio waar we Gregoria weer ontmoeten de ontbijtshow is heel anders dan bij ons. Als je bij ons in 4 minuten je item moet neer zetten heb je bij deze show bijna een uur de tijd. Gregoria krijgt bijna een uur de tijd om haar punten te maken. De studio met drie camera ‘s wordt bedient door een cameraman en een regisseur. Ik zelf krijg twee vragen die ik op een briefje in het Nederlands voor mijn neus krijg gelegd. De show zelf is in het Papiaments dus ik hoop dat ik maar het juiste antwoord heb gegeven op de twee vragen.  Na afscheid te hebben genomen rijden we naar het vliegveld maar midden op de Juliana brug is een ongeval gebeurd. Boy kent gelukkig een andere weg zodat we als nog op tijd op het vliegveld zijn.

Julianabrug

Afscheid

Na afscheid genomen te hebben van onze Antilliaanse vrienden gaan we naar de douane waar blijkt dat Rob de schaar waarmee hij de navelstreng van zijn zoon Nick mee heeft doorgeknipt in zijn handbagage heeft. Na veel gedoe lukt het ons om de schaar toch nog uit het land te krijgen door het toe te voegen aan zijn gewone bagage. Ons KLM toestel staat gereed en zonder problemen kom ik op mijn stoel in het vliegtuig. Om 9.00 uur Nederlandse tijd landen we precies op schema op Schiphol mijn benen zijn zo dik geworden dat ze niet meer in de beugel passen en heb mede door het tijdsverschil het gevoel dat ik zweef. Door de extreme controle op bolletjesslikkers zitten we twee uur vast in het vliegtuig zonder airco en omdat gehandicapten als laatste het vliegtuig moeten verlaten gaan we als laatste van boord. Nadat we van top tot teen zijn onder zocht pakken we om 12.00 uur. Een Taxi naar Ouderkerk aan de Amstel waar onze auto staat. Gerda biedt ons nog een kop koffie aan en dan rijden we meer dood dan levend terug naar Nijmegen.

Advies

Als s je zo lang moet reizen moet je niet zelf terug willen rijden. Neem een taxi of laat je rijden het is levensgevaarlijk. Om drie uur s’ middags kom ik eindelijk thuis ik ga eerst naar de huisarts want mijn benen lijken wel op olifantspootjes het zou nog vier dagen duren voordat ze weer enigszins normaal waren en de pijn afnam maar een ding is zeker een bezoek aan de Antillen is de moeite waard. De mensen die ik daar ontmoet heb acht ik hoog en hoop dat we ook in de toekomst nog wat voor elkaar kunnen betekenen.  

Tine Gregoria Davids  en Jan Troost

in de krant Amigo.

 

 

 

 

 Nu 16 jaar later is het er eindelijk van gekomen. Midden in het Coronatijdperk waar ook mijn vrienden hier als op Curaçao midden in zitten. Wat de toekomst gaat brengen dat weten we niet.

Dank voor jullie gastvrijheid en warme ontvangst.

Jan Troost (Oud voorzitter CG Raad)

Wijchen 14-4-2020