Maandelijks archief: april 2020

PBTconsult update toegankelijkheid: ITStandaard 2020

PBTconsult presenteert ITstandaard2020 en TPN systeem voor toegankelijkheid

lift bij bordes ridderzaal

Lift bij Ridderzaal Binnenhof Den Haag

Met de release van de ITstandaard2020, de vernieuwde norm voor Fysieke Toegankelijkheid van de gebouwde omgeving, openbaar vervoer en evenementen, en het Toegankelijkheid Prestatie Niveau systeem (TPN) zet PBTconsult weer een belangrijke stap op weg naar een goed toegankelijke omgeving voor iedereen. Het ingenieurs- en adviesbureau PBTconsult is voortdurend bezig met innovaties om fysieke toegankelijkheid beter te kunnen meten en monitoren.

ITstandaard2020

De ITstandaard2018, de internationaal erkende en de leidende norm voor toegankelijkheid in Nederland, heeft een volgende update gekregen met de release van de ITstandaard2020. Deze nieuwe versie bevat een verbeterde hoofdstuk indeling (sluit aan bij de ISO indeling) met verwijzing naar bouwbesluit hoofdstukken en duidelijkere tekeningen voor uitleg van de normen. Er zijn nieuwe hoofdstukken toegevoegd en op een aantal plaatsen is de norm vereenvoudigd. De vernieuwde ITstandaard2020 is nu ook online te raadplegen via de vernieuwde site www.pbtconsult.nl.

TPN systeem

Als tweede innovatie presenteert PBTconsult het TPN systeem dat een aanvulling vormt op het veel gebruikte ITS Keurmerk voor toegankelijkheid. Met het TPN systeem wordt de toegankelijkheid van een gebouw systematisch en objectief in kaart gebracht en krijgt het een waardering voor het toegankelijkheidsniveau. Er zijn in totaal 8 toegankelijkheidsniveaus.

Gebouweigenaren en beleidsmakers kunnen met het TPN systeem de toegankelijkheid van hun gebouwvoorraad objectief meten om vervolgens de toegankelijkheid gestructureerd en systematisch te verhogen. De TPN meting geeft houvast om te beslissen waar de grootste impact kan worden bereikt met aanpassingen en waar bv. grotere renovaties een betere oplossing zijn.

Aanvulling op ervaringsdeskundigheid

Het systeem is een (bouw)technische aanvulling op de inventarisaties die vaak door ervaringsdeskundigen worden gedaan. De praktische maatregelen die volgen uit een ervaringsdeskundigen schouw, en vaak relatief eenvoudig uitgevoerd kunnen worden, staan los van de bouwkundige maatregelen die nodig zijn om de fysieke toegankelijkheid structureel en duurzaam op een hoger niveau te brengen.

Ontwerprichtlijn Routegeleiding

Een volgende innovatie waaraan gewerkt wordt is het uitbrengen van een update van de Ontwerprichtlijnen Routegeleiding i.s.m. de Oogvereniging, Visio, Bartiméus en Prorail. Deze Ontwerprichtlijnen Routegeleiding zijn een belangrijk hulpmiddel bij het inrichten van de openbare ruimte om deze goed toegankelijk te maken voor met name blinden en slechtzienden. De update bevat nieuwe inzichten die zijn verzameld over de afgelopen 10 jaar en krijgt een indeling die aansluit bij de nieuwe ITstandaard2020.

Willem Jagersma PBT consult en Jan Troost Inclusie Verenigt werken samen.

                  

Maar natuurlijk doet PBT ook nog de certificering van het:

ITS Internationaal Toegankelijkheids Symbool 

Logo

PBTconsult is een advies- en ingenieursbureau gespecialiseerd in Fysieke Toegankelijkheid van de gebouwde omgeving en het openbaar vervoer voor iedereen. Het bureau heeft als missie de toegankelijkheid van de gebouwde omgeving Nederland op een hoger peil te brengen door goed technisch en bouwkundig advies en het verbeteren van de meet- en certificeringssystemen voor toegankelijkheid. Een team van specialisten werkt aan het inspecteren van gebouwen, openbare ruimte, vervoersmiddelen en evenementen om de toegankelijkheid te toetsen en vervolgens te adviseren welke (bouw)technische aanpassingen moeten worden gedaan om de integrale toegankelijkheid naar het gewenste niveau te brengen. PBTconsult is toonaangevend op het terrein van fysieke toegankelijkheid, met ruim 30 jaar aan opgebouwde kennis en praktijkervaring. Voor meer informatie ga naar www.pbtconsult.nl.

Artikel: Jan Troost, ‘dominee” van de gehandicaptenstrijd.

Kort geleden had ik een bijzonder interview voor het blad: Op weg met de ander.

De Vereniging Op weg met de ander is dé christelijke vereniging op Gereformeerde grondslag van en voor mensen met een beperking.

Dit nav een hernieuwde ontmoeting met journalist Gijsbert Wolvers waar ik in mijn tijd als voorzitter bij de CG Raad met enig regelmaat contact mee had. Tegenwoordig schrijft hij voor de Vereniging op weg met de ander.

Lader Bezig met laden...
EAD logo Duurt het te lang?

Opnieuw laden Laad het document opnieuw
| Open Openen in nieuwe tab

 

 

Gastblog Ria de Vries: Hoe ziet mijn wereld er uit in 2035.

Een snelle rekensom vertelt mij dat ik dan 78 ben. Al ruim tien jaar officieel met pensioen, maar nog steeds actief in allerlei werkgroepen, omdat het nog steeds hard nodig is.
Het Coronavirus uit 2020 heeft heel even voor het besef gezorgd dat mensen in de zorg van wezenlijk belang zijn.

Ook in 2035 nog steeds actie nodig net als vroeger.

Dat heeft uiteindelijk geleid tot onderhandelingen over een hoger uurloon, maar toen iedereen fysiek weer om te tafel kon, was men de ellende heel snel vergeten en gingen de onderhandelingen net zo moeilijk als voorheen .
Want, helaas, mensen vergeten hoe ingewikkeld een situatie was als ze zelf weer gewoon aan het leven kunnen deelnemen.


Politiek voor iedereen.


De denktank die onder leiding van Jan Troost in 2020 is gestart om mensen met een beperking politiek actief te krijgen heeft zijn vruchten af geworpen. Mensen met een beperking doen nu mee in de lokale politiek, zowel in fracties als in werkgroepen die advies uitbrengen. De komende Tweede kamer verkiezingen hopen we ook in alle Tweede kamer fracties ook mensen met een beperking op een verkiesbare plek te krijgen .

Lokaal actief Ria de Vries

Doordat lokaal is gebleken dat mensen met een beperking een volwaardig fractielid kunnen zijn is de doorstroming naar een landelijke plek wat meer vanzelfsprekend geworden. Lokaal heeft het al tot mooie veranderingen geleid. Alle openbare gebouwen, wegen en vervoer zijn toegankelijk . Huizen worden zo gebouwd dat aanpassingen makkelijk aangepast kunnen worden, waardoor er geen speciale verhuisindicatie meer nodig is voor een aangepast huis.

Werkgelegenheid

Tegelijkertijd hebben werkgevers nog een duwtje in de rug nodig om mensen met een beperking in vaste dienst te nemen . Daarom hebben gemeenten een vangnet voor de eerste vijf jaar gecreëerd voor werkgevers die dit risico nemen en iemand met beperking aannemen vanuit de Participatiewet.

Limos Karzerne heropend in 2035 (foto Han van Teeffelen)


Vervoer

Valys en doelgroepenvervoer is niet meer nodig . Alle vervoersmogelijkheden zijn beschikbaar en toegankelijk voor iedereen. Zonder dat je van te voren hoeft te zeggen hoe laat je er gebruik van wilt maken of hoe laat je terug wilt.

 

Bewustwording

Bewustwording is een onderdeel geworden op scholen . De strijd die gevoerd is , het VN verdrag, zijn opgenomen in de geschiedenislessen en worden nu besproken in de klassen zodat kinderen al leren dat er hard voor gestreden is dat mensen met een beperking mee kunnen doen in de maatschappij en dat het niet altijd vanzelfsprekend is geweest . Ook wordt benadrukt dat bewustwording constante aandacht behoeft omdat mensen van nature geneigd zijn te vergeten als men er niet aan herinnerd wordt.

les jan troost

les gymnasium in 2035 Nijmegen

Hoewel de voorwaarden er zijn om volwaardig mee te kunnen doen in de maatschappij is het voor mensen met een beperking nog steeds moeilijk om die plek ook daadwerkelijk te claimen. Dat komt ook omdat de wetenschap zo ver is dat aanstaande ouders er voor kunnen kiezen om alleen maar kinderen te krijgen zonder beperking . Dat maakt dat de kinderen met beperking nog meer een minderheid worden met het daar aan gekoppelde lage zelfbeeld. Daar probeer ik, nu ik toch al lang met pensioen ben, een steentje aan bij te dragen. Zodat ook die kinderen dit jaar met een opgeheven hoofd door het leven kunnen gaan en hun plek kunnen claimen.

Ik maak me boos over onrecht. Mensen die een afwijzing krijgen voor een uitkering terwijl ze geen cent hebben, daklozen die niet naar binnen mogen bij Iriszorg, het gevecht dat men in Arnhem moet leveren voor goede zorg als er iemand met een beperking in je gezin woont. Ik ben Raadslid van de PvdA in Arnhem.

 Ik werk als buurtcoach in Doetinchem, ben buddy bij FiKks waarbij ik anoniem mensen help met financiële problemen omdat ik budgetcoach ben en die kennis gebruik om als vrijwilliger mensen te helpen uit de schulden te komen . Ik heb ooit de A-verpleging gedaan en daarna de sociale academie omdat de verpleging lichamelijk te zwaar werd . Ik ben nu nog bezig met schuldhulpverlening , dat is dit jaar afgerond .

Ria de Vries 21-4-2020

Heb jij ook dromen net als Ria De Vries laat het me weten.  Ik verzamel jullie dromen en zet ze op deze site.

Met dromen begint de toekomst!

https://troostoverleven.nl/contact/

Werkbezoek Curaçao 2004

Zaterdag 13 maart 2004

Rond 7 uur word ik wakker gemaakt door onze Jeske, onze dochter van 7 jaar oud. Paula (mijn vrouw) en ik besluiten dan ook maar om op te staan. Ivar onze zoon van 9 jaar slaapt nog, hij is net als ik geen ochtend mens. Jeske heeft gisteravond nog een mooie foto standaard gemaakt van een mooie beplakte papieren beker, met haar foto erin, en er een euro ingeplakt voor oorbellen (voor Jeske natuurlijk). Ik heb de hint begrepen. Na een kop koffie en een beschuit met krabsalade en ei, helpt Paula mij om de bagage in de auto te zetten. De komende 10 dagen ben ik op Curaçao, om een werkbezoek te brengen, in de oprichting van de nieuwe gehandicapten en chronisch zieken Raad van de Nederlandse Antillen. Dit is na mijn reis naar de Paralympics in Japan (1998) de langste reis die ik als voorzitter ga maken. Na een dikke kus neem ik afscheid van Ivar, Jeske en Paula die er 10 dagen alleen voor staat. Maar ja dat is ze inmiddels al gewend na 8 jaar voorzitterschap. Onderweg bel ik Rob Vullings, mijn vriend en reisgenoot. Waarmee ik ook al in Rusland en Griekenland ben geweest, en die altijd mijn vaste hulp is op hobbelige reizen. Rond 8:45 kom ik aan bij Rob in Nijmegen. En na het inladen van de bagage vertrekken we naar Ouderkerk aan de Amstel waar we rond 10:15 aankomen.

Videoverslag van onze reis in 2004

De reis kan beginnen

Gerda een oude internaats vriendin van de Maartenskliniek die ik al vanaf /1972\ ken. Gerda verwelkomt ons samen met haar vriend Ronald en hun zoon Thijs. Mijn bus laten we hier staan, en na een laatste bak oer-Hollandse koffie, brengt Ronald ons naar Schiphol. Rond half twaalf kwamen we aan op Schiphol, en na het inchecken kopen we in de Taxfree shop nog wat video tapes. Om half een moeten we ons melden in gate 11 zijn. Na nog 2 keer het invaliden toilet te hebben gebruikt (want nu kan het nog) worden we door een vriendelijke KLM medewerkster naar de opstelplaats voor minder valide gebracht, in de nabijheid van de slurf die ons naar het vliegtuig brengt. Tijdens het wachten maken we kennis met Ab en Hilde die toevallig naar hetzelfde hotel als wij. Om precies half een worden we als eerste aan boord gebracht.

Vliegtuigrolstoel

De paramedische dienst helpt me  met een rolstoel van de luchthaven op mijn stoel, dit keer naast het raam. Om 13.40 stijgt het vliegtuig op, en over 6939 km zouden we landen op Curaçao. Na een korte tussenlanding op Sint-maarten zullen we omstreeks 17.18 uur plaatselijke tijd landen. De reis zelf zal zo’n acht en half uur duren. Na een bak koffie en een glaasje rode wijn, krijgen we onze maaltijd, bestaande uit: kip en rijst, een salade die iedereen laat staan en een stukje taart. Na 3 uur vliegen ga ik naar het toilet samen met Rob en de steward in mijn kleine KLM rolstoel. In een vliegtuig staan is normaal lastig, maar bij turbulentie lijkt het net een achtbaan. Gelukkig is het toilet zo klein dat je niet om kan vallen. Samen met Rob en de steward beland ik weer in de mij vertrouwde vliegtuigstoel. Heb  het gevoel dat ik de marathon van New York heb gelopen. Rob doet zijn middag slaapje en ik besluit maar video te gaan kijken. Ik begin aardig stijf te worden en werk mijn dagboek maar bij.

Sint Maarten

Om 22:30 Nederlandse tijd zijn we geland op Sint-Maarten dit vliegveld ligt aan zee, en bij het landen kom je wel heel dicht bij het water. En dan op Sint-Maarten moeten we een uur en een kwartier wachten in het vliegtuig voor we verder vliegen. Het is 26 graden, waardoor de temperatuur zeer ‘behaaglijk’ is. Het is al donker als we opstijgen, en na het opstijgen landen we om 20:01 op het vliegveld van Curaçao. De purser vertelde ons dat we moesten wachten tot iedereen uit het vliegtuig was en we opgehaald zouden worden door een auto die ook het voedsel normaal kwam ophalen. Met deze wagen worden we uit het vliegtuig gehaald. Mijn eigen rolstoel was door paramedisch personeel uit elkaar gehaald op Schiphol, en met mijn wielen was iets goed mis gegaan. Ze paste er gewoon weg niet meer in. Na veel gedoe besluiten we dat ik tijdelijk gebruik zal maken van een rolstoel van de luchthaven, maar deze rolstoel miste een band en op de velg word ik door een vriendelijke medewerker naar de hal gebracht. Na veel gefoeter lukte me het om het wiel te repareren. De KLM medewerker was meteen bereid om de schade te vergoeden. Maar ja, daar doet je rolstoel het niet beter van. Blij dat ik weer op eigen ‘benen’ verder kan gaan. We halen onze koffers op en Rob en ik lopen naar de uitgang.

Het ontvangst commitée

Daar worden we ontvangen door het bestuur van de raad van gehandicapten en chronisch zieken van de Antillen. Het comité Bestaat uit de voorzitter Nelson Coffie, Tine Grigoria coördinatrice, De secretaris Jamillie Hailee, Joyce Oniel van de GGD, en onze chauffeur Wilfried Harra oftewel ‘Boy’, zo kent iedereen hem op het eiland.

Hotel Breezes

Boy zou ons de komende 10 dagen ondersteunen, rijden en bewaken. Rob en ik worden door Boy naar hotel Breezes gebracht, waar Nelson Coffie en Tine Grigoria al weer klaar stonden om ons naar de receptie te brengen. Een uiterst vriendelijke medewerker van het hotel brengt ons naar onze hotelkamer. Een grote kamer met uitzicht op zee, met daarvoor een zwembad en prachtige palmbomen. 2 grote kingsize bedden en een mooie aangepaste badkamer met badzitje. Na onze koffers achtergelaten te hebben gaan we terug naar de receptie, waar we een blauw polsbandje om kregen, die we niet meer mochten afdoen, want dan zijn we niet herkenbaar als gasten. Dit hotel kent het zogenaamde alles inclusief arrangement, wat inhoud dat alle drankjes, eten, hapjes, en andere activiteiten in de prijs ingecalculeerd is.

                        Cocktails

Het kent maar een beperking en dat is dat we onze delegatie geen koffie kunnen aanbieden, want ze mogen er niet in. Het blauwe bandje zal wel een soort van slavenarmbandje zijn, om ons nog eens te wijzen op onze Nederlandse slavenhandel. Na afscheid genomen te hebben gaan we rond 22:00 plaatselijke tijd eerst wat eten en drinken. De bediening is uiterst vriendelijk. Later op die avond onder het genot van live reagie muziek drinken we samen met Ab en Hilde een blue Curaçao. Om 00:30 liggen Rob en ik eindelijk op bed, waar we eerst de airco hebben uitgezet want die maakte net zoveel lawaai als ons vliegtuig.

Zondag 14 maart 2004

Rond 7 uur gaat de wekker en na een koude verkwikkende douche gaan we lekker ontbijten met veel vers fruit. Rond kwart over 10 staat onze ‘Boy’ ons al op te wachten in de lobby om ons naar de sociale werkplaats ‘Santa Marta’ te brengen. De sociale werkplaats in Curaçao ligt op het terrein van een oud landhuis, waar vroeger de slaven werkzaam waren.Het terrein is immens groot waar de landheer heer en meester was! Een periode waar Nederland niet graag aan herinnerd word. Het terrein is afgezet met hekken en word zwaar bewaakt. Nelson Coffee hebben we thuis opgehaald, en we rijden na dat we ons gemeld hebben bij de bewaker naar het kantoor van de directeur. De directeur Wilfrido Cristina en Peter Meijer wethouder van Ermelo begroete ons zeer uitbundig.Peter is een graag geziene gast op het eiland en de sociale werkplaats van Ermelo en ‘Santa Marta” hebben een samenwerkings-band.

Nelson Coffie, Tine Grigoria en mevrouw Meyer voor het kantoor van Santa Marta

WilFrido laat ons een korte videoband zien van de situatie zoals zij het terrein aantroffen om er een sociale werkplaats te starten. De oude gebouwen waren toen nog een bouwval, en nu 3 jaar later zijn al die gebouwen prachtig gerestaureerd. De te werkgestelde zoals de mensen die in WSW verband werken worden genoemd en maken prachtige producten. Op dat moment stonden de koetsen met prachtige paarden al klaar om ons over het terrein te rijden. Helaas was het voor mij onmogelijk om in de koets te komen. We hebben nog wel even gekeken hoe we deze koetsen toegankelijk konden maken.

Peter en ik zijn naar het landhuis gelopen waar trappen met terrassen onze toegang versperde. Maar Cristina de Directeur had aan de zijkant van het gebouw (uit het zicht) een keurige helingbaan inclusief aangepast toilet zonder het histories gebouw aan te tasten. In het ouwe landhuis was een museum ingericht over de periode dat de slavernij nog heerste.

Peter Meyer wethouder Ermelo en Jan Troost voor het Landhuis

In een van de bijgebouwen was een winkeltje ondergebracht waar de verschillende producten die “de te werkgestelden” maken te koop waren. De producten varieerden van aardewerk, poppen, geitenleren tassen, tot en met prachtige hand werk producten. Bijna al deze dingen worden gemaakt door mensen met een verstandelijke handicap.  Omdat het zondag is zijn de te werkgestelden natuurlijk ook een dagje vrij nodig hebben.

Onze lunch met geitenvlees onder de veranda

De directeur bood ons gezelschap een lunch aan onder de veranda want het was ondertussen wel al 29 graden waar we een heerlijke soep en gesloten brood met geitenvlees kregen aangeboden, en na een heerlijk glas wijn kwam een Bedfort (een oude vrachtwagen) voorgereden. Een van de grote attracties van Santa Marta de gehele carrosserie is van hout gemaakt, zelfs de bumpers! Helaas was het onmogelijk om in de vrachtwagen te komen want er is nog helaas geen lift. Peter en ik rijden samen met onze chauffeur Boy achter de Bedfort aan voor een tocht over het terrein. De leguanen zie je overal, een lekkernij op het eiland.Het terrein is immens groot en je ziet de liefde waarmee alles word gerestaureerd, van de waterbekken tot de slaven hutten met hun omheining van cactussen.

De houten Bedfort helaas nu nog zonder lift

Na een spannende rit en nog een video nemen we afscheid van de bevlogen directeur.Boy brengt ons terug naar het hotel waar we in Jimmy’s bar onze maaltijd gebruiken. De Caribische nachten zijn lang en na een laatste cocktail met Ab en Hilda, want Rob heeft al eerder het strijdtoneel verlaten. Rond half 1 belanden we eindelijk in bed.

Maandag 15 maart 2004

Rond 7 uur gaat de wekker Rob en ik gaan ontbijten vandaag worden we niet door Boy opgehaald want de bus moet naar de garage. Erik is vandaag onze chauffeur met een oude gele Amerikaanse schoolbus met een lift, worden we opgehaald. Vandaag bezoeken we het activiteiten centrum Fuphafi een mooi verbouwd huis waar dadelijk 14 mensen met een handicap dagbesteding krijgen aangeboden. Hier vind het strategische overleg met de Gehandicapten en Chronisch zieken Raad in oprichting plaats. Na het overleg worden we terug gebracht naar ons hotel waar we ons even opfrissen en de lunch gebruiken. Om 13.30 uur gaan we met de schoolbus naar het MGR Verriet instituut voor revalidatie en woonvormen.

Jamila de secretaris (met onze bus op de achtergrond)

MGR Verriet instituut voor revalidatie en woonvormen.

De directeur ontvangt ons en we krijgen een rondleiding door de Fysiotherapie en de ergotherapie deze afdelingen hebben ook een belangrijke functie in het bepalen van de voorzieningen op het eiland zowel werkvoorzieningen als in de thuissituatie. Voor de hele Antillen zijn er zes medewerkers in dienst. Daarna gaan we naar een aparte afdeling voor heel jonge kinderen. Lange rijen met zeer vrolijk geschilderde hekkenbedjes die mij terug deden denken aan mijn eigen revalidatie tijd. Veel kinderen zitten buiten onder de veranda de kinderen worden liefdevol verzorgd door zowel de Antilliaanse medewerkers als een aantal uit Nederland afkomstige stagiaires. Hierna bezoeken we de orthopedische werkplaats waar prothese en orthese worden gemaakt. Op dit moment zijn ze nog net in staat om zelf de orthopedisch schoenen te maken De gipsmodellen worden hier gemaakt en dan naar Nederland verzonden om als schoen weer terug te komen, Wat opvalt is dat bijna alle ortesen in vrolijke kleuren leer zijn uitgevoerd. Ook het enthousiasme van de chef van de werkplaats die in Nederland is opgeleid, is hartverwarmend. Hierna bezoekt onze delegatie de Directeur Henk hij vertelde ons over de fusie met de organisatie van verstandelijk gehandicapten en de ontwikkelingen rond de AVBZ Algemene Verordening Bijzondere Ziektekosten. Onze AWBZ deze nieuwe wet heeft veel goede dingen gebracht de zorg heeft dan ook een grote verbetering gekend de laatste jaren. Mede hierdoor is ook de acceptatie van kinderen die een handicap krijgen door geboorte of ongeluk door de ouders toegenomen omdat hiervoor veel meer aandacht is. Steeds vaker blijven kinderen ook thuis wonen. Veel Antillianen zien het krijgen van een kind nog steeds als straf van God. Bij moeilijke revalidatie gaat men nog wel naar Nederland. CVA is een van de meest voorkomende handicaps op het eiland, en ook diabetes komt heel vaak voor, waar het helaas vaak te laat ontdekt wordt. Wat helaas nog vaak lijdt tot amputaties en blindheid.

Rietveld

Hierna gaan we naar een prachtig pand, ontworpen door architect Rietveld. Hier zitten groepen van 14 jongeren, zowel een jongen als een meidengroep, bijna allemaal verstandelijk of dubbelgehandicapt. Grote slaapzalen met 14 bedden erin. Oude tijden herleven voor mij en het doet me denken aan mijn eigen revalidatie periode. Wat overigens opvalt, zijn de goede rolstoelen die goed aangepast zijn voor de kinderen. Men is al paar jaar bezig om meer geld te krijgen, om te zorgen dat deze kinderen ook meer privacy krijgen. Hierna gaan we naar de woonvorm, waar men ons vol trots hun eerste snoezelruimte  laten zien. Een heerlijke ruimte waar alle bewoners individueel de aandacht  krijgen die ze zo hard nodig hebben. Door deze prachtige rustgevende ruimte is het medicijn gebruik ook afgenomen. Hierna krijgen we een rondleiding door de diverse woongroepen. De bewoners leven grotendeels buiten, binnen de afrastering van hun woongroep. Met meerdere slapen ze in een kamer, en overdag gaan veel mensen naar de activiteitenbegeleiding ergens op het terrein. Tijdens het afscheid komen we een jonge enthousiaste revalidante tegen die ons bij haar thuis uitnodigt. Moe, maar voldaan brengt onze chauffeur ons terug naar ons hotel.

Rob en ik zijn vanavond bij de Italiaans gaan eten, een van de 4 restaurants die het hotel heeft. Na een duik in het zwembad gaan naar de Cocktail Bar Onder het genot van de dagelijkse live optredens en genietend van de overheerlijke cocktails zoals Bleu Curaçao, Flying Dutchman en Bloody Mary vertrekken we om middernacht naar onze kamer waar Rob en ik al snel in slaap vallen.

Dinsdag 16 maart 2004

Om 7 uur gaat de wekker, en na een koude douche nemen we even de tijd om uitgebreid te lunchen. Om 9 uur staat Boy met zijn gerepareerde bus weer klaar om ons naar Trobista. Het centrum voor mensen die blind of slechtziend zijn. Het centrum is voortgekomen uit de blinden vereniging, en is nu een dagopvang en revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden.

Delegatie uit  Curaçao met Peter Meijer , directeur Estel en Wilfrido Cristina 

De directeur Estel heb ik al in Nederland kunnen ontmoeten. Het gebouw is pas gerenoveerd en heeft een grote zaal en verschillende kleinere waar de activiteiten plaats vinden. De meeste mensen zijn door diabetes blind geworden. Tante Nellie geeft hier les in braille op oude Perkins braille machines die inmiddels behoorlijk versleten zijn. Hier maak ik ook kennis met Doesja, ze praat eigenlijk alleen maar thuis. Hier kan ze alleen maar communiceren met haar braille machine. Voor haar ontwikkeling zou het heel belangrijk zijn dat ze ook thuis een braille machine zou hebben.

 

   Ons busje van Betasda met onze chauffeur Boy

 

 

 

 

Tante Nellie en Doesja achter de perkins

Doesja is net zo oud als Jeske, en ik smelt voor haar grote ogen. Ik vertelde tegen tante Nellie dat ik zou proberen om in Nederland een goede machine voor haar zou zoeken. Tante Nellie is al lang gepensioneerd maar de beste braille lerares van het eiland. Na een knuffel van Doesja en nog een snel bezoek aan de nieuwe daicystudio waar gesproken boeken worden gemaakt.

Overleg Statenleden

Daarna rijden we weer snel naar ons hotel om te brunchen, want om 2 uur moeten we naar de Statencommissie (vergelijkbaar met onze Kamercommissie van VWS)  in Willemstad. De voorzitter verwelkomt ons en we spreken met de Statencommissie over de toekomst van de Raad van gehandicapten en chronisch zieken en het gehandicaptenbeleid op de Antillen. De Statenleden realiseren zich dat er een achterstand situatie is en dat zij mede verantwoordelijk zijn voor verbetering van de positie van gehandicapten. Er was veel respect voor het werk van de Raad en ook zij vonden dat er financiële steun moest komen voor de Raad in oprichting.

Uitzicht vanaf het Waterford

Na dit bezoek rijd Boy ons naar het Waterford Ortobanda waar we een overleg hebben met het bestuur van Fuphafi op een gezellig terrasje wisselen ervaringen uit omdat ik zelf activiteitenbegeleider ben geweest in het Akcent in Zwolle. We willen onderzoeken of het mogelijk is om via internet contact te laten leggen met een Activiteiten Centrum in Nederland. Na nog even bij de haven te zijn geweest waar de Queen Elisabeth 2 het grootste Cruiseschip net was aan gekomen. Rond half 8 avonds gaan Rob en ik naar het Japanse restaurant bij het hotel waar een vriendelijke Surinamer ons bediend, en we nog een erg leuke avond hebben…

Wat een joekel zeg!

Woensdag 17 maart

Na het ontbijt gaan we met onze bus naar Totolika. De oudervereniging van verstandelijk gehandicapten. Een soort van zusterorganisatie net zo als de Fvo in Nederland. Totolika organiseert zelf haar dagbesteding voor een grote groep verstandelijk gehandicapten.Ze hebben een eigen werkplaats met een recreatieve ruimte sinds enige tijd beheren ze ook een eigen wasserette en strijkerij waar veel jongeren met een verstandelijk handicap werkzaam zijn.

Wasserette Totolika

Een aantal studenten van De Hoge school uit Amsterdam doen op dit moment een onderzoek naar de tevredenheid. Inmiddels is ook de speel-o-theek opgegaan in dit project. Totolika vertelden ons dat ze een behoorlijk conflict hebben gehad met de aanbieders van zorg de SZVG De grootste instelling voor verstandelijk gehandicapten op Curaçao. Deze organisatie had 4 huizen verspreid over het eiland, maar  bij de nieuwbouw is alles weer gecentraliseerd. Een slechte ontwikkeling  vind de directeur van Totolika. Wij begrijpen hun bezwaren. Na afscheid genomen te hebben gaan we lopend naar het ernaast gelegen  woon en activiteitencentrum voor mensen met een psychiese handicap.We worden vriendelijk ontvangen door de voorzitter en de directeur. Na een bak koffie nemen we een kijkje in de een persoons-huisje met een keuken blok, bed en een bank. Een aantal bewoners blijven hier wonen maar sommige zullen met hulp weer zelfstandig gaan wonen. Het is een soort tussenvoorziening voor mensen die in de instelling wonen en weer zelfstandig willen wonen. De buurt was heel blij met hun komst want er gebeurden altijd rare dingen in de bosjes. Er was veel criminaliteit en met de bouw van dit complex is de criminaliteit enorm afgenomen. Mijn voor veronderstelling dat het grote hekwerk om het terrein bedoeld was om mensen binnen te houden bleek dan ook niet juist te zijn, juist het tegenovergestelde is waar. Het is om mensen buiten te houden die iets willen stelen. De criminaliteit is namelijk erg groot, dus kun je beter niet buiten komen na 8 uur avonds.  

Betesda het verpleeghuis

Weer terug gekomen in het hotel, en een snelle lunch, gaan we in ons busje naar Betesda: het verpleeghuis. ‘Ons’ busje is dan ook eigendom van Betesda en die is uitgeleend aan de organisatie.

             Verpleeghuis Betesda

Het is een mooi verpleeghuis, met een grote binnentuin, waar alle afdelingen zijn vernoemd naar geneeskundige planten, die tevens ook in de tuin staan. Door de AVBZ is er veel positief veranderd, maar de directrice gaf wel aan dat er enorme behoefte is aan nieuwe rolstoelen, brandbeveiliging en een nieuw bedden-alarmsysteem. Het huidige alarm-systeem is mede door de zoute zeewind bijna overal kapot. Op sommige nachtkastje zie je dan ook een ouderwets ‘bel met de klepel’ liggen. Om dit soort zaken te vervangen is er altijd hulp van buiten nodig, zoals sponsoring. Er zijn een paar 2-persoonskamers voor familie ’s, maar de meeste liggen de hele dag in bed, waarvan veel mensen vloeibaar voedsel krijgen, omdat ze niet willen of kunnen eten.De zus van Boy ‘onze chauffeur’ woont hier ook. Ze is blind en maakt gebruik van een rolstoel, maar ze geniet toch volop van het leven.

Omgang met de dood.

Als iemand hier overlijd, gebeurd dit op zaal, zodat ook de andere patiënten en familie afscheid kunnen nemen. Voor iedereen is de dood een natuurlijk proces, en iedereen wil erbij zijn. Daarna gaat de overledenen naar de rouwkamer, waar hij of zij naar 2 uur word opgehaald. De rouwkamer ligt naast de linnenkamer, waar vroeger de was werd gedaan. Maar die is nu gerivaliseerd. Onder de indruk van de goede zorg en de visie van de directrice verlieten wij het gebouw.

Rondrit over het eiland

Boy stelde voor om een tocht te maken over het eiland. Dit leek ons een uitstekend idee. Als eerste reden we naar het oude Shell terrein. De schade aan het milieu, maar ook het belang voor de economie van Curaçao is duidelijk. Inmiddels heeft Venezuela de raffinaderij overgenomen. Daarna rijden we naar de feestbeach van de politie om eens lekker tot rust te komen. Op de terug reis naar het hotel komen we langs een enorme farm die gerund word door een Nederlander. S’ avonds hebben we een bijeenkomst in een sportcentrum, waar we de lid organisaties van de Gehandicapten en Chronisch Zieken Raad waar we veel informatie uitwisselen, en met elkaar van gedachte wisselen over hoe de positie van de achterband verbeterd kan worden. Rond 10 uur s’ avonds komen we weer in het hotel, waar we met Ap en Hilda onder het genot van enkele cocktails genieten van karaoke, de een nog valser dan de ander. Geen beter vermaak dan leedvermaak.       

Donderdag 18 Maart 2004

Van daag zijn we te gast van de dovenschool waar we al om 8.00 uur  arriveren. De kinderen krijgen hier les in gebarentaal , maar ook de logopedie  krijgt veel aandacht. De kinderen komen uit bijna alle landen van de Caraïben. Soms komen hier ook kinderen die nog helemaal nooit op school zijn geweest. Voor vervolgonderwijs moeten de kinderen naar Nederland maar het probleem is dat het steeds moeilijker wordt om pleeggezinnen te krijgen. Ik zeg haar toe dat ik met Dovenschap (de belangenorganisatie voor doven) ga overleggen of er dove ouders zijn die bereid zijn om als pleeggezin te fungeren. Een van de leraressen hebben we gisteravond al ontmoet en met veel plezier maken we een les aardrijkskunde mee waar alle leerlingen heel enthousiast zijn. Snel vertrekken we naar het Revalidatiecentrum  Verriet waar we de mytylschool de Soeur Hedwigschool  bezoeken.

Revalidatiecentrum  Verriet waar we de mytylschool de Soeur Hedwigschool  bezoeken. De school is een oud gebouw en de directrice ontvangt in haar zeer kleine kantoortje waar we echt als haringen in een ton zitten. Na een korte uitleg over de school gaan we een aantal klassen bekijken. Een aantal kinderen kende we al omdat zij in het internaat woonde wat we al eerder bezocht hebben. Een jongen was net die dag zes geworden en kwam vol enthousiasme op ons af maar hij werd vriendelijk maar wel heel duidelijk gemaakt  dat dat niet mocht, orde moet er zijn niet waar?  Rond lunchtijd vertrekken we naar de instelling voor verstandelijk gehandicapten waar we een lunch krijgen aangeboden. De zeer kleurige en splinternieuwe gebouwen met grote hekwerken er om heen vallen op. Na een uitstekende lunch bekijken we de  nieuwe Instelling. De directeur heb ik al eerder in Nederland ontmoet. De reden dat ze hebben ze gecentraliseerd heeft inderdaad met de AVBZ te maken.

Tine Gregoria Davids (Coördinator Gehandicaptenraad Curaçao)

Na een rondleiding over het terrein vertrekken we naar Tine Gregoria de coördinator van de gehandicaptenraad een mooi kantoor waar ook het kantoor van de rampenbestrijding is gevestigd wat gelukkig nog nooit actief is geweest. Orkanen komen met regelmaat voor op Sint Maarten een klein uur vliegen van hier , tot nu toe is hier van bespaard gebleven. Het kantoor zelf heeft een grote stoep maar wel een mooie vergaderzaal. Sinds kort heeft Tine een brailleprinter en een brailleleesregel waardoor ze nog beter op kan komen voor onze lotgenoten op de Antillen Onze site van de CG Raad raadpleegt ze dan ook regelmatig. Rond 16.00 vertrekken Rob en ik naar ons hotel .

Opgezwollen benen

Mijn benen zijn twee keer zo dik geworden als normaal en heb behoorlijk wat pijn maar de show must go on. Rob en ik besluiten om te gaan zwemmen in het prachtige zwembad voor onze hotelkamer met uitzicht op zee , Vanuit de rolstoel via de plantenbak lukt het me om op de grond te komen want als Voorzitter laat je je niet tillen . Het zwembad zelf kom ik in via een langzaam aflopend trapje. Mijn komst in het water waar nog al wat Amerikanen waren.  Mijn komst leidde er toe dat binnen no time het zwembad leeg was.

Amerikanen vluchten voor me. Nu privé bad.

Rob en ik waren eerst wat verbaasd maar een privé zwembad vind ik ook nog niet zo gek. Nu weet ik zelf ook wel dat ik zonder kleding er uit zie als een walrus maar om nu spontaan allemaal het zwembad te verlaten verraste mij zelfs. Even wanen we ons in het paradijs een heerlijke zon 30 graden een goede cocktail en een privé zwembad het leven kan niet meer stuk. Eindelijk een uurtje voor ons zelf. Het programma wat Tine heeft gemaakt is moordend en mijn vooroordelen dat het op de Antillen altijd rustig is zijn me afgenomen. Toch merk ik dat we wel veel minder gestrest zijn dan in Nederland. Na het diner in Jimmy’s bar zijn we naar ons Italiaans restaurant geweest waar we nog een gezellige avond hebben gehad. Na het diner gaan we nog een cocktail Curaçao nuttigen met op de achtergrond goede live salsa muziek en dans. Rond 24.00 uur besluiten we om verstandig te zijn en gaan naar onze hotelkamer want morgenvroeg moeten we al om 8.30  uur bij Minister Breeuwster zijn.

Vrijdag 19 maart 2004

Om 6.45 gaat de telefoon de plicht roept. Rob en ik kleden ons snel aan en keurig in pak gaan we ontbijten. We snellen naar de uitgang van Breezes (ons Hotel) waar onze Boy al met ongeduld op ons zit te wachten. Met spoed rijden we naar fort Amsterdam waar het parlement domicilie heeft . Via een klein trapje komen we bij de beveiliging  waar we ons aanmelden. We worden verwezen naar de wachtruimte waar een groot bord ons meld dat we stilte in acht moten nemen. De waarde en normen voor de parlementaire democratie zijn hier duidelijk groter als in Nederland. Ben Whiteman de hoogste ambtenaar verwelkomt ons hartelijk en begeleid ons naar de grote vergaderzaal van de Ministers. Een mooie antieke zaal die wijst op ons koloniale verleden.

  Gouverneurshuis en Parlementsgebouw.

Onze delegatie is in afwachting van Minister Breeuwster ook voor de Raad van Gehandicapten en Chronisch zieken is dit de eerste officiële ontmoeting. Minister Breuwster komt binnen en na en korte voorstellingsronde waar ze aangeeft dat mijn contacten in politiek Den Haag haar niet ontgaan zijn legt ze al heel snel op tafel  wat gehandicapten en chronisch zieken op de Nederlandse Antillen van haar kunnen verwachten . In een uiterst positieve sfeer worden de verschillende opties op tafel gelegd. De Minister geeft aan dat ze heel blij is met het onderzoek van het IRV (Instituur Revalidatie Vraagstukken) samen net de GGD en dat ze graag wil onderzoeken wat de mogelijkheden zijn om de nieuwe Raad.Ook financieel te ondersteunen om op te komen voor de positie van gehandicapten en chronisch zieken op de Antillen. De minister gaf ook aan de CG-Raad in Nederland soms een lastige tegenspeler was maar dat de democratie ten goede kwam. Onze faam is hier op de Antillen bekend dit komt ongetwijfeld omdat er een Antilliaans Algemeen Dagblad is en er veel nieuws uit Nederland bekend wordt gemaakt. De CG- Raad is dan ook meerdere malen hier in het nieuws geweest. De Nationale fotograaf maakte een mooie staatsiefoto samen met de Minister en ons gezelschap waarna we afscheid nemen. Ik maak nog wel een opmerking over de toegankelijkheid van de parlementsgebouwen en maak een plagende opmerking dat als over twee jaar er niets veranderd is aan de toegankelijkheid ik terug kom. Na het bezoek vertrekken Rob en ik terug naar ons hotel waar we voor de tweede keer ons privé zwembad in duiken.

Conferentie

Vanavond hebben we onze afsluitende conferentie en na het diner gaan we naar het conferentiecentrum naast ons hotel welke uitstekend toegankelijk is inclusief aangepast toilet. Toen Rob en ik binnen kwamen waren er inmiddels 60 afgevaardigde waar we de meeste van ontmoet hadden tijdens ons bezoek.

Izzy Gerstenbloed

Izzy Gerstenbloed Directeur GGD verwelkomde ons en leidde de vergadering als voorzitter in combinatie met enige entertainment de avond. De Minister maar ook de gasten uit Nederland prof Wim van de Heuvel van het IRV, Rob en ondergetekende werden speciaal welkom geheten. Het onderzoek naar de positie van gehandicapten en chronisch zieken op de Antillen uitgevoerd door het IRV en de GGD werd toegelicht. Daarna heb ik mijn ervaringen van de afgelopen week gedeeld met de afgevaardigde. Aan het einde van mijn toespraak heb ik aan Minister Breeuwster een T-shirt overhandigd waar ik stil stond bij het belang van de Wet Gelijke Behandeling en dat de Antillen een voortrekkersrol kunnen vervullen bij de invoering van deze wet. Ja zelfs Nederland voor kunnen zijn, ik complementeerde de Minister dat zij het hele congres aanwezig was en dat ik dat in Nederland nog niet heb meegemaakt. Na afscheid te hebben genomen met een gevoel van weemoed vertrekken Rob en ik naar onze beachbar waar we onder het genot van een goed de ondergaande zon genieten van de muziek van Bob Marly de avond op gepaste wijze afsluiten en de Caribische nacht op gepaste wijze afsluiten.

 

Zaterdag 20 maart 2004

Om 9.00 uur gaat de wekker vandaag hebben we een vrije dag de  eerste sinds lange tijd Nelson, Boy en zijn vrouw vergezellen ons we krijgen een rondrit over het eiland met als hoogtepunt het fort met uitzicht over het eiland, de raffinaderijen en de haven.  

Boy onze chauffeur en beveiliger met zijn vrouw, Nelson Coffie en Jan Troost

Aan het einde van de dag gaan we samen eten bij een echt Antilliaans restaurant een houten restaurant met een terras vlak boven de zeespiegel en met heerlijke visgerechten met op de achtergrond karaoke muziek. S’ avonds genieten we samen met Ab en Hilde nog een keer van de Caribische nachten met op de achtergrond onzen Antilliaanse zanger. Die ons bijna ieder avond heeft verblijd met zijn prachtige donkere stem. Rond 13.00 gaan we naar onze kamer en pakken onze koffer want morgenochtend zijn we om 8.00 uur te gast in de Antilliaanse tv Studio.

Zondag 21 Maart 2004

Om 6.30 gaat de wekker Rob en ik kleden ons snel aan en gaan snel ontbijten nadat we  ons uitgecheckt hebben gaan we met Boy naar de Studio waar we Gregoria weer ontmoeten de ontbijtshow is heel anders dan bij ons. Als je bij ons in 4 minuten je item moet neer zetten heb je bij deze show bijna een uur de tijd. Gregoria krijgt bijna een uur de tijd om haar punten te maken. De studio met drie camera ‘s wordt bedient door een cameraman en een regisseur. Ik zelf krijg twee vragen die ik op een briefje in het Nederlands voor mijn neus krijg gelegd. De show zelf is in het Papiaments dus ik hoop dat ik maar het juiste antwoord heb gegeven op de twee vragen.  Na afscheid te hebben genomen rijden we naar het vliegveld maar midden op de Juliana brug is een ongeval gebeurd. Boy kent gelukkig een andere weg zodat we als nog op tijd op het vliegveld zijn.

Julianabrug

Afscheid

Na afscheid genomen te hebben van onze Antilliaanse vrienden gaan we naar de douane waar blijkt dat Rob de schaar waarmee hij de navelstreng van zijn zoon Nick mee heeft doorgeknipt in zijn handbagage heeft. Na veel gedoe lukt het ons om de schaar toch nog uit het land te krijgen door het toe te voegen aan zijn gewone bagage. Ons KLM toestel staat gereed en zonder problemen kom ik op mijn stoel in het vliegtuig. Om 9.00 uur Nederlandse tijd landen we precies op schema op Schiphol mijn benen zijn zo dik geworden dat ze niet meer in de beugel passen en heb mede door het tijdsverschil het gevoel dat ik zweef. Door de extreme controle op bolletjesslikkers zitten we twee uur vast in het vliegtuig zonder airco en omdat gehandicapten als laatste het vliegtuig moeten verlaten gaan we als laatste van boord. Nadat we van top tot teen zijn onder zocht pakken we om 12.00 uur. Een Taxi naar Ouderkerk aan de Amstel waar onze auto staat. Gerda biedt ons nog een kop koffie aan en dan rijden we meer dood dan levend terug naar Nijmegen.

Advies

Als s je zo lang moet reizen moet je niet zelf terug willen rijden. Neem een taxi of laat je rijden het is levensgevaarlijk. Om drie uur s’ middags kom ik eindelijk thuis ik ga eerst naar de huisarts want mijn benen lijken wel op olifantspootjes het zou nog vier dagen duren voordat ze weer enigszins normaal waren en de pijn afnam maar een ding is zeker een bezoek aan de Antillen is de moeite waard. De mensen die ik daar ontmoet heb acht ik hoog en hoop dat we ook in de toekomst nog wat voor elkaar kunnen betekenen.  

Tine Gregoria Davids  en Jan Troost

in de krant Amigo.

 

 

 

 

 Nu 16 jaar later is het er eindelijk van gekomen. Midden in het Coronatijdperk waar ook mijn vrienden hier als op Curaçao midden in zitten. Wat de toekomst gaat brengen dat weten we niet.

Dank voor jullie gastvrijheid en warme ontvangst.

Jan Troost (Oud voorzitter CG Raad)

Wijchen 14-4-2020

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oproep: Eigen wijze persoon met beperking zoekt baan.

De vaste bezoekers van deze site weten dat het voor mensen met beperking lastig is een baan te vinden. Ik vorm daarop geen uitzondering. Mijn situatie is dubbel gecompliceerd, omdat ik een baan in Nederland zoek vanuit België. Wellicht heeft iemand uit het netwerk van Jan Troost de gouden tip.

Antwerpen?

Hoe ik in Antwerpen ben terechtgekomen? Dat heeft met het eigenwijze in de titel te maken. In 2006 vond ik het tijd voor verandering in mijn leven. Ik wilde al van jongs af aan een tijdje in het buitenland wonen en werken. Sinds een paar jaar probeer ik terug te keren naar Nederland, onder andere vanwege familieredenen. Daarbij stuit ik op twee problemen die tezamen een vicieuze cirkel vormen: geen geschikte woning en daardoor geen baan te vinden. Ik heb geen nood aan een volledig aangepaste woning, maar het moet er een zijn zonder (al te hoge) trap en betaalbaar. Doordat het mij niet lukt aan een woning te geraken, is ook het zoeken naar een baan lastig. Geen woning betekent geen baan en andersom.

Antwerpen

Wie kan helpen aan een baan? Ik ben goed in het schrijven en redigeren van teksten. Ik spreek mijn talen. Kijk op mijn sites:

www.johanschrijft.be en www.mensenmeteenbeperkingaanhetwoord.be 

communicatiefunctie

Gezien mijn eigen situatie en mijn jarenlange werkervaring bij MEE Rotterdam sluit een communicatiefunctie bij een organisatie die werkt voor mensen met beperking  goed aan op mijn kennis en vaardigheden. Ik ben flexibel ingesteld, collegiaal, leergierig en een tikje eigenwijs. En ik heb oog voor beelden. Zie mijn eigen foto’s uit Antwerpen bij dit artikel.

Reacties mogen naar info@johanschrijft.be   

Bij voorbaat dank Johan Peters

Aanbeveling

Ik ken Johan nu al weer enige tijd en ben onder de indruk van zijn schrijfstijl en grondig onderzoek doen. Ook ik heb de eer gehad om door hem geïnterviewd te worden.

Mensen met een beperking aan het woord: Jan Troost

 

Opine Alexander Grassi: Flattening the curve, mijn gevoel zegt ja

Kudde immuniteit

Bij Flattening the curve probeert men de piek van het aantal patiënten uit te stellen om tijd te winnen. Groepsimmuniteit redt levens. Die tijd gebruiken om het juiste recept tegen in dit geval het virus #COVID_19 te vinden, ontwikkelen. Hygiëne en Social Distance moeten bijdragen aan die tijdwinst.

Dit moet er uiteindelijk voor zorgen dat minder mensen uit kwetsbare groepen slachtoffer worden van het corona virus. Wij vinden dat als Nederland belangrijk. Het gevoel zegt ja, wel is men bang voor de gevolgen. Wat gebeurt er met mijn baan? Kan ik volgende maand mijn rekeningen nog betalen? Helaas groepsimmuniteit realiseer je niet in een paar dagen. Dat kost tijd en geld. Hoeveel en tot welke prijs weten we niet. Dat zorgt voor een een ongerust gevoel.

Het team van AparticipatieTV

Ik heb daar met Jan over gesproken, niet als econoom. Als econoom kun je een prijskaartje aan een mens plakken. Als mens, liberaal gaat het om een andere waarde. Je stelt je op als een kapitein en dan verlaat je het schip niet. Je blijft dan aan boord en probeert zoveel mogelijk mensen in een veilige haven te brengen.

Kop van Jut

Met name ouderen en kwetsbare groepen, met uitzondering van gezonde jongeren, worden getroffen door dit coronavirus COVID_19 , waardoor een er duivels dilemma ontstaat.

Geen enkele politicus zal het in zijn hoofd halen om een prijs aan het leven van een kwetsbare medelander  of oudere te hangen. Dat zou politieke zelfmoord betekenen. De €85.000 die diverse prominenten, waaronder de huidige minister Van Rijn,  in het niet al te lang geleden verschenen  visie document in de Medisch Specialist zullen dit onder de huidige omstandigheden niet meer durven uit te spreken. Het is een te academische benadering van een maatschappelijk dilemma. Marnix zou direct zijn biezen kunnen pakken als hij de geschreven tekst uit dat rapport nu zou uitspreken.

Now way back

Flattening the curve, de gekozen strategie  heeft er immers ook voor gezorgd dat er geen weg terug is. Men heeft aangeven langzaam maar resoluut groepsimmuniteit te willen realiseren. Rutte kan niet meer zeggen tegen onze ouderen; helaas pindakaas om vervolgens af sluiten met de woorden: “Time to say goodbye”.

Kudde gedrag

Ikke Ikke Ikke versus solidariteit. Beleidsmakers weten inmiddels wel dat men bij #COVID_19 afwegingen heeft gemaakt die niet het gewenste resultaat hebben opgeleverd. Lees verkeerd gegokt. Bijna wekelijks moet men uitspreken dat de werkelijkheid er minder rooskleurig uitziet dan de eerder gepresenteerde verwachtingen. Dit is ook logisch want mensen willen perspectief. Mensen hebben een hekel aan doemscenario’s.

Een aantal landen heeft, zoals Zweden, gebluft (afgewacht) door op dit moment geen maatregelen te treffen. Wat de beste keuze is kan eigenlijk niet gezegd worden, omdat je dan een waarde verbindt aan het aantal zieken, mensen dat komt te overlijden en de kosten en opbrengsten die gepaard gaan met de maatregelen.

Een ander geluid

Zweden is ongeveer het enige land in West-Europa waar de bars en restaurants nog zonder beperking open zijn. Ook kunnen er bijeenkomsten worden gehouden tot 500 mensen. Wel worden mensen met verkoudheidsklachten aanbevolen thuis te blijven en thuis te werken. Ook zijn de scholen dicht en grijpt men terug op thuisonderwijs. Opmerkelijk zou je zeggen deze laissez faire houding, want Zweden staat toch te boek als een sociaal land en dit lijkt meer op een neo-liberale benadering.

Culturele verschillen

Zonder een waardeoordeel kunnen we wel een conclusies trekken, moeten we wel beseffen dat aan onze contacten met het Oosten en dan met name landen als China, die veel waarde hechten aan tradities binnen hun cultuur een prijskaartje hangt:

  • Kudde- of groepsimmuniteit zal nog enige tijd op zich laten wachten
  • Een vaccin zal nog enige tijd op zich laten wachten
  • Door culturele verschillen tussen westerse en Aziatische zijn interventies minder effectief (Social Distance versus Lockdown party)
  • Door culturele gebruiken zullen we steeds vaker het slachtoffer worden ( Broodje Aap is bij ons een verhaal in Azië staat het op de kaart.

Diplomatie

Flattening the curve was. is misschien niet de beste oplossing en als, maar als bestaat niet in het echte leven.

Geen enkel scenario heeft op de lange termijn waarde als je je ogen sluit voor de oorzaak. Durf ook eens over de oorzaak van deze pandemie te praten dan is een volgend keer triage niet aan de orde. We weten wat de oorzaak van deze ellende is. maar doen we daar ook iets mee? Het klinkt misschien niet sympathiek om met het vingertje te wijzen, maar het is niet anders.Hier kom ik op terug.

Niet het moment voor details

Hopelijk is flattening the curve niet voor niets gekozen. Natuurlijk worden er fouten gemaakt. Dit is nieuw voor ons en daarom is het jammer dat wij in Nederland niet als één natie proberen de schade beperkt te houden. Zowel menselijk als financieel. Van de kant roepen dat preventieve maatregelen te laat zijn genomen en dat er te weinig hulpmiddelen zijn klopt lost het probleem nu en in de toekomst niet op. Onze samenleving is niet anno 2020 nog niet rijp voor. Anno 2002 is praten over geld nog steeds een vies woord.

Groepsdruk

Door geen grens te stellen tot waar men bereid is maatregelen te nemen zie je het casino effect. Stoppen, doorgaan. Iedereen gaat zich ermee bemoeien. Het wordt degene die aan zet is onmogelijk gemaakt een rationele keuze te maken, simpelweg omdat je niet weet waar het balletje valt. Er is een punt bereikt dat iedereen zijn zegje wil doen en niet meer luistert naar de argumenten van de ander.

Op Sars lijkend virus bij Vleermuizen, onderzoek uit 2013

Deze studie uit  2013 laat zien hoe een pandemie als COVID-19 nu en hierop een opvolger van dit coronavirus (bijna) niet te voorkomen zijn als we onze ogen sluiten voor risico’s die gepaard gaan met pathogenen die gerelateerd zijn aan uitheemse dieren.

Programma’s, gericht op specifieke risicogroepen in het wild levende dieren, test laboratoria en hotspots om ziekten te voorkomen, kunnen een cruciaal onderdeel zijn van toekomstige mondiale strategieën om het ontstaan ​​van pandemieën te voorspellen en te voorkomen.

De toekomst

De toekomst is nu. Werken aan flattening the curve is nog steeds die stip aan de horizon. Wanneer dat zal zijn en welke offers hiervoor gemaakt worden zullen we ook pas dan weten.

 

 

Econoom met gevoel voor de balans

Alexander Grassi

Zeer ruime sales en marketing management ervaring, ook internationaal met name #China. Hierdoor ook veel expertise in het aangaan en verdiepen van klantrelaties.

Door mijn achtergrond en internationale ervaring kan ik goed om gaan met culturele gevoeligheden.

Veel kennis in het opbouwen van een organisatie en het brengen naar een volgende fase. De laatste jaren ook zorgprofessionals ontzorgt. Zij zijn namelijk geen boekhouder of marketeer.

Iemand die niet alleen analytisch en cijfermatig sterk is, maar ook niet wegloopt voor verantwoordelijkheden.
2 april 2020 Amsterdam