Maandelijks archief: augustus 2019

Geef je mening op het Democratiefestival!

Natuurlijk zijn ook mensen met een handicap onderdeel van de democratie

Democratie is niet vanzelfsprekend en heeft af en toe wat onderhoud nodig. Daarom vieren we de democratie op het Democratiefestival op 30 en 31 augustus op het eiland Veur Lent in de Waal bij Nijmegen. We vieren dat we in een land leven waar iedereen zijn of haar mening mag geven, waar we verschillend mogen zijn en waar we samen de keuzes maken, hoe moeilijk dat soms ook is. In steeds meer landen staat de democratie onder druk. De polarisatie lijkt het steeds meer te winnen van het compromis. Als we meer met elkaar zouden praten en naar elkaar zouden luisteren, komen we misschien dichter bij elkaar.

Het terrein

Gelukkig zijn er steeds meer mensen met een handicap die actief zijn in de belangenbehartiging. Maar ook in de politiek,  zoals ook in de Provinciale Staten van Gelderland. Vanuit Provinciale Staten kwam dan ook de vraag: “hoe toegankelijk is het eiland waar dit democratiefestival plaats vindt?”

Afgelopen woensdag werd ik door de Provincie gebeld of ik bereid was de volgende dag te komen kijken. Dit naar aanleiding van een vraag van de Provinciale staten.  Want dit festival wordt voor de eerste keer georganiseerd door de VNG, Provincie Gelderland en het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Eén van de Statenleden had haar zorg uitgesproken over de plaats van het festival, wat op een ongelijk en zanderig terrein is.

Toevallig

De dag ervoor was ik getipt door een oude strijdmakker dat dit mooie festival zou plaatsvinden. Ik geef toe, het was helemaal aan mijn aandacht ontsnapt. Ook het eiland Veur Lent had ik zelf nog nooit bezocht.  Dus toen ik werd gebeld door de Provincie of ik de volgende morgen kon komen kijken om mijn eerste indruk te geven, heb ik dit meteen aanvaard. Niet helemaal gratis meer, want ik heb inmiddels een eigen bedrijf 😉 

Donderdag

In alle vroegte zijn Theo Hendrikse, mijn blinde kameraad, en ik afgereisd naar het eiland Veur Lent. Natuurlijk te ver doorgereden waardoor we voor een brug stonden naar een écht heel ontoegankelijk gedeelte van het eiland.

Ik geef toe, toen ik dat zag dacht ik ‘hier is echt helemaal niks van te maken!’, vooral door het zand, de kuilen en de enorme hoogteverschillen. Gelukkig waren we een brug te ver en bleken we er voorbij gereden te zijn.

De Brug

Een vriendelijke wandelaar loodste ons naar de eerste brug waar we de auto konden neerzetten. De organisator stond ons op te wachten om ons het grasland te laten zien. Hij vertelde ons dat hij onder andere ook de Zwarte Cross organiseerde en dat dat allemaal prima ging qua toegankelijkheid.

De goede brug naar het eiland

Waarbij ik het niet kon laten om te vermelden dat de overheid, VNG, Provincie Gelderland en Binnenlandse Zaken dit festival organiseerde en zij in het kader van het VN Verdrag hier ook wel wat zouden gaan verwachten. De oplossing was dat er wel een pad naar de grote tent zou komen en de rest opgelost zou worden met strandrolstoelen. Inmiddels was ook een contactpersoon van de Provincie aangekomen.

Verbetering noodzakelijk

Theo en ik hebben toen ook aangegeven dat wij van mening waren dat er nog wel wat zaken verbeterd moesten worden. Zeker omdat niet iedereen gebruik kan maken van een strandrolstoel en dat toch alle plekken door middel van bijvoorbeeld rubberen matten bereikbaar moesten zijn. Ook waren wij van mening dat er ook een voorziening moest komen voor mensen die doof of slechthorend zijn.

Wat de organisator al prima geregeld had waren 2 aangepaste toiletten en een golfkar voor als je slecht ten been bent. Als je een gehandicaptenparkeerkaart hebt kun je een vergunning krijgen om te parkeren voor het terrein. Op mijn vraag of hij het boekje ‘Maak je Event toegankelijk voor iedereen’ kende bevestigde hij dit.

Maak je event toegankelijk voor iedereen  van Marianne Dijkshoorn

Stomverbaasd

Nog voordat ons rapportje klaar was werd ik de volgende dag gebeld door het Ministerie van Binnenlandse zaken. Hij gaf aan dat alle opmerkingen inmiddels waren overgenomen en dat het inmiddels ook op de site stond. De ambtenaar van Provinciale Staten was dit keer sneller dan ik. Theo was inmiddels nog druk bezig om de site te testen. Ik kan wel zeggen dat ik in mijn hele carrière nog niet eerder heb mee gemaakt dat ze zó snel verbeteringen hebben aangebracht. Soms moet je ook een compliment weggeven.

Theo controleert de site nog even

AparticipatieTV

Met AparticipatieTV gaan we twee dagen naar het festival en ik hoop jullie daar ook te ontmoeten. Wij gaan in ieder geval het VN verdrag maar weer eens promoten en kijken hoe de verschillende partijen hier tegen aan kijken.

AparticipatieTV is er bij

Nu is het aan ons;  kom ook naar het Democratie Festival!

Geef je op bij https://www.democratiefestival.nu/
Het programma is boeiend en je kunt je stem laten horen.  Zonder aanmelding kom je het terrein niet op, dus vergeet je niet in te schrijven en je identificatiebewijs mee te nemen.

Dit zijn de maatregelen die zijn genomen door het festival: 

Het festival vindt plaats op een ongelijk en zanderig terrein dat niet bestraat is. Er is een aantal maatregelen getroffen om de toegankelijkheid te vergroten:

Bij aankomst
Zit je een rolstoel of ben je slecht ter been en kom je met de auto? Als je in het bezit bent van een gehandicaptenparkeerkaart, dan kun je op het backstageterrein parkeren (het is ongeveer 50 meter van de ingang). Geef dit dan aan bij je inschrijving. Je ontvangt zo spoedig mogelijk een parkeerkaart.   

Paden
Er wordt een hexafloor aangelegd vanaf de ingang naar alle tenten, het hoofdpodium, de programmapartners, het restaurant en de (invaliden)toiletten. Bij het hoofdpodium is ook een platform aanwezig voor minder validen. Het overgrote deel van het terrein is toegankelijk. Verder zijn er een paar strandrollators en strandrolstoelen te gebruiken en is er een golfkarretje beschikbaar. 

Zitten
Er is voldoende zitgelegenheid op het festivalterrein. Daarnaast is het mogelijk om een opklapbaar stoeltje mee te nemen.

Toiletten
Er zijn twee toiletunits op het terrein aanwezig, die beide voorzien zijn van een invalidentoilet (spoeltoilet). Beide toiletunits zijn te bereiken via de hexafloor.

Slechtziend
Helaas is er geen markering voor slechtzienden aanwezig op het festivalterrein. De organisatie kan je een begeleider bieden die met je mee kan lopen en je kan begeleiden tijdens de dag. Als je hier gebruik van wilt maken, laat je ons dit dan bij je inschrijving weten?

Slechthorend
Ben je doof, dan kun je het beste zelf een tolk meenemen. Lukt dit niet, laat het ons weten. Wij kijken dan naar de mogelijkheden. Voor mensen die slechthorend zijn bieden we de mogelijkheid om bij de informatiebalie een koptelefoon op te halen. Voor meer informatie hierover mail naar info@democratiefestival.nu.

Mocht je vragen hebben, dan kun je contact met ons opnemen via info@democratiefestival.nu.

Tot 30 of 31 augustus! 

Gastblog 2 Sandra Zwagerman: Hulphond in Zweden

In de lage landen kijken we naar de Scandinavische landen en denken; ‘Daar hebben ze het goed voor elkaar, met name op het gebied van inclusie, sociale voorzieningen en emancipatie.’

Sandra en spoorwegovergang ook in Zweden

En dat is voor een groot deel waar.

Het is een prachtig land en de voorzieningen voor mensen met een beperking zijn op veel gebieden net iets beter geregeld. Was mijn man in Nederland allereerst mantelzorger en dan pas echtgenoot, hier gaan ze ervan uit dat mensen allereerst partner, kinderen of ouders zijn. De vraag hier is dan ook: ‘wat is er nodig om net zo gelijkwaardig te kunnen functioneren als een gezin zonder beperking?’ De gemeentelijke ergotherapeut zoekt, in samenspraak met degene om wie het gaat, naar een oplossing. Dat kan een hulpmiddel zijn, vervoersvoorziening, maar dat kan ook een persoonlijk assistent zijn, die samen met jou bij de dagelijkse taken helpt. En het mooiste: ze doen en bedenken het niet vóór jou, maar mét jou. Dat geeft regie over jouw leven en maakt je een volwaardig lid van de gemeenschap. Je hebt recht op jouw leven en het hele gezin krijgt weer ademruimte.

Gebruikelijke zorg

In Nederland is een partner meestal degene die de ‘gebruikelijke zorg’ op zich neemt.  En dat is niet altijd heel gezond in een relatie, weten wij inmiddels.  Als gemeenten de kans krijgen schromen ze ook niet om jonge kinderen in te zetten. Kinderen mogen best leren om hun eigen kamer op te ruimen en te helpen naar gelang de leeftijd, maar kinderen en jongeren inzetten als mantelzorgers en dan leuke prijsjes en uitjes verzinnen om dat nog een beetje ‘op te leuken ’ , vind ik allesbehalve gezond.

Nutteloos

Mijn partner en ik moeten dat nog een beetje van ons afschudden. De één is zo gewend om altijd datgene te doen wat de ander had kunnen doen zonder beperking. Diegene, ik dus, voelt zich daarom permanent schuldig en nutteloos. Alle gelijkwaardigheid binnen de relatie is er in Nederland wel een beetje uit geramd met het gevolg dat ik me enorm ging overbelasten om mijn partner niet over te belasten, waardoor hij  zich weer schuldig ging voelen omdat ik mezelf compleet afgemat had en er dus weer meer taken overbleven dan tijd, maar hij het niet kon aanzien dat ik mezelf zat te verbijten om maar ‘zelfstandig te zijn.  Volg je het nog? Nee, precies mijn punt… Er was namelijk domweg geen balans meer.

Assistentiehond

Dat was in de eerste plaats reden voor mijn assistentievraag, maar deze kwam in de vorm van mijn assistentiehond Ysa en na  Ysa’s pensionering, Aslan.

sandra in bos met haar honden

assistentiehonden Ysa en Aslan

Had ik kunnen vermoeden dat de hulphond in Zweden een probleem op zou leveren?

Absoluut niet. Sterker nog, beide honden zijn getraind via een teamtrainingsmethode naar Zweeds voorbeeld en  ik hoorde van mensen die met hun hulphond in Zweden zijn geweest nooit iets negatiefs zeggen. Iemand zei dat ze in Zweden ook zo goed waren voor assistentiehonden.

Maar nu vraag ik me langzamerhand af: ‘Waar waren jullie dan?????’ Niet hier…

Nooit had ik kunnen vermoeden, dat de eerste woorden die me met grote regelmaat in Zweden om de oren zouden vliegen; ‘alla hundar är förbjudna!’ zouden zijn.

Verboden voor honden!

Zweden heeft, in tegenstelling tot Noorwegen, Finland, UK en Nederland nog helemaal geen wet tegen discriminatie van mensen met een assistentiehond. En dat kwam eigenlijk als een verrassing.  De assistentiehond is een nog vrij onbekend fenomeen, in ieder geval hier in midden-Zweden. Het gevolg is dat er nog vrolijk op los geweigerd wordt en als we dan proberen uit te leggen waarom ik een hond mee de supermarkt  in neem, is het eerste wat ze  tegen mijn man zeggen: ‘Maar ze heeft toch u als assistent, dus waarom neemt ze een hond mee?’ Het geweldige Zweedse systeem keert zich tegen mij. Hier hebben ze assistentiemensen!

Assistentiemens

Sandra met haar assistent hond/mens

En dus is mijn man van mantelzorger tot persoonlijk assistent bevorderd. Persoonlijk vind ik die nieuwe functie iets beter klinken, maar in een land waar je allereerst partners mag zijn ook een beetje een mispoes om daar van uit te gaan. Ik vind het namelijk net zo belangrijk om, wanneer wij samen boodschappen doen, zelf de mayonaise te kunnen pakken, terwijl mijn man de eieren zoekt, als wanneer ik alleen boodschappen zou doen. Zelfstandigheid, al heb ik 4 assistentiemensen bij me.

Niks geregeld

Inmiddels ben ik eens in de materie gedoken. Hoe zit het nu precies in Zweden. Nou, er is niets geregeld. Niet landelijk, en als er al iets ergens vaststaat dan is dat per gemeente weer verschillend.

De Svenska Service- och Signalhundförbundet, afgekort SOS-hund is een grote organisatie die hun uiterste best doen om daar verandering in te brengen en leidt niet alleen, via teamtraining, honden en eigenaren op, maar is ook een bron van informatie en voorlichting. Zij zitten in het zuiden van Zweden en misschien dat assistentiehonden daar wat meer in het straatbeeld te zien zijn. Hier ben ik, naar ik weet, vooralsnog de enige.  Om nu niet heel negatief te zijn; veel mensen reageren ook positief wanneer ze Aslan zien werken. En in het gezondheidscentrum, in de apotheek, het grote winkelcentrum, maar ook in bijvoorbeeld musea is ze van harte welkom. Het probleem is met name nu de levensmiddelenwinkel.

De strijd gaat door

Ik vroeg, wetende dat er niks officieel geregeld is, iemand bij de ICA of ze mee mocht, en het antwoord was bevestigend. ‘Dat is mooi,’ dacht ik, maar de keer daarop kwam er een andere medewerker om te zeggen dat het niet was toegestaan.

Dus bij ons derde bezoek liep Jerry naar binnen en vroeg of de filiaalmanager kon bevestigen of ontkennen dat Aslan mee naar binnen mocht. Deze werd gebeld en wij, gerustgesteld met een ‘geen enkel probleem’, gingen we dus weer samen de winkel in.

Bij het vierde bezoek kwam er echter een boze mevrouw naar me toe, de vervangende filiaalmanager, want de toestemmende filiaalmanager was op vakantie, en daar was de zin weer. Alla hundar är forbjudna! Ondanks uitleg, ondanks dat de andere filiaalmanager erin toestemde… De moed begon me een beetje in de schoenen te zakken nu. Niet alleen de boodschap is niet prettig, maar de manier waarop deze gebracht wordt gaf een nogal onwelkom gevoel en ik merkte dat ik permanent over mijn schouders begon te kijken in afwachting op een boze medewerker.  Dit heb ik zelfs in Nederland van voor de wet in 2016 niet meegemaakt. Een enkele bakker, of slager, maar dan ga je daar gewoon niet meer heen en je vrienden ook niet. Eigenlijk had je daar dan nog een pressiemiddel, bakkers genoeg… Niet in Zweden. Ik woon in een klein plaatsje en er is één supermarkt.

Ik heb inmiddels nogal wat winkels, van IKEA tot RUSTA gemaild met de vraag of assistentiehonden binnen mogen. Ik houd alle emails van de klantenservices, die het allemaal geen enkel probleem vinden,  paraat om eventuele enthousiast förbjudna-roepende werknemers af te wimpelen. Ik wilde echter dat ze hun personeel een beetje zouden voorlichten, want winkelen wordt op deze manier een eindeloze onderneming van elke keer een kwartier uitleggen waarom ik ondanks mijn ‘assistentiemens’ mijn assistentiehond bij me heb. Het voelde als een nederlaag, maar heb ik Aslan soms maar thuisgelaten, want ik kreeg mijn boodschappen niet gedaan. We waren steeds tijd kwijt aan het lobbyen.

Dan maar thuis laten

Het leven eenvoudiger?

Maar ik kwam niet naar Zweden om een missie te volbrengen, ik kwam naar Zweden omdat ik mijn leven eenvoudiger wilde maken, mijzelf te ontdoen van al die prikkels die het leven in Nederland zo ingewikkeld maakten… En met deze kwestie word het me aardig lastig gemaakt. Het voelde weer ouderwets als een belangenstrijd. Ik geef natuurlijk niet op, maar we gaan het nu wat praktischer aanpakken. Voorlichting, geleverd door SOS-hund, de overeenkomst van de Allergievereniging en SOS-hund, die overigens pas sinds april 2018 bestaat, waarin staat dat mensen met een allergie niet meer rechten hebben dan degene met de assistentiehond. Omdat, en dat is niet veel anders dan in Nederland, er meestal na ‘alla hundar är  forbjudna’ geroepen wordt dat er mensen met allergieën zijn. Dat klopt, want ik ben er zelf één van. Ik heb mijn voorlichting als wapen, de buurvrouw gaat achter de lokale krant aan. Zodra de hoofd-filiaalmanagers hun zomerhuis verlaten hebben en weer aan het werk gaan en ze mijn hoofd in het buurtkrantje zien en gaan we het maar weer eens opnieuw proberen. Ik en mijn assistentiemensen.

Maar dit land mist echt iets voor al die mensen met assistentiehonden… Een nationale wet.

 

Stop discriminatie van personen met een assistentiehond.

Sandra Zwagerman (Onze verslaggeefster in Zweden)

Troost waar ben je nu weer mee bezig?

Ik moet zeggen, die vraag krijg ik met enige regelmaat. Snap ik ook, want ik heb vaak meerdere petten. Job Cohen geeft goed aan waar ik mee bezig ben.

oud burgemeester job cohen

Job Cohen

Voormalig Lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal; hoogleraar aan Leiden Universiteit

Jan Troost heb ik leren kennen in de tijd dat ik Burgemeester van Amsterdam was. Jan (bestuurslid) en ik (Voorzitter) zaten samen in het bestuur van het Nationaal Comité Europees Jaar van mensen met een handicap 2003. In de eerste helft hebben we voornamelijk het accent gelegd op allerlei activiteiten en evenementen tussen mensen met en zonder handicap. Halverwege dat jaar hebben we, vooral op advies van Jan, besloten om de bakens te verzetten van ontmoeting naar confrontatie, met het accent op gelijke berechtiging. Dat is ook ingegeven doordat de Wet Gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte aangenomen zou worden door de Kamer. Om deze wet zowel bij het grote publiek in het algemeen, maar vooral bij de achterban in het bijzonder onder de aandacht te brengen is de Promotie Karavaan Gelijk = Gelijk toen de rest van het jaar door Nederland getrokken.

Gelijk is Gelijk 2003 Enschede

Gelijk = Gelijk Tour door Nederland

Jan was hierbij altijd persoonlijk aanwezig, samen met de medewerkers van het bureau. Mede door zijn persoonlijke contacten met lokale platforms en gemeenten kon hij als verbinder in het debat zijn bijdrage leveren. Dat Jan samen met de oud-directeur Alexander van de Kerkhof nu als ondernemer het VN Verdrag inzake rechten van personen met een handicap weer heeft aangegrepen om het 1e Nationale VN Verdrag: Gelijk = Gelijk organiseert, 14 jaar later, laat zien dat hij nog steeds even dynamisch is; Jan weet van geen ophouden, en is als man die weet wat het betekent om zelf een handicap te hebben, een belangrijke speler om meergenoemd Verdrag werkelijk tot zijn recht te laten komen. En niet onbelangrijk: Jan is een verschrikkelijk aardige man, waar het prima mee kersen eten is!”

Forumdiscussie Gelijk is Gelijk 2017

Of ik een aardig man ben zoals Job zegt laat ik graag aan u zelf over. De rest zie ik als een compliment.

AparticipatieTV op Binnenhof

Meer weten neem rustig contact op.

Jan Troost

www.inclusieverenigt.nl