Beste Pauw en Lucille Werner,
Ik zag de uitzending van gisteravond over het stoppen van betuttelen van minder validen. Ik ben zelf een fervent rolstoelgebruiker, zeker niet op mijn mondje gevallen en gelukkig ook nog niet zo gefrustreerd geraakt door de onwetendheid van de medemens.
Natuurlijk heeft Pieter een punt. Ik herinner mij zeker nog wel de situaties dat mensen over mijn hoofd heen tegen mijn ouders praatten, mensen die opmerkingen maakten die deden vermoeden dat ik zeker niet gemiddeld intelligent zou zijn, of zelfs mensen die zomaar even mijn rolstoel verplaatsten met mij erin. Gelukkig veranderen tijden en wordt je zelf ook een beetje meer volwassen. Inmiddels een hoop jaren verder voel ik mij gelukkig behoorlijk zelfstandig in de dingen die ik doe – wieltjes of niet. Echter vraag ik me af of het nu zo veel zin heeft om te schoppen tegen de behulpzaamheid van mensen die niet beter weten, maar zou ik juist pleiten voor meer (h)erkenning in het dagelijks leven. Het zit hem mijn inziens niet zozeer in de hulp die aangeboden wordt, maar in de manier waarop. Als ik sta te klungelen met een pakje hagelslag uit het bovenste schap in de Appie, vind ik het toch wel bijzonder handig als een voorbijganger vraagt of ze hem even aan kan geven. Minder vrolijk ben ik als iemand ongevraagd mijn rolstoel even een tikkie optilt en aan de kant zet – ik til jou toch ook niet even op omdat ik er langs wil met mijn hele unit, of wel dan?
Compensatie
De meeste mensen hebben werkelijk geen idee hoe handig mensen zijn en hoe flexibel ze zijn om hun leven aan te passen en de beperkingen te kunnen compenseren. Als ik voor mijzelf mag spreken, durf ik mezelf toch bijzonder handig te noemen met mijn vier wieltjes. Maar ik gok zomaar dat men niet op mij zit te wachten bij een casting, want ik lijk ‘anders’. Maar hoe kun je van mensen in het dagelijks leven verwachten dat ze de situatie van iemand met een beperking snappen, als er zelden een rolmodel wordt getoond? Ik zie ze niet in de Vogue Nederland of in GTST, tenminste. Ik had daar namelijk graag mijn gezicht laten zien om kennis te maken en te laten zien dat ik ook gewoon maar een intelligente, vrolijke en zo zelfstandig mogelijk jongvolwassen vrouw ben. Ik zou met alle liefde even bij RTL Late Night komen kletsen met Humberto Tan, over ‘het leven in een rolstoel’ en de dingen die ik doe. En natuurlijk zou ik ook even trots mijn wheelie laten zien – geloof me, die kun jij als eenvoudige tweevoeter niet.
Ontmoet elkaar
Blijf met elkaar in gesprek en ontmoet elkaar ergens in het midden. Daar wordt de wereld ongetwijfeld weer een beetje beter van. Er is geen ‘wij’ en geen ‘zij’. Er zijn mensen met wieltjes en er zijn mensen zonder wieltjes, net zoals er mensen zijn met zo veel andere ‘gekke’ trekjes (wellicht iets minder zichtbaar, maar geloof me ze zijn er) en minder zichtbare beperkingen. Het zou wat mij betreft fijn zijn als de toegankelijkheid in openbare gelegenheden wat verbetert, maar tegelijkertijd vind ik het excuus om door knappe jongens op handen gedragen te worden ook niet eens zo erg. Ik ben net zo 26 als ieder ander.
Rolmodel
Ik ben blij dat SUE zich inzet om rolmodellen neer te zetten vanuit een positieve insteek. En ik ben trots om één van SUE’s Warriors te zijn, waarmee we 29 januari gewoon weer op FashionWeek Nederland gaan rocken en rollen. Want ik wil laten zien dat je met een beperking en met wieltjes eigenlijk helemaal niet zo anders hoeft te zijn als de rest. Ik ken namelijk genoeg onwijs inspirerende mensen. Gewone mensen.. met wieltjes.
We zijn allemaal één.
Elianne Speksnijder
Rolmodel, blogger en fotografe
Helemaal mee eens!
Gaaf als je dit zo kan. Indrukwekkend!
Beste Leanne, goed geschreven! .Ik dacht bij het zien van de uitzending hetzelfde als jij, maar kan het niet zo mooi verwoorden. Bedank mensen vriendelijk voor de aangeboden hulp, accepteer deze blijmoedig of leg uit waarom deze niet nodig is. Alleen door er zelf op uit te gaan, kun je iets doen aan de onwetendheid van de lopende medemens. Ondanks mijn wielen, leef ik een heel normaal leven en voel mij evenveel waard als ieder ander. Alleen mijn manier van verplaatsen is anders dan die van de meerderheid.
Top artikel! Top dame! je geeft mensen energie!
Nog maar een keer……dit is een column naar mijn hart.
Dit is een column naar mijn hart
Mooi, herkenbaar verhaal. Als mensen ongevraagd dingen doen word je boos maar als ze vragen of ze je kunnen helpen is het alleen maar mooi!!
Ben ook al jaren elektrische rolstoeler en weet ook niet anders. Alleen al de aanvragen en indicaties gezeur van ambtenaren die nergens verstand van hebben reparaties die lang duren elke keer weer vechten voor de goede rolstoel die bij je past en met een aangeboren handicap steeds opnieuw de hele papierwinkel in moet dat hangt me de keel uit en het vervoer dat elke keer een wanhoop is met 1 uur voor dat je weg wilt moet bellen en als je terug wilt ook en dan ook nog vaak te laat komen, buiten de deur word gezet omdat de winkel sluit en de rolstoeltaxi weer te laat is en eigen familie zegt : hoe gaan jullie op verjaardag? Want mijn auto is wel een beetje krap met een opvouwbare rolstoel er in en moet mijn vrouw achterin. Van dat soort dingen zakt mijn broek af. Ik dacht er vroeger, ben nu 58 ook optimistischer over. Maar na jaren vechten is mij de lust wel een beetje vergaan. En de participatie is alleen een bezuinigingsmaatregel en heeft niks met zorgen voor elkaar te maken. Mijn ouders zeiden maakt ons niet uit als we een kindje met een handicap krijgen, het is welkom. Alleen dat een groot deel van de mensheid er anders over denkt kom je later pas achter. En met de banen voor wie kan werken is het ook slecht gesteld. Daar willen de meeste werkgevers niet eens het werk van hebben. Is nog heel wat te verbeteren maar gaat voor mijn gevoel steeds langzamer omdat ze het geld er niet meer voor over hebben. Dus zo optimistisch ben ik niet.
Een weg nog te gaan … Maar een sterk verhaal Elianne!
Bedankt @JanTroost
Elianne komt er wel! Nu de buitenwereld nog.
Ik denk dat we moeten oppassen met dit schoppen , de bereikte toereikende hulp was heel vroeger wel anders , toen waren de mensen niet zo hulpvaardig als nu , je werd niet eens dichtbij benaderd alsof je een ziekte had , ik snap het van het optillen van een rolstoel ongevraagd , we hebben een mond en dat zal duidelijkheid verschaffen , mits die niet snauwend wordt ingezet naar de hulpvaardig medeburger .
anders hebben we qua deze tijd er een nieuw predicaat bij