Charlie en Broeder Tuck willen woensdag 22-04-2015 naar de publieke tribune van de Tweede Kamer om te luisteren naar het Algemeen Overleg Kiesrechtaangelegenheden.
Over dat debat volgt later nog wel een column, maar eerst heeft Broeder Tuck iets op zijn hart over de beveiliging.

Charlie en Broeder Tuck hebben afgesproken op Plein 2, want daar mag de Valys-taxi wel stoppen, wat bij Lange Poten niet mag, waar we eigenlijk moeten zijn. Daar begint het al. Charlie wacht binnen in de hal, maar omdat ze niet is aangemeld wordt ze eruit gezet in de straffe wind. Ze loopt altijd met rollator waar ze dan gelukkig op kan zitten. Na elkaar toch gevonden te hebben, dankzij de GSM, gaan we naar ingang Lange Poten.

Toiletbezoek geweigerd

Charlie moet ondertussen nodig naar de WC, maar we krijgen van een beveiliger te horen dat we niet door de controlepoortjes mogen omdat de zaal vol is. Het gehandicaptentoilet bevindt zich voorbij de poortjes. Charlie zegt dat ze nodig moet, waarop de beveiliger antwoordt dat ze dan maar naar de overkant moet. Daar is geen gehandicaptentoilet , dus wij zo snel als de reumabenen en de rollator het toelaten naar het Novotel met gehandicaptentoilet, zo’n 150 meter verderop.

Daar wordt Broeder Tuck pissig van!

Dat is toch mensonwaardig om iemand met rollator en een blinde 300 meter heen en weer te laten lopen. Iemand met hoge nood weiger je de toegang niet. Daarbij komt dat Broeder Tuck een reis van 2,5 uur achter de rug heeft per trein en Valys-taxi. Blijkbaar voor niets, want de toegang wordt geweigerd. Toch maar weer terug naar de ingang Lange Poten.
Nu mogen we wel naar binnen.

Veiligheid boven menselijkheid

Charlie wordt gedwongen, voor ze door het controlepoortje mag, haar orthopedische schoenen uit te doen, ondanks dat ze aangeeft nauwelijks op blote voeten te kunnen lopen. Dan moet ze zonder rollator door het poort je, en ze mag ook niet steunen tegen dat poortje. Groot risico om te vallen! Daarna moet ze met haar reumavingers de veters weer in de orthopedische schoenen rijgen. Het bukken heeft duizeligheid en hoofdpijn tot gevolg. Broeder Tuck vindt dat je niet iemand mag dwingen orthopedische schoenen uit te doen. Die draag je niet voor niets, net zo als iemand anders niet voor niets in een rolstoel zit. Broeder Tuck loopt als blinde ook niet graag op blote voeten, omdat hij niet ziet waar hij zijn voeten plaatst, met alle risico’s van dien. Charlie heeft bij eerder bezoek al vaker aangegeven dat deze behandeling te zwaar voor haar is.

U bent altijd lastig

Toen antwoordde een beveiligster: “U bent altijd al lastig.” Door zoiets springt Broeder Tuck uit zijn pij! Wat mensonwaardig en onprofessioneel gedrag. Iemand die alles kan en niks wil, die noem je lastig. Maar als je iemand lastig noemt die veel wil en weinig kan, is dat beledigend en getuigt dat van kortzichtigheid. Als deze behandeling zo doorgaat, houdt dat in dat Charlie niet meer voor ‘Terug naar de Bossen’ op de publieke tribune kan gaan zitten, en zullen wij onze correspondent in Den Haag moeten missen.
Als je als gehandicapte aangeeft dat je niet op blote voeten, zonder rollator, kan lopen, dan heeft de beveiliging toch nog een 2e mogelijkheid, namelijk een handscanner, waar je iemand helemaal mee kunt aftasten, terwijl die veilig op de rollator leunt.
Let wel, Broeder Tuck is zich heel wel bewust van de noodzaak van beveiliging in deze tijd van verhoogde terrorismedreiging. Maar men zou zich toch iets menselijker kunnen gedragen en rekening kunnen houden met de ander, zodat je je als goedwillende geïnteresseerde burger een beetje welkom kunt voelen. Trouwens, weet je voor wie de handicap pas echt lastig is? Niet voor zo’n beveiliger, maar voor de mens die de handicap heeft te dragen.

Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck