Dat onze dochter naar een ‘gewone’ school zou gaan was vanaf het begin duidelijk.

Ze koos zelf de school uit en wij, haar ouders, waren blij met haar keuze. De eerste ontmoeting met onze ambulant begeleider gaf ons meteen een goed gevoel, iets wat heel belangrijk is. Vanaf het begin was ze een enorme steun bij het regelen en contact onderhouden met de school. Zelf (rolstoelgebruiker) werd ik in 1966 van een reguliere school gehaald om naar een mytylschool te gaan. Dit was toen de mode, de deskundigen vonden dit beter(?).

Nu anno 2013 gaan we weer samen naar school. Maar binnen de opleidingen van docenten wordt toch nog steeds te weinig aandacht aan besteed aan de (rand-)voorwaarden en consequenties. De ambulant begeleider heeft dan ook in mijn visie een ‘opvoedende’ taak naar school, ouders en de jongere zelf. Tevens is ze ook een bemiddelaar, regelaar en biechtmoeder.

Inmiddels is onze dochter zestien en zeer goed in staat om samen met het onderwijzend personeel en haar ambulant begeleidster, de duizendpoot, zelf haar zaakjes te regelen Na vier jaar is onze dochter een zelfbewuste meid en opgenomen in de gemeenschap van de school. Wij zijn er van overtuigd dat onze ambulant begeleider het verschil maakte. Wat heel belangrijk is, dat je zeker op de middelbare school een vaste ambulant begeleider hebt. Dat je niet steeds opnieuw hoeft uit te leggen wat er aan de hand is en welke compensatie nodig is om binnen het reguliere onderwijs mee te doen.

Wat altijd belangrijk is: kijk naar het kind en zijn/haar mogelijkheden. Samen naar school is prachtig maar laten we niet dezelfde fout maken als in 1966 waar alle kinderen naar het ‘buitengewoon’ onderwijs moesten. Kijk naar wat jouw kind kan en nodig heeft.

Bescherm de duizendpoot tegen de bezuinigingen want hij is de redding voor de leerling, de onderwijzer, ouders en de medeleerlingen.

En een goede schooltijd samen met je vrienden en vriendinnen is de basis voor je verdere leven!