Deze opleiding was ik al begonnen toen ik nog op de Maartenskliniek zat. De opleiding zat in een oud gebouw met een enorme monumentale trap voor de ingang. Het klaslokaal van onze groep bevondt zich op de zolderverdieping: nog eens drie trappen omhoog.
MBO SD Van Trieststraat 1b Nijmegen
Tillen
Mijn studiegenoten hebben me twee jaar lang alle trappen op en af gedragen. Ze waren allemaal veel ouder. De meeste hadden al een baan, woonde samen en deden dit als bijscholing. Op deze opleiding was ik behoorlijk onzeker. Na jaren op een internaat gewoond te hebben bevond ik me nu in de echte wereld. Ik wilde de instellingen waar ik jaren gezeten had (bijvoorbeeld de Sint Maartenskliniek) tot de grond toe afbranden en de positie van mensen met een handicap in de samenleving versterken. In 1976 had ik gelezen dat gehandicapten ook mensenrechten hadden. Dat was mijn drijfveer om door te gaan. Integratie, gelijke rechten en deelnemen aan de samenleving waren kernwoorden voor mijn strijd. Ik was enigszins gefrustreerd dat ik geen verandering had kunnen aanbrengen binnen het internaat en heb toen maar besloten dat ik als professional de wereld ging veranderen.
Zachte heelmeester maken stinkende wonden!
Maar tijdens deze onze opleiding moest ik eerst door mijn eigen angsten, verdriet en woede heen om andere mensen te kunt helpen. Buiten vakken als sociologie, rechten en filosofie waren de vakken psychologie, groepswerk en sensitivity training, RET en politiserende hulpverlening. Deze warencvooral gericht op eigen ervaring en mensen aanzetten om iets aan hun eigen situatie te verbeteren. Daarnaast hadden we groepsactiviteiten zoals bio-energetica en lichaamsgericht werken. Iets wat toch wel heel dicht bij mijn eigen grenzen kwam. ‘Blijf van mijn lijf’ was iets wat na jaren van onteigening van mijn lichaam in ziekenhuizen mijn lijfspreuk was geworden.. De eerste 1 ½ jaar heb ik me dan behoorlijk onzichtbaar gemaakt en iedereen die ook maar het woord handicap, gevoel, emotie of acceptatie aan de orde wilde stellen in de groep wist ik met een grap weer op andere gedachte te brengen. Ik was nu hulpverlener en geen patiënt was steevast mijn antwoord.
De ommekeer
De grote ommekeer kwam toen een van onze medestudenten Ton voorstelde om een gezamenlijke overlevingstraining te doen. Ton werkte bij Outward Bound een trainingscentrum voor overlevings-trainingen voor zeevarende. Natuurlijk werd er gesproken over mijn beperkingen en hoe we daar met onze groep mee om moesten gaan. “Geen probleem, ik hou wel van avontuur” dacht ik. Eind september zouden we voor drie dagen vertrekken naar de Ardennen diep in de bossen. Met de auto werden we gedropt in het bos aan een snel stromend riviertje. Het was al duidelijk herfst. Kou, regen en soms zelfs witte sneeuw was aan de orde van de dag. Mijn groepsgenoten hadden me met rolstoel en al getild om bij onze kampplaats te komen. Voor deze uitzonderlijke tocht had ik een gele zeilbroek gekocht om te voorkomen dat mijn beugels en korset nat konden worden. Al snel werd me duidelijk dat mijn rolstoel in deze prehistorische wildernis me niet verder zou helpen. De ondergrond is zeer ongelijk en met boomtakken en afgevallen bladeren bezaaid. Hierdoor kwam ik tot de beslissing dat ik zou plaats nemen op een omgevallen boomstam. In geval van nood kan ik me op mijn handen verslepen. Daarnaast kon ik me nu op de grond nuttig maken door te helpen met het opzetten van onze tent.
Onze tenten
Theo, Ashwin en ik zouden de tent delen. Nou ja tent? Een soort zeil met in het midden de tentstok. Je was beschermd tegen wind en regen. Inmiddels lag de temperatuur rond het vriespunt. Ton en Miriam hadden inmiddels een groot kampvuur aangelegd. In het midden van ons kampement van vijf tenten. Onze groep bestond uit 13 medestudenten (want niet iedereen durfde het avontuur aan). Maar mijn slogan is altijd geweest dat je alles een keer moet hebben meegemaakt. Rond het kampvuur werd ons eerste groepsgesprek gehouden. De bedoeling was dat de groep met kano’s de wilde rivier zou afvaren. Ik voelde hem al hangen want met mijn breekbare botten en een Korsetbeugelapparaat van 6 kilo aan ijzer en leer zouden mijn kansen om dit tochtje goed door te komen erg klein zijn. In goed overleg is besloten dat ik het kampvuur brandende zou houden. Of je nu wilt of niet op dit soort momenten loop je wel tegen je beperkingen aan. Ik werd nog even geholpen om op een oude boomstam van een berk te gaan zitten. Wat fijn was, omdat ik hierdoor niet de hele tijd op de koude natte grond hoefde te zitten. Boven het kampvuur hadden we in een oude pan Turkse koffie gemaakt. Klinkt goed, maar helaas is dit gewoon gekookt water met een paar scheppen koffie erin. Om warm te blijven is het hartstikke goed, voor smaak iets minder. Hennie, een van mijn medestudenten, bood aan om bij mij te blijven. Ton, onze expeditieleider, vond dit niet goed. Want, en dat was ik met hem eens, hij vond dat iedereen zijn eigen grenzen moest leren kennen.
Moedig
Moedig zei ik: “laat mij maar bij het vuur dan zorg ik dat het blijft branden en als jullie dan terug komen dan heb ik de koffie klaar”. Onze groep vertrok na instructies te hebben gehad van Ton, gehuld in waterdichte kleding zwemvesten en kajak helmen.
Aan het kampvuur
Nog een keer zwaaien ze naar me. Vanaf mijn boomstam kon ik zien hoe ze de rivier afvoeren. Het kampvuur bestond uit drie grote boomstammen die ondersteund werd door grotere en kleinere takken. De warmte die het kampvuur gaf was in de regenachtige omgeving behaaglijk. Maar toen realiseerde ik me pas echt wat alleen zijn betekend. Midden in de Belgische Ardennen: de bewoonbare wereld was zeker 25 km rijden. Dit was dan ook de eerste keer dat ik niet iemand om me heen had en alleen was met mijn gedachte.
Paniek
Een lichte paniek maakte zich me van me meester. Als je zo vaak iets gebroken hebt als ik probeer je altijd alles onder controle te hebben. Als ik in een kerk ben kijk ik of er geen steen uit het plafond los zit, stoepen scan ik op niet goed gelegde tegels. Ook de opritten controleer ik snel op steilheid enzovoort. Zo helemaal alleen in de wildernis voel ik me net als die jonge mensen met een beperking in Afrika die zich op handen en voeten moeten voortbewegen. Ik dacht: als ik nu iets breek in deze omgeving kan ik proberen mijn bot te spalken met berkenbast en takken en hopelijk kan ik dan de veters uit mijn schoenen gebruiken. Kort voor deze tocht heb ik een survivalboek gekocht van de SAS. Noodgevallen moet je niet opzoeken, maar je moet wel weten wat je moet doen. Al mijmerend in de regen realiseer ik me dat ik het vuur moet aanhouden want als ik bij deze kou geen warmte heb is er echt een probleem. Schuifelend over mijn boomstam pook ik het vuur nog wat op en gooi nog wat dikke takken op het vuur. Mijn teamgenoten zijn nu al twee uur weg en de regen veranderd langzaam in natte sneeuw. Om mij heen hoor ik het gekraak van een vallende boom. De dieren in het bos lopen langs mij heen. De insecten uit de brandende boomstammen proberen zich te redden uit het vuur. Je weet niet wat je ziet want in die takken zitten hele colonnes mieren, doodgravers en andere voor mij onbekende insecten. Drie meter achter me staat mijn rolstoel. Ik probeer me om te draaien, maar dan val ik achterover omdat de boomstam is gaan rollen. Mijn kont nog op de boom stam, mijn benen aan de ene kant en mijn hoofd aan de andere kant. Omdat mijn korst-beugelapparaat een soort van ridderharnas is kom ik op geen enkele manier meer rechtop.
Kampvuur
Het einde?
De natte sneeuw daalt op me neer. Gelukkig draag ik een bril. Kijkend naar de hemel zie ik alle sneeuwvlokken op me afkomen. Dat moment was heel erg confronterend. Ik had niets gebroken maar ik kon helemaal niets doen om mezelf uit deze situatie te bevrijden. Wat ik ook deed; ik zat vast in mijn, normaal zo beschermende, korset. Doordat ik een lange arm heb aan mijn linker kant kan ik bij mijn pet komen. Deze leg ik ter bescherming over mijn gezicht. Mijn andere arm is zo krom als wat en is meer geschikt voor het kleinere werk.
Ellende komt nooit alleen: nu rook ik weer een rubber lucht en realiseerde dat ik ondanks de kou toch wel warme voeten had. Ik kwam er al gauw achter dat de boomstam door mijn capriolen dichter naar het vuur was gerold. Het vuur had inmiddels de lijm van mijn voetzolen zacht gemaakt en ik realiseerde me dat ik weg moest. Van huis uit ben ik een overlevingstype dus het zou toch niet gebeuren dat ik zelfs een kampvuur niet kon overleven. Met alle kracht probeer ik door me af te zetten met mijn benen mijn kont van de boomstam te krijgen uiteindelijk lukt het me om iets verder van het vuur te komen. Liggend op mijn rug met mijn benen nog op de boomstam wacht ik af. Het vuur wordt steeds minder heet omdat ik geen brandstof meer kan toevoegen. Vechtend tegen mijn tranen, want een man mag niet huilen. Vloek ik in mezelf: ‘waarom kan ik niet gewoon lopen, rennen en meedoen met de groep.’ Het is de eerste keer dat ik moet bekennen dat ik het klote vind. De machteloosheid, kwaadheid en verdriet over deze constatering gaat over in angst want wat mij nu overkomt, kan onze groep ook overkomen. Zouden ze wel terug komen? Zitten ze nu zelf in een ziekenhuis? of misschien wel in een lokale kroeg aan een goed glas bier? Vergeten ze me? Mobiele telefoons hadden we nog niet en eerlijk gezegd ik heb ook geen idee waar ik nu zit. Zouden er ook wilde dieren zijn? De stilte is adembenemend en nergens hoor ik menselijke geluiden. Alleen maar de geluiden van het bos en haar bewoners. De kou begint nu ook invloed te hebben; ik word rustiger en luister naar het kloppen van mijn hart, de sneeuw die op mijn bril spat en het spatten van het vuur, wat steeds minder wordt. De stilte en de eenzaamheid waren misschien nog wel meer confronterend dan het feit dat ik pijn had in mijn rug en steeds kouder en natter werd. Mijn leven trok zich aan me voorbij. Ik denk aan al mijn vrienden die zijn overleden, vaak veel te jong en vaak in bed, in de Sint Maartenskliniek.
Je weet niet beter
Onze groepsleiding zei altijd als je vanaf je geboorte een handicap hebt is dat minder erg dan als je het later krijgt door ziekte of ongeluk. “Jij weet toch niet beter!” Dat laatste is waar. Maar ook ik droomde er van dat ik in bomen kon klimmen en gewoon had kunnen lopen en geen korset had gehad. Dan was ik nu met de groep in een kano de rivier afgezakt. Even liep er weer een zoute traan over mijn wangen. Hij vermengde zich met een sneeuwvolk en viel uiteindelijk in het gras. Nee, je handicap accepteer je nooit. Natuurlijk is de schok bij een ongeluk veel groter en intenser, maar de acceptatie problematiek gaat bij een veteraan als ik geleidelijker en bij iedere nieuwe levensfase loop je tegen nieuwe problemen op. Ik schrik op uit mijn gedachte want ik de verte hoor ik stemmen van mensen. Zou het onze groep zijn?
Gered
Het was al aardig donker en het vuur was bijna uit. Ze zouden me toch wel terug vinden? Een half uur later ongeveer hoorde ik iemand naar me toe rennen. Het was Ton, onze expeditieleider, die uit de verte al zag dat er iets niet klopte.
Niet meer alleen
Met zijn hulp werd ik uit mijn benarde toestand gehaald en weer in mijn oude, vertrouwde rolstoel gezet. Snel werd het vuur met nieuwe brandstof voorzien en door de warmte van het vuur droogde mijn kleren op. De rest van de groep kwam er ook bij nadat ze de kano’s hadden verzorgd. Miriam en Ton maakte de blikken erwtensoep open deden ze in een grote pan en boven het vuur werd die warm gemaakt. Dat erwtensoep zo lekker kan smaken. Onze verhalen werden bij het kampvuur in een groepsgesprek besproken. Het was de eerste keer dat ik zo dicht bij mijn gevoelens was geweest en nu deelde ik het ook nog met mijn groep. Ja, als dit overleven is dan weet ik nu wat er voor nodig is.
Turkse koffie
S’ avonds slapen we met zijn drieën in het tentje. De volgende morgen om 7.00 uur ontbijten we gezamenlijk. Het is nog steeds koud maar de Turkse koffie wordt steeds lekkerder. De groep besluit om te gaan abseilen. Ik durfde niet mee te doen, maar we besluiten om mij wel mee te nemen. 4 sterke mannen uit onze groep zouden mijn rolstoel ,met mij er in, tillen naar het hoogste punt. De steile hellingen van de Ardennen beklimmen met een rolstoel is een overlevingstocht op zich. Mijn teamgenoten zeiden dat ik vertrouwen moest hebben en ze me niet zouden loslaten. Makkelijk kletsen… ik wist wat er allemaal mis kon gaan en vertrouwen in de ander is mooi maar eigen regie is wat anders. Uiteindelijk kwamen we gelukkig boven aan en ik liet mijn rolstoel naast een houten bankje zetten. Ik schoof van uit de rolstoel over naar het groene houten bankje. Hier zat ik veiliger en steviger dan in mijn rolstoel. Het prachtige uitzicht over de hellingen van de Ardennen was adembenemend. De rest van de groep ging abseilen. De kreten van angst van de rest van de groep hoorde ik verder onder me. Op de een of andere manier deed me dat goed: ook zij kenden blijkbaar angst. Geeft toch weer een groepsgevoel. Ik genoot nu van de stilte. Zelfs de zon verwarmde mijn gezicht; mijn ervaring van gisteren had louterend gewerkt.
Nawoord:
Nu 39 jaar later wordt misschien ook duidelijk waarom ik op mijn visitekaartje en site deze foto heb staan.
Toen ik besloot om mijn eigen bedrijf te starten en me in te schrijven bij de Kamer van Koophandel realiseerde ik me dat ‘Inclusie Verenigt’ een uitvloeisel is van wat ik toen geleerd heb. Geef niet op, emotie mag er zijn, deel het met anderen en geloof in het leven.
Ik denk dat veel mensen met een beperking en/of hun ouders zich hier in zullen herkennen. Nee, in Nederland worden mensen met een handicap niet gemarteld, gelukkig niet. Maar dat we gemangeld worden en vaak tussen alle schotten en regelingen in vallen, daar ben ik van overtuigd.
Mangel
Hoezo participeren?
Welke onbenul denkt dat we daar nog tijd voor hebben. Steeds vaker voelen we dat we in zo’n oude machine om linnengoed glad te maken letterlijk worden gemangeld.
Spreekwoord door de mangel halen:het iemand erg moeilijk maken met lastige vragen.
Ooit vertelde Staatssecretaris Ross CDA me het fabeltje dat de decentralisatie van voorzieningen naar de Gemeenten bedoeld was om het beleid dichter bij de burgers te brengen. Gemeenten zouden veel beter in staat zijn om individueelnaar de burger te kijken. Later werd dit sprookje overgenomen door het Rechtse Kabinet van Rutte met een sausje van eigen verantwoordelijkheid. Platgewalst door de regeltjes, wetten en schotten tussen de verschillende wetten, diensten en organisaties. Zo voelen velen van ons zich.
Pensioen?
1986 volgens de dokter was ik nu ook geschiedenis!
Ik geef toe, ik heb er lange tijd minder probleem mee gehad tot mijn baan (jaarcontract) stopte. Inmiddels ben ik 59 jaar iets waar ik overigens nooit rekening mee gehouden had. De dokter had mijn ouders verzekerd dat ik maar 28 jaar zou worden. Dus ik geef toe, dat ik niet zo bezig was met ouder worden. Ach zag al die papiertjes van mijn Pensioenfonds wel langs komen maar die gingen vaak ongeopend in de la, nu toch maar besloten om ze maar weer eens op te zoeken.
Ben niet helemaal simpel!
Dat ik met 59 jaar weer aan de bak zou komen via een gewone sollicitatie ? Daar geloofde ik zelf ook niet echt in. In ben geboren met een zichtbare handicap en heb daar altijd goed gebruik van gemaakt om mijn salaris te verdienen. Als bandenplakker, opbouwwerker. coördinator, activiteitenbegeleider , Voorzitter CG Raad/extern directeur, Ambassadeur VCP en beleidsmanager bij MEENL.
Doorgaan tot 67
Mede dankzij Kabinet Rutte 2 moet/mag ik doorwerken tot 67 jaar. Waar ik in principe al lang dood zou zijn geweest of zeker in de WAO was terecht gekomen, heb ik daarentegen bijna veertig jaar gewerkt voor mijn centen. Feit is dat je je kansen op de arbeidsmarkt als je 59 bent zeer gering zijn. Een handicap, 59 en het feit dat ik niet als een grijze muis bekend sta, is schijnbaar niet waar de arbeidsmarkt nu op zit te wachten.
Eigen bedrijf
Na nog drie maanden WW besluit ik om in overleg met de UWV een eigen bedrijf te starten. Zij gaven mij het advies om een starterskrediet aan te vragen bij mijn Gemeente. Vol enthousiasme ga ik het traject in. Mede met de woorden van Staatssecretaris Ross in mijn achterhoofd. (De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vanaf dag 1 tegen de decentralisatie was.)
Ondernemerskrediet
Na een gesprek met de door de Gemeente aangewezen adviseur van de MKB (Midden en Kleinbedrijf) is deze mogelijkheid helaas afgewezen. Na zo ongeveer mijn hele doopceel doorgelicht te hebben, gelukkig ben ik een bewaartype, kon ik zelfs de financiële stukken van 2015, inclusief Hypotheek ziekten kosten en de waarde van de auto nog achterhalen. De enorme vracht papier, beleidsplan, en ondernemersplan keurig op tijd afgeleverd bij het Gemeentehuis. Nu is dat starterskrediet gekoppeld aan de BBZ (Besluit Bijstandsverlening Zelfstandigen). Ondanks alle mooie woorden in het eindrapport was het besluit negatief. Ik had geen schulden, ons gezinsinkomen ligt iets boven bijstandsniveau en daarom konden ze me geen starterskrediet geven. Op mijn vraag aan de vriendelijke ambtenaar wat nu? Dat wist hij ook niet.
Inmiddels ook nog maar eens aan de Staatssecretarissen van SZW en VWS onze bijzondere situatie uitgelegd, ondanks alle goede bedoelingen bleek hier ook geen oplossing te zijn. Er is maar één zekerheid: “de bijstand € 1.333,78 voor een gehuwde als je daar onder komt als zelfstandige dan mag je weer aankloppen”.
Bijkomende probleempje’s
Samen met mijn vrouw hebben we de euvele moed gehad om te trouwen in 1988. Dat was voor dat de term mantelzorger door de overheid was ingesteld als voorliggende voorziening! We besloten ook nog om kinderen te krijgen. We woonden toen in een aangepaste huurwoning in mijn huidige woonplaats omdat er in de wijdste omgeving geen goed toegankelijke woning te vinden was. We hebben toen een verzoek gedaan om de garage te verbouwen tot extra slaapkamer en deze aan te passen. Helaas mocht dit niet, kinderen waren geen reden om de woning verder aan te passen. Kinderen krijgen was een persoonlijke keuze hiervoor bestaat geen zorgplicht. De Gemeente adviseerde ons om zelf te bouwen. Doordat ik dat jaar Voorzitter/extern directeur werd van de Gehandicaptenraad konden we met veel moeite een hypotheek krijgen. Nu wonen we in een goed toegankelijk huis.
In een tent kun je ook overleven.
Hoe lang nog dat is de vraag?
Ik ga het hier maar niet hebben over Zorgverzekering, PGB, WLZ, afbraak buitengewone lasten, WMO, CAK, Belastingdienst, UWV en SVB hoe de overheid iemand gek kan krijgen. Dan vragen sommige Kamerleden zich ook nog af waarom er zoveel mensen in de schulden komen, verward zijn of in de GGZ terecht komen.
Opdrachten om filmpjes te maken, voorlichting op scholen, theater, inleidingen VN Verdrag , spreekstalmeester, debatleider en als professioneel ervaringsdeskundige als kritische noot in debat.
Tijdens een bijeenkomst in Tynaarlo afgelopen week vertelde ik voor een groep ouderen die aan een Zomerschool deelnamen over het VN Verdrag en hoe mensen met een handicap in apartheid opgroeiden. Aan het einde van mijn verhaal kwam één van de deelnemers naar me toe en zei: “Jan ik heb drie woorden opgeschreven n.a.v. uw verhaal slim, ondeugend en vol humor!”
Tijdens het management team van VCP Versterking Cliënten positie waar ik als ambassadeur lokale belangenbehartiging lid van ben vraagt Geert Bakker, onze Opper Makker of ik tijdelijk wil bijspringen bij Makkers Unlimited, want nu de verkiezingen zijn vervroegd moeten we alle zeilen bijzetten om onze campagne “Politiek voor iedereen” te laten slagen.
Geert Bakker onze Oppermakker !
Op verschillende manieren willen we aandacht vragen voor het gehele proces. Als oude actievoerder vind ik het bijzonder om weer eens een echte jaren zeventig actie te organiseren. Toevallig had ik die morgen gelezen dat de Gelderlander ( De krant van Gelderland ) 5 verkiezingsdebatten organiseerde met lezers van de Gelderlander. Jan Dick de Bruijne een Makker uit Nijmegen wil samen met mij de actie coördineren.
Jan Dick
Jan Dick en ik kennen elkaar nog goed uit mijn tijd als coördinator van de WIG in Nijmegen en we besluiten om een aantal makkers uit Nijmegen Yvon Bakker en George Dragt te vragen om mee te denken .
24 oktober 2006
Onder het genot van een bak koffie bespreken we met Yvon, George en Jan Dick hoe we deze actie gaan opzetten. De tijd dringt want het eerste debat is al op 30 oktober in Ede. Het idee is dat we alle debatten gaan bezoeken en we inhoudelijk zullen deelnemen aan het debat. Dat betekend dat alle makkers die mee doen, zich moeten opgeven bij de Gelderlander en daar ook een vraag kunnen stellen. We geven ons niet op als Makkers maar als mens . Vooraf gaand aan het debat zullen we de toegankelijkheid toetsen van de gebouw waar het debat plaats vind, op een ludieke, maar actie gerichte wijze zullen we aandacht vragen voor onze actie ” politiek voor iedereen”. Jan Dick en ik zullen de mensen werven, de actie coördineren en de pers te woord staan. Na het overleg besluiten we dat we de Gelderlander wel op de hoogte moeten stellen maar we zullen niet alles prijs geven.
Ludiek karakter
Dit soort acties moeten ook nog een ludiek karakter hebben en we besluiten om aan Rolstoel Service Nijmegen te vragen om voor ons het toilet voor iedereen te maken zodat we dat kunnen meenemen met onze actie Renate onze steun en toeverlaat op het bureau van Makkers regelt T-shirts met het opschrift Politiek voor iedereen. Onze fluorescerende makkers hesjes worden weer uit de kast gehaald, de megafoon wordt weer voorzien van nieuwe batterijen, ons makkers spandoek wordt opgepoetst. De folders met de eisen van de CG Raad en De FvO zullen we uitdelen aan het publiek wat naar het debat komt. Scharen, touw, de Russische gasmaskers die Jan Dick heeft geregeld gaan allemaal in de bus. De gasmaskers hebben we nodig om ons te beschermen als er gerookt wordt tijdens het debat. Alles wordt in mijn bus geladen klaar voor actie.
Communicatie
Jan Dik regelt de nodige communicatie met onze mede makkers, verzend de persberichten en ik ritsel alles wat los en vast zit. Twan de eigenaar van Rolstoel Service Nijmegen doet ook weer mee. Hij sponsort het toilet voor iedereen en Remco zijn zoon doet de ontwikkeling en bouw. Acht november tijdens het debat in Arnhem met Rutte VVD in Dudoc kan ik hem ophalen inclusief verlichting, trekhaak en een bord om het hoofd van de lijsttrekker op te bevestigen. We spreken af dat op de toiletbril onze actie sticker politiek voor iedereen wordt geplakt.
Moe maar tevreden bel ik Jan Dick die inmiddels Makker Jeroen, Ben, Theo, Arjan,Cailin en Arjen op de hoogte heeft gesteld. Wij zijn er klaar voor dit weekend moet ik alleen nog touwen en katrollen kopen want we weten nu al dat Dudoc een probleem gaat opleveren. O ja ik moet Ivar mijn zoon nog regelen als een van de jongste Makkers moet hij in Arnhem videobeelden maken. Hij is een kei op de computer dus dan kunnen we wel gebruiken.
30 oktober 2006
Een lichtende Jan Troost voert het woord.
Vanochtend om 7.00 uur opgestaan want ik moet om 9.00 uur in Best zijn bij het lokale platform om met hun te praten over agenda 22 . Voor die tijd moet ik in Grave Theo ophalen mijn blinde mede makker die ik vaak mee heb gevraagd als ADL, tijdens een van mijn vele dienstreizen die ik in mijn vorige functie als Voorzitter van de CG raad heb gemaakt. Theo is onze vaste accordeonist voor feesten en acties. Na een goede bijeenkomst in Best maar wel in een koude brandweer kazerne. Wat overigens goed gemaakt werd met een lekker broodje en goede koffie, rijden we richting Ede waar onze eerste inspectie zal plaats vinden in het pas gebouwde cultureel centrum Cultura. Vanavond om 19.30 begint het debat tussen André Rouvoet Christen Unie en Femke Halsema Groen Links. Voor zo’n actie ben je behoorlijk gespannen heb je wel aan alles gedacht, zou iedereen er zijn?, kunnen we er parkeren? Maar we hebben ons ook niet gemeld bij de politie . Theo en ik nemen alles nog eens door tijdens de rit.
Jeroen ophalen
In de buurt van Oosterbeek bel ik nog even naar Makker Jeroen of hij wel op tijd is en hij wel rekening houdt met de file. Jeroen vertelt me dat Makker Ben helaas heeft moeten afzeggen. Ter plekke besluit ik om Jeroen zelf op te halen en met zijn drieën wat te gaan eten in Ede zodat we echt op tijd zijn. Jeroen staat ons al op te wachten en na dat ik Theo en Jeroen aan elkaar heb voorgesteld realiseer ik me dat ik nu twee blinden in mijn bus heb zitten, dat kan nog boeiend worden in een vreemde stad. Gelukkig is de gehandicapten parkeerplaats naast het Cultura vrij dan is voor het uitladen wel handig. We besluiten om wat te gaan eten bij de chinees maar op maandag is dan niet eenvoudig .
De eerste persoon die we tegen komen is Rob Jaspers van de Gelderlander, hij was op zoek naar een kinderboek voor Femke Halsema want haar tweeling was jarig. Maar hij kon geen boekwinkel vinden . Ik bood hem aan om een kinderboek voor hem te kopen omdat we toch de stad in moeten. Uiteindelijk vinden we zowel een boekwinkel als een chinees die open is. De chinees is boven maar met een lift kunnen we binnen. Uitstekend gegeten maar wel met enige stress, want de klok loop door en we moeten om 18.30 uur klaar staan om het publiek te ontvangen.
Klotenpaaltjes
Na het eten was het inmiddels donker geworden en als rolstoelgebruiker met twee blinden ieder aan een handvat is het op de smalle stoepjes van Ede bijna een slapstick geworden .Want ik moet goed voor me kijken om niet in een gat te rijden dan moet je er ook nog op letten dat Theo en Jeroen niet tegen een van de vele reclameborden, klotenpaaltjes, fietsenrekken of ander straat meubilair aan botsen. Als blinden geleide hond ben ik niet opgeleid want meerdere malen loopt Jeroen en dan weer Theo tegen een obstakel op want soms met auw, of gegrom gepaard gaat. Jammer dat Omroep Gelderland er niet bij was.
De bus uitladen (foto Ger Loeffen)
Precies om 18.30 zijn we bij de bus het uitladen van de T-shirts, megafoon, makkers hesjes en andere spullen kan beginnen. De volgende keer nemen we toch maar een makker extra mee want twee blinden en een rolstoelgebruiker gezamenlijk een bus uit laten laden en het ook naar de plaats van bestemming brengen vraagt toch wel om veel inventiviteit. Jan Dick is inmiddels ook aan gekomen samen met zijn kameraad, de kleding en de gas maskers worden uitgedeeld en ik inspecteer snel het gebouw. Theo maakt muziek en Jeroen en Jan Dick delen folders uit aan het toestromende publiek
Voor de verzamelde pers leg ik het doel van onze actie politiek voor iedereen met onze megafoon uit. De lijsttrekkers worden door ons hartelijk verwelkomt. De spullen worden opgepakt en ook wij gaan naar binnen om aan het politieke debat deel te nemen . Hier maak ik bekend dat we aan het einde van de verkiezingskaravaan bekend zullen maken wie de BTB Bereikbaar Toegankelijke en Bruikbare politicus wordt. Het debat vind plaats in een goed toegankelijke ruimte en na twee uur debat waar we natuurlijk zelf volop aan hebben deelgenomen worden we uitgenodigd om nog een glaasje champagne te drinken. Aan de directeur van het cultureel centrum Cultura wordt het keurmerk Politiek voor iedereen uitgereikt waar hij zichtbaar trots op is. Na Theo en Jeroen thuis te hebben afgezet rol ik rond 24.00 uur vermoeid, maar tevreden in bed. De eerste actie was geslaagd en nu lekker slapen.
8 november 2006
Heb vanochtend om 9.30 overleg in Utrecht en rond 12.00 rij ik naar Nijmegen want vandaag moet ik de toilet pot ophalen. Eerst nog even bij Jan Dick de posters van de VVD ophalen. Rond 14.00 uur ben ik bij de rolstoelservice waar onze toilet klaar staat. Wat een plaatje inclusief foto van Rutten die ook nog verlicht wordt vanuit de pot. Twan maakt nog wat foto’s voor de site en stuurt ze naar Jan Dick om ze uit te printen voor Rutte. Je kunt niet met lege handen aan komen bij een lijsttrekker.
Toiletpot politiek voor iedereen
Dudok het stadscafé in Arnhem is slecht toegankelijk dus we maken ons klaar voor een moeilijke klus, de bestorming van Dudok, kan beginnen. Thuis haal ik Ivar mijn zoon op, hij zal de avond vanavond op video vastleggen en we rijden naar Arnhem. Na de auto geparkeerd te hebben lopen we naar Dudok om de situatie te verkennen. Een korte hellingbaan is zichtbaar voor de deur. Maar binnen zijn trappen dat is bij een eerder verkenning door een van onze lokale spionnen vastgesteld. Hoe ze dit hebben opgelost is nog niet helder, maar volgens Arjan is de knop bij de zijdeur waar rolstoelgebruikers kunnen aanbellen voor hulp, pas vandaag aangebracht. Ze zijn getipt, maar dat maakt voor de inspectie niet uit.
Arjan, Ivar en ik gaan bij weer en lokale chinees eten voor 5 euro kun je hier goed eten want veel tijd hebben we niet. De chef van de politie belt onder het eten want Ivar en ik hebben een kwartier geleden een persbericht afgegeven op het hoofdbureau van politie. Wat nog geen 500 meter van Dudok ligt, we hebben daar ook het aangepaste toilet gecontroleerd in geval van nood. Hij wilde weten wat we gingen doen ,want voor een demonstratie moet je een vergunning hebben. Naar mijn uitleg ging hij akkoord en anders zou hij me wel vinden. Ik antwoordde dat hij mijn nummer had en dat ik herkenbaar ben aan een zwarte maffia hoed. Die ik vandaag maar heb opgedaan omdat Ad Poppelaars de nieuwe directeur van de CG Raad op zijn weblog het al had over de rolstoel maffia en aan dat beeld voldoe ik graag.
Ivar, Arjan en ik halen na het eten de actie spullen op inclusief ons toilet. Bij Dudok zijn onze mede makkers reeds aangekomen. Het koud en nat en Ben en Theo maken muziek om ons op te warmen.
Theo maakt de muziek (foto Paul Romijn)
We delen persberichten uit en legen de omstanders uit wat het doel is van onze actie de meest begrijpen het , sommige mensen zie je kijken moet dat nu. Ja, dat moet, emancipatie gaat gepaard met strijd en soms tegenstellingen maar als eerste bewustwording van daar uit kun je dichter bij elkaar komen. De bedrijfsleider van Dudoc komt naar buiten en wil ons naar binnen helpen. Een legertje koks en barpersoneel staat klaar om ons naar binnen te duwen. Jan Dick weigert pertinent hij vertelde dat hij zijn nek al een keer heeft gebroken en hij dat niet nog een keer wil. Ik ga nu zelf ook maar eens poolshoogte nemen. Nee deze hellingbaan is goed bruikbaar voor biervaten maar dat is het dan ook wel.
Onze arbo arts geeft ook aan dat het gevaarlijk is zowel voor de arbeidsomstandigheden van het personeel als voor onze rolstoelmakkers. Na rijp beraad geef ik de eigenaar een wenkenblad voor de toegankelijkheid van horeca bedrijven. Hij zegde toe dat er een goede oprit kwam en een lift om de zaal te betreden. Bij de volgende verkiezing een herkansing dan komen we terug, nu kunnen we niets anders doen dan Dudok het keurmerk politiek NIET voor iedereen te overhandigen.
De bus van Rutte komt er aan, met een vandaag reist hij vandaag door het land, ongetwijfeld ook slachtoffer van de file is hij later dan gepland. Ondanks verwoede pogingen van de bus om door de afzetting van het voetgangers gebied te komen komt hij uiteindelijk lopend naar ons toe . Via de megafoon roep ik hem tegemoet, dag meneer Rutte welkom in Arnhem. Enigszins verrast dat wij als Makkers voor de ingang van Dudok stonden stel ik hem meteen gerust en leg hem uit waarom wij hier staan voor politiek voor iedereen. Mark Rutte en ik kennen elkaar uit een ander leven en ik mag hem dan ook tutoyeren.
Jan Troost & Marc Rutte (foto Paula Romijn)
Ik leg hem het belang uit van toegankelijke gebouwen waar politieke partijen hun debatten houden en dat we daarom het toilet voor iedereen ontwikkeld hebben. Een fotoserie overhandigde ik van het dit toilet wat een prototype is om overal in te zetten waar zowel manen als vrouwen met of zonder handicap naar het toilet kunnen . Als cadeau geef ik hem het Russische gasmasker want de VVD staat voor veiligheid en Makkers wil deze lijsttrekker beschermen tegen de gevaren van het roken in ruimtes waar debatten plaats vinden.
Nog even toelichten (foto Paul Romijn)
Na onze toelichting nodigt Mark ons uit om aan het debat deel te nemen. Ik wijs hem op de trappen bij de hoofdingang van Dudok en gezamenlijk gaan we naar onze zijgang van Dudok. Hier wordt al heel duidelijk wat ons probleem is om binnen te komen. Mark Rutte wil ons graag naar binnen helpen hij biedt me zelfs aan om me te tillen. Maar ja wij laten ons niet tillen ook wij hebben ons eergevoel ik vertelde aan de lijsttrekker dat we begin jaren zeventig nog wel getild werden maar dat we in 2006 gewoon willen deel nemen aan het debat, zelfstandig en met gevoel van eigenwaarde. Drie van onze Makkers waren bereid om zich te laten duwen en trekken door bereidwillige koks en barpersoneel. Jan Dick legde nog een heel persoonlijk uit aan Mark Rutte dat dit soort hellingen voor hem een brug te ver waren, hij heeft zijn nek al eens gebroken. Ook ik ben niet bereid om mij te laten duwen op deze levensgevaarlijke helling{hoe goed bedoeld dan ook}.
Ik laat me niet tillen dan maar op handen en kont naar binnen( foto Paul Romijn)
Ik zelf besluit, om mij net zoals in veel andere ontwikkelingslanden gebruikelijk is mij op handen en voeten op mijn kont de trap te beklimmen. De eigenaar van Dudok heeft een lege krat bier ter beschikking gesteld, een hulpmiddel wat ik nodig heb om weer in mijn rolstoel te klimmen. Al debatterend met de lijsttrekker van de VVD beklim ik de trappen van Dudok, het zweet loopt me van de rug en enigszins buiten adem beantwoord ik boven aan de trap nog een paar vragen aan Omroep Gelderland.
De handdruk (foto Paula Romijn)
Voordat Rutte de zaal in gaat vraag ik nog aan hem of hij in mijn rolstoel de helling op wil gaan? Hij realiseert zich dat het echt link is en ziet er van af. Maar geeft nog wel even aan dat we wel een heel helder statement hebben neer gezet. Na op adem te zijn gekomen nemen we afscheid van Jan Dick die nog steeds buiten staat in de regen samen met onze arbo arts. Ik snap zijn keuze dat hij niet mee komt soms moet je kiezen voor je zelf en je eigen veiligheid. Makker Jan Dick we zien je terug in Doetinchem bij Jan Peter Balkenende Lijsttrekker van het CDA.
Het debat
De Makkers die met ware doodsverachting naar binnen zijn gegaan, doen inmiddels volop deel aan het debat zo hoort het, want stemmen doe je niet allen d.m.v. een stemwijzer maar je neemt deel aan het debat en hoort wat de politici willen met Nederland en dan pas maak je een keuze. Uiteindelijk in het stemhokje nu maar hopen dat we er in kunnen en dat Theo en Jeroen een toegankelijk stemlokaal hebben voor iedereen. Aan het einde van het debat waar onze Makkers vol op aan hebben deelgenomen en vragen stelde over de WMO, arbeidsmogelijkheden en de UWV keuringen. Deze werden beantwoord door Anouska van Miltenburg VVD en Agnes Kant van de SP die met elkaar in het debat gingen over de zorg en de WMO. Zij maakten hun verschillende visies aan de zaal kenbaar . Onze makkers waren tevreden dat ze er bij waren. Ivar, Theo en ik verlieten via de zelfde manier het pand en belande in een heel ander actie. Een lawaaidemonstratie van de sympathisanten van de krakers van fort Pannerden de krakers zitten vast in het hoofdbureau, daar waar ook het het rolstoeltoilet is. Ik besluit om het nog maar even op te houden en moe maar voldaan gaan we huiswaarts. Maandag gaan we naar Balkenende om hem een cadeau aan te bieden. Tot Maandag
13 november 2006.
Rond 7.00 uur opgestaan het wordt weer en drukke dag. Vandaag is de dag van Balkenende CDA de actie van vandaag bij het lijsttrekkersdebat in Doetinchem is goed voorbereid maar we kennen de locatie zelf niet en ook de beveiliging kan nog roet in het eten gooien Na mijn bus gecontroleerd te hebben of de actiematerialen er nog allemaal zijn vertrek ik naar Jan Dick mede organisator van de actie. Hij heeft na onze succesvolle actie in DUDOC in Arnhem onze toilet “voor iedereen” mee genomen en alle andere actiematerialen. Rond 10.00 uur sta ik voor de deur van Jan Dick ik wordt hartelijk begroet door zijn twee Golden Retrievers ze kennen me inmiddels. Na een bak koffie nemen we het programma door want vandaag gaan we Balkenende een bijzonder cadeau aan bieden.
Dovenschap
Deze actie is ontstaan tijdens een masterclass voor bestuurders van Dovensschap onder leiding van Yolan Koster. Yolan had aan mij gevraagd of ik een gastles wou geven over Leiderschap. Tijdens de cursus kwam ik op het idee dat het goed zou zijn dat mensen die doof, zijn ook actief zouden kunnen zijn als Makker tijdens de actie Politiek voor iedereen. We hadden al eerder bedacht dat het goed zou zijn dat we aandacht zouden vragen voor doventolken bij lijsttrekkersdebatten en nu ik hier was en de power mocht ervaren van het kader van de dovenbeweging heb ik ze uitgedaagd om mee te doen in Doetinchem . Ik had al een doventolk geregeld, de vrouw van mijn oude strijdmakker Luc Houx die door een noodlottig ongeluk er vanavond niet meer bij kan zijn. Jolanda bedacht zich geen moment zij wilde wel het cadeau zijn wat we aan Balkenende aanbieden. Het past ook helemaal in de nagedachtenis van Luc die zelf ook aan veel acties heeft deelgenomen. Een aantal cursisten gaf zich meteen spontaan op. Na dat ik ze het e-mailadres heb gegeven van de Gelderlander waar ze zich anoniem zullen opgeven zonder te melden dat ze een doventolk nodig hebben, spreek ik af dat ik ze via de mail op de hoogte hou en als er iets mis gat ze me met SMS kunnen waarschuwen. Sms is een goede manier om met mensen die doof zijn te communiceren zeker bij actie.
Na de koffie rij ik naar de Werkgroep Integratie Gehandicapten om de actie van morgen door te spreken. Dan gaan we naar Wouter Bos PvdA en zullen hem een nieuwe campagne aanbieden. In Nijmegen trekken we samen met het lokale platform de Werkgroep Integratie Gehandicapten op, een actief platform met een goede naam in Nijmegen. Na even wat afspraken gemaakt te hebben ga ik weer terug naar Jan Dick om onze toiletpot op te sieren met CDA campagne materiaal. Over de foto van Rutten VVD plakken we de foto van Balkenende roem is vergankelijk dat blijkt maar weer. Alle spullen worden weer ingepakt in mijn bus en na een snelle boterham vertrek ik naar Oosterbeek om makker Jeroen weer op te halen. Ondertussen wordt ik gebeld door Radio 1 Journaal en omroep Annie S een omroep voor doven en slechthorende via internet we spreken de avond door. Jeroen en ik rijden snel door naar Doetinchem mijn Tom Tom brengt me veilig in Doetinchem maar daar is hij toch even het spoor bijster want er heeft een wegreconstructie plaats gevonden.
Iets te laat ontmoeten we Jolanda bij het Lutger college we besluiten snel even iets te eten bij de chinees en dat de school te verkennen. Het eten was prima maar toen bleek dat ik niet kon betalen met mijn creditcard en pinnen kon ik niet. Gelukkig had Jolanda geld bij zich want anders hadden we moeten afwassen of in het ergste geval, vanavond vast gezeten op het politiebureau in Doetinchem. Om 18.00 staan we bij onze bus en we laden onze spullen uit. De school is niet verlicht aan de buitenkant en de Aktie buiten het gebouw zal dan ook plaats vinden in het donker de volgende keer moeten we toch bouw lampen regelen. De hoofd ingang is alleen bereikbaar door een monumentale trap. Maar ik zie dat onder de trap een extra nooduitgang zit dus binnen zullen we komen. Wim Zijp een oude vriend van mij is vanavond uit Zutphen gekomen om video opnames te maken van onze doventolk actie. Hij help om mijn bus uit te laden ook de cameraploeg van Annie S de doven en slechthorende omroep is aangekomen en helpt mee het toilet uit te laden. In het pikdonker verlicht door onze lap uit de toiletpot komen alle makkers naar ons toe. Onze doven Makkers die zich zelf deaf empourment noemen zijn inmiddels aangekomen samen met Jolanda onze doventolk nemen we onze strategie nog even door, de T shirts worden uitgereikt en ik vraag ze of ze vast een goede plek willen zoeken in de zaal.. Jolanda en onze Makkers gaan met de trap naar boven. Buiten maken Theo muziek want Ben zijn trekzak heeft geleden onder de regenbuien van Rutte in Arnhem. De politie in uniform is inmiddels ook aangekomen. Ze waren snel overtuigd van onze vredelievende actie.
Jan Troost biedt Balkende een doventolk aan (foto Raymond Troch?)
En toen ik vroeg aan oom agent of hij wist hoe we binnen moesten komen ging hij polshoogte nemen en werd de deur onder de trap geopend door een uiterst vriendelijke docent ,conciërge of was het misschien wel de directeur daar ben ik niet achter gekomen. Maar onze Makkers konden met de lift naar boven in de zaal zelf was er een ringleiding voor slechthorende dus we waren tevreden. De zaal zat goed vol in Doetinchem. Kamerleden van SP. CDA en VVD gingen in discussie met de zaal over plattelandsontwikkeling.
Diverse interviews (fotograaf?)
Tijdens het debat wordt ik door diverse journalisten geïnterviewd. Als eerste het radio 1 journaal, de lokale tv omroep en daarna de dovenomroep Annie S waarbij ze met twee camera’s werkte om zowel mij als de doventolk op te nemen. Dit is weer een nieuwe ervaring maar ik ben wel heel enthousisast over de professionaliteit van Annie S die uitzend via internet.
Hij komt!
Rond 20.30 uur ontstond er een groot geroezemoes in de zaal . Hij komt, hij is al binnen, hoorde ik fluisteren, even nog dacht ik dat Sinterklaas binnen kwam met zijn Pieten maar nee, het was lijsttrekker Balkenende met zijn beveiligingsmensen inclusief oordopje. Rob Jaspers en zijn collega ronden het debat af en verwelkomen “ onze premier“ en lijsttrekker van het CDA Jan Peter Balkenende. Al snel geeft Rob Jaspers mij als lid van Makkers Unlimited het woord 1 ½ minuut om het belang van een doventolk toe te lichten .
Toen ik naar voren reed naar het podium met in mijn kielzog Jolanda onze doventolk met de handen gebonden met een mooie strik er om heen. Herkende Balkenende me en verwelkomde hij met Jan, dat ik jou weer hier mag ontmoeten.
Al snel vertelde ik dat we hem als CDA lijsttrekker een doventolk wilde aanbieden om 40000 mensen die doof of slechthorend te bereiken. Een half uur krijgt hij gratis onze tolk maar tijd is onverbiddelijk, want na een half uur gaat onze wekker af en zullen de tolk en onze doven zwevende kiezers verdwijnen net als in het sprookje van Assepoester. Nadat Jan Peter de handen los maakte begon Jolanda meteen de gesproken woorden in gebarentaal om te zetten.
Gebarentolk naar Balkenende
Onze doven Makkers zwaaide met hun gekleurde handschoenen wat applaus betekend. Een gebaar dat onze premier nog niet kende. Hij begon dan ook meteen met de zaal te debatteren onder deskundige leiding van de Gelderlander. Na precies een half uur ging de kookwekker af
Jolanda nam de kookwekker mee en onze doven makkers verlieten in optocht de zaal . Met de rest van de Makkers hadden we afgesproken dat zij in de zaal zouden blijven. Annie S hadden nog een interview geregeld met Balkenende maar een van hun camera’s deed het niet goed en leende mijn camera. Na dat onze doven makkers zowel door Radio 1 als door Annie S zijn geïnterviewd moet ik nog een paar vragen beantwoorden. Onze Jolanda maakt overuren maar iedereen heeft er een goed gevoel over. Daarna zoek ik Jeroen, Arjen, Ben en onze blind boys Theo en Jeroen weer op. Onderling Sterk was er ook nog, heb ze meteen maar geronseld om lid te worden van Makers Unlimited. Nog even wat drinken en dan inpakken en weg wezen.
Dinsdag 14 november 2006.
Gisteravond was ik pas om 13.00 uur thuis want ik moet Theo en Jeroen nog thuis brengen. Rond 10.30 vertrek ik naar Jan Dick hij was er gisteren niet bij maar regelt van uit huis nog heel wat zo ook de poster van Wouter Bos PvdA die we vanavond gaan aanbieden. Maar ik zelf heb vandaag een probleem want naast actie voeren moet ik ook nog mijn gewone werk doen en om 11.00 uur vertrek ik naar Horst aan de Maas om daar samen met het Nederlands Debat Instituut een cursus overtuigend leren inspreken te geven. Jan Dick zorgt er voor dat alle actiespullen bij Lux in Nijmegen terecht komen. Want met alle files weet ik niet of ik er op tijd ben. Geert Bakker en onze fotografe Renate zijn er vanavond ook. Na een leuke cursus zit ik om 17.00 uur weer in de auto richting Nijmegen en precies om 18.00 uur kom ik aan bij Lux door de regen die gestaag op ons stort, ontmoeten we onder een afdak onze mede makkers en een delegatie van de Werkgroep Integratie Gehandicapten. Net op tijd want Wouter Bos is eerder dan gepland hij wil snel naar binnen maar daar hebben we hem van kunnen weerhouden. Het ging zo onverwacht dat zelfs ons fotografe Renate snel naar buiten gehaald moest worden. Wouter nam gelukkig even de tijd om ons cadeau fatsoenlijk aan hem aan te bieden. Wij hadden een aanvulling voor zijn campagne.
Aanbieding poster aan Wouter Bos (foto Renate Beense)Poster gemaakt door de WIG Nijmegen
Zijn eigen poster met de tekst gelijke kansen voor iedereen maar nu niet door 2 mannen en 2 vrouwen om zich heen maar met 4 jongeren met een handicap. Om hem nog maar eens duidelijk te maken hoe belangrijk deze groep is.
Na de nodige foto’s vertrekken we gezamenlijk naar binnen om als eerste naar de zaal te gaan met de lift want alle rolstoelgebruikers kunnen alleen maar op het podium. Onze Makkers zitten echt op een goed plaats en het debat was bijzonder , maar ja, voor Wouter is Nijmegen ook wel een beetje een thuiswedstrijd. Nijmegen wordt ook wel Havanna aan de Waal genoemd, een stad waar het rode hart klopt. Nadat Bos vertrok namen Pechtold D66. Dijsselbloem PvdA en Vendrik Groen Links het stokje over. Pechtold vertelde nog wel even scherp dat hij het leuk vond dat Bos bij hem in het voorprogramma zat, maar daar na was er een goede discussie over uitzettingsbeleid en het allochtonenbeleid waar weinig van Verdonk VVD overbleef. Door deel te nemen aan het hele politieke proces, kun je wel veel beter een keus maken welke partij jouw stem mag hebben. Na het debat hebben we met alle Makkers nog wat gedronken in het café van LUX. De bus weer ingeladen en rond 1.00 uur was ik weer thuis. Rond 2.00 uur wordt ik wakker van Paula ze heeft iets gehoord ik zeg dat ze gewoon moet gaan slapen. Helaas de volgende morgen bleek dat ze gelijk had, mijn raam van de bus was ingeslagen en mijn Tom Tom was verdwenen. De auto stond 5 meter van ons slaapkamer raam de volgende keer zet ik er stroom op. Misschien mag ik de beveiliging van Balkenende wel lenen de volgende keer!
Donderdag 16 november 2006.
Gisteren heb ik een dag eindelijk weer gewoon gewerkt. En vandaag is onze laatste actiedag van de verkiezingskaravaan van de Gelderlander.Vanavond moeten we naar Boxmeer. Heb vanochtend bij Jan Dick de foto’s van Jan Marijnissen (SP) opgehaald, om op ons toilet voor iedereen te plakken. Daarna richting Oosterbeek om Makker Jeroen op te halen. Rond 17.30 zijn we pas aangekomen door file. Even snel een frietje… en dan naar café restaurant Riche een heel mooi gebouw wat pas helemaal opnieuw gerenoveerd is. Maar alleen de toegang naar de foyer waar het debat plaats vind is ontoegankelijk. Je kunt er alleen komen via een zijingang. Waar je eerst door een donker steegje moet lopen. In het café van Riche verzamelen we ons bij elkaar. Onze “blind boys” maken muziek bij de ingang, en blind boy Jeroen houd de paraplu boven Makker Theo. Dan komt er een grote witte limo voorrijden, Mét chauffeur. We konden ons al niet voorstellen dat Jan Marijnissen van de SP eruit kwam. Maar nee, een van de gasten van het hotel werd uit het restaurant opgehaald.
Toen hoorden we dat Jan Marijnissen niet kwam. Maar wel de tweede op de lijst: Agnes Kant, een hele goede vervangster.
Meteen belden ik met Agnes om aan te geven dat we even gingen actie voeren. En of ze daar aan mee wou werken…
Na dat we ons hadden opgesteld buiten verwelkomden de Gelderlander Agnes Kant, en wilde haar meteen mee naar binnen nemen, om via de trap de foyer te betreden. Nadat ik Agnes erop wees, dat ook onze makkers niet via de normale ingang naar binnen konden. Besloot ze om samen met ons door de donkere steeg de zijingang te betreden.
Agnes Kant en Emiel Roemer (toen nog wethouder) lopen mee!
Het debat binnen, was behoorlijk fel, maar dat kan ook niet anders, als je Agnes Kant in zaal hebt. Op de vraag of zij weet dat ze genoemd word als Minister van Volksgezondheid gaf ze aan dat ze dit nog niet gehoord had, maar dit wel een boeiende optie vond. Aan het einde van het debat hebben we aan Rob Jaspers voor de Gelderlander een foto overhandigd van Balkenende met onze doventolk om hiermee aangegeven dat de Gelderlander de meest bereikbare, toegankelijke en bruikbare krant is die ons in staat hebben gesteld om aan de verkiezings karavaan deel te nemen.
Rob Jaspers journalist Gelderlander (foot Ger Loeffen
Daarna hebben we onze spullen weer opgeruimd en zijn we na een afscheidsborrel naar Grave gereden om daar samen met Jeroen de nacht door te brengen.
“De volgende morgen”
Hebben we de toilet weer teruggebracht naar onze sponsor RSN (rolstoel service Nijmegen) De gasmaskers weer ingepakt, de T-shirts gewassen… Klaar voor de volgende actie! Op 22 november waar we de stembureaus zullen bezoeken. Onze speciale dank, gaat uit naar onze makkers, de Gelderlander, RSN, en niet te vergeten mijn dochter Jeske die dit dagboek voor me heeft uitgetypt.
Makker Jan T.
Nawoord: Geert Bakker was de drijvend kracht achter Makkers Unlimited. Van 2004 tot 2011 was Geert samen met onze Makkers de drijvende kracht achter Makkers Unlimited. Actie geeft kracht mede door zijn inspiratie is later Terug naar de Bossen verder gegaan.
Het alom geprezen Koninklijk Nederlands Geleidehondenfonds (KNGF) te Amstelveen maakt bij zijn fondswerving schaamteloos gebruik van sentimenten. Dit artikel biedt een blik achter de coulissen.
Truus Jonker
KNGF Geleidehonden
De organisatie die nu bekend staat als KNGF Geleidehonden, stamt uit 1935. Hoewel de kwaliteit van de mobiliteitsvoorziening van het KNGF inmiddels sterk is teruggelopen, is de regenteske houding van weleer eerder versterkt dan verminderd. Omwille van de acquisitie is het zaak het publiek te doen geloven in zijn altruïsme en zeer specialistische expertise: het africhten van Blindengeleidehonden. Het KNGF stelt zich daarbij op als intermediair tussen de ‘hulpeloze’ blinde en het goedgeefse publiek.
Maar dat het africhten van een geleidehond geen huzarenstukje is, werd al bewezen door Koen de Boer, die als blinde in de jaren ‘50 van de vorige eeuw zelf geleidehonden africhtte, ook voor anderen. Als bewijs liep hij met zijn eigen hond het traject van Groningen naar Maastricht, het huidige Pieterpad. Overigens is hij niet de enige blinde die zijn eigen hond tot geleidehond heeft opgeleid.
Protest
In 1980 hebben geleidehondgebruikers van het KNGF protestacties gehouden. Het KNGF, dat destijds nog een monopoliepositie bekleedde, rekruteerde tot dan toe veel honden uit asiels, met als gevolg een hoog percentage voortijdige uitval vanwege medische of sociale problemen. Deze protestacties, destijds ondersteund door VARA-ombudsman Frits Bom, leidden tot een onderzoek door de door toenmalig minister Gardeniers ingestelde commissie-Toxopeus. In dit onderzoek werd ook de mate van betrokkenheid van de cliënten bij het beleid van het KNGF meegenomen.
Liefdadigheid nog nodig?
In de loop van de jaren ’80 en ’90 zijn meer opleiders van geleidehonden op de markt verschenen en is geleidelijk de financiering van de opleiding minder afhankelijk geworden van liefdadigheid. De geleidehond wordt thans door de zorgverzekeraar als mobiliteitshulpmiddel vanuit de basisvoorziening verstrekt.
Het KNGF heeft trouwens wel moeite gehad met het verliezen van zijn monopoliepositie. De rechter heeft het nog op de vingers moeten tikken omdat het de prijs van een hond had gehalveerd om de opkomende concurrentie de kop in te drukken.
De Zorgverzekeraar betaald
De zorgverzekeraar betaalt voor de aflevering van een geleidehond een vergoeding, op voorwaarde dat de hond minimaal zes jaar als geleidehond zal functioneren. Wordt die termijn niet gehaald, dan moet de leverancier van de hond (de school dus) de vergoeding naar rato terugbetalen.
Afkeuring van een hond kan de leverancier dus geld kosten zolang de garantieperiode niet verstreken is. Het ligt daarom voor de hand dat een leverancier dit zo lang mogelijk zal uitstellen, wat vaak niet in het belang van de cliënt is.
Ook in ander opzicht is de cliënt afhankelijk van de leverancier, in ieder geval als het om het KNGF gaat: De hond blijft tot de afkeuring eigendom van de opleider. De andere scholen hebben dit recht ook, maar maken daar alleen in overleg met de cliënt gebruik van.
Bruikleencontract.
Het KNGF hecht aan het bruikleencontract, omdat het de hond wil kunnen terugvorderen zodra men het vermoeden dan wel de zekerheid heeft dat hij niet goed wordt verzorgd. De indruk bestaat dat het bruikleencontract ook in de hand werkt dat na het verstrijken van de garantieperiode, afkeuring van de hond lichtvaardig plaatsvindt, zodat er ruimte ontstaat voor de verstrekking van een vervangende hond. Het heeft er de schijn van dat het KNGF daarvoor een draaiboek hanteert. Zo maakte een cliënt mee dat het KNGF zijn zorgverzekeraar opdracht gaf de kwartaalbijdrage voor onderhoud en verzorging van zijn hond te beëindigen nog vóór het jaarlijkse controlebezoek, terwijl zijn hond op achtjarige leeftijd nog goed en met plezier functioneerde en baas en hond aan elkaar verknocht waren.
Voor de leverancier heeft de labrador het voordeel dat hij als allemansvriend makkelijk aan zijn nieuwe baas went, maar ook makkelijk herplaatsbaar is wanneer de cliënt er niets mee kan, en zo kan het gebeuren dat zogeheten kneusjes net zo lang van baas rouleren totdat de garantietermijn verstreken is en de school van het ontvangen bedrag niets meer hoeft terug te betalen. De gevolgen van deze handelwijze voor de cliënten lijkt het KNGF minder te interesseren. Hun klachten worden simpelweg afgedaan als onzin.
Een cliënte die meldde dat haar hond op straat vaak zo schrikachtig reageerde, kreeg simpelweg te horen: “onze honden schrikken niet.”
Na de basisopvoeding bij een puppywalker of puppypleeggezin verblijft de hond tijdens zijn training veelal in een kennel. Daardoor is er onvoldoende zicht op sociaal aangepast gedrag en gebeurt het regelmatig dat honden na aflevering niet zindelijk zijn en hun behoefte in huis doen, wat des te vervelender is wanneer je geen ziende huisgenoten hebt. Dit overkwam niet alleen mijn man en mij met de twee eerste honden, afkomstig van het KNGF, maar ook een aantal andere cliënten van het KNGF.
Zindelijkheidsproblematiek
Het zindelijkheidsprobleem kan beheersbaar worden door de hond ’s nachts aan de lijn te leggen, maar hiervan wil het KNGF niet horen. Daarmee wordt het belang van de blinde ondergeschikt gemaakt aan dat van de hond.
Ook wordt honden tegenwoordig niet meer geleerd hun behoefte te doen in de goot, maar wordt geëist dat je ze daarvoor loslaat. Maar wat te doen als hij dan niet meer terugkomt, zoals bij de labrador nog weleens het geval is, of als je geen veilige losloop plaatsen in de buurt hebt? En wat te doen als je hond graag in het water springt of zich graag te goed doet aan smerigheid waar zijn maag of darmen niet tegen kunnen? Ik hoorde van iemand die dat wel deed. Toen hij aan vervanging van zijn hond toe was, werd hem geen nieuwe hond verstrekt. Het argument was dat hij zijn hond niet regelmatig kamde. Betrokken cliënt was het daar niet mee eens. Hij riep zijn dierenarts te hulp. Deze schreef het KNGF dat hij zijn hond altijd goed verzorgd had, maar men verwaardigde zich hierop verder niet te reageren. Dat het KNGF hogere prioriteit geeft aan effectieve bedrijfsvoering dan aan het welzijn van de hond, zoals het suggereert, bleek nadat het een oude, zieke hond bij een cliënte was opgehaald voor euthanasie. Toen zij een week later bij het KNGF moest zijn voor besprekingen over een vervangende hond, werd haar gevraagd gedempt te praten omdat haar hond in de kennel nog steeds op de dierenarts moest wachten.
Een andere cliënte meldde dat het KNGF haar hond meenam omdat zijn dieet niet snel genoeg resultaat had, hoewel haar dierenarts stelde dat hij nu niet meer te dik was. Het KNGF: ‘Dat maakt hij niet uit, dat maken wij uit.’`Overigens was hij niet de enige dierenarts die zo bejegend werd. Toen ze de hond na vier weken huisarrest eindelijk terugkreeg, had hij een forse kaakontsteking en kwijlde hij bloed; van heimwee had hij geprobeerd de tralies van zijn kennel door te knagen.
Vermogende instelling
Het KNGF, een zeer vermogende instelling toch, is alom bekend vanwege zijn bedelacties, waarbij het de beeldvorming over de blinde schaamteloos manipuleert. Zo kun je bij de apotheek nog steeds collectebusjes aantreffen. Schoolkinderen die voor een spreekbeurt over geleidehonden bij het KNGF een infopakket aanvragen, ontvangen daarbij standaard een bedelbrief ‘voor je ouders’. En KNGF-ambassadeurs die belangeloos lezingen of andere activiteiten verzorgen, worden gemaand eventueel ontvangen cadeaubonnen èn CD’s bij het KNGF in te leveren.
Het KNGF mag zijn zogenaamde expertise graag promoten over de rug van de cliënt. Denk aan acquisitieslogans als: Toen mijn hond doodging, werd ik opnieuw blind.’
Een cliënte: ‘Toen ik de indruk kreeg dat mijn hond steeds slechter ging zien, heb ik wel drie dierenartsen moeten consulteren voordat eindelijk geloofd werd dat ik gelijk had. Ik werd doorgestuurd naar de Faculteit voor diergeneeskunde in Utrecht. Daar liep ik een trainer van het KNGF tegen het lijf met nog vijf honden van de tien uit het nest waaruit mijn hond afkomstig was; zij bleken allemaal te lijden aan Retinitis Pigmentosa (RP), waardoor in toenemende mate kokerzicht ontstaat.’ Zo kende zij ook een doofblinde die elke dag dezelfde route liep met zijn inmiddels blinde geleidehond.
Vermogende instelling exploiteert
Of het KNGF als leverancier een hond toewijst, hangt niet alleen af van je geschiktheid als cliënt, maar vooral van je houding. Deze dient onderworpen te zijn. Een assertieve houding, en al zeker het publiceren van kritische artikelen, wordt afgestraft. Wens je als volwassen gesprekspartner bejegend te worden en waag je het zelfs om je voorkeur kenbaar te maken, dan rijzen er allerlei bezwaren of worden er zelfs grove onwaarheden gedebiteerd. Zo stelde Peter van der Heijden (Hoofd opleidingen, instructeurs en cliënten) die momenteel de ontslagen directeur vervangt, dat ik niet geschikt zou zijn voor een hond vanwege mijn slechte mobiliteit. En dat terwijl ik toch al ruim tien jaar ervaring heb met het lopen met een geleidehond. De ergotherapeut van Koninklijke Visio met wie het KNGF toch het liefst samenwerkt, had voor de zorgverzekeraar bovendien een zeer positief indicatieadvies afgegeven. De tweede onwaarheid was dat ik mij tijdens de intake onheus zou hebben gedragen, maar het klikte juist heel goed met de medewerkster die de telefonische intake deed.
Verder zou volgens Van der Heijden de huidige hond van mijn man ernstig vermagerd zijn en een doffe vacht hebben, terwijl tezelfdertijd zowel onze dierenarts als de school van Serge Gaus (zoon van Martin Gaus) te Lemmer hadden opgemerkt dat de hond er voor zijn leeftijd nog patent uitzag en een goede gezondheid had.
Tijdens het voorzorgbezoek had de KNGF-medewerkster blijkbaar de opdracht meegekregen tot een ontmoedigingsbeleid. Zo stelde ze mij allerlei onzinnige vragen zoals: hoe zou u reageren als de hond vijfmaal per dag drijfnat en onder de blubber thuiskwam? Want ja, hun honden moesten vijfmaal per dag worden uitgelaten om dan steeds een half uur lang los te kunnen rennen, in een omheinde uitlaatplaats zodat ze niet konden ontsnappen. En als er in de buurt geen uitlaatplaats was, wel, dan moest je er met het openbaar vervoer heen. Zo hoorde ik dat twee cliënten met verstandelijke beperking in de binnenstad van Amsterdam die opdracht nog serieus namen ook en daarmee dan zeker de hele dag zoet waren.
Verder stelde de medewerkster dat een geleidehond alleen getraind wordt om je om obstakels heen te leiden, zelf moet je de route kennen en ook aangeven wanneer hij mag oversteken, want uitkijken kan een geleidehond niet. Welnu, dat wist ik zelf ook wel; zo niet het publiek dat je BLINDENgeleidehond maar al te graag bovennatuurlijke prestaties toedicht.
Toen ik als dierenkenner de brutaliteit had haar erop te wijzen dat een hond van nature een roedeldier is en je bij de training daarop moet inspelen, bestond ze het te beweren dat dat weliswaar zou gelden voor de wolf, maar dat de hond solitair zou leven.
Bevoogding nog van deze tijd?
Het KNGF denkt nog steeds ons als cliënten te kunnen bevoogden.
Een voormalig universiteitsmedewerker die als geleidehond gebruiker een lange staat van dienst had, vertelde:
“Vroeger ging je naar het KNGF waar dan werd gekeken of je in staat was met een hond te lopen. Sinds het trainingsbeleid ‘gemoderniseerd’ is, moet men verplicht lopen met de dogsim, een simulatiehond, een metalen frame op zwenkwieltjes en voorzien van een beugel. De ergotherapeut die dan achter je loopt, duwt de dogsim aan een stang voort. Dat werkt vernederend; je voelt je dan behandeld als een kleuter. De meeste cliënten voelen dat ook als zinloze betutteling, maar durven zich hierover niet te uiten uit angst hun hond te verliezen of geen nieuwe hond meer te krijgen.”
Zo ook meldde een aantal geleidehondgebruikers dat het KNGF hen verplichtte om de hond dat voedermerk voor te zetten waarvan de fabrikant het KNGF sponsort, wat nogal eens kan variëren.
Een oudere dame die een hond aanvroeg voor het onderhouden van haar sociale contacten, kreeg van het KNGF te horen dat een geleidehond daar niet voor bedoeld was. Daarentegen zijn er tegenwoordig veel meer slechtzienden dan voorheen die wel een hond krijgen. Want wanneer die zich daarmee vlot voortbewegen in winkels, ziekenhuis e.d. versterkt dat bij het publiek het geloof dat het KNGF professioneel africht.
Maar moet je als blinde je hond corrigeren, hetzij met woorden, hetzij met andere gepaste middelen, dan kan dat door hartstochtelijke maar onwetende dierenvriendinnen worden doorgegeven aan het KNGF of zelfs aan de dierenpolitie en heb je de grootste moeite om uit te leggen dat je echt geen dierenbeul bent. En in plaats van het voor je op te nemen via hoor en wederhoor, doet het KNGF er dan graag nog een schepje bovenop, want het publiek moet je te vriend houden, toch?Het KNGF kan zich deze houding uiteraard slechts veroorloven dankzij zijn vermogen. De vele giften die door niet wetende goed bedoelende mensen aan het KNGF worden gedoneerd in de veronderstelling goed werk te steunen, werken in feite als verstorende factor. Want door die giften blijft de levering van geleidehonden onnodig in de gunstensfeer hangen, met des te meer ruimte voor de bevoogdingsmentaliteit van het KNGF, en mogelijk ook wel van de andere scholen.
Onderzoek gewenst
Het wordt de hoogste tijd de bedrijfsvoering van het KNGF eens grondig te onderzoeken. Het geloof in het altruïsme van het KNGF heeft al een forse knauw gekregen sinds de Volkskrant op 15 juli 2016 publiceerde dat zijn directeur Ellen Greve in 2015 een jaarinkomen scoorde van maar liefst € 154.000,–, dankzij een bonus van € 18.500,–. Voor een ideële instelling is dit ontoelaatbaar; de Raad van Toezicht, bestaande uit bobo’s, had blijkbaar een oogje dichtgeknepen.
Navrant is wel dat daarentegen het jaarsalaris van de trainers die toch het eigenlijke werk moeten doen, nauwelijks hoger is dan het minimumloon, zoals ik van de vriend van een trainster hoorde.
Tot slot.
Op 14 juni 2016 heeft Nederland, als een van de laatste landen, het VN-gehandicaptenverdrag geratificeerd. In 2017 zou worden begonnen met de implementatie daarvan. Mag het dan zo zijn dat het KNGF als uitvoerder van het verstrekkingenbeleid de dienst uitmaakt door het belang van de cliënt ondergeschikt te maken aan zijn eigen acquisitie en dubieuze bedrijfspolitiek? Zo’n regenteske houding is toch niet meer van deze tijd? Dit artikel heb ik samengesteld met de input van andere geleidehondgebruikers uit ons uitgebreide netwerk, onder wie de oud-directeur van de Nederlandse Vereniging van blinden en slechtzienden.
Ook in mijn carrière als Voorzitter van de Gehandicaptenraad heb ik vaker stage mogen lopen bijvoorbeeld in politiek Den Haag bij de fractievoorzitters van de ChristenUnie (André Rouvoet) en PvdA (Ad Melkert). Maar ook bij de gedeputeerde van de Provincie Zeeland. Mijn medebestuurders vonden dit maar een vreemde werkwijze, maar neem van mij aan dat er geen betere wijze is om echt een kijkje in de keuken te nemen.
De stage
Soms heb je geluk en soms moet je een beetje brutaal zijn, maar nadat ik de vraag bij één van de senior beleidsadviseurs van het College voorlegde, kreeg ik al snel bericht terug dat ik twee dagen mee mocht lopen. Kort daarop kreeg ik een officieel document waar ik een geheimhoudingsplicht aan derden toegezonden kreeg. Inclusief de bepalingen uit het Wetboek van Strafrecht en welke straffen er op zouden staan bij overtreding. Dat het College vertrouwelijkheid hoog in het vaandel heeft staan, werd me meteen duidelijk.
Parkeren!
Op 29 mei in alle vroegte naar het College gereden ondanks alle gebruikelijke files. De Gehandicaptenparkeerplaats keurig voor de deur is helaas voor mijn verlengde bus onbruikbaar. Dus rij ik door naar een betaald parkeerterrein in de buurt. Om niet het risico te lopen weggesleept te worden. Utrecht is niet echt autovriendelijk dus rij ik naar de betaalautomaat. Die staat op een stoep en ik kan er op geen enkele wijze bij. Een aardige meneer vraag ik vriendelijk wat ik moet doen. Ik moet mijn kenteken intypen, dat doet hij voor mij en tikt ook nog in dat ik een dagkaart nodig heb. Gelukkig heb ik een lange arm en kan ik met heel veel moeite mijn pin intoetsen. Het bonnetje dat mijn redder aangeeft vertelt me dat ik weer 24 euro armer ben. Later bleek dat ik hem toch gratis had kunnen parkeren. Iedere gemeente heeft andere regels dus hoef geen klacht in te dienen bij het College dit keer! Natuurlijk besprak ik het probleem tijdens mijn stage.
College mag niet oordelen over eenzijdige overheidshandelen.
De toegang tot de zitting van het College.
Het College oordeelt over discriminatiezaken, maar mag geen oordeel geven over eenzijdig overheidshandelen (zoals afgifte van een paspoort door de gemeente of over subsidieverlening), weer iets geleerd! Het College kan wel oordelen als je je gediscrimineerd voelt omdat je door een overheidsinstantie niet aangenomen bent door je beperking. Voor andere zaken over overheidshandelen kun je terecht bij de Nationale Ombudsman. Over de zaken die ik op dag twee mocht bijwonen kan en mag ik niks melden.
Hoe gaat het in zijn werk
Om jullie toch een beeld te geven. Drie Collegeleden waarvan één van hen de voorzittersrol op zich neemt en de secretaris zitten achter de tafel. De klager en de organisatie die aangeklaagd is met ondersteuning van bv advocaat, antidiscriminatiebureau en/of genodigde nemen plaats aan de tafel tegenover het College.
Het College
De sfeer is serieus maar wel vriendelijk. Het voelt toch anders aan dan dat je voor de rechter staat. Het College heeft van te voren al veel voorwerk gedaan en tijdens de zitting gaat het echt om hoor en wederhoor. Nadat alle vragen en visies van beide partijen zijn beantwoord, trekt het College zich in beslotenheid terug om tot een uitspraak te komen of nader onderzoek te laten doen. Na vier weken wordt er een uitspraak aan de betrokkenen verzonden en deze wordt gepubliceerd op de site. In sommige situaties wordt er ook een persbericht van gemaakt. Deze uitspraken zijn niet juridisch bindend maar in ruim driekwart van de zaken volgt de wederpartij het oordeel toch op. Bovendien is er heel vaak ook geen opzet in het spel en kunnen beide partijen zich vinden in de uitspraak. Mocht dit niet het geval zijn kan men naar de rechter waar de uitspraken van het College uiterst serieus worden meegenomen.
Wat heel interessant was dat ik bij alle afdelingen mocht mee lopen. Zeker het meelopen met de diverse afdelingen en het meldpunt waar alle meldingen binnenkomen was heel boeiend om een beeld te krijgen van de meldingen. Zie deze link.
Melden helpt.
Alle meldingen die bij het meldpunt binnenkomen worden allemaal netjes verwerkt en gerubriceerd. Bij meerdere soortgelijke meldingen wordt vaak besloten tot verder onderzoek en wordt ook aan de overheid gerapporteerd.
Ook publicitair wordt hier dan melding van gemaakt Tijdens mijn stage was er net een rapport uitgekomen over de toegankelijkheid van het openbaar vervoer. Mede dank zij jullie vele meldingen!
Tot slot.
Ik wil het College en alle medewerker danken voor dit kijkje in de keuken. Discriminatie is van alle tijden en laten we er voor zorgen dat we ons niet laten verleiden om andere groepen uit onze samenleving te gaan discrimineren. Iedere vorm van discriminatie is er één te veel. Ik ga jullie vacatures goed in de gaten houden!
