We weten het niet meer!

Een gezamenlijke blog van Jan en Gerard Nass, opgeschreven door Gerard.

De wereld problemen

Jan en ik nemen in Café Anneke te Wijchen de wereldproblemen door. Het grootste probleem voor mensen met een beperking lijkt dat ze bij “God niet weten’ waar ze voor hulp moeten zijn. Tegenwoordig zijn er alleen handleidingen zonder instructie. En met alleen een handleiding zonder goede instructie  wordt ook een tillift een dodelijk wapen.

Of je nu in de zorg of in welzijn werkt! (Foto Jan van Teeffelen)

Goede informatie

Er is steeds meer behoefte aan goede informatie. Iedereen denkt maar dat je dit met Internet kunt oplossen of via een ‘call centre’.  Maar ook een telefonische hulpdienst vraagt als eerste; WMO of WLZ, voordat je verder mag.  Instructies heb je eigenlijk ook nodig voor een bezoek van het sociaal wijkteam, bijvoorbeeld via een case-manager die de weg kent en weet wat dat team wel en niet kan. Maar ook kan opkomen voor jouw belangen die naast je staat en de kennis heeft.  Mantelzorgers kunnen daarin niet meer  bemiddelen, daarvoor is onze maatschappij veel te ingewikkeld geworden.  Bovendien zijn mantelzorgers hard nodig voor de ‘normale’ dingen, zoals hun taak als ouders te volbrengen of je partner kunnen zijn.

Mensen zijn de weg kwijt

Jan en ik krijgen, zowel van mensen met een lichamelijke- als verstandelijke beperking, steeds meer vragen over wonen, werken, vrije tijd, WMO, aanpassingen, PGB, UWV, zorgverzekeraars etc. Als het betaald werd zouden we er een dagtaak van kunnen maken. Mensen zijn de weg kwijt. En dan hebben we het nog niet eens over alle regelingen die zijn weggevallen.

(Foto Jan van Teeffelen)

Jan en ik lopen samen al weer zo’n 80 jaar mee en herinneren ons nog de tijd dat we met mensen werkten als hulpverlener. Samen vanuit – en met het netwerk – kijken naar wat er nodig was om zo goed mogelijk mee te doen in de maatschappij. Tegenwoordig ben je als hulpverlener een soort vertegenwoordiger van een systeem dat je met handen en voeten bind aan regels en protocollen. Van dat systeem heb je de instructies maar dat maakt je steeds meer een accountant, iemand die vooral weet hoe hij dat systeem moeten bedienen.

Hulpverlening is mensenwerk en de meeste hulpverleners willen met mensen werken. Dat is iets anders dan in SMART-geformuleerde diagnoses met verrichtingen. Die delen mensen op in stukjes. Mensen die ondersteuning nodig hebben willen mensen die hen zien als mensen. Dat vraagt een manier van werken waarin mensen weer centraal staan met – aan beide kanten –  vertrouwen in elkaar. Het gaat om de totale mens en wat die nodig heeft om mee te doen en anderen daardoor te helpen.

Dat is uiteindelijk ook de bedoeling  van het  VN Verdrag voor mensen met een beperking.

Gerard Nass

 

Jan Troost

           

 

 

 

 

 

 

 

                                  www.inclusieverenigt.nl

 

        www.gerardnass.nl 

 

Over Jan Troost

Ik ben al 41 jaar betrokken bij de emancipatiebeweging van mensen met een handicap. Ik geloof in het leven, en dat humor een belangrijk wapen is om uiteindelijk iedereen zijn weg te laten vinden in onze samenleving. Creativiteit en vernieuwing zijn mijn credo, soms met een kritisch ondertoon, maar altijd met open vizier en gebruik makend van ieders kwaliteiten.

8 gedachten over “We weten het niet meer!

  1. Nu gaat het er alleen nog over,
    “ hoeveel kan er nog bezuinigd worden,”
    De mens met een beperking wordt geestelijk en lichamelijk uitgekleed. Probeer zo maar eens een menswaardig leven te leiden. ( VN verdrag) wat is dat??????

  2. Ook als adviseur voor mensen met handicap, wordt het hoe langer hoe ingewikkelde !
    privacywet, maakt het er ook niet makkelijker op.
    Mensen moeten erbij zijn als je voor hun op informatie gaat, Of je moet van te,voren machtigingen overleggen. Voor iets wat normaal een half uur vraagt ben je nu bijna een halve middag kwijt .Nog even en dan stopt ook het vrijwiligerskorps in Nederland op het gebied van de hulpverlening ! Het lijkt wel of men hier op uit is !

  3. Helemaal raak! Wat Bas Lokerse in zijn comment schrijft herken ik ook. Als ik een bezwaar schrijf voor iemand of met iemand mee ga, om het doolhof der wetten te ontrafelen, zodat die persoon krijgt wat hij zij nodig heeft, merk ik aan alle kanten dat geld een veel grotere rol speelt dan adequate hulp. Ook voor mijzelf is het niet altijd makkelijk om adequate hulp te krijgen. Er wordt in een rap tempo afgebroken, zonder dat er een adequaat systeem voor in de plaats komt. Het wordt tijd dat we met zijn alle flink gaan lobby om het facultatief protocol ondertekend te krijgen. Al zal dit met de VVD aan het roer niet eenvoudig worden. Ik vind de belangenorganisaties hieromtrent erg stil.

  4. Uit het hart gegrepen. Dat de onafhankelijke clientondersteuning zo ondoorzichtig is, illustreert het niet willen inzien dat dit zo belangrijk is. groet frans van der pas

  5. Dit stuk is me uit het hart gegrepen; zowel uit de Zorg, als uit Vluchtelingenwerk, hoor ik overeenkomstige geluiden. Het is hierin onduidelijker, onoverzichtelijker en ontoegankelijker geworden; zeker voor vrijwilligers en mantelzorgers. We zijn dat beiden, met hart en ziel geworden, toen we in de nadagen van ons beroepsleven waren gearriveerd.
    We waren onvoorbereid en misschien heel erg naïef. Want wil je hier en nu: opbouwwerk verrichten, dan betreed je: een doolhof van papieren, regels, afspraken, protocollen en instanties, die beroepshalve, al met ‘jouw doelgroep’ aan de slag zijn….en het antwoord op je vragen, ook niet geven kunnen. Nee, ik ben ook niet optimistisch over eventuele verbeteringen en verbeteraars, want daar zit de wereld vol van. De wereldverbeteraars zijn soms vermomd als politici, die net zijn neergestreken in het Openbaar Pluche.
    Ik hoop, dat juist zij, hun oren en ogen open zetten voor de dagelijkse problemen en hoofdbrekens, die vrijwilligers en mantelzorgers op hun levenspad vinden.

Laat een reactie achter bij Bas LokerseReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.