Lucille Werner
Lucille Werner
Jarenlang was Lucille Werner gewoon een tv-babe die Lingo presenteerde. Totdat duidelijk werd dat ze een lichamelijke handicap had. Eenmaal ‘uit de kast’ ging ze er helemaal voor, ze benoemde zich tot rolmodel. Met vooral haar eigen ervaringen in de achterzak vond ze dat mensen met een beperking ook mooi konden zijn. Daarom bedacht ze een Mis(s) verkiezing En Nederland mocht de charmantste kiezen. En de winnaars moesten de deuren tot emancipatie van de mensen met een handicap open zetten. Maar het wilde niet echt vlotten met de meiden. Daarom bedacht Lucille een nieuwe list om in de belangstelling te blijven. Ze ging iets met gehandicapte kinderen doen. Weer kon het volk ‘een toppertje’ kiezen. Gelukkig kreeg Werner de NSGK aan haar zijde. Die zorgde er uiteindelijk voor dat de Speeltuinbende aan het werk ging voor toegankelijke speeltuinen.
Minister Gehandicaptenzaken
Na mooie meiden en lieve kinderen, wat kun je dan nog?
Lucille kwam weer met een verkiezing. Ze ging voor niet minder dan de verkiezing van de minister van gehandicaptenzaken. De aanloop was veelbelovend. Mensen konden solliciteren en na een uitgebreide selectieronde zouden er een zestal kandidaten over blijven. De ‘minister’ komt te werken bij KRO-NCRV in Hilversum en wordt ondersteund door een team van specialisten. Zoals o.a. een woordvoerder, een impactproducer, een redacteur en een producer.
Maar waar is het dan mis gegaan?
De verkiezing moest op een maandagavond en er was wel een heel uur voor uitgetrokken. De kandidaat ministers bleken vooral ook zeer fotogeniek en betrekkelijk jong te zijn. Met te korte, nietszeggende filmpjes werden ze aan ons voorgesteld.
En vooral Lucille Werner ging helemaal uit haar bol als ze het woord mocht voeren. De eerste gast, professor Scherder, kreeg te weinig kans om zijn leuke stelling toe te lichten.
Vol trots kondigde ze hierna minister De Jonge van Volksgezondheid aan. Die zou de kandidaten wel eens kritische vragen gaan stellen. Dat je in een gesprekje van een minuut als kandidaat niet je punt kunt maken, mag duidelijk zijn. En toen een kandidaat een kritische opmerking maakte over het VN-verdrag, verdween zijn gemaakte vriendelijkheid ineens een ogenblik.
En dan….?
Nadat juryleden Leontien van Moorsel, Vincent Bijlo en oud-minister Plasterk drie kandidaten na ‘moeilijke’ vragen naar huis stuurde, mocht Martijn de Koning nog even opdraven. Hij zou een roast houden maar wist er duidelijk geen raad mee. Hij moet nog maar eens naar Vlaming Philippe Geubels kijken. Die ging in zijn tv-serie Taboe wel tot het gaatje. En toen ging het snel.
Onze nieuwe Minister Rick Brink
Feestgeluiden, en de winnaar is……Rick Brink. Met een boekentas van de minister werd Brink, in het echte leven gemeenteraadslid in Hardenberg, de wilde wereld ingestuurd. Door die achtergrond moet hij weten dat hij een vrijwel onbegonnen klus krijgt.
Even zal hij nieuws zijn en dan…….?
Frans Huijsman
Deze gastblog is van Frans Huijsmans.
Publicist en al tientallen jaren actief in de wereld van mensen met een functiebeperking.
Raak getypeerd. Maar ik hoor vooral onbegrip van de ‘buitenwereld’ als ik me kritisch uit over deze egotrip: ‘ het is toch prachtig dat zo aandacht wordt besteed aan wat er moet gebeuren?!’… dus weer uitleggen dat er al veel lobby en pressie is vanuit de betrokkenen. Toch lastig om ‘tegen’ te zijn bij zulk onbegrip vind ik.
Jenny daarom ben ik altijd blij met een gastblog als dat van Frans. Enige discussie over zaken zoals dit altijd goed. Ja ik ben het met je eens dat we al sinds de jaren zeventig bezig zijn met deze thema ‘s. Om nu te doen of er nu pas echt iets gaat gebeuren is wel erg kort door de bocht. Maar ik ken Rick Brink en als hij in staat is om politiek neutraal te opereren en samen te werken met belangenbehartigers als Ieder in kan het publicitair een boeiend jaar worden. Gebeurd dit niet en het wordt een CDA feestje dan maak ik me ook zorgen.
Eerlijk gezegd hou ik al sws niet van die speciale tv programma’s voor ons “soort” met als doel intergratie, acceptatie enz.
En volgens mij is Lucille er heilig van overtuigd dat hoe harder je (letterlijk) schreeuwt hoe belangrijker je wordt…..Of ze in een piste een volgend circusnummer stond aan te kondigen.. …Van ongemak wilde ik bijna gaan zappen maar uit schuldgevoel ben ik maar blijven hangen…..Anita, volgende keer lekker alleen doen!
Overigens….Rick, gefeliciteerd met je benoeming!
Inderdaad : Een absolute AANFLUITING dit hele gebeuren! En een totale AANFLUITING voor al die gehandicapten die al jáááren actief zijn voor een beter beleid voor gehandicapten in Nederland zoals bijvoorbeeld Jan Troost. Die mensen kwamen niet eens in aanmerking om met professionele hulp nog meer te kunnen doen voor de doelgroep! Ze werden straal genegeerd!!
Jan Troost ontving een paar jaar geleden van het CDA tijdens een congres de Frans Wolters Prijs voor alles wat hij de afgelopen tig jaren heeft gedaan voor ons gehandicapten! En nu bij deze verkiezing??? Niks Jan Troost!
Een grote schande! Terwijl Jan een grote voorsprong heeft op andere kandidaten doordat hij de politiek al jáááren kent van binnen en buiten en weet wat welke partij beweegt.
Of deze hele verkiezingsshow een idee was van Lucille Werner of van het organiserende KRO / NCRV weet ik niet en dat interesseert me ook niet!
Maar ik vond het een schandalige vertoning en blijf dat vinden!
Dédé Siemons.
hear, hear…
Naar aanleiding van bovenstaande blog heb ook ik ‘Minister voor Gehandicapten zaken’ teruggekeken. Ik hou een slag om de arm, ik zag maar de helft, meer verdroeg ik niet. In snap inmiddels dat in de media zichtbaarheid heilig is. Maar ik bergrijp niet wat de KRO en de NCRV, toch niet de meest ordinaire omroepen, heeft bewogen tot dit programma.
De opzet leek op dat van een songfestival, heel veel uiterlijk en bling- bling en nagenoeg geen inhoud. Niet gek dat je dan vervolgens je doel, een eigen ministerie, in je eigen programma door de echte minister ziet worden af geserveerd. Daarnaast kreeg ik kromme tenen van de opgeblazen blijmoedige toon. Het was allemaal ‘geweldig’ maar de kandidaten staken elkaar vooral naar de kroon met nietszeggende gemeenplaatsen. En waarom die hijgerige haast, was de zendtijd te kostbaar? Ik hoorde iemand roepen dat simpele oplossingen niet bestaan maar dat was precies wat het programma uitstraalde. Wat was het doel? Een soort Prokkel op t.v., vrijblijvend even in beeld en daarna weer over tot de orde van de dag?
Is dit soort beeldvorming echt nodig is om zichtbaar te zijn? Mensen die, nou ja, gewoon meedoen en dezelfde rechten hebben zo te zien figureren als aapjes in een circus? (ik zag ook nog ergens een hoepel). Want er zaten ook mensen tussen die wat te melden hadden. Ik heb in ieder geval even de petitie voor het facultatieve protocol voor het VN- verdrag ondertekend.
Jan, ik weet dat je ook de nar van de gehandicaptenzorg speelt maar je mag jezelf gelukkig prijzen dat deze beker aan je voorbij is gegaan.
Dank voor het compliment