Na 25 jaar op lokaal en landelijk nivo actief geweest te zijn om de belangen van mensen met een handicap te behartigen is het nu mijn beurt. Door de bezuinigingen van dit kabinet zal ik per 1 april afscheid nemen van de CG Raad en Programma VCP. Dat op zich is al een drama, want mijn collega’s zal ik enorm missen.

Ik ben nu nog bezig om mijn verleden op te ruimen in grote verhuisdozen want verzamelen is altijd mijn ding geweest. Dus wil je leren uit het verleden zowel de successen als de blunders kan ik je zo mee geven.

Ook het voortraject van de WW, de inschrijving bij het werkbedrijf ben ik gestart. Waar vroeger de afdeling bijzondere bemiddeling klaar stond om je in te schrijven moet je nu via de computer je inschrijven. Ja, zelfs de houten kaartenbakken met grote kaarten om je nieuwe baan te vinden zijn vervangen door de computer. Gelukkig heb ik de laatste jaren bij VCP geleerd met dat ding om te gaan. Daarvoor had ik twee geweldige secretaresses die de computer bediende. Het was dan ook een vorm van status dat ik zo’n apparaat niet op mijn bureau had staan. Nu weten we dat we 1 april 2012 op straat staan en wilde dus de WW vast regelen want ik had gehoord dat ze vaak pas veel later uitbetalen. Lees verder Boegbeeld zoekt schip! →

Dat onze dochter naar een ‘gewone’ school zou gaan was vanaf het begin duidelijk.

Ze koos zelf de school uit en wij, haar ouders, waren blij met haar keuze. De eerste ontmoeting met onze ambulant begeleider gaf ons meteen een goed gevoel, iets wat heel belangrijk is. Vanaf het begin was ze een enorme steun bij het regelen en contact onderhouden met de school. Zelf (rolstoelgebruiker) werd ik in 1966 van een reguliere school gehaald om naar een mytylschool te gaan. Dit was toen de mode, de deskundigen vonden dit beter(?).

Nu anno 2013 gaan we weer samen naar school. Maar binnen de opleidingen van docenten wordt toch nog steeds te weinig aandacht aan besteed aan de (rand-)voorwaarden en consequenties. De ambulant begeleider heeft dan ook in mijn visie een ‘opvoedende’ taak naar school, ouders en de jongere zelf. Tevens is ze ook een bemiddelaar, regelaar en biechtmoeder. Lees verder De Duizendpoot! →

Onlangs opende minister Hugo de Jonge een eerste verpleeghuis nieuwe stijl. Een prachtig nieuw centrum, waarin efficiency, kostenbeheersing en eigen verantwoordelijkheid centraal staan. Wat het eerste opvalt is de hoogte van de kamers, die niet gering is: vier meter. Deze plafondhoogte heeft niets te maken met een vooruitziende blik, dus met een visie op de langere patiënt of medewerker. Nee, hier is goed nagedacht over optimale efficiency.

De zogenaamde paternosterkasten dienen namelijk als voorbeeld voor een geheel nieuw systeem van bedden- en patiëntenopslag.

Een paternosterkast is zo’n kast voor archiefsystemen, de archiefmappen kun je door een simpele druk op de knop ronddraaien. In dit verpleeghuis kunnen maar liefst twaalf bedden in de wat uitvergrote paternosterkasten worden ondergebracht!

In plaats van archiefmappen bedden op deze wijze stapelen: wat een uitvinding! De arbodienst is bijzonder enthousiast, want het verpleeghuispersoneel kan de patiënten op de goede hoogte helpen. Er hoeft ook niet meer te worden getild. De patiënten kunnen naar buiten kijken via beeldschermpjes die zijn aangebracht op het bed dat boven hen hangt. Een enorme kostenbesparing op personeel kan worden gerealiseerd. Want één keer in de week wordt de hele paternosterkast door de wasstraat gereden. Hiervoor is een persoon nodig die in staat is de kast ernaar toe te rijden. Dat hoeft niet eens een verpleegkundige te zijn. De allernieuwste incontinentieluier maakt het mogelijk de patiënten maar eens per week te verschonen. Wie hierdoor onverhoopt te maken krijgt met luieruitslag, wordt onder plaatselijke verdoving voorzien van een stoma. Trouwens: sondevoeding vervangt grotendeels normaal voedsel, en daarom hoeft er slechts één verpleegkundige per beddenunit te worden ingezet. Wie net zo vaak in Den Haag komt als ik en moet aanzien hoe boekhouders regeren, krijgt wel eens een nachtmerrie. Overigens niets ten nadele van de beroepsgroep ‘boekhouders’, maar beleid maken is iets anders dan het kasboek bijhouden. Toen ik uit deze nachtmerrie over het verpleeghuis nieuwe stijl ontwaakte, vroeg ik me af of ik deze droom wel wereldkundig moet maken. Misschien is het een beter idee eerst patent op het concept aan te vragen?