Samen met Theo Hendrikse hebben we de workshop ‘Leve het leven’ ontwikkeld. Als workshopleiders Lam en Blind laten we zien en ervaren, dat humor helpt om het jezelf maar ook de ander makkelijker te maken.
Ik zelf heb Osteogenesis Imperfecta en Theo is blind, daarmee kun je ons qua beperking ervaringsdeskundigen noemen. Door middel van hoofddeksels moeten mensen zichzelf
beoordelen als slachtoffer, held of twijfelgeval. Helden krijgen een tropenhelm, slachtoffers een mooie gele bouwhelm en de twijfelaars tooien zich met een blauwe baret.
Als snel komen de verhalen. Op deze wijze delen de groepsleden de zaken in waar ze tegen aan lopen. Met een lach en een traan worden op deze wijze vaak moeilijk bespreekbare thema ’s toch bespreekbaar gemaakt. Altijd met respect voor elkaar. Deze workshop is geschikt voor gehandicapten- en patiëntenorganisaties, jongeren met een handicap, revalidatie instellingen en woonvormen. Natuurlijk is deze workshop ook geschikt voor diverse anderen groepen, bijvoorbeeld die moeilijke thema’s bespreekbaar willen maken zoals ouder worden met beperkingen, seksualiteit en rouwverwerking.
Kort geleden ben ik gevraagd om als keynote speaker op te treden in Leuven bij de Trefdag Handicap op zaterdag 18 oktober. Grip, de uitnodigende partij, vertaalde het in goed Nederlands als keiharde notenkraker. Alleen al hierom kon ik geen nee zeggen. In mijn tijd als Voorzitter van de CG-Raad ben ik ook een keer gevraagd om aan een debat deel te nemen over humor en belangenbehartiging en het verschil tussen Nederland en Vlaanderen. Ja, humor als instrument voor de belangenbehartiging is heel belangrijk voor de snel verzurende achterban.
Lam en Blind op pad.
De laatste keer dat ik naar België reed samen met mijn blinde kameraden Jeroen (Broeder Tuck) en Theo ging mijn lift van de bus kapot. We hadden geen tijd meer om naar mijn aanpassingsbedrijf te rijden, dus besloten we het met zijn drieën wel op te lossen. Vlak voor de grens realiseerde ik me ineens dat mijn tank bijna leeg was. Snel stopten we bij het tankstation.
Theo komt terug met de koffie en de tankbediende
Na overleg besloten we gezamenlijk om Theo de opdracht te geven om te gaan tanken. Theo stap uit en Jeroen en ik leggen hem uit waar de tankdop zit. De dop kan ik half hangend uit de auto open draaien en sterke Jeroen hield me vast. Theo pakt de slang, natuurlijk de verkeerde en ik leg hem uit dat hij diesel moet tanken, de vierde slang. Uiteindelijk vind hij met zijn vingers de opening van de tank. Zijn handen zaten helemaal onder de diesel, maar ja, zo voel je ook in je koffiekopje om te voorkomen dat hij overstroomt. Uiteindelijk lukt het ons om in goede samenwerking de slang weer terug te hangen en de tankdop weer te sluiten. Theo zou dit keer de diesel betalen zodat ik mijn pincode niet hoefde prijs te geven. Half uit het raampje hangend begeleid ik al schreeuwend links, nee recht , ietsje meer rechts Theo naar de ingang van het tankstation. Doordat ik niet goed kon zien waar de kassa was ging Theo maar op de geur van de warme broodjes af. Hier vroeg hij waar hij af moest rekenen! Neem van mij aan dat de arme pompbediende raar stond te kijken toen Theo de diesel wilde afrekenen. Dit keer hadden we geluk want de beste man had zelf een broer met een handicap en zag de lol er wel van in. Hij bied aan om Theo met koffie en al terug naar de auto te begeleiden. Nadat we uitgelachen waren reden we verder. Aangekomen op de plaats van bestemming tilde sterke Jeroen mijn rolstoel uit de auto en Theo hielp mij om van mijn bestuurdersstoel op de grond te komen. Natuurlijk begon het ook nog te sneeuwen. Mijn beidde blinde broeders duwden en trokken me door de prut en ik vertelde hoe ze dit moesten doen. Natuurlijk vergat ik dat Jeroen veel groter was dan ik en liet hem met volle vaart tegen een verkeersbord aanlopen. Eén rolstoelgebruiker met twee blinden kameraden op pad blijft een groot avontuur.
Het wordt tijd voor onze expeditie naar Mongolië !
