Maandagavond 20 juli 1992

Na een drukke dag hebben we vanavond onze afscheidsavond in het Hotel Riga waar we al onze mensen die we deze week hebben ontmoet nog een keer terug zien.

Na een groot diner, veel mooie toespraken en veel wodka speelde  Andrei vanuit zijn nieuwe rolstoel gitaar en zong voor ons mooie Russische liederen. Voor mijn vrouw Paula heeft hij zelfs een speciaal lied gezongen. Tussen de verschillenden gangen van het diner zongen we uit volle borst gezamenlijk vele Russische liederen. Ging steeds beter. Overigens de wodka bracht mij zelfs aan het zingen. Onze Russische vrienden liepen de tranen over de wangen bij sommige liedjes. Toen ik vroeg aan Gerard onze tolk waar ze over zongen: “over aardbeien die langzaam groeiden”. Tja, toen voelde ik me toch even een nuchtere Hollander. Na het diner werd er op de muziek gedanst ik samen met Nadja van de Doven organisatie. We hadden nog een heel gezellige avond. Na het dansen met Nadja en nadat ik wel 26 keer het glas heb moeten heffen is het feest officieel afgelopen om 23:00 uur. Hierna nemen we afscheid van onze vrienden van de Maffia die ons bezoek hebben gesponsert. Hierna gaan we naar de hotelkamer van Rob en mij. Na eerst een paar roebel te hebben gegeven aan onze etage dame. Dit was een vrouw die in dienst van het hotel was om op de etage de goede zeden in de gaten te houden. Met Lena, Ljena, Nadja, Tamara, Gerard, Ole,  Bert, Rob, Kyra, Serge en Wladimir  namen we nog een afzakkertje. Tussen door nog even een afspraakje met de kunstenaars Oleg  Tsvotkov en Alexander Stroila die waren met onze Russische tolk en ritselaar Alicia Svetlova meegekomen. Alexander één van de kunstenaars verzocht me om enkele kunstwerken mee naar Nederland te nemen. Eerdere zendingen waren niet aangekomen en hij vroeg of ik zijn kunstwerken mee wilde nemen in mijn koffer. In de hoop dat ze mijn koffer niet zouden controleren bij de douane. Deze kunstwerken zouden door de Stedenband worden geëxposeerd en verkocht. Om me te beschermen en als dank kreeg ik een icoontje uit leer door hem gemaakt. Het icoontje zou ik in mijn korset verstoppen, want iconen oud of nieuw mogen niet uit Rusland. Paula mijn vrouw was hier later heel pissig over. Achteraf inderdaad niet zo slim. In Rusland kun je dit soort dingen beter niet doen! Maar gelukkig heeft de Icoon me beschermd. Hierna ging het feest door op onze kamer tot in de kleinste uurtjes. Van veel van onze nieuwe vrienden nemen we emotioneel afscheid, wisselen de laatste cadeau ’s uit, uiteindelijk ging de laatste gast weg en konden we eindelijk naar bed!

Dinsdag, 21 juli 1992 de laatste dag!

Om zeven uur ging de wekker, maar ik had alles willen geven om nu te mogen blijven liggen. Aan het ontbijt bleek ik niet de enige te zijn. Om 9:00 uur vertrekt de bus. Onze vrienden van de Doven organisatie staan klaar om ons uit te wuiven. De zus van Ljena staat klaar met twee hartige taarten die haar moeder nog heeft gebakken. Ze was bang dat we honger zouden krijgen. Ik krijg van Lena’s broer nog een paar heel oude ansichtkaarten met foto’s van de tsaar. Met moeite namen we afscheid. Ook Nadja mijn danspartner, was speciaal nog met de fiets gekomen. Er ontstaat een band en je weet, dat je niet zo maar even terug gaat naar Pskov . Wij gaan terug naar het land waar alles is. De bus zet zich in beweging en het lijkt of de weg beter is geworden sinds de heenreis, zo zie je maar, alles went. Onderweg komt Wladimir met een fles Wodka aanzetten. Als je je niet helemaal lekker voelt gewoon weer een slok Wodka nemen adviseert hij. Op Kyra na neemt iedereen maar weer een slok. Plotseling stopt het busje langs de kant van de weg.

Door het aardappel en maisveld

We worden door Serge verzocht uit te stappen. Ik moet je eerlijk zeggen, ik maakte me wel even zorgen! Want we stonden hier echt in niemandsland. In 1992 verdwenen er nog al eens mensen in Rusland! Onze Russische vrienden pakten mijn rolstoel vast en tilden me dwars door een maisveld, daarna door een aardappelveld. Aan het einde van het aardappelveld  liepen ze een steile helling naar beneden, mijn rolstoel tussen mijn Russische dragers in. Onze delegatie wist nog steeds niet waar we naar toe gingen.

Onder aan de helling stonden we stil bij een kleine waterbron. Het water kwam al bubbelend uit de grond. Serge gaf aan dat we dit echt nog gezien moesten hebben, voor we terug naar Nederland zouden gaan. Ik geef toe het was heel bijzonder moment en een mooie afsluiting van ons Russische avontuur. Daarna reden we door naar het vliegveld. Hier hebben we gezamenlijk taart gegeten en de laatste keer de meegenomen Wodka gedronken.

Na afscheid te hebben genomen, wat er behoorlijk emotioneel aan toe ging, wuifden we nog een keer door de glazen ruit in de vertrekhal. In de hoop elkaar nog eens terug te zien. Na een voorspoedige vliegreis en afscheid te hebben genomen van mijn mede expeditieleden kom ik eindelijk weer thuis  bij Paula. Bij het uitpakken van de koffer merkte ze wel op dat alles naar Wodka rook. Maar ja, je past je aan, als je in een ander land bent. 😉