Halverwege de jaren zeventig werd mede doordat het Sociaal Kultureel Werk SKW zijn intrede deed, de Soos geopend. Harry (was inmiddels oud revalidant) liep stage bij het SKW, dit zal zeker geholpen hebben. Maar ook onder druk  van de jongeren die steeds vaker in opstand kwamen omdat ons leven alleen leek te bestaan uit school, therapie en eten. De directie stelde na veel overleg een ruimte beschikbaar. Twee ruimtes die zich onder in het souterrain van de Flat bevonden en waar vroeger onze scoutinggroep had gezeten. Die was door te weinig belangstelling inmiddels opgeheven. Medewerkers van de technische dienst en jongeren uit onze gang hielpen met de inrichting van de ruimte. Achterin de ruimte werd een muur gemetseld waarop de discotafel werd bevestigd. Inclusief 2 draaitafels, cassetterecorder en een enorme versterker.

Ook de discolichten waren bedienbaar vanaf de draaitafel. Overal hingen grote boxen. Boven de dansvloer werden de gekleurde lampen en de draaiende discobal door de medewerkers van de technische dienst opgehangen. Wij mochten de muren schilderen en oude meubels en stoelen werden geschilderd en opgeknapt. Naast de nooddeur die uitkwam op het plein voor de flat werd de bar gemaakt. Deze bar was geheel aangepast voor rolstoelgebruikers,  zowel voor als achter de bar kon je met de rolstoel makkelijk uit de voeten. Ook aan de krukken en ander moeilijk lopende jongeren was gedacht lage barkrukken stonden klaar om onze gasten te ontvangen.

Samen met mijn Surinaamse vriend Andreas stond ik vaak achter de bar rond 21.00 uur moesten we sluiten , want dan moest iedereen naar bed . We hadden de afspraak dat diegene die achter de bar of  disco stond gratis mocht  drinken. We hebben wel eens een extra openingsavond gehad, waarbij ik achter de bar stond en Andreas muziek van Saterday Night Fever, Tavares, Earth Wind and Fire, Ike and Tina Turner en James Brown draaide. Voor de rest hadden we die avond geen gasten maar wel vrij drinken!! De nachtdienst begon om 21.30 en dan moesten we allemaal op bed liggen. De soos was een geweldige plek voor ons. Het was ook een plek van ontmoeting. Ook jongeren van buiten de poort kwamen steeds vaker.

DRUGS.

Iets wat je niet zult lezen in het officiële historisch overzicht van de Maartenskliniek met de titel”: “Bewogen historie De Sint Maartenskliniek 1936-1999 “. is dat er in de Soos een levendige handel was in drugs  in 1976. Het was het grote geheim van de Soos of de leiding het ooit heeft geweten, ik kan me bijna niet voorstellen dat ze het niet wisten? Een van mijn kameraden, ik noem hem maar E. maakte gebruik van een elektrische rolstoel. Naast zijn stuurpookje had hij nog een kastje met een klepje. Bij het openen van het klepje in zijn blad, wat hij tevens als tafel gebruikte op zijn rolstoel, werden de verschillende soorten van drugs zoals cocaïne, marihuana en hasj zichtbaar. Jongeren uit Nijmegen kwamen bij de Soos op bezoek om gebruik te maken van zijn diensten. Drugs als middel om de integratie tussen jongeren met en zonder handicap te vergroten het is een enorme vinding. De ouders vonden het uitstekend als hun zoon of dochter naar de soos van de Maartenskliniek ging. Zij zagen het als een goede daad om die gehandicapten uit hun isolement te verlossen. Ik moet er wel bij zeggen, je moet dingen  in de juiste  tijdsgeest zien. Gevoelsmatig waren het gebruik van drugs en alcohol net zo normaal als het roken van sigaretten. Als Barkeeper wist ik er wel van, maar je verraad geen maten en bovendien vond ik  één “verslaving” genoeg. Ik lustte wel een borrel en ik had dan ook geen enkele behoefte om drugs te gebruiken. Enkele van onze groepsleiding maakte ook gebruik van zijn diensten. Ik ben een keer gevraagd door de directie, de heer Pele vroeg of ik af wist van het drugsgebruik ik antwoordde natuurlijk ontkennend. Hij vertelde me dat er binnenkort een onderzoek van de politie zou plaats vinden. Maar uit welingelichte bron wist ik dat er naar alle waarschijnlijkheid cocaïne van uit Curaçao naar Nederland zou komen verstopt in potjes Brylcreem. 

Ik heb de jongens die er mee te maken hadden wel gewaarschuwd of de coke ooit op de Maartenskliniek is terecht gekomen weet ik niet. Maar een van onze kameraden is jaren later wel als een van de eerste jongere met een handicap veroordeeld voor het smokkelen van drugs in zijn rolstoel van India naar Nederland. Omdat de gevangenissen nu eenmaal (zeker toen niet) toegankelijk waren heeft hij elektronisch huisarrest gekregen. Ja, ik heb hem nog wel eens gewaarschuwd, maar hij is zijn eigen weg gegaan. Niet dat ik zelf een heilige was maar drugs heb ik nooit gebruikt. Sorry is niet helemaal waar , één keer tijdens een feestje van Rob mijn goede vriend, ik kreeg tijdens zijn feestje een sigaret aangeboden en heb hem helemaal opgerookt. Later bleek dat het een stickie was die ik had moeten doorgeven.