Begin 1974 woonde ik al weer drie jaar op de Sint Maartenskliniek.  Om de  drie weken ging ik naar huis naar mijn ouders. De ander weekenden bleef ik op de Maartenskliniek. Ik zou jokken als ik zou zeggen dat ik dat erg vond. Thuis moest ik de schone schijn op houden en me aanpassen aan ons gezin. Doordat ik maar één keer in de drie weken thuis kwam, voelde ik me meer thuis op het internaat dan thuis bij mijn ouders. Natuurlijk speelde ook de  pubertijd een belangrijke rol en mijn ouders hadden het er dan ook moeilijk mee. Dit kwam omdat  mijn oude vrienden van thuis hun eigen leven kregen, en ik  natuurlijk ook!

Zaterdagavond

Op een zaterdagavond zaten met onze leefgroep, van kamer 3,  televisie te kijken naar Top Pop. De meiden waren helemaal gek op David Cassidy, het grote idool van Gerda en de andere meiden.

Alleen Dinie (onze menselijke kat, die mij de eerste dag op het internaat de hand had opengehaald], was fan van de Cats! Rond acht uur kreeg een van onze kamergenoten zin in patat…Patat halen op zaterdagavond was een goede gewoonte. Dus ik offerde me op om het te gaan halen. Nadat ik de bestelling had opgenomen jatte ik op de gang een driewieler van een van de jongens van kamer 1.

Deze fiets, ook wel koffiemolen genoemd, ging veel harder dan mijn Roadmaster. De overbrenging met een ketting is vergelijkbaar met een fiets, maar dan met drie wielen en de pedalen worden met de hand bediend. Met volle vaart suisde ik naar beneden, de berg af. Over de Berg en Dalseweg naar de Snackbar, 2 km van de Maartenskliniek. Na mijn bestelling te hebben gedaan stopt de snackbareigenaar alles achter in mijn tas. De patat, bamiballen, kroketten en – niet te vergeten – de frikandel speciaal zitten goed ingepakt achterin de tas. Om het niet koud te laten worden rij ik met volle vaart over de stoep terug.

Sleutelbeen gebroken, geen patat!

Door een domme stuurfout schiet ik met mijn achterwiel de stoep af en val met mijn koffiemolen en al op mijn zij. Met een enorme klap beland ik op de Berg en Dalseweg. Hierbij breek ik mijn sleutelbeen . De frites en andere lekkernijen liggen naast me op de grond. Buiten het feit dat ik pijn had van de breuk, dacht ik ook meteen aan de bestelling die nooit op tijd zou komen. Op dat moment kwam de portier van de berg aflopen en zag hij wat er gebeurde. Het ongeluk gebeurde bij café Hengstdal, onder aan de poort van de Sint Maartenskliniek. De portier vroeg of ik wel toestemming had om van het terrein te gaan. ‘Nee,’ stamelde ik, ‘het was maar om een patat te halen.’ Samen met twee andere omstanders werd ik weer in de driewieler gezet en de poort binnengereden. Want volgens de portier zou ik anders niet verzekerd zijn. Vanaf daar werd de groepsleiding gebeld en mijn redders duwen me naar boven en brengen me naar de ziekenboeg.  Daar wordt al snel geconstateerd dat ik mijn sleutelbeen had gebroken en een zware hersenschudding had opgelopen. Op de afdeling wordt mijn arm in een mitella gehangen, want gipsen heeft geen zin. Mij wordt bedrust voorgeschreven. Na veel slechte nachten door de pijn, want pijnstillers werden toen nog niet geven, knap ik hier weer van op.

Ik zou nog vaak patat halen, maar nog voorzichtiger en in mijn eigen rolstoel!