“Troost over leven”
Dat is de titel van mijn boek, die nog niet is uitgekomen. Alsnog, tijd voor een nieuw hoofdstuk.
Corona
Ik ben iemand die in het algemeen niet mijn diepste zielenroerselen openbaar maakt. Toch heb ik vandaag besloten om een uitzondering te maken. In mijn boekenkast heb ik wel zeven survivalboeken staan. Na ze allemaal weer eens door te hebben genomen en alle rampen die ons kunnen overkomen weer eens op een rijtje te hebben gezet, (aardbeving, droogte, gassen en chemicaliën, overstroming, lawine, orkaan, tornado, bliksem, straling en kernexplosie), ontbreekt de Pandemie in dit rijtje. En laat dat nou net de ramp zijn die ons allen getroffen heeft: Corona.
Survival handboek
Vliegtuig
Toen ik in 1992 voor het eerst met het vliegtuig ging, naar Rusland nog wel, vroeg de vriendelijke stewardess wat ik aan het lezen was. Natuurlijk had ik mijn survivalboek mee genomen. Het was zes jaar nadat de kernramp van Tsjernobyl Pskov, waar ik naar toe reisde, behoorlijk besmet was geraakt. Dus… wat kon ik wel of niet eten, vroeg ik me af. Ze zag ook dat ik het hoofdstuk over neerstorten bij de landing aan het doorlezen was. Met rustige stem vertelde ze me dat ik dat wel over kon slaan. Iemand met mijn handicap zou het toch niet overleven. Shit, dacht ik. Heb ik daar al die overlevingstechnieken voor doorgenomen? Hoe je vuur maakt, hoe je noodsignalen maakt en welke planten eetbaar zijn. Desalniettemin kijk ik nog steeds alle survival uitzendingen op Discovery. Want je weet maar nooit… Als de dijken doorbreken, heb ik alvast mijn zwemvest in de auto hangen.
Bij iedere ramp staat in mijn boek dat je niet in paniek moet raken. Je moet je paniek overwinnen zodat je met wijsheid kan optreden. Ook tijdens mijn 50 botbreuken en de aantal keren dat ik wondroos had en bijna de pijp aan Maarten gaf, lukte dat me meestal wel.
Maar vandaag even niet
Ondanks mijn vrolijke en volhoudende natuur was ik even heel depri. Ik liet mijn dochter zelfs weten welke muziek ze moest draaien op mijn begrafenis en zei haar dat ik vast even een filmpje zou maken om op mijn begrafenis af te draaien. Omdat ik zoals altijd het laatste woord wil hebben. Ik ben niet voor niks moderator/dagvoorzitter geworden. Maar ze had me door, ondanks de knipogende smiley die ik haar had geappt. Ik geef toe, ik kan er slecht tegen als ik niet weet wat ik moet doen. Natuurlijk volg ik dit keer op wat wordt aanbevolen door de deskundigen van het RIVM.
Quarantaine
Vorige week is mijn lieve vrouw ziek geworden op haar werk in de zorg. Sindsdien leven we gescheiden van tafel en bed en houden we meer dan 1,5e meter afstand van elkaar. Dat kúnnen we ook doen omdat ik geen mantelzorg aan mijn lijf nodig heb. Veel mensen met een handicap hebben wél die zorg nodig. Ook ik voel de angst voor het onbekende; het maakt me neerslachtig en ik voel me ziek. Ik heb gelukkig nog geen koorts. In december heb ik al een longontsteking gehad. Vandaag heb ik me ziek gemeld bij de UWV, dat was ook weer een stap die ik heel moeilijk maak. Want ik wil niet aan de beeldvorming mee werken dat gehandicapten altijd ziek zijn. Iets wat ik me als zzp-er overigens ook niet kan permitteren. En ik ben overigens ook eigenlijk nooit ‘gewoon ziek’.
Telefoon
Gelukkig hebben we Facebook, Whatsapp en onze telefoon om dingen met elkaar te delen. Ook in de media hebben ze het vaak over ouderen, maar dat voel ik me dan weer niet. Maar veel mensen uit onze achterban zitten nu verplicht of vrijwillig thuis achter de ramen naar buiten te kijken. Ieder met zijn gedachten. Met zorg voor je partner, vrienden, zorgverleners en je kinderen. Nu ik dit schrijf voel ik de power weer terug komen. Ik realiseer me weer dat mensen met een handicap of ziekte altijd bezig zijn met overleven en genieten van de momenten dat het goed gaat. Zit je net als ik even in een dip, deel dit met elkaar. Daarna komt de vechtlust wel weer terug.
Survival Handboek voor mensen met een handicap
survival kamp
Ik had al heel lang het voornemen om een survival boek te schrijven overleven met een handicap. Wie weet!
