Op 1 april 2017 ben ik met mijn eigen bedrijf Inclusie Verenigt gestart. Na drie maanden met op mijn schoot mijn volledige administratie, ga ik naar Floor Luiten Administratiekantoor in Nijmegen. Voor de eerste keer om te kijken hoeveel BTW ik terug krijg of moet betalen, geef toe was wel spannend.
Nadat mijn Gemeente besloten had om me geen ondernemerskrediet toe te kennen heb ik wel even in de rats gezeten. Als je 59 jaar bent denken ze bij de Banken dat je voor hun ogen dood neervalt. Maar gelukkig werkt het bij mij zo dat ik juist zonder medewerking van overheid en Banken het tegendeel wil bewijzen. Dat ben ik aan het doen, want mag nu al btw betalen aan de Regering.
Loondienst of ondernemer
Na bijna 33 jaar in loondienst te zijn geweest werd het tijd om mijn kennis en ervaring maar eens in te zetten voor mijn eigen bedrijf.
Inclusie Verenigt
Inclusie Verenigt betrekt op lokaal niveau iedereen die een bijdrage wil leveren aan het bewerkstelligen van inclusie, participatie en integratie van, voor en met mensen met een beperking en een chronische aandoening. Bijvoorbeeld Gemeenten, politiek, burgers, werkgevers, horeca, cultuur, onderwijs, gezondheidszorg, welzijn, veiligheid etc. van burgers met een beperking.
Ik geef toe zonder het rotsvaste vertrouwen van mijn vrouw Paula had ik het niet gedaan.
Maar nu na 4 maanden denk ik dat we een goede keuze gemaakt hebben.
Maar ik kan niet bestaan zonder klanten en vertrouwen van mensen.
Ik denk dat veel mensen met een beperking en/of hun ouders zich hier in zullen herkennen. Nee, in Nederland worden mensen met een handicap niet gemarteld, gelukkig niet. Maar dat we gemangeld worden en vaak tussen alle schotten en regelingen in vallen, daar ben ik van overtuigd.
Mangel
Hoezo participeren?
Welke onbenul denkt dat we daar nog tijd voor hebben. Steeds vaker voelen we dat we in zo’n oude machine om linnengoed glad te maken letterlijk worden gemangeld.
Spreekwoord door de mangel halen:het iemand erg moeilijk maken met lastige vragen.
Ooit vertelde Staatssecretaris Ross CDA me het fabeltje dat de decentralisatie van voorzieningen naar de Gemeenten bedoeld was om het beleid dichter bij de burgers te brengen. Gemeenten zouden veel beter in staat zijn om individueelnaar de burger te kijken. Later werd dit sprookje overgenomen door het Rechtse Kabinet van Rutte met een sausje van eigen verantwoordelijkheid. Platgewalst door de regeltjes, wetten en schotten tussen de verschillende wetten, diensten en organisaties. Zo voelen velen van ons zich.
Pensioen?
1986 volgens de dokter was ik nu ook geschiedenis!
Ik geef toe, ik heb er lange tijd minder probleem mee gehad tot mijn baan (jaarcontract) stopte. Inmiddels ben ik 59 jaar iets waar ik overigens nooit rekening mee gehouden had. De dokter had mijn ouders verzekerd dat ik maar 28 jaar zou worden. Dus ik geef toe, dat ik niet zo bezig was met ouder worden. Ach zag al die papiertjes van mijn Pensioenfonds wel langs komen maar die gingen vaak ongeopend in de la, nu toch maar besloten om ze maar weer eens op te zoeken.
Ben niet helemaal simpel!
Dat ik met 59 jaar weer aan de bak zou komen via een gewone sollicitatie ? Daar geloofde ik zelf ook niet echt in. In ben geboren met een zichtbare handicap en heb daar altijd goed gebruik van gemaakt om mijn salaris te verdienen. Als bandenplakker, opbouwwerker. coördinator, activiteitenbegeleider , Voorzitter CG Raad/extern directeur, Ambassadeur VCP en beleidsmanager bij MEENL.
Doorgaan tot 67
Mede dankzij Kabinet Rutte 2 moet/mag ik doorwerken tot 67 jaar. Waar ik in principe al lang dood zou zijn geweest of zeker in de WAO was terecht gekomen, heb ik daarentegen bijna veertig jaar gewerkt voor mijn centen. Feit is dat je je kansen op de arbeidsmarkt als je 59 bent zeer gering zijn. Een handicap, 59 en het feit dat ik niet als een grijze muis bekend sta, is schijnbaar niet waar de arbeidsmarkt nu op zit te wachten.
Eigen bedrijf
Na nog drie maanden WW besluit ik om in overleg met de UWV een eigen bedrijf te starten. Zij gaven mij het advies om een starterskrediet aan te vragen bij mijn Gemeente. Vol enthousiasme ga ik het traject in. Mede met de woorden van Staatssecretaris Ross in mijn achterhoofd. (De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vanaf dag 1 tegen de decentralisatie was.)
Ondernemerskrediet
Na een gesprek met de door de Gemeente aangewezen adviseur van de MKB (Midden en Kleinbedrijf) is deze mogelijkheid helaas afgewezen. Na zo ongeveer mijn hele doopceel doorgelicht te hebben, gelukkig ben ik een bewaartype, kon ik zelfs de financiële stukken van 2015, inclusief Hypotheek ziekten kosten en de waarde van de auto nog achterhalen. De enorme vracht papier, beleidsplan, en ondernemersplan keurig op tijd afgeleverd bij het Gemeentehuis. Nu is dat starterskrediet gekoppeld aan de BBZ (Besluit Bijstandsverlening Zelfstandigen). Ondanks alle mooie woorden in het eindrapport was het besluit negatief. Ik had geen schulden, ons gezinsinkomen ligt iets boven bijstandsniveau en daarom konden ze me geen starterskrediet geven. Op mijn vraag aan de vriendelijke ambtenaar wat nu? Dat wist hij ook niet.
Inmiddels ook nog maar eens aan de Staatssecretarissen van SZW en VWS onze bijzondere situatie uitgelegd, ondanks alle goede bedoelingen bleek hier ook geen oplossing te zijn. Er is maar één zekerheid: “de bijstand € 1.333,78 voor een gehuwde als je daar onder komt als zelfstandige dan mag je weer aankloppen”.
Bijkomende probleempje’s
Samen met mijn vrouw hebben we de euvele moed gehad om te trouwen in 1988. Dat was voor dat de term mantelzorger door de overheid was ingesteld als voorliggende voorziening! We besloten ook nog om kinderen te krijgen. We woonden toen in een aangepaste huurwoning in mijn huidige woonplaats omdat er in de wijdste omgeving geen goed toegankelijke woning te vinden was. We hebben toen een verzoek gedaan om de garage te verbouwen tot extra slaapkamer en deze aan te passen. Helaas mocht dit niet, kinderen waren geen reden om de woning verder aan te passen. Kinderen krijgen was een persoonlijke keuze hiervoor bestaat geen zorgplicht. De Gemeente adviseerde ons om zelf te bouwen. Doordat ik dat jaar Voorzitter/extern directeur werd van de Gehandicaptenraad konden we met veel moeite een hypotheek krijgen. Nu wonen we in een goed toegankelijk huis.
In een tent kun je ook overleven.
Hoe lang nog dat is de vraag?
Ik ga het hier maar niet hebben over Zorgverzekering, PGB, WLZ, afbraak buitengewone lasten, WMO, CAK, Belastingdienst, UWV en SVB hoe de overheid iemand gek kan krijgen. Dan vragen sommige Kamerleden zich ook nog af waarom er zoveel mensen in de schulden komen, verward zijn of in de GGZ terecht komen.
Opdrachten om filmpjes te maken, voorlichting op scholen, theater, inleidingen VN Verdrag , spreekstalmeester, debatleider en als professioneel ervaringsdeskundige als kritische noot in debat.
Tijdens een bijeenkomst in Tynaarlo afgelopen week vertelde ik voor een groep ouderen die aan een Zomerschool deelnamen over het VN Verdrag en hoe mensen met een handicap in apartheid opgroeiden. Aan het einde van mijn verhaal kwam één van de deelnemers naar me toe en zei: “Jan ik heb drie woorden opgeschreven n.a.v. uw verhaal slim, ondeugend en vol humor!”
In 1978 ben ik door de toenmalige coördinator van de WIG gevraagd om als stageopdracht het allereerste voorlichtingsproject op het voortgezet onderwijs in Nijmegen te realiseren. Probleem was dat het nog niet eerder gedaan was en we het wiel moesten uitvinden.
Samen ontdekken, dat mensen een heleboel met elkaar gemeen hebben.
Samen met een niet gehandicapte vrijwilligster Marjola, zijn we aan de slag gegaan. Bij de Werkgroep Integratie Gehandicapten (WIG) vonden we al sinds de oprichting dat jongeren met en zonder handicap moesten samenwerken om de integratie te realiseren. Al snel was duidelijk dat we wilden beginnen met jongeren tussen de 15 en 20 jaar. Ook wilden we geen lezing gaan geven over hoe je met mensen met een handicap om moest gaan.
We kregen toen vaak de vraag: heeft u geen gebruiksaanwijzing hoe we moeten omgaan met gehandicapten?
Nee die hadden we niet, we wilden dat ze geconfronteerd werden met “echte”mensen met een handicap. Dit bleek een goede gedachte, want de scholen die we benaderden in Nijmegen waren enthousiast. Als de school mee wilde werken hadden Marjola en ik een gesprek met de docent en twee leerlingen. Dit vonden we belangrijk om de cultuur in de klas te kennen en omdat we behoorlijk confronterend bezig waren was dit ook van belang.
Confronterend
Ik begon ze te vertellen over mijn levensloop hier stonden we ruim bij stil omdat het vaak de eerste keer was dat ze geconfronteerd werden met iemand in een rolstoel. Al snel maakt ik ze duidelijk dat ik ook net als zij te maken had met verliefdheid, prestatiedrang en seksuele gevoelens. Dat ik graag naar de disco ging en daar ook wel eens verliefd ben geweest. Juist door bij hun belevingswereld aan te sluiten werd al snel duidelijk dat er maar weinig verschil was. De vooroordelen verdwenen en het werd helder dat een handicap vaak werd veroorzaakt door de drempels die werden opgeworpen door de samenleving. Marjola vertelde daarna hoe zij bij de WIG was terecht gekomen en wat haar gevoelens en gedachten waren voor ze bij ons kwam werken over mensen met een handicap.
Veel voorlichtingsmateriaal was er nog niet en wij gebruikten de film “Leven en laten leven” 1973 (Ingekorte film NVR).
Na deze film gingen we in gesprek. De jongeren vertelden dat ze zich nu pas realiseerden, verdraaid een gehandicapte kan ook praten en zelfs nog verstandig ook en je kunt er ook nog lol mee hebben!
Vragen die de les op riepen waren:
Waarom zijn er geen gehandicapten op school? Kun je een gehandicapte wel aankijken of moet je hem negeren? Wat moet je doen als je een gehandicapte ziet stuntelen? Heb je wel eens verkering gehad? Kun je kinderen krijgen? Hoe doe je HET!
Maar ook , heb je wel eens een lekke band!
In die tijd zag je soms wel mensen met een handicap op tv maar dan wel meteen met een giro nummer erachter met een hoog zieligheidsgehalte. Jongeren met een handicap zaten tot de jaren zestig op gewone scholen tot de Mytylscholen er kwamen. De meeste gehandicapten werden van de de reguliere scholen overgebracht naar de Mytylschool.
Later hebben gehandicapten platforms onze ervaring gebruikt om ook daar soortgelijke projecten op te zetten. Nog steeds wordt er voorlichting gegeven op allerlei scholen van basisonderwijs tot universiteit.
In 1974 is er een besluit genomen door de Tweede Kamer dat nieuw te bouwen scholen toegankelijk gebouwd moeten worden. Met het VN Verdrag in aankomst en door de lobby van veel organisaties realiseert men zich dat samen naar school gaan de beste oplossing is, als het kan!
Samen naar school is harder nodig dan ooit! Daarom steun ik het project van de NSGK
Bijna 37 jaar later geef ik nog steeds voorlichting op scholen. Met Paula die bij ons stage liep gaf ik ook voorlichting op scholen, zie waar onze keuze om voorlichting samen met iemand zonder handicap te geven, goed voor is.
