Overleven dat is wat me met de paplepel  is ingegoten. Bij mijn geboorte dacht men al dat ik overleden was. Onze vroedvrouw had me al weggelegd. Tot ik het op een brullen zette! Toen bleek al snel dat ik Osteogenesis Imperfecta (O.I.)  had. Door de vele botbreuken lag ik vaak 2 maanden of langer in het ziekenhuis in Dordrecht. Op de kinderafdeling gingen jongens van mijn leeftijd op zaal dood.

Gordijn ging dicht, het werd stil en weer was er iemand  zo maar verdwenen. Nu keken we uit op de Katholieke begraafplaats en snapten, toen we ouder werden, waar onze zaalvrienden terecht kwamen! In de jaren zestig werd er over gezwegen de kinderziel moest worden beschermd. Later toen ik me echt realiseerde dat er weer één was overleden kreeg ik van mijn moeder als troost een kopje soep als ik me verdrietig voelde, er was weer een vriendje heengegaan. Ook zij wist niet goed hoe ze hier mee om moest gaan. Later op de Sint Maartenskliniek waar ik zeven jaar op het internaat heb gewoond overleden veel van mijn vrienden. Veel hebben de 16 jaar niet gehaald! Om te overleven sloten we weddeschapen af wie de volgende zou zijn! Nu klinkt het morbide maar toen was het een manier om hier mee om te gaan als 15 jarige. Ook ik had de angst om dood te gaan, nog steeds trouwens! Pas geleden vroeg iemand me wat de basis is van mijn strijd (levens) lust? Mijn antwoord:  “Ik heb  geleerd van deze ervaringen,  je moet alles uit het leven halen wat er in zit”.  Vriendschap moet je delen en steeds proberen de positieve kanten van het leven te zien. Ik zie het ook als een opdracht om voor al die kameraden die het niet hebben gered door te gaan. Hun levenslust neem ik in mijn rugzak mee. Toen onze tweeling Samme en Jelte in 1992 kort na de geboorte overleden realiseerde ik me dat afscheid nemen pijn doet of je nu acht minuten heb geleefd of 80 jaar. Op dat moment voelde ik pas echt verdriet. Pijn kun je heel lang wegstoppen. Toen dat deurtje open ging kwam ook het verdriet en pijn van al die jongens en meiden die ik op mijn levenstocht heb moeten verliezen er achter aan. Soms ben ik wel eens jaloers op de Amerikanen die mooie monumenten plaatsen. Vannacht droomde ik dat ik een groot monument moest onthullen waarop al die mensen stonden die voor hun 28ste levensjaar waren overleden. Het was een enorm monument. Ook ik zou de 28 jaar niet bereiken volgens de dokters! Nu ik de uiterste houdbaarheidsdatum al lang voorbij ben, is het tijd om deze herinneringen met jullie te delen.