Je zou het bijna vergeten maar ik heb ook nog op school gezeten op de Maartenskliniek. Vanaf het begin was dit een probleempje. Uit alle psychologische rapporten bleek dat er met mijn intellegentie niets mis was en ik met gemak Atheneum zou kunnen halen.

Helaas doordat ik op de lagere school heel veel in het ziekenhuis had gelegen, niet veel van school meegekregen. Als ik nu terug reken, heb ik ongeveer drie jaar van de lagere school in het ziekenhuis gelegen. Maar ondanks dat, ben ik altijd over gegaan. Het resultaat was dat ik sommige zaken nooit heb meegekregen.

ABC

Zo kwam mijn Fysiotherapeut er achter dat ik het ABC niet kende. Hij had me een telefoonboek gegeven, om even een leverancier van rolstoelen op te zoeken. Pas toen hij merkte dat ik bladzijde voor bladzijde aan het door nemen was, vroeg hij me: “waarom kijk je niet gewoon bij de M van Meyra? ” Met grote ogen keek ik hem aan, niet wetend wat hij bedoelde. Hij legde mij uit hoe het ABC werkte en met veel moeite heb ik het in de brugklas geleerd. Beetje laat, maar het is gelukt. Door de achterstand van mijn schoolse kennis en door de opmerking dat ik toch nooit betaald werk zou krijgen (!) was dit geen grote stimulans om te studeren. Ik behoorde dan ook niet tot de meest vlijtige leerlingen! Had het ook veel te druk op de kinderboerderij, de carnavalsvereniging, de Soos, de Actiegroep Integratie Gehandicapten en mijn vriendinnen op  Berk en Beuk.

Uiteindelijk heb ik het toch MAVO 4 staatsexamen gehaald. Heb ik wel een jaartje langer over gedaan. Maar in de tweede klas waren we bijna met de hele klas blijven zitten! Op 1 persoon na die naar een andere school ging. Meneer Nolle onze klassenleraar kwam het ons vertellen.

Zijn asgrauwe gezicht bij binnenkomst aan het einde van ons tweede schooljaar sprak boekdelen. Onze reactie vond hij nog vreemder. Eigenlijk waren we wel blij dat we bij elkaar bleven, want we hadden een heel leuke klas!

Type les.

Na schooltijd kregen we ook nog type les met 10 vingers blind typen gegeven door  Meneer Lith van Scheidegger. De beste man kon absoluut geen orde bewaren en ik kan me nog goed herinneren dat Pieter de aardbol uit de assen van de globe had gedraaid en dat die in de klas werd overgegooid. Dinie “onze kat” ,ze had het syndroom van Le Chat rende er krabbend en miauwend achteraan. Iedereen had hier plezier in. Nu snap ik wel dat pesten niet mag, maar toen gebeurde het wel! Maar Meneer Lith liet het maar gebeuren want hij wist niet hoe hij hiermee om moest gaan. Tot dat Dechesne het hoofd van de school op het lawaai afkwam. Dechesne was een grote man met veel overwicht. Als hij over zijn bril heen keek hoefde je ook niets meer uit te vreten. Het einde van dit verhaal was dat alle meisjes slaagden voor het typediploma met meer dan voldoende aanslagen per minuut.

Niet zo vreemd overigens want wij lieten ons huiswerk maken door de meiden voor een dubbeltje per vel. Tijdens het type examen vielen we natuurlijk door de mand. De jongens kregen geen van allen een diploma! Wij zagen ook het belang niet in van dat diploma, zou later toch een secretaresse krijgen. Dat laatste is overigens ook wel gebeurd! Maar toen hadden we niet kunnen bedenken, dat er een computer zou komen waardoor iedereen,  van portier tot directeur de hele dag achter een scherm zouden zitten. De functie secretaresse in het kaartenbakje van de WW  terecht zou komen. In 1976 mochten we de rekenmachine niet in de les gebruiken, toch een voorloper van de computer.

Dantrium

Ik zal niet beweren dat er geëxperimenteerd werd op onze revalidanten. Maar soms leek het er op. Onze leerlingen die spastisch waren kregen een nieuw medicijn toegediend Dantrium. Het doel was om het spasme te laten afnemen. Nou dat was inderdaad zo! Ze vielen letterlijk in slaap van dit medicijn tijdens de les. Zo ontspannen werden ze er van! Helaas was dit niet de enigste bijwerking, nadat enkele gebruikers in Amerika waren overleden aan leverproblemen, besloot men dit medicijn niet meer toe te dienen. Gelukkig heeft dit bij ons niet tot slachtoffers geleid, voor zover ik weet! Ondanks dat het spasme weer toenam, kwam ook de alertheid terug. Gelukkig kan ik nu nog steeds mijn oude vrienden bezoeken.

Duits gasmasker.

Ja, ook bij ons werd gespiekt. Zeker in de tijd dat ik iets had gebroken werd ik met bed en al naar school gebracht. Onder de oude dekenboog hing ik dan de spiekbriefjes! Deed dan net of ik mijn zere been goed wilde leggen. Veel heb ik er niet aan gehad want van Duits snapte ik  niet veel en zelfs met de naamvallen op het briefje maakte ik fouten. Tot grote ergernis van juffrouw Lily ben ik uiteindelijk toch nog met een 7 geslaagd voor mijn examen Duits. Vele jaren later kwam ik haar nog een keer tegen. Samen met Ivar (mijn zoon) liep ik over de Markt in Wijchen, ze begon meteen tegen Ivar: ” Hoe jou vader ooit is geslaagd voor Duits?! Hij kwam met een Duits gasmasker op in  het examenlokaal, de examinator heeft hem toen voor mondeling een zeven gegeven”.

Ik herinner me nog vaag dat de examinator zelf heel veel aan het woord was. Nu moet ik bekennen dat ik zelfs de titel van mijn opstel niet goed had vertaald. Maar mijn verhaal over de tweede wereld oorlog, met wat attributen uit mijn verzameling van de tweede Wereldoorlog ging er in als koek. Je moet soms ook geluk hebben niet waar?

Geslaagd

Uiteindelijk zijn we geslaagd. Helaas niet iedereen van ons. Tijdens de examenvergadering zaten we met heel onze klas te wachten op de gang. We dronken Belgisch bier  toen Dechesne aankwam en naar zijn kantoortje liep. Twee namen werden achter elkaar genoemd en met betraande ogen kwamen ze naar buiten en verlieten meteen de school. Het was nu doodstil op de gang. Het bier hadden we  snel achter onze rug verstopt. Daar kwam Dechesne aanlopen, onze harten klopten in de keel. Gefeliciteerd jullie zijn allemaal geslaagd zei hij met zijn donkere stem. Je kunt je niet voorstellen hoe blij we hier mee waren. Al vonden we het vreselijk voor onze klasgenoten die een her hadden maar wij gingen helemaal uit ons dak. Meteen werden we uitgenodigd om naar de grote vergaderzaal in het verblijf van de Zusters te gaan waar de uitreiking was. Van juffrouw Pieta kreeg ik een grote bos bloemen. Vol trots belde ik mijn ouders vanuit school dat ik geslaagd was. Het feest kon beginnen!