Oh, oh, Den Haag…
Stapeling achter de Duinen…
En nee, deze keer gaat het niet om de stapeling van zorgkosten. Ik erger me dood aan alles rond de taxibus. Een stapeling van ergernissen dus. Meestal erger ik me aan de ontzettend slechte planning sinds Connexxion de aanbesteding gewonnen heeft. Zij waren het goedkoopste. Ik was erbij in de gemeenteraad toen er allerlei beloftes werden gedaan door een topman van Connexion. Zoals op tijd rijden, 4 ritten per uur, een app om de taxibus te bestellen… Toevallig zag ik later die man van Connexion en zei: “Alles wat u beloofde, gaat niet lukken!”. Natuurlijk beweerde hij het tegenovergestelde met ook nog de mededeling: “Ik heb uw mail gelezen”. En ik dacht verbaasd: “Oh?…”
Dan nu de stapeling van ergernissen.
Het begon er mee dat ik wel op tijd opgehaald werd, maar zelden op tijd aankwam. Vaak een half uur en soms ook drie kwartier te laat. En dat is niet leuk als je hydrotherapie hebt of op tijd in de Tweede Kamer wilt zijn voor een debat.
Dus wat deed ik? Ik vervroegde al mijn ritten met een kwartier. En nu is het dus hollen of stilstaan. Ik ben er veel te vroeg of net op tijd.
Tweede punt: Diverse chauffeurs stappen helemaal niet uit als ze je op komen halen. Er is er zelfs een, die het presteert om te toeteren als hij voor de deur staat.
Met instappen zeg ik niks. Maar met uitstappen vraag ik dan: “Wilt u uitstappen?” Ik ben nu echter gestopt met uitleggen waarom. Want dat vroeg een chauffeur afgelopen zaterdag weer. “Omdat ik het vraag, en toen hij nog bleef staan: “Omdat het uw plicht is en ik een steuntje nodig heb”. Hij zette 1 voet op de 1e tree en reikte mij een hand. Ik ben maar uitgestapt, maar het voelde nog niet echt veilig.
Dan het vastzetten van rolstoelen en rollators.
Een paar maanden nadat Connexion de Taxibus overgenomen had van de HTM begonnen ze met combinatievervoer. Dus samen met regiovervoer, dagbesteding en zorgvervoer, zaken, school, Schiphol en dergelijke. Het gevolg is dat je chauffeurs krijgt, die totaal ongeschikt zijn.
In het begin had ik bijvoorbeeld een Schipholchauffeur. Die wist niet hoe je een stoel inklapte, zette een rolstoel niet goed vast en mijn rollator al helemaal niet. Dus alles reed doodeng heen en weer in de Taxibus.
Dat rollator vastzetten is HET PROBLEEM!
Ze zetten hem heel vaak gewoon los neer. Achter in de bus bonkt hij steeds tegen de achterdeur, waardoor de stang breekt. Mijn eerste rollator kon ik weggooien, de tweede heeft een vriend van Aad gelast.
Ook zetten ze hem in de deuropening met als gevolg dat de beugels van het mandje steeds schuiner gaan staan en tenslotte afbreken. Dit is al mijn derde mandje. Soms zet een chauffeur op mijn verzoek het mandje op de bank.
Maar het ergste komt nog: DE SCHOOLBUS. Daar is helemaal geen plek voor een rollator, dus worden ze los ingeklapt tegen de wand van de bus gezet.
Dat is niet erg als ik naast het raam kan gaan zitten.
Dat wilde ik afgelopen donderdag ook doen, dus ik begon met de stoelverhogingen op die stoel naast de chauffeur te leggen. Dat mocht niet en ze deed met een noodgang mijn veiligheidsriem vast en reed weg. Ook met een rotgang en ze scheurde door de bocht. Wat ik niet gezien had, was dat er een rollator met een kruk in de standaard schuin achter me tegen de wand stond.
Toen ze dus door die bocht scheurde knalde het handvat van die stok met rollator en al tegen mij aan. Het handvat tegen mijn hoofd, wat mij een keihard: “Shit!!!” ontlokte, want dat deed pijn en ik smeet het van me af, waardoor alles opzij naast mijn stoel viel.
Als je nu denkt dat de chauffeur stopte, dan heb je het mis. Ze reed door tot de volgende persoon, die opgehaald moest worden. Daarom moest ze die rollator er weer uithalen, dus ik zei: “Ik accepteer het echt niet, dat u die rollator daar weer neerzet, want ik heb ontzettende pijn”.
Zegt dat mens: “Dat gaat snel weer over!”. Ze zette de rollator voor de bijrijdersplaats. Dat had ze dus beter gelijk kunnen doen.
Vanmorgen had ik nog steeds pijn en was ik misselijk, dus dokter gebeld. Ik moest komen.
Ik heb dus een hersenschudding, moet rust houden en ’s middags minimaal 2 uur slapen. Moet rekenen op tenminste 2 weken.
Dat wil dus zeggen:
Niet zwemmen, geen hydrotherapie, al mijn afspraken afzeggen, niet naar de Tweede Kamer, niet aan de computer werken, geen musea bezoek en wat ik nog vergeten ben.
Ik verdraag geen licht, dus ook geen TV. Mijn rolgordijnen zijn dicht.
Dus samen met de optelsom van 2 kapotte rollators en 3 kapotte mandjes, waar ik ondanks aanvraag nooit vergoeding voor kreeg, heb ik nu lichamelijke schade, waardoor ik mijn werk niet kan doen.
Want vrijwillig is niet vrijblijvend!
Charlie Loos
p.s. met dank aan Margreet de Broekert voor het uittypen van de tekst. Zelfs het werken op de computer is voor mij nu niet mogelijk!
