De demonstratieve tocht eindigde bij het Cultureel Centrum de Lindenberg aan de Ridderstraat midden in het centrum van Nijmegen. We vormde een kring om de trappartij om de hoogwaardigheidsbekleders, die kort na ons zouden arriveren, te ontvangen. De officiële opening zou verricht worden door de Minister van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk: Minister Engels. Die arriveerde samen met zijn vrouw en Burgemeester de Graaf in een grote auto.

De Minister arriveert.

In zijn kielzog kwamen hoogwaardigheidsbekleders van gemeente, provincie en Rijk aanlopen. Ze worden enthousiast ontvangen door de demonstranten met geklap en gezang.

Demonstranten voor de Lindenberg

De Minister krijgt uit naam van ons allen een petitie aangeboden. Frans Huijsman lid van de Actiegroep Integratie Gehandicapten A.I.G. en nog steeds een oud strijders voor de emancipatie van mensen met een handicap heeft de eer om de petitie te overhandigen.

Minister krijgt petitie overhandigd!

De Minister moest de petitie wel eerst in ontvangst nemen, voordat hij de officiële opening kon verrichten in het gebouw met zijn 300 traptreden. Rob Oosthout Directeur van de Lindenberg sprak de demonstranten toe dat de plannen voor het centrum al in 1960-1962 waren gemaakt. Toen vormde toegankelijkheid en integratie van gehandicapten absoluut nog geen thema. Later bij de uitwerking van de plannen is de vraag wel aan de orde geweest. De Wethouder Financiën en Cultuur Mr J.J. de Haas (bestuurslid Sint Maartenskliniek) had advies gevraagd aan de “deskundigen” van de Maartenskliniek. Het advies luide als volgt “Gehandicapten zullen waarschijnlijk geen gebruik maken van openbare culturele activiteiten, daar deze begeleiding behoeft van deskundigen. Welke wij het best binnen onze instituten kunnen aanbieden!” Met dit advies in de hand werden de aanpassingen geschrapt! De architect Wim Eijkelenboom verdedigde zijn geesteskind tegen aantasting. Hij had een levendig gebouw ontworpen waarbij de hoogteverschillen van het terrein (want het gebouw lag op een helling) terug te vinden waren in het gebouw. Een gebouw voor actieve mensen, die met de 300 traptreden geen enkel probleem zouden hebben omdat ze hun spieren goed konden gebruiken. Het gebouw alsnog aanpassen zou meer dan 300.000 gulden kosten. Aan het einde van de demonstratie was de enige toezegging dat er een bouwcommissie bij elkaar geroepen zou worden door de Directeur om de situatie verder te bespreken.

Vanzelfsprekend was het College van B en W niet erg gelukkig met onze actie. Maar bij de Nijmeegse bevolking viel de demonstratie erg goed. De vele adhesie-betuigingen bewezen dat. Ook de pers was erg enthousiast en noemde het een blamage voor een stad met zoveel mensen met een handicap. Andere steden zoals Amsterdam  namen ons als voorbeeld over. In het weekblad intermediair sprak van Leer van een nieuwe tendens in het bewustwordingsproces bij gehandicapten,” en verwees naar onze actie.

De bouwcommissie!

Twee leden van de A.I.G. zouden hiervoor uitgenodigd worden. Ik heb de eer gehad om als een van de twee deelnemers actief te zijn in de bouwcommissie en als 15 jarige jongen tussen al die heren: de directeuren van de Muziekschool, Bibliotheek, Vrije Academie, Spelcentrum en niet te vergeten de algemeen directeur de heer Rob Oosthout. En de architect was wel indrukwekkend voor mij als broekie.

Afspraken over de bouwcommissie met Rob Oosthout en Ton de Leij

Deze bijeenkomsten hebben wel plaatsgevonden, maar uiteindelijk zou pas na een bezetting van het Cultureel Centrum De Lindenberg op 3 en 4 december 1980 door de rechtsopvolger van de AIG (de Werkgroep Integratie Gehandicapten WIG) de aanpassingskosten uiteindelijk op tafel komen (inmiddels al 1,8 miljoen gulden). De Lindenberg is dan ook al die jaren een rode draad geweest in mijn carrière. Eerst in 1973 als lid van de bouwcommissie en later in 1980 als woordvoerder en onderhandelaar van de bezetters van de Lindenberg. De Lindenberg , de “Never Ending Story.” Na de demonstratie liepen we met zijn allen weer terug naar de bossen van de Maartenskliniek.  Vele omstanders waren nog steeds van mening dat we daar het beste af waren. Voor ons eigen bestwil…