De dag van Wijchen.

De tweede dag van de Vierdaagse, de dag van Wijchen. Vannacht heb ik thuis geslapen en ben rond 23.30 uur in bed gerold en meteen als een blok in slaap gevallen. Met Gabriel heb ik afgesproken dat als de groep bij de Hatertse Vennen is gearriveerd, hij me zou bellen. Om 5.45 uur gaat de telefoon met een slaap dronken kop neem ik op, Gabriel zegt we zijn net de vennen gepasseerd. Paula zet snel koffie, mijn schoonvader Jannus is door de consternatie ook wakker geworden. Kortom het hele huis staat op stelten. Nu maar hopen dat Ivar mijn zoon van 2  niet wakker wordt, gelukkig blijft hij rustig slapen. Binnen een half uur heb ik gegeten en me aangekleed. Vervolgens ben ik als een idioot met de rolstoel naar Alverna gereden. De eerste drie kilometer  heb ik er op zitten. Ik heb afgesproken op de T splitsing, enigszins buiten adem vraag ik aan een dame die hier al enige tijd staat: “Heeft u onze “lopers” al voorbij zien komen”?  Nee zei ze:  “Ik sta hier al vanaf half 6”. Tien minuten later zie ik in de verte de fel gele T-shirts op ons afrijden.

Alfred samen met zijn wandelmaatje

Alfred met zijn “lopende vriend” voorop. Alfred heeft echt een mooi “wandeltempo” maar het is ook een echte sporter. Verbazingwekkend hoe iemand na zo vroeg te zijn opgestaan zo vrolijk kan zijn. Ik wens ze een goede wandeling toe en wacht op Gabriel. Vijf minuten later komt ook hij  langs met in zijn kielzog Henk, Ashwin, Guus en Marco. Na enige vriendschappelijke tikjes zetten we onze tocht voort. Al gauw rij ik weer achteraan zoals van een waarnemer mag worden verwacht. Ik heb veel contact met de andere wandelaars. Mijn eerste vraag is hoe het met ze gaat en waar ze vandaan komen. Na hier uitgebreid bij stil te hebben gestaan vraag ik of ze last hebben gehad van de “rollende wandelaars”.  Een grote meerderheid van de wandelaars is enthousiast, maar vraagt zich wel af of er niet te veel zullen komen in de toekomst.

Limiet van 100

Nadat ik ze verteld heb dat wij een limiet van 100 deelnemers willen voorstellen vind men het prima. Jullie horen erbij, jullie gebruiken je armen i.p.v. je benen, dat is toch vergelijkbaar! In de buurt van Balgoij staat Rolstoel Service Nijmegen, na een kop koffie te hebben gedronken ga ik verder de dijk op.

Rolstoel Service Nijmegen onze verzorgingspost alle dagen.

Boven aan de dijk staat Jan van Teeffelen, de hoffotograaf van de K.N.B.L.O. en soms ook van de WIG. Met een grijns van oor tot oor maakt hij een foto als ik de dijk oprij. De dijk van Balgoij naar Niftrik is lang en saai, maar je hebt veel ruimte waardoor het lekker lopen is. Over de dijk loop ik samen met mijn mede wandelaars Niftrik binnen. Bij de Rode Kruispost laat ik even naar mijn bloedblaar kijken en mijn vingers worden opnieuw ingetapt. Na Niftrik verlaten te hebben lopen we langs de spoordijk. Als er een trein langs rijdt, toetert hij even om te laten weten dat hij ons gezien heeft. De warmte is dragelijk en gelukkig regent het niet. Nog even en we lopen Wijchen binnen. Het wordt steeds drukker langs de kant van de weg en de mensen applaudisseren als we voorbij komen. ik krijg water aangeboden van een aardig meisje. Vanuit de stoeltjes aan de kant van de weg  hoor ik dat ze mij toeroepen: “Doorgaan hè, hartstikke goed dat jullie meedoen, jullie zijn niet meer weg te denken uit de Vierdaagse.”

Soms ook een negatieve reactie, zoals boegeroep en zoiets als “Geniet er maar van, het is de laatste keer!”

Wijchen

Voor het gemeentehuis in Wijchen staan de bobo’s. Burgemeester Gosse Noordewier biedt me een appel aan en vraagt waar ik vandaan kom. Ik antwoord netjes:” Ik woon in Wijchen, op hetzelfde plein waar ook onze bekende Marsleider Bos woont. De Burgemeester enigszins in verbazing achterlatend, loop ik verder. ik ruik de stal en heb de neiging sneller te gaan “lopen”, maar ons wandeltempo moet ik wel aanhouden.

Ivar met mijn vader en Paula mijn vrouw.

In de Meidoornstraat kom ik Ivar mijn zoon tegen in een klein geel WlG T-shirt. Samen met hem rijd ik de Acaciastraat door, natuurlijk ben ik  trots om samen met mijn zoon hier te lopen. De groep van Gabriël was al voorbij gekomen. Ik heb besloten om maar even op Helma te wachten en met haar naar Nijmegen te rijden. Op het Everardusplein is het rustpunt voor de militairen. Ik heb nog even zitten kletsen met een paar hoge officieren van de landmacht. Zij vinden het een goede zaak dat we meedoen, dat doet me toch goed. Nadat Helma (zij loopt de 40 km) en onze voorzitter van de WIG Karien er aan kwamen lopen zijn we na een korte pauze doorgelopen richting Nijmegen. In Woezik gaat mijn pieper af, mijn telefoon heeft het begeven dus heb ik even in de pastorie naar de WIG gebeld. Yvon één van onze vaste vrijwilligsters  van het Vierdaagse meldpunt  geeft me door dat Toine (RSN) in Hees op ons staat te wachten. In de Woezik staat een monnik met een paraplu ons en de andere wandelaars te zegenen. Of het geholpen heeft weet ik niet maar onze tocht verliep verder voorspoedig. Helma ben ik kwijtgeraakt doordat ik in Hees nog even een kop koffie ben gaan drinken bij Rolstoel Service Nijmegen.

Marstempo.

Nu nog het laatste stuk het viaduct op. Het weer is broeierig, warm en het viaduct is smal, ik loop achter een peloton soldaten. Opeens zegt de commandant “Single” en de soldaten gaan achter elkaar lopen, de officier nodigt mij uit om te passeren. Ik ben verbaasd, volgens mij is het de eerste keer dat soldaten opzij gaan voor een burger. Ik ervaar het als een vorm van respect en geniet er in stilte van. Het laatste stuk naar Nijmegen is heel leuk. Onderweg hoor ik opeens “Jan” roepen. Ik kijk om en zie Riet, President van carnavalsvereniging “de Wasknijpers” uit Gent zitten. De laatste keer dat ik haar gezien heb was in 1979 tijdens de Carnaval op de Sint Maartenskliniek. Na nog een keer koffie, ga ik richting De Vereniging in Nijmegen . Het publiek wordt steeds enthousiaster. ln de Oude Heselaan kom ik Marianne tegen mijn oude collega van de WIG. Samen met haar en de hond lopen we naar De Vereniging toe. Ik heb nu wel iemand nodig voor morele ondersteuning want ik ben behoorlijk afgeknapt.

Dagelijkse persconferentie.

Na een pilsje gedronken te hebben bij De Vereniging vraag ik aan Ashwin of hij samen met mij om 16.30 uur naar de persconferentie gaat. Hier geeft marsleider Bos aan dat het de derde dag warm zal worden en dat er een verzoek aan de brandweer van Groesbeek is gedaan om water te leveren aan de lopers.

Radio interview met Chris Bos Marsleider K.N.B.L.O.

Na de persconferentie wordt ons weer door verschillende journalisten gevraagd naar onze ervaringen. Inmiddels heb ik de laatste nieuwtjes verzameld bij de lopers. Tevens heb ik Roeland gebeld voor de reacties van die dag, zodat ik het laatste nieuws kan doorgeven. Op het moment dat Ashwin en ik net een interview willen geven voor de AVRO, valt de stroom in Nijmegen uit. Uiteindelijk komt de verbinding toch weer tot stand.
De voorlichter van de K.N.B.L.O. en Paul van Gessel (Omroep Gelderland) hebben ons de trappen afgedragen, doordat de stroom was uitgevallen, functioneerde de liften niet meer. We zijn toen samen met Paul naar de schouwburg gelopen, want daar is een mobiele telefoon aanwezig zodat we een taxi kunnen bellen. Al snel komt de taxi die ons bij Werkenrode afzet. Van daaruit ben ik nog even naar ons huis in Wijchen gegaan en heb daar wat gegeten. Meteen naar het eten rij ik terug naar  Werkenrode waar ik samen met ons rolstoelteam overnacht. Net aangekomen word ik gebeld door Mac, een journalist van De Volkskrant.  Ik stel voor om  samen met hem in een rolstoel de Zevenheuvelenweg op te rijden in Groesbeek en daar een artikel van te maken. Na enige twijfels ziet hij het wel zitten en ik heb toen meteen een rolstoel geregeld via de Rolstoel Service Nijmegen RSN. Zij zullen ervoor zorgen dat  in de “Oude Molen” in Groesbeek een rolstoel voor hem klaar staat. Daarna na bed.