Na 42 jaar vind ik het welletjes, ik gooi de handdoek in de ring. Ik ben boos, gefrustreerd en zie er geen heil meer in. De mooiste jaren van mijn leven ben ik bezig geweest met belangenbehartiging van mensen met een handicap. Sommigen noemen me een lastig klein mannetje met een snor (die snor heb ik overigens niet meer).
Anderen vinden me een Don Quichotte die tegen molens vecht. Al vanaf mijn 14 de ben ik lid van de Aparticipatie beweging van mensen met een handicap. Wij woonden in de apartheidssamenleving van een internaat met een hek er om heen, afgezonderd van de samenleving. Wij wilden rechten zoals omschreven in de VN rechten van de gehandicapte mens uit 1976. Niet over ons, niet zonder ons! Integreren midden in de samenleving. Veel leden van de aparticipatiebeweging zijn in de belangenbehartiging terecht gekomen en zitten inmiddels in de WW of erger nog in de bijstand. De laatste slag in de Eerste Kamer moet nog komen voor de participatie wet, de WMO en de langdurige zorg.
Ik verlang weer naar de Zusters van de Congregatie Dochters van Maria en Joseph die ons in de bossen verzorgden. Naar de groepsleiding en staf die er voor zorgden dat alle activiteiten zoals fotografie, Soos en pony kar rijden op het terrein plaatsvonden. Alles wat toen bevochten is , is binnen 2 Kabinetten Rutte afgebroken. Op LinkedIn enthousiaste discussies van allerlei mensen die wel brood zien in de decentralisatie. De mensen waar het over gaat worden alleen nog maar aangesproken als kwetsbare mensen. Gehandicapten moeten weer terug in hun hok , ook dat is duidelijk. Ik ga rustig wachten op de medewerker van het wijkteam die met mij aan de keukentafel gaat zitten om samen met mij en mijn “mantelzorger” mijn participatiebehoefte te onderzoeken. In de krant stond : “Oud Voorzitter CG-Raad en woordvoerder Terug naar de Bossen gooit handdoek in ring”! De ingezonden reacties logen er niet om. Eindelijk van hem zijn we af. Sommige politieke partijen hingen de vlag uit en bij VWS en SZW werden de ambtenaren getrakteerd om het te vieren.
Ik schrok me ook rot! Van dit stukje! Gelukkig was het een nachtmerrie…
Moedeloosheid overvalt een ieder die daadwerkelijk met het huidige en toekomstige beleid te maken krijgt. Er wordt over mensen gepraat ipv met. Het uit ons veld laten slaan zou voor menig gemeentebestuurder goed uitkomen. Weinig tegenspraak en daar gaat de trein weer verder. Zowel collectief als individueel moet duidelijk gemaakt worden dat we het niet over onze kant laten gaan. Ik ga er zelf vanuit dat we over enkele jaren een kentering ten goede zullen zien met dank aan onze standvastigheid om door te gaan.
Je hebt me zeer goed op het verkeerde been weten te zetten! Je bent onmisbaar!
Tjeetje wat een nachtmerrie is dit geweest. Ik verwonder mij er niet over dat dit soort nachtmerries komen. Al die strijd voor rechtvaardigheid en acceptatie van de mensen die ons land regeren. Wij hebben er niet om gevraagd om lichamelijk en/of psychisch beperkt te zijn. Wij hebben er niet om gevraagd om van de hulp van anderen afhankelijk te zijn. Wij zijn ondanks onze beperkingen wel degelijk volwaardige mensen. Juist wij zijn degenen die steeds opnieuw bij acties en demonstraties aanwezig zijn, niemand staat er bij stil hoeveel moeite, energie en speciale regelingen we hiervoor moeten inzetten. Toch zijn juist wij er steeds weer bij. Waarom luidterd er dan nog steeds niemand naar ons, maken ze ons het leven alleen maar moeizamer en steeds financieel kostbaarder. Wij hebben geen hoogbetaalde baan, zoals de ministers en staatssecretarissen wel hebben.
Wij willen gewoon recht op respect en hulp van mensen die daarvoor opgeleid zijn. Is dat teveel gevraagd? In mijn ogen is dat juist de normaalste zaak van de wereld. Wij zijn mensen en geen uitschot wat asn hun lot mag worden overgelaten. Wij zijn geen mensen die zitten te wachten op onze dood, omdat er voor hulp aan ons geen geld meer zou zijn.
Ik hoop dat de Eerste Kamer dat wel beseft en een streep haalt door alle bezuinigingsplannen op de zorg die ons huidige kabinet heeft bedacht en al goedgekeurd. Het is nog niet te laat. Op 8 juli zit ik in de Eerste Kamer, samen met de ex-Sensire thuishulpen, om te laten zien dat het ons ernst is en wij tegen alle bezuinigingsplannen zijn. In de hoop dat de Eerste Kamer besluit geen enkele maatregel als wet te ondertekenen.
Met vriendelijke groet, Ans Smeenge-Bielderman. Beter bekend als ACTIE-ANS en helemaal als COWGIRLANS, zittend op mijn Ferrari Testa Rollator en gekleed in mijn actie Cowboyjas en Cowboyhoed.