Rechten van de gehandicapte mens 1975 Verenigde Naties.
Alle berichten van Jan Troost
De humor ligt op straat!
Kort geleden ben ik gevraagd om als keynote speaker op te treden in Leuven bij de Trefdag Handicap op zaterdag 18 oktober. Grip, de uitnodigende partij, vertaalde het in goed Nederlands als keiharde notenkraker. Alleen al hierom kon ik geen nee zeggen. In mijn tijd als Voorzitter van de CG-Raad ben ik ook een keer gevraagd om aan een debat deel te nemen over humor en belangenbehartiging en het verschil tussen Nederland en Vlaanderen. Ja, humor als instrument voor de belangenbehartiging is heel belangrijk voor de snel verzurende achterban.
Lam en Blind op pad.
De laatste keer dat ik naar België reed samen met mijn blinde kameraden Jeroen (Broeder Tuck) en Theo ging mijn lift van de bus kapot. We hadden geen tijd meer om naar mijn aanpassingsbedrijf te rijden, dus besloten we het met zijn drieën wel op te lossen. Vlak voor de grens realiseerde ik me ineens dat mijn tank bijna leeg was. Snel stopten we bij het tankstation.
Na overleg besloten we gezamenlijk om Theo de opdracht te geven om te gaan tanken. Theo stap uit en Jeroen en ik leggen hem uit waar de tankdop zit. De dop kan ik half hangend uit de auto open draaien en sterke Jeroen hield me vast. Theo pakt de slang, natuurlijk de verkeerde en ik leg hem uit dat hij diesel moet tanken, de vierde slang. Uiteindelijk vind hij met zijn vingers de opening van de tank. Zijn handen zaten helemaal onder de diesel, maar ja, zo voel je ook in je koffiekopje om te voorkomen dat hij overstroomt. Uiteindelijk lukt het ons om in goede samenwerking de slang weer terug te hangen en de tankdop weer te sluiten. Theo zou dit keer de diesel betalen zodat ik mijn pincode niet hoefde prijs te geven. Half uit het raampje hangend begeleid ik al schreeuwend links, nee recht , ietsje meer rechts Theo naar de ingang van het tankstation. Doordat ik niet goed kon zien waar de kassa was ging Theo maar op de geur van de warme broodjes af. Hier vroeg hij waar hij af moest rekenen! Neem van mij aan dat de arme pompbediende raar stond te kijken toen Theo de diesel wilde afrekenen. Dit keer hadden we geluk want de beste man had zelf een broer met een handicap en zag de lol er wel van in. Hij bied aan om Theo met koffie en al terug naar de auto te begeleiden. Nadat we uitgelachen waren reden we verder. Aangekomen op de plaats van bestemming tilde sterke Jeroen mijn rolstoel uit de auto en Theo hielp mij om van mijn bestuurdersstoel op de grond te komen. Natuurlijk begon het ook nog te sneeuwen. Mijn beidde blinde broeders duwden en trokken me door de prut en ik vertelde hoe ze dit moesten doen. Natuurlijk vergat ik dat Jeroen veel groter was dan ik en liet hem met volle vaart tegen een verkeersbord aanlopen. Eén rolstoelgebruiker met twee blinden kameraden op pad blijft een groot avontuur.
Het wordt tijd voor onze expeditie naar Mongolië !
Werk boven inkomen!?
Wat een kletsverhaal, de beleidsmakers en politici geloven er nog steeds in!
Ontslaan en daarna aannemen voor minder dan de helft!
Op dit moment worden medewerkers in de thuiszorg, in zorginstellingen en bij belangenorganisaties ontslagen. In de jaren tachtig gebeurde precies hetzelfde . Ook toen nam de werkeloosheid in Nederland snel toe. Meer dan 600.000 werklozen . In die tijd werkte ik bij de Werkgroep integratie Gehandicapten in Nijmegen. Drie medewerkers werkten er destijds in WSW verband (Wet Sociale Werkvoorziening ), voor de rest werkten er alleen vrijwilligers en stagiaires. Onder dreiging van overheidsingrijpen in de lonen sloten werkgevers en werknemers in 1982 het befaamde Akkoord van Wassenaar. Wim Kok indertijd Voorzitter van de FNV later Minister President ( PvdA) ) karakteriseerde het akkoord als ‘een keuze van verantwoordelijke mensen voor een eigen rol in het geheel, in plaats van te zeer afhankelijk te zijn van keuzes die de overheid oplegt’. Zijn argument als vakbondsvoorzitter: “Als je dan een loonmaatregel ziet aankomen waardoor de regering het overneemt en je als vakbeweging met lege handen staat, is het beter zelf verantwoordelijkheid te nemen”. Minister president Ruud Lubbers (CDA) meende achteraf dat zijn dreigement om in te grijpen in de lonen ‘op z’n zachtst gezegd een handje geholpen heeft om dat akkoord van Wassenaar te krijgen’. Loonvorming moest weer primair een taak van de sociale partners worden.
Nijmegen ( Havana aan de Waal).
In Nijmegen pleitten we toen al voor een basis inkomen samen met Unitas (werklozen centrum) andere maatschappelijke organisaties en politieke partijen als PPS, PSP en D66. Al snel bleek toen dat de Gemeente Nijmegen 300 gulden moest betalen als bijdrage aan de WSW voor onze WSW medewerkers bij de WIG. Snel bleek dat het goedkoper was voor de Gemeente om mensen aan te nemen via de WVM (Werk Verruimende Maatregel). Bijstand plus een paar guldens meer. De PvdA onder leiding van Premier Kok formuleerde het later als volgt: Iedereen heeft recht op werk! Het is van het grootste belang zoveel mogelijk mensen door middel van arbeid mee te laten doen aan de samenleving, hun talenten en zelfrespect te ontwikkelen en economische zelfstandigheid te realiseren. De Partij van de Arbeid staat voor werk boven inkomen: dat is goed voor mensen zelf én voor de samenleving. Het is sterk én sociaal. Het lijkt er op dat dit Kabinet vergeten is dat de huur of hypotheek, eten, kleding, zorgkosten , gas en elektra wel betaald moeten worden! Zonder financiële mogelijkheden geen economische groei. Als mensen met een handicap geen economische factor van betekenis meer zijn kunnen we het wel schudden. Tot nu toe hebben veel Nederlanders door het werk in o.a zorg , vervoer, onderwijs, vakantie, wonen etc er een goede baan en inkomen aan gehad!
Staatssecretaris Klijnsma
Staatssecretaris Jetta Klijnsma (PvdA) gaat nog verder met haar participatie wet. Niet alleen de mensen uit de WSW maar ook uit de activiteitencentra moeten aan het werk. Mensen in de bijstand worden verplicht om vrijwilligerswerk ( d.w.s. vrijwillig verricht, onbetaald werk) verplicht te gaan doen. Op de Antillen noemen we dat te werk gestelden. Betere benaming want vrijwilligerswerk is een zelf gekozen werk. Niets op tegen, maar dan wel loon naar werken.
Ben benieuwd hoe de politiek reageert als we ze laten werken met behoud van bijstandsuitkering als Raadslid, Wethouder, Kamerlid en Minister President.
Aparticipatie beweging op 50 Plusbeurs
Terug naar de Bossen, een groep van oudere jongeren met een handicap, vraagt tijdens de 50 plus beurs aandacht voor een uniek filmproject: “Aparticipatie”.
Getuigenissen van mensen met een handicap die tot het eind van de jaren zeventig werden weg gestopt in de bossen en duinen van Nederland, zodat de samenleving er geen last van had en zij verzorgt werden.
De apartheid in Nederland.
Nu anno 2014 denkt het Kabinet dat zij met de participatiesamenleving zijn begonnen. Nee, dit is een vorm van geschiedsvervalsing die zijn weerga niet kent. Uit de getuigenissen blijkt nu al dat de jongeren met een handicap al begin jaren zeventig gevochten hebben voor hun integratie/participatie in de samenleving. Tijdens de beurs gaan we op zoek naar de jongeren van toen die hun verhaal willen vertellen. Maar ook naar de mensen die in internaten hebben gewerkt! https://www.facebook.com/AparticipatieNL
Gehandicapten “dreigen ” ouder te worden
Maar ook vragen we aandacht voor mensen met een handicap die ouder “dreigen” te worden. Door verbeteringen in de zorg worden ook mensen met een handicap ouder. Op zich is dit natuurlijk geweldig! De eerste generatie die niet voor zijn pensioen overleden is komt er aan! Joke Visser schrijfster van het boek “Verder is alles goed” heeft dit nieuwe thema op de agenda gezet! Voor 19,95 is het te koop en een gedeelte van de opbrengt gaat naar onze stichting.
Actie op de beurs.
Bezoekers kunnen ook samen met Robin Hood voor 2 euro op de foto. Deze foto’s kunnen ze later downloaden op onze Facebook pagina.
Terug naar de bossen blijft zich verzetten tegen de mega bezuinigingen van dit Kabinet. Als leden van de aparticipatiebeweging die uit de bossen is voort gekomen, vragen we ons nu wel eens af: “hadden we er niet moeten blijven?!
Terug naar de bossen : is opgericht om het recht op eigen regie te verdedigen.
Daarnaast voeren we ludieke acties om aandacht te vragen voor de bezuinigingen van dit kabinet en gelijke kansen voor mensen met een handicap van 0 tot 120 jaar.
Wilt u ons steunen: Stichting Behoud Emancipatie Gehandicapten
NL95 TRIO 0254356869
Met ondersteuning van de 50 plus beurs staat Terug naar de bossen weer op deze bijzondere beurs van 16 tot 20 september in de Jaarbeurs van Utrecht. www.50plusbeurs.nl
Vroeg of laat krijgt iedereen met een handicap te maken!
www.terugnaardebossen.nl
Hoorzitting wetsvoorstel banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten.
Op 15 september aanstaande organiseert de commissie SZW een hoorzitting over het wetsvoorstel banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten.
De Landelijke Cliëntenraad, de Oogvereniging, de Coalitie van Inclusie, Stichting Pak die Kans, Bijzondere Banen, Initiatiefgroep Eigen regie, Sara Werkt, DelfTalent, onbegrensd talent, Pro Accretio, Buro oudkomers en ‘Terug naar de Bossen’ vragen uw aandacht voor de geformuleerde doelgroep voor de baangarantie. Wij verzoeken u bijgevoegd positionpaper te betrekken bij de hoorzitting en de behandeling van het wetsvoorstel.
Wet banenafspraak en quotum arbeids beperkten, beperkt
mensen met een arbeidshandicap bij het vinden van een baan. Het is goed en hard nodig dat de komende jaren 125.000 banen worden gerealiseerd voor mensen met een arbeidsbeperking. Hun arbeidsparticipatie blijft al jaren sterk achter bij de rest van de beroepsbevolking. Het wordt tijd dat we toegaan naar een inclusieve arbeidsmarkt. Tot zover niets dan lof.
Doelgroep
Maar dan komen de vragen. Voor wie zijn die banen bedoeld? Wordt de arbeidsmarkt wel inclusief? Slechts een deel van de mensen met een arbeidshandicap behoort tot de doelgroep van de baangarantie. Het gaat om:
-
Mensen met een arbeidsbeperking die niet het minimumloon kunnen verdienen (een deel van de mensen in de Participatiewet)
-
Wajongers
-
Mensen die op 1 januari 2015 nog op de wachtlijst WSW staan.
Oneerlijke concurrentie
De staatssecretaris neemt aan dat middelbaar en hoger opgeleiden die het minimumloon kunnen verdienen wél op eigen kracht aan het werk kunnen komen. Die aanname wordt gelogenstraft door de cijfers (zie bijlage). De arbeidsparticipatie van middelbaar en hoger arbeidsmarkt verbetert, komen van een koude kermis thuis. In de bijstand moeten zij alle arbeid accepteren zo dreigt ook nog eens een grote kapitaalvernietiging.
Wie niet?
Het is wel erg ingewikkeld voor werkgevers en voor werknemers. Wie hoort wel tot de doelgroep en wie niet. Voor een deel van de arbeidsgehandicapten is het duidelijk, zij horen niet tot de doelgroep en komen dus achter in de rij:
-
mensen die middelbaar of hoog opgeleid zijn en daardoor in staat zijn het minimumloon te verdienen
-
mensen met een lage opleiding die het minimumloon kunnen verdienen.
Als duidelijk is dat iemand het minimumloon niet kan verdienen, behoort hij of zij vooralsnog tot de doelgroep. Maar dat verandert na een tijd misschien toch weer. Is het nog te volgen?
Telt wel mee, telt niet mee
De werkgever neemt iemand in dienst die niet het minimumloon kan verdienen. Hij denkt: ‘ik voldoe aan de baangarantie’. De werkgever doet zijn best en de werknemer ontwikkelt zich goed. Hij is na een tijdje het minimumloon waard. Goed gedaan allebei en fijn voor de gemeente want die kan een uitstroom uit de uitkering registreren. Maar voor de werkgever ontstaat er wel een probleem: over twee jaar telt de nieuwe werknemer niet meer mee. Dan behoort de werknemer niet meer tot de doelgroep voor de baangarantie.
Dan een werkgever die ‘op safe’ speelt en iemand met een Wajonguitkering in dienst neemt. Ook de wajonger ontwikkelt zich positief en weet na een tijdje het minimumloon te verdienen. Mooie gevolg: een jaar later is hij geen wajonger meer. Goed voor de belasting betaler, goed voor de betrokkene, compliment voor de werkgever. Opnieuw ontstaat er een ander probleem: de werknemer behoort niet meer tot de doelgroep van de baangarantie.
Het moet en kan anders.
Er is geen legitieme reden om een deel van de mensen met een beperking verder op achterstand te zetten dan zij nu al staan. Sterker nog het is in strijd met het VN-verdrag. Laten we er geen wedstrijd van maken welke arbeidsgehandicapten de slechtste positie op de arbeidsmarkt heeft. Geef alle mensen met een arbeidshandicap een gelijke kans en laat dus de verdiencapaciteit niet de maatstaf zijn. Zodat werkgevers niet met het probleem worden opgezadeld dat werknemers de ene dag wél en de andere dag niet meer tot de doelgroep van de baangarantie horen.
De Cijfers
Beroepsbevolking in cijfers
Arbeidsgehandicapten; profiel 2000-2011 (CBS Statline)
| Perioden | 2011 | |||
| Onderwerpen | Totaal bevolking 15 tot 65 jaar | Totaal 15 tot 65 jaar met aandoening | Wel arbeidsgehandicapt | Niet arbeidsgehandicapt |
| Kenmerken | x 1000 | |||
| Onderwijsniveau: laag | 3 371 | 845 | 601 | 244 |
| Onderwijsniveau: middelbaar | 4 421 | 804 | 514 | 290 |
| Onderwijsniveau: hoog | 3 083 | 445 | 254 | 190 |
| Onderwijsniveau: onbekend | 118 | 20 | 15 | 6 |
| © Centraal Bureau voor de Statistiek, Den Haag/Heerlen 3-9-2014 | ||||
Arbeidsparticipatiegraad van mensen met chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen en de algemene Nederlandse bevolking (15 t/m 64 jaar) in 2010, naar achtergrondkenmerken[1]
Mensen met chronische ziekten en/of Algemene Nederlands
matige tot ernstige beperkingen bevolking
% %
Totale groep (15 t/m 64 jaar) 25 67
Geslacht
Mannen 34 74
vrouwen 21 60
Leeftijd
15 t/m 39 jaar 48 66
40 t/m 54 jaar 38 80
55 t/m 64 jaar 16 49
Opleiding
laag 18 47
midden 26 71
hoog 36 84
De arbeidsdeelname van mensen met (lichamelijke) chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen wijkt in negatieve zin af van de algemene bevolking. In 2010 had een kwart (25%) van de mensen met chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen behorende tot de potentiële beroepsbevolking (15 t/m 64-jarigen) betaald werk voor tenminste 12 uur per week. Dit terwijl twee derde (67%) van de totale Nederlandse potentiële beroepsbevolking in dat jaar betaald werk verrichtte voor tenminste 12 uur per week.
Ook binnen subgroepen naar geslacht, leeftijd en opleidingsniveau zijn mensen met chronische ziekten of beperkingen minder vaak werkzaam. Van een stijgende (of dalende) trend in de arbeidsparticipatie van mensen met chronische zieken of beperkingen was over de periode 2005-2010 geen sprake.
Uitgevallen studenten met een functiebeperking
1 op de vijf uitgevallen studenten met een functiebeperking zit zonder enige vorm van maatschappelijke bezigheid (bijvoorbeeld werk, vrijwilligers, nieuwe studie) thuis. Bij studenten zonder functiebeperking is dit 0%.
(bron; studeren met een functiebeperking 2912, 63)
[1] Nivel: KENNISSYNTHESE – CHRONISCH ZIEK EN WERK, bron tabel: Heijmans et al., 2011
Monument voor vermoorde gehandicapten in Berlijn!
Als amateur historicus heb ik me al vele jaren verdiept in het T4 programma van Hitler. Tiergarte 4. Pas vorig jaar in 2014 is er 69 jaar na de Tweede Wereldoorlog, er een monument opgericht voor de ongeveer 300.000 gehandicapten die vermoord zijn in deze periode.
Hitler schreef in “Mein Kampf “
“De eis dat defecte mensen het voortbrengen van andere, eveneens defecte nakomelingen onmogelijk wordt gemaakt, is een eis van gezond verstand en betekent, indien stelselmatig doorgevoerd, de meest humane daad voor de mensheid. Zij zal miljoenen ongelukkigen het leed besparen, maar ook leiden tot een groeiend gezondheid.”
Op 14 juli 1933 wordt tijdens de zitting van het Duitse Kabinet de “wet ter voorkoming van erfelijk zieke nakomelingen” goedgekeurd. Onder erfelijke ziekte wordt verstaan: aangeboren zwakzinnigheid, schizofrenie, manisch-depressiviteit, erfelijke epilepsie, ziekte van Huntington, erfelijke blindheid, erfelijke doofheid en zware erfelijke lichamelijke afwijkingen. In deze wet stond dat zij die hier aan lijden een verplichting tot sterilisatie hadden. Natuurlijk werd deze wet gepropagandeerd door films als “Sunden der Vater” (1935), “Erbkrank” (1936) en “Opfer der Vergangenheit” (1937). En natuurlijk posters die het grote publiek bewust moesten maken over wat de kosten zijn die een handicap met zich mee brengt.
Propaganda
Deze dwangsterilisatie is gestart in de periode 1934-1939. Kort nadat de oorlog uitbrak werden alleen nog mensen met groot voortplantings risico gesteriliseerd.
Het euthanasie programma
Het programma werkte onder de schuilnaam Aktion T4: Tiergarte 4, daar waar nu het monument in Berlijn is opgericht.
Hitler was geadviseerd door Dr. G. Wagner (aanvoerder der Rijksartsen) het beoogde euthanasie programma uit te stellen tot het moment dat de oorlog daadwerkelijk was uitgebroken. De discussie over het doden van gehandicapten lag voor de oorlog nog al gevoelig. Zeker omdat onder iedere familie er wel één was die een erfelijke handicap had.
Familie Knauer
In 1938 vragen de ouders van een zwaar verstandelijke en lichamelijk kind op advies van Prof. Dr. W. Catel aan Hitler om hun kind te mogen doden. Om zo veel leed te voorkomen. Na overleg met Dr K. Brandt keurt Hitler dit goed en het wordt het vonnis in het universitair ziekenhuis Leipzig tot uitvoering gebracht. Meer dan 5000 kinderen zullen daarna volgen. De artsen en vroedvrouwen hebben een meldingsplicht. Als de ouders niet vrijwillig afstand doen worden ze hier toe gedwongen.
In juli 1939 krijgen Brand en Bouhier de mondelinge machtiging “de vernietiging van levens onwaardige levens” uit te breiden naar kinderen, jongeren en volwassenen.
Dit gebeurd in 6 instellingen, o.a. Hadamar, Grafeneck en Hartheim (Oostenrijk). Hoe gehandicapten werden vermoord is vergelijkbaar met de latere massamoord op de joden. Nu terug kijkend zijn de 300.000 gehandicapten gebruikt als oefenmateriaal voor de massamoord op onze Joodse medeburgers. In de beginjaren werden vrachtauto’s gebruikt om gehandicapten te vergassen. Omdat de koolmonoxide te langzaam werkte is later bij de concentratiekampen Xylon B gebruikt. Gehandicapte als proefkonijn; het is te afschuwelijk om te vertellen maar wil het toch met jullie delen.
Kennis
Met deze kennis ben ik heel blij dat er nu eindelijk een monument is voor onze broeders en zuster die op deze wijze vermoord zijn. In iedere oorlog zijn zij vaak het eerste slachtoffer, ook nu nog. Laten we dit nooit vergeten, ook als we het dan weer eens in ons hoofd halen om een prijs op een leven te zetten. Tegenwoordig gaat het bedrag van 80.000 euro als discussie voor wel of niet behandelen rond…
Vergeet dan niet, dit verhaal.
Overpijnzing!
Als terug naar de bossen hebben we in 2012 getwijfeld. Nu is het debat losgebarsten. Mede door de waanzinnige bezuinigingen op de zorg.
Nederland ontwikkelingsland, Troost naar Amerika!
Na 16 jaar kwam ik mijn reisverslag naar Amerika weer tegen. Dat het nog tot 2016 zou duren voordat het VN verdrag getekend zou worden had ik toen niet kunnen bedenken! Als oud-voorzitter van de CG-Raad en woordvoerder van Terug naar de Bossen was ik bij de ratificatie in 2016 .Misschien is onderstaande reisverhaal een inspiratie!
Een beetje Toegankelijkheid bestaat niet!
Zondag 6 mei 2001
Vandaag is het zover, de lang geplande reis naar Amerika gaat beginnen. Als CG Raad hebben we de afgelopen jaren ons ingezet op wijziging van artikel 1 van de Grondwet, toevoeging van de grond handicap en chronische ziekte in het strafrecht en de wet gelijke behandeling. Komende zomer zal, als alles goed gaat, het wetsvoorstel antidiscriminatiewet wetgeving gehandicapten en chronisch zieken naar de Raad van State worden gestuurd en daarna doorgezonden worden aan de Tweede Kamer. Dit is dus het moment om samen met leden van de Tweede en Eerste Kamer af te reizen naar Amerika. Internationaal koploper op het gebied van de antidiscriminatie wetgeving voor gehandicapten. Maar zonder grote druk van de oud Vietnamveteranen en de Amerikaanse gehandicaptenbeweging was dit niet gerealiseerd. Als voorzitter van de CG-Raad heb ik de eer om als delegatieleider te mogen optreden.
Onze Delegatie
Onze delegatie bestaat uit de Tweede Kamerleden Lees verder Nederland ontwikkelingsland, Troost naar Amerika!
Ter bezinning!
Het gevecht ben ik moe!
Vanaf mijn geboorte hebben mijn ouders gevochten tegen instanties om de handicap die ik had te compenseren. Mijn vader was dekknecht , mijn moeder huismoeder. Zoals in het dossier stond van de maatschappelijk werkster waren we een eenvoudig arbeidersgezin. Omdat ik uit de kinderwagen was gegroeid, inmiddels 6 jaar, stelde onze specialist voor om bij de Gemeente een kinderrolstoel aan te vragen. Mijn ouders moesten hun hele hebben en houden vertellen, waarom het noodzakelijk was dat hun zoon Jan deze rolstoel kreeg. Uiteindelijk heeft de maatschappelijk werkster van “Draagt elkanders lasten” mijn eerste rolstoel bij elkaar gebedeld.
Die rolstoel was mijn eerste stap in wat we nu noemen de participatie samenleving. Doordat ik veel op bed moest liggen i.v.m. de vele botbreuken, had ik een oude zwart/wit tv gekregen via de afdeling bijstand van de Gemeente van een overleden mevrouw.De tv was mijn contact met de wereld buiten. Via de sociaal medische dienst van de Gemeente Dordrecht heb ik na veel gedoe mijn ziekenhuisbed voor thuis gekregen. Mijn vader regelde en organiseerde alles zo dat ik toch zo zelfstandig mogelijk kon functioneren. Mijn moeder had de dagelijkse zorg.
Rechten!
In de jaren zeventig kregen we steeds meer rechten en stond er in het Gemeenschappelijk Medische Dienst GMD handboek alle compenserende maatregelingen waar je in het kader van de AAW recht op had. Hulpmiddelen werden samen met de technisch adviseur van de GMD en de leverancier gerealiseerd. Het revalidatiecentrum zocht samen met jou uit wat noodzakelijk was.
Na vele jaren van aanvragen voor mijn dochter en mijzelf snap ik de strijd van mijn ouders pas echt. Om de voor mij noodzakelijke voorzieningen te krijgen. Niets gaat vanzelf! Ondanks dat iedere instantie inmiddels al een dik dossier heeft van ons. De aanvraag van een rolstoel is niet iets wat je zo maar doet, woningaanpassingen, aanpassingskosten van de auto zijn allemaal voorzieningen die je handicap compenseren zodat je kan meedoen, in je eigen kracht zet en de belangrijkste, dat je je eigen regie kunt nemen. Toch iedere keer weer als ik een voorziening moet aanvragen ben ik nerveus, slaap ik slecht en bereid me voor alsof ik naar een oorlogsgebied wordt gezonden. Ik lees de wet nog eens zorgvuldig door. En nu met de decentralisatie ben ik ook nog afhankelijk van de Gemeente waar ik woon. Juist in de vakantieperiode worden belangrijke WMO verordeningen voorgelegd aan lokale WMO raden. Zodat de lokale raadsleden de nieuwe verordening kunnen goedkeuren. Het lijkt overigens dat de media ook ontwaken uit hun winterslaap. Steeds vaker zijn er nu op de kleuren tv (zelf betaald overigens) rapportages over de komende gevolgen van de decentralisatie. Ook ik wil niet achter de geraniums eindigen.
Met de voorzieningen die we nodig hebben zijn we een economische factor van betekenis. We eten Nederlandse tomaten en komkommers, doen boodschappen, tanken bij het benzinestation en gaan naar de Chinees! Om de economie te ondersteunen hebben we wel wat compenserende voorzieningen nodig!
De participerende Burger.