De Brugklas

Aarzelend rij ik de klas binnen en stel me voor aan onze klassen lerares Juffrouw Lily een gezellige, wat gezette juf met donkere ogen, een bril die haar hele gezicht bedekte en zwart krullend haar. Ze heette me van harte welkom en wees me mijn plaats. Toen ik om me heen keek zag ik Wim van de slager zitten en nog een paar van mijn kamergenoten: Gerda, Gerrie en Ineke. Naast mij zat Dinie een groot uitgevallen meisje met een pokdalig gezicht en een kinnebak.

Brugklas 1971 Joost, Gerda, Dinie en juffrouw Lily

Ik knik haar vriendelijk toe en duik maar meteen in de boeken die voor mij op tafel liggen. Juf Lily legt het rooster uit van onze vakken en verteld dat we om 16.00 uur uit zijn. Maar dat we om 17.00 uur exact terug moeten zijn voor onze verplichte studie. Deze duurt tot 18.15 uur. Zuster Marie Louise zal toezicht houden op onze twee brugklassen.”Ze is veel strenger dan ik, het is goed dat jullie dat weten”, vertelde ze met een veel betekenende blik. Op dat moment valt er een pen van de tafel bij mijn buurvrouw Dinie. Ik wil haar helpen maar de tot dan toe zo rustige Dinie ontpopt zich als een echte kat. Ze sist, miauwt en steekt letterlijk haar nagels uit om ze met kracht in de bovenkant van mijn linkerhand te steken. Met een wel gerichte aanval ritst ze het vel van mijn hand open en met het bloed nog onder haar nagels, laat ze mij verbijsterd achter. Ik stamelde nog zo iets van: “Ik wilde je alleen helpen.” Juffrouw Lily pakt Dinie bij haar oor en brengt haar naar de gang om daar af te koelen. De juf had een geraffineerde techniek ontwikkeld, om je bij het oor te pakken. Ze had een soort van draaitechniek die alle eventuele argumenten om niet te luisteren, te niet deden. O ja, het deed wel zeer. Maar die keren dat ze het bij mij deed was vaak niet helemaal zonder reden! Dan legde ze me haarfijn uit, dat mijn oren van kraakbeen waren en ze dus niet konden breken. Later zouden we van haar niet alleen Duits krijgen. Ze had Duitse ouders. Ze gaf ook biologie en daar wist ze wel wat van. In ieder geval van de bot opbouw. Het tweede uur kregen we meneer Janssen hij gaf Nederlands al snel hadden we door, dat als je moest voorlezen en je begon steeds trager te lezen dan sukkelde hij bijna in slaap. Maar net als je dacht dat hij naar dromenland ging. Donderde het door het klaslokaal, “ Gerda nu verder lezen”!. Het was wel een leuke sport wat het klasse gevoel verstevigde. De bel galmde door de hal. De boeken werden met een zwaai in de laatjes geworpen. Over elkaar struikelend verlieten we het klaslokaal. Door mijn snelle rolstoel was ik dit keer als eerste bij de lift. Eenmaal buiten gekomen en de frisse boslucht nog snel even ingenomen te hebben rij ik de flat naar binnen. Instellingen zoals de Maartenskliniek werden vaak ver buiten de samenleving gebouwd. Niet alleen omdat bosgrond goedkoop is maar dit soort instellingen werden ook vaak ver buiten de gewone samenleving gebouwd om de ellende niet te hoeven zien.

Voor de Maartensschool de brugklas zat op de eerste verdieping.

We woonde niet alleen op een berg, maar ook nog midden in de bossen. Met de stroom mee rij ik naar onze huiskamer.

Onze kamer

Nu zaten er twee andere “moeders” Ans en Gera ze hadden de thee al klaar staan. Ik stelde me voor en voelde me meteen opgenomen in mijn nieuwe groep. Ans was een echt moedertype en Gera met haar mooi lange haren was vrolijk en het klikte meteen. Na de thee ging bijna iedereen naar de therapie. maar gelukkig was ik nog niet ingeplant. Ik gebruikte de vrije tijd om samen met Gera naar mijn kamer te gaan op de derde verdieping.