Dinsdag 3 maart 1998
Vandaag is het zover, mijn reis naar de Paralympische winterspelen in Nagano Japan begint. Op uitnodiging van Staatssecretaris Terpstra VWS reis ik vandaag naar het land van de rijzende zon. Vanochtend heb ik mijn zoon Ivar naar school gebracht daarna naar huis gereden om de laatste bagage in te pakken. Gisteren bij Rolstoel Service Nijmegen de ski’s gehaald voor onder mijn rolstoel. Om 11.00 uur kwamen mijn ouders die zouden me naar Schiphol brengen. Na afscheid genomen te hebben van Jeske en Paula zijn we rustig naar Amsterdam gereden. Mijn ouders hebben me hier afgezet en na een kop koffie ga ik naar de vertrekhal.
Ontmoeting op Schiphol
De delegatie
De rest van de delegatie was er al. De Kamerleden Mieke Sterk (PvdA) en Hubert Fermina (D66) kende ik al. Jan Rijpstra (VVD) en Jan van Amstel (SDG) nog niet, maar het klikte, dus maakte ik me geen echte zorgen. Na het inchecken bij JAL gaan we met het gezelschap naar de Golden Wing Lounge , voordeel als je met Kamerleden op stap gaat. In de Viproom kunnen we onder het genot van een gratis drankje en een krantje rustig wachten om naar Japan af te reizen. Ik ga met Jan Rijpstra en ga op zoek naar een accu voor mijn videocamera. Helaas hebben ze die niet. Jan Rijpstra heeft meer geluk en kon nog snel een zonnebril kopen.
Het vliegtuig in
Om 19.15 gaan we richting het vliegtuig. Na de gebruikelijke betasting door de douane (want de detectiepoortjes gaan altijd af door de rolstoel) lopen we naar de vertrekhal waar een vriendelijke Japanse stewardess op ons afkomt. Ze vertelde me dat ik als eerste aan boord van het vliegtuig geholpen wordt. Twee minuten later kwam ze nog een keer langs of de rolstoel in elkaar kon. Na nog 2 minuten kwamen ze vragen of er nog iemand van de medische dienst bij moest komen. We waren net in gesprek met een journalist van de Telegraaf toen de stewardess weer langs kwam om te vertellen dat het hard regende en stormde waardoor er vertraging was. Een half uur later dan gepland was het dan zover. De stewardess kwam mij halen. De rest van de delegatie moest wachten bij de ingang van de Gate. Een Noor met rolstoel (een echte sporter voor Nagano) ging als eerste door de tunnel. Het stormde vreselijk: de hele vloer van de slurf en ook het vliegtuig bewoog door de windvlagen. Ik begon me nu toch wel even zorgen te maken. Een vriendelijke man van de luchthaven hielp me het vliegtuig in. De Japanse bemanning ontvouwde de speciale rolstoel die precies tussen de stoelen door kon.
Vliegtuigrolstoel
We hadden drie stoelen voor 2 personen. Jan Rijpstra en ik zaten naast elkaar. Toen iedereen aan boord was begon het vliegtuig naar de startbaan te taxiën. Even een schietgebedje: de storm was even gaan liggen. We hadden een prima start voor ik het wist zaten we in de lucht. De oordopjes en de kauwgom helpen goed om de druk op de oren te verlichten. Rond 20.30 uur kregen we een glaasje en een borrelhapje. Het vliegtuig zit nog niet half vol. De sfeer is heel rustig. Rond 21.00 krijgen we het diner. Beefreepjes in saus met witte rijst, noedels, zalm en nog wat kleine dingen zo kan ik vast wennen aan de Japanse eetgewoontes . Rond 23.00 uur probeert iedereen wat te slapen is niet makkelijk in zo’n vliegtuigstoel tot half 3 heb ik wat zitten soezen. Daarna kon ik niet meer in slaap komen. De zon schijnt al hoog om half 3 s’nachts een rare ervaring. Het is nu 5.00 uur Nederlandse tijd. Bijna iedereen is wakker. We zijn toe aan het ontbijt. Ben net even naar het toilet gelopen ook om de benen even te strekken aan de armen van VVD Kamerlid Jan Rijpstra heb hem nog wel aangeboden om mijn PGB te gebruiken. Een Kamerlid als adl assistent is zo gek nog niet. De stewardess bood aan om de kleine rolstoel op te halen maar was niet nodig. Was wel blij dat ik weer veilig in mijn vliegtuigstoel zat . Ben nu even helemaal uitgeput. De delegatie wacht een druk programma dus hard aan het werk. Ik kijk door het raampje naar beneden en zie Rusland. Wat een groot land. Na nog 2 ½ uur vliegen landen we op Tokio Airport.
Tokio airport
Nadat we zijn geland rijden we naar de slurf. In de slurf staat een man met een kapje. Later zal duidelijk worden waarom. Nadat iedereen het vliegtuig verlaten heeft komt mijn karretje er aan. Als laatste verlaat ik het vliegtuig. Mijn eigen rolstoel staat klaar door drie vriendelijke stewardessen word ik in mijn rolstoel geholpen. Via een rode loper komen we bij de Consul Tjebbe de Boer. Ik krijg 2 Japanse begeleiders mee. Via een omweg zodat we niet langs de douane hoeven. Toch wel handig zon VIP-behandeling. De rest van de delegatie gaat met de trap, de 2 begeleiders en ik gaan via een omweg naar de lift. Daarna naar de lopende band waar onze koffers waren aangekomen. Inmiddels was het water tot aan mijn lippen gestegen en besloot ik om aan mijn begeleiders naar het aangepaste toilet te vragen. Dat deden ze keurig. De rolstoeltoilet was zelfs voorzien van een elektrische deuropener en het toilet zelf was hightech inclusief schoonspuiten en drogen een rare ervaring maar het scheelt toiletpapier. Na weer eens een echte toilet bezocht te hebben kwam ik opgelucht weer naar buiten. Mijn twee begeleiders weken niet van mijn zijde via de quarantaine bak van huisdeuren en planten kwamen we bij de rest van de delegatie. De consul hielp mij persoonlijk bij het wisselen van mijn Dollars in Jen de Japanse munt. Na voorgesteld te zijn aan de chauffeur lopen we naar de uitgang.
De bus
De bus een verlengde luxe Toyota stond klaar inclusief lift dit beloofd veel goeds, nadat de delegatie is ingestapt begon de rit door Tokio. Ze hebben hier tolwegen, dus om de zoveel tijd moeten we stoppen om geld te betalen aan een automaat of een poortwachter. Tijdens de rit valt de enorme dichtheid van de bebouwing op. Ook de enorme snelwegen die allemaal aardbevingsbestendig zijn gebouwd. Na een voorspoedige reis kwamen we na 2 uur in een wegrestaurant aan. Langer dan 2 uur mag de chauffeur hier niet rijden. Het wegrestaurant was ongelooflijk goed toegankelijk: gidslijnen, rolstoeltoilet, ja zelfs een overdekte parkeerplaats voor gehandicapten. Het wegrestaurant was heel Japans veel automaten met ijskoffie, blikje drank, thee enz. Geen personeel te zien? We zijn toen verder gereden naar Nagano en hebben daar in een hotel gegeten. Het hele hotel was leeg waarschijnlijk omdat onze Kroonprins, Prins Willem Alexander hier overnacht had. De consul bestelde voor het hele gezelschap bier, frites en entrecote, het smaakte prima. Vandaar zijn we naar Grand hotel Phenix gereden waar ik logeer. Het hotel waar de rest van de delegatie overnacht Hotel Okushiga Kogen is op loopafstand. Waar we eerst nog een borrel hebben gedronken.
mijn sneeuw rolstoel
Rond 12.00 ben ik in mijn speciale Japanse rolstoel naar “mijn” hotel gebracht de rolstoel lijkt verdacht veel op de strandrolstoel in ons eigen land. Maar de sneeuw ligt hier soms een meter hoog. Nadat ik naar huis heb gebeld dat ik goed was aangekomen ben gaan slapen.
Woensdag 4 maart
Om 8.00 uur opgestaan. Mijn toilet kan ik niet in, omdat zij 30 cm hoger ligt. Gelukkig is er op de gang een aangepast toilet die wel toegankelijk is. Onze Staatssecretaris Erica Terpstra heeft hier zelf nog voor gezorgd.
De rel vooraf
Vlak voor ik naar Japan afreisden had ik nog een akkefietje met de Algemene Loterij Nederland die in het Tropenmuseum in Amsterdam een galaconcert hadden georganiseerd. Samen met Paula mijn vrouw waren we uitgenodigd. Mijn secretaresse belt altijd van te voren of het rolstoelvriendelijk is dat was geen enkel probleem daar aangekomen bleek er inderdaad een trapliftje te zijn naar de kelder waarna we in onze galakleding via een klein smal liftje naar de begane grond gingen waar de andere gasten inmiddels al waren aangekomen. We werden keurig ontvangen met champagne en ook Jan Hofste Directeur van de NRF was aanwezig. Toen ging de bel dat de galavoorstelling begon Ik vraag nog aan Jan waar de lift is en die verwees me naar de lift waar we net uitkwamen. Een man in het zwart vroeg wat ik wilde met de lift naar de eerste verdieping natuurlijk. Dat kon helemaal niet we tillen u wel even de marmeren trap op. Het werd even zwart voor mijn ogen en ik vertelde hem helder en duidelijk dat ik me als Voorzitter niet laat tillen ook niet voor het goede doel. De organisatie werd er bijgehaald maar daar kwamen we ook niet verder mee. Dus we besloten het ANP maar in te lichten om daarna samen met Paula maar weer terug naar ons hotel te gaan.
Voorzitter laat zich niet tillen
De volgende morgen stond er een grote Kop in het Parool Voorzitter laat zich niet tillen.
Parool
Dit bericht was ook bij Erica Terpstra binnen gekomen en omdat zij mij had uitgenodigd om de Paralympics in Nagano bij te wonen, belde ze mij thuis vanuit Japan op om te vertellen dat ze er alles aan zou doen om de toegankelijkheid in Nagano goed te bekijken. De douche is niet toegankelijk maar dat is in Nederland ook zo dus dat wordt een week aanmodderen.
Om 8.45 halen Arnoud Sterk (onze begeleider van VWS) en de Consul ons op. Samen met de RSN Rolstoel Service Nijmegen hebben we een ski voor onder mijn rolstoel gemaakt die beter blijkt te functioneren dan de Japanse rolstoelstoel want die bleek niet door de deur te kunnen. Met mijn eigen rolstoel kon ik wel door de deur waarna we het Japanse ontbijt kregen. Tomatensap, scrambeld eggs, salade en wat toast en koffie. Rond 10.00 uur vertrokken we naar Nagano om te winkelen. Eerst naar het Metropolis Hotel waar de Nederlandse vlag al wapperde, omdat ook onze Staatssecretaris Erica Terpstra daar verblijft. Die Japanners weten wel wat ontvangen is. Na een kop koffie ga ik met Hubert Fermina een soort Bijenkorf in. Nu begrijp ik waarom ze mediteren in Japan, nadat we ongeveer 1 uur in een lange rij voor de lift hebben gewacht rijden we naar het Metropole Hotel waar de Kroonprins van de Keizer werd binnen gewuifd door de bevolking. Vanuit het Hotel zijn we naar de Tempel gereden.
Tempel Zenkoji
Een prachtige houten tempel in Nagano hier ik werd door drie Japanse dames min of meer ontvoerd zij waren speciaal aangesteld om gehandicapte toeristen de tempel in te helpen. Er is een enorme hellingbaan aangelegd.
De hellingbaan
De Tempel
Eenmaal binnen werd mij in het Engels uitgelegd hoe de tempel was ontstaan . Mijn vaste gids vroeg of ik de beelden wilde zien. Ik vertelde dat ik erg geïnteresseerd was. Toen vroeg ze of ik mijn schoenen uit wilde doen. Inmiddels kwamen er steeds meer Japanners om me heen gaan staan. Toen begreep ik pas dat ze me wilde tillen, want mijn rolstoel, mocht de heilige grond niet raken. Ik vertelde ze over mijn broze botten en dat het niet zo handig was en ik er vanaf zag. Mijn vaste gids werd steeds vriendelijker en we gingen de tempel uit naar een souvenir winkel. Daar heb ik voor Paula, Ivar en Jeske een geluks-amulet gekocht met daarin het teken van de aap.
Onze drie gidsen
Onze tolk heeft samen met de drie gidsen van de tempel ook voor mij een amulet uitgezocht. Het was een hele goede, verzekerde ze mij. Inmiddels had de hele delegatie zich weer verzameld. Onze chauffeur helpt me weer in de bus. Hij wordt steeds vriendelijker en minder afstandelijk.
Japanse snackbar
Vanavond gaan we eten in een sushibar, een soort Japanse snackbar. Toos onze tolk had plaatsen gereserveerd. Je zit aan een hoge bar met ieder een eigen plaatsje met voor je een kraan waar thee uitkomt. De bar is vierkant met een lopende band waar alle ingrediënten op langs komen, waar je zin in hebt pak je. Alles wordt ter plaatse vers klaar gemaakt.
Onze Sushibar
De basis is 2 vierkante blokjes rijst met mierikswortel met daarop garnalen, plakje krab, zalm, tonijn, kip enz. Daarnaast veel gerechten gemaakt met zeewier, groente en rijst. Heel lekker met een groot glas Japans bier erg smakelijk. De zeewier soep vond ik zelf niet zo, maar ja, ieder zijn smaak. Deze snackbar was ook goed toegankelijk. Het valt op hoeveel er toegankelijk is. Letterlijk overal liggen gidslijnen voor blinden. Het gevoel bekruipt me dat ze met een frees dwars door de stad zijn gelopen en overal gidslijnen hebben aangelegd, zelfs op plaatsen waar het absoluut niet nodig is. Ik ben toch verbaasd want er zijn ook overal openbare toiletten die rolstoel toegankelijk zijn. Het wemelt hier van de rolstoelsymbolen op de bussen en gebouwen. Wat vreemd is dat we geen mensen met een handicap in het straatbeeld tegen komen. Vraag me echt even af of al deze voorzieningen zijn aangebracht voor de Paralympics?
Opening Paralympics
We gingen naar het Metropole Hotel waar ook Erica Terpstra en haar delegatie inmiddels zijn aangekomen. De ambassadeur en zijn vrouw zijn er ook. Na een kop koffie te hebben gedronken gaan we naar het ijsstadion waar de opening van de Paralympics plaatsvindt. Omdat we Vips zijn, worden we met egards behandeld ook door de politie , de bus die achter de auto van de staatssecretaris en de consul aanrijdt, rijdt behendig langs alle beveiliging.
De politie buigt uit eerbied voor onze Staatssecretaris. In de speciale Viproom krijgen we een lunch aangeboden. We hebben een prachtig uitzicht op de ijshal. De enorme grote hal is volledig vol. Voor ons zijn plaatsen gereserveerd. Een tribune verder dan de loge van de zoon van de Keizer. Dat hij hier is doet veel goeds voor de gehandicapten sport. Mijn plaats is in het gangpad wat overigens een prima plek is. Erica staat er op dat er een stoel komt, zodat ze naast mij kan zitten. De Japanse organisatie heeft dit niet gepland dus doen erg moeilijk. Maar Erica accepteert geen nee, dus de stoel komt er.
Erica accepteert geen nee!
Zo bekijken we samen de intocht van de deelnemers. Alle landen komen langs. Nederland wijkt af van alle regels. Loopt uit de rij en buigt voor de Kroonprins. Na de toespraak van de President van Japan begint er een prachtige show met dans en muziek waar ook rolstoelgebruikers aan deelnemen. Prachtig, zelfs van uit de nok komen er mensen naar beneden. Bij het weggaan sta ik met de President van Japan in de lift. Hij vraagt of ik uit Holland kom. Dat zag hij aan mijn miniatuurklompen die aan mijn pet waren vastgemaakt. Bij het weggaan gingen we even buiten het protocol we liepen door een haag van mensen. Fotografen en andere pers, want wat bleek, de Kroonprins moest hier langs.
Sneeuw
Maar goed buiten sneeuwde het en we gingen snel naar de bus. Erica begeleid door haar twee ambtenaren, kwam even later met een paar nuggets en hamburgers. De busreis terug duurt lang door de sneeuw die gevallen is. Jan Saers is gebeld dat er een weg is afgesloten zodat we morgen vroeg weg moeten. Uiteindelijk komen we bij het hotel twee trappen moet ik omhoog gedragen worden, want aan de andere kant kon de bus niet komen. Rond 22.45 zijn we weer bij de open haard en hebben tot 01.00 uur een gezellige avond. Na twee wodka’s ga ik samen met Arnoud en Jan van Amstel (SDG) met mijn skiën onder terug naar mijn hotel. Het sneeuwt hard, mijn skiën doen het nog beter dan vanochtend. Na Paula te hebben gebeld ga ik maar slapen.
Vrijdag 6 maart
Vannacht slecht geslapen rond halfvier was ik wakker. Ik ben toen maar TV gaan kijken. CNN en de Japanse TV, nu snap ik hoe ze hun agressie kwijt raken. De Japanse TV is echt vol met geweld, seks en absurditeiten. Ik snap het wel deze samenleving is zo ingetogen en aangepast dat je het ergens in kwijt moet. Ben om half 7 opgestaan na een kopje Chinese thee gezet te hebben. Daarna naar mijn badkamer gereden (100 meter verderop). De badkamer is niet bruikbaar 30 cm hoger dan mijn kamer dan maar even met de Franse slag. Om half 8 stonden Tjebbe de Boer en Arnoud Sterk op me te wachten. De ski ’s onder de rolstoel en op weg naar het andere Hotel.
Arnoud en Tjebbe begeleiden me naar het ontbijt.
Daar aangekomen bleek dat het ontbijt beneden was. Na wat discussie toch maar besloten om me de trap af te laten tillen (in het buitenland heb ik hier voor toestemming van mijn Raad van Commissarissen).
De trap af
Kamerlid D66 Hubert Fermina tilt mijn rolstoel aan de bovenkant. VVD Kamerlid Jan Rijpstra aan de onderkant. Hubert vraagt me halverwege de trap of ik wel op D66 ga stemmen komende week? Jan Rijpstra VVD stelt me de zelfde vraag? Het zou zo maar kunnen zijn dat als ik niet het juiste antwoord geef zij me wel eens zou kunnen laten vallen! Democratie Is dan toch maar weer betrekkelijk als je tussen hemel en aarde hangt.
Op naar de piste
Het ontbijt was lekker en de koffie smaakte prima. Toen met de bus naar Nozawa Onzen waar Marjorie van de Bunt (langlaufe en biatlon) één van de mogelijke medaille winnaars is . Rond half 11 moesten we er zijn, maar weer reed de Kroonprins ons in de wielen. Uiteindelijk kwamen we een half uur later aan. We konden door rijden naar de ingang. Buiten was een enorme stellage gemaakt met een plateaulift. Zowel Staatssecretaris Terpstra en ik zijn hier mee naar boven gegaan.
Erica had last van haar knie dus was blij met de lift
De wedstrijd was spannend. Annemarie had een mooie slag uiteindelijk behaalde ze brons en zilver een geweldige prestatie. Na de bloemenhuldiging en het overbrengen van de felicitaties zijn we naar een hotel in Nagano gereisd om Mr. X te ontmoeten. De afgevaardigde van Nederland in het JPC Internationaal Olympisch Comité, het bleek Fred Janssen te zijn. Het rare was dat zowel VWS, NEBAS en de Skivereniging hem niet kenden. Dit gesprek heeft veel duidelijk gemaakt dat je helemaal naar Japan moet om elkaar te ontmoeten is toch wel bijzonder. Daarna zijn we naar het Olympisch dorp gereden om de huldiging van Annemarie van de Bunt bij te wonen. Een bijzondere gebeurtenis in een tent die veel te klein was. De winnaar werd gehuldigd door een JPC lid goud, zilver en brons. Tevens kregen ze allemaal een lauwerkrans. Na het feliciteren en nog wat te hebben doorgepraat over de sport zijn we gaan eten in een wegrestaurant steak met frites en bier. Rond 22.30 waren we thuis en heb me aflaten zetten met de bus. Dan ga ik naar bed
Zaterdag 7 maart
Rond half 7 was ik wakker. De windt waait door mijn kamer een kleine sneeuwstorm raast om het hotel. Rond half 8 staan Hubert en Jan van Amstel voor mijn deur en de ski’s weer onder mijn rolstoel bevestigd. De sneeuw valt met bakken naar beneden en de wind en de sneeuw raast om ons heen. Het is een nieuwe ervaring als je me een paar maanden geleden had gezegd dat ik op winter sport zou gaan had ik je voor gek verklaard. Na het ontbijt moeten we bekijken of we naar het Alpen skiën zouden gaan. Maar toen kwam er telefoon dat de wedstrijden afgelast. De sneeuwstorm maakt het onmogelijk. We besloten om rond half 11 toch naar Nagano stad te gaan om het ijssleëen te gaan bekijken.
Het is het een nieuwe sport want niemand van ons kende dit nieuwe fenomeen. De beslissing of we de sneeuwstorm trotseren laten wij aan de chauffeur over. Renate de vouw van de Ambassadeur verklaart ons voor gek. De weg is zeer slecht begaanbaar maar de sneeuwkettingen doen wonderen. Na 2 uur rijden komen we bij het ijsstadion. Onze VIP kaarten zorgt ervoor dat we meteen plaats krijgen. Helaas blijkt dat de wedstrijden pas veel later beginnen en dat nu de ceremonies zijn. Erica besluit om naar het restaurant te gaan waar het Heineken huis heeft gestaan, tijdens de ” normale ” Olympische spelen. We worden uitermate vriendelijk ontvangen met rijst en kipkerrie. Heel lekker eindelijk weer eens lekker pittig eten . Snel het ijsje opgegeten want we moeten weer door, Erica heeft er zin in. We lopen naar het stadion waar het rolstoeldansen is, ook een Olympisch Sport tijdens de Winterspelen. Ze hadden niet verwacht dat er zulke hoge gasten zouden komen. Er breekt even paniek uit. Maar ze regelen stoelen. De grote hal is helemaal vol. Het is het Festival Kunst met gehandicapten. De hele zaal is afgeladen vol. Erica laat Toos onze tolk vragen wanneer de Nederlandse danspaar komt. Helaas zijn ze al geweest. Erica bezoekt het danspaar en kort daarop belt Tjebbe om door te geven dat het weer steeds slechter wordt. Hij gaf ons het dringende advies terug te rijden naar het hotel, snel lopen we terug naar de bus. De sneeuwval werd steeds dichter. Op een overdekte parkeerplaats stoppen we om te roken en onze chauffeur brengt de sneeuwkettingen aan. Er ligt z”on 20 cm sneeuw inmiddels . Maak meteen maar even gebruik van het rolstoeltoilet op pnze parkeerplaats midden in de bergen.
Alarm gaat af
De sneeuwkettingen gaan om
Alarm
Als ik het toilet wil doortrekken heb ik per ongeluk aan het alarmkoord getrokken. Ik schrik me rot er gaat meteen een sirene af en ook een rood zwaailicht aan de buitenkant van het toilet. Ik schrok me rot.en kon nergens een knop vinden om hem uit te zetten. . Vanuit de touringcar bussen zwaaien mensen al om te komen helpen. Rob van de Skivereniging verwachte dat hij vanzelf wel weer uitging. Gelukkig had hij gelijk een tijdschakelaar deed zijn werk. De sneeuwkettingen zitten erom en we hervatten de tocht de reis naar ons hotel boven op de berg wordt heftig. De sneeuw valt met bakken naar beneden. De spanning stijgt in eens horen we van de chauffeur dat er een sneeuwketting los is gegaan. De chauffeur gaat samen met de bijrijder de storm in om de ketting weer te bevestigen. Vanaf de berg waar ons hotel ligt Berg komen er nog wel auto’s naar beneden ,maar het lijkt wel of we de enigste zijn die naar boven gaan. De sneeuwstorm is nu bijna compleet. De chauffeur heeft bij het laatste stuk moeite om in deze witte wereld op de weg te blijven met regelmaat doet hij het raam open om te controleren of we nog wel op de weg rijden. De doorgaans vrolijke boel in de bus heeft plaats gemaakt voor een eerbiedige stilte en soms een schietgebedje Doordat het een prima chauffeur is lukte het hem om ons heelhuids naar het hotel te brengen. Het laatste stuk zag je nog geen hand voor ogen. Het applaus voor de chauffeur was gemeend en de stilte werd doorbroken.
De maaltijd
De maaltijd was nu in het hotel van de delegatie georganiseerd. Een echte Japanse fondue met als voorgerecht rauwe vis en wat met saké warme Japanse rijstwijn . Ik werd uitgenodigd om de tafel te delen met Erica Terpstra, Jan Rijpstra en Renate de vrouw van de Ambassadeur. Erica legde uit dat de sake door je buurman/vrouw moet worden in geschonken maar ook vol gehouden moeten worden. Nou dat is gebeurd . Deze heel informele bijeenkomst was bijzonder gezellig. Daarna maar weer de trappen op en hebben tot 13.30 bij het kampvuur gedachte uitgewisseld. De storm buiten was wat minder geworden. Jan van Amstel , Tjebbe , Jan Rijpstra en Arnoud Sterk zouden me terug brengen naar mijn hotel. Door wind en sneeuw hebben we de ski’s weer onderen gedaan. Er beginnen onze tocht mede door het wat late uur vlogen en het slechte weer knalde we tegen een rotsblok op welke onder de sneeuw verborgen lag. Mijn vooras is helemaal verbogen en bijna vallen we met rolstoel en al om. De sneeuw ligt in grote hopen. Uiteindelijk lukte het om veilig aan te komen. In het hotel buigen we het wiel weer recht . Het is 02.00 voor ik in bed lig morgen moeten we weer vroeg op. Ze komen me om 8.30 uur ophalen.
Zondag 8 maart
De storm is gaan liggen ben rond half 7 opgestaan en heb mijn koffers al gepakt. Een kop groene thee gedronken en de as van mijn rolstoel opnieuw vastgezet. Jan van Amstel, Hubert Fermina en Jan Rijpstra komen me ophalen. Mijn laatste tochtje door de sneeuw , in het hotel hebben we gezamenlijk ontbeten.
Vertraging
Jan Saers heeft wel telefoon gehad dat de wedstrijden door gaan, maar wil met een half uur vertraging. De hele delegatie inclusief Ambassadeur met toeter gaan we naar het Alpen gebied. Een uur rijden van ons hotel. Via vele tunnels komen we op de plaats van bestemming. Onze Vip kaart helpt niet tegen filevorming, maar bij de ingang kunnen we parkeren. Op de parkeerplaats is het een drukte van belang.
Voor Erica en mij worden er speciale rupsvoertuigen voorgereden. Met rolstoel en al wordt ik er op gereden achter mij zit de bestuurder. Ik kreeg een band om mijn knieën en vraag me af wat er nu gaat gebeuren maar mijn Japanse chauffeur spreekt geen Engels maar lacht me wel heel vriendelijk toe. Fotografen maken vele fotos en begin me toch wel wat zorgen te maken want sommige beginnen nu ook al met vlaggetjes te zwaaien. Hij rijdt naar de rand en zie tot mijn grote schrik een helling van zeker 10% naar beneden. Als hij zo naar beneden gaat ben ik eerder beneden dan de Alpen skiërs. Ik schrok me echt rot en roep nog dat dat niet gaat op mijn nee, nee, geroep wordt door mijn chauffeur weer heel vriendelijk geknikt opeens gaat het heftplateau omhoog en tijdens het afdalen blijf ik met rolstoel en al keurig recht zitten wat een techniek ik ben echt verbaasd. Ik geniet van de tocht naar beneden en links en recht schieten de skiërs ons voorbij.
Toyota met rupsbanden
Sneeuwscooters rijden langs ons heen en Toyota’s net rupsbanden rijden de helling op. Wat een ervaring. Wat een prachtig vinding. Helemaal beneden aan gekomen helpen Tjebbe en een aantal toegeschoten Japanners mij uit het voertuig. Via een lang oprit kwamen we bij de Vip tribune. Het uitzicht is prachtig op de skihelling en de finish. De eerste wedstrijden beginnen. Zitskiërs o.a. veel mensen met een dwarslaesie doen deze sport. Ze zitten in een soort bakje met ski’s eronder en 2 kleine skies aan de handen. De snelheden zijn enorm en het is prachtige sport om naar te kijken. Daarna zijn de Nederlanders aan de beurt met het Alpenskiën. Het is een mooie wedstrijd. Helaas vallen ze dit keer niet in de prijzen, Misschien morgen. Het gaat ongekend snel. Terpstra luidt de bel we moeten gaan. Beneden staat een paar rupsvoertuigen klaar om ons weer naar boven te brengen.
Mijn rupsvoertuig
Daar kwam ik ook onze Noorse vriend tegen die bij ons in het vliegtuig zat. De helling is zo steil dat ik me met mijn touw goed vast moet houden. Eenmaal boven gekomen willen we weer in de bus stappen maar de Telegraafjournalist Wouda Bouman en EO Tijdsein Radio 1 willen de delegatie spreken. We besluiten om eerst naar ons hotel te rijden. De journalisten rijden met ons mee naar het hotel om ons daar te interviewen.
Interview
Eerst eten we gezamenlijk spaghetti, sporten zien maakt ook hongerig. Daarna is er een interview op het terras met Jan Rijpstra, Jan van Amstel, Erica Terpstra, Mieke Sterk, Hubert Fermina en ondergetekende. Toen ik vroeg aan onze tolk waarom iedereen met Erica Terpstra op de foto wilde, fluisterde ze me toe: ze denken dat het een vrouwelijke sumoworstelaar is. Die hebben in Japan een zeer hoge status!
Interview Hubert Fermina met EO radio
Sommige Japanners dachten dat Erica een vrouwelijk sumoworstelaar was
Diner
Na het interview rijden we naar het Matsushiro Royal Hotel Hotel. We checken in en maken ons op voor het diner wat is aangeboden door de Staatssecretaris en de Ambassadeur in het Sackokukan hotel aan de delegatie en de sporters.
Na een uitstekend diner. Het uitwisselen van cadeaus en vele toespraken gaan de sporters rond 22.00 naar huis. De rest van de delegatie wordt uitgenodigd om mee te doen aan Karaoke. Mee zingen door middel van tekst op een tv scherm. Jan Sears, Hubert Fernina, Jan Terpstra en Rob Ijver hebben duidelijk talent. Ik probeer er onderuit te komen door te zeggen dat ik naar alle waarschijnlijkheid de tekst niet kan lezen, maar helaas de karaokemachine is toegankelijk. Ik kan de uitnodiging van de Staatssecretaris niet afslaan dus ga ik samen met de vrouw van Tjebbe mee doen. Wat al snel duidelijk wordt is dat ik een zangcarrière wel op mijn buik kan schrijven, gelukkig zit ik nu in Japan en met schaamrood op mijn kaken verlaat ik het podium . De ambassadeur is duidelijk het meest getraind en Erica Terpstra is met haar oranje muts (in de vorm van een kroon) gekregen van de sporters , de ster van de avond.
Afscheid
Dan het onvermijdelijke afscheid. Onze delegatie gaat morgen naar huis. De rest blijft nog even hier. Nadat we door Erica Terpstra, de ambassadeur en haar gevolg te zijn uitgewuifd vertrekken we naar ons hotel. Na allemaal een kimono te hebben gekocht, blijven Mieke, Arnoud, Jan van Amstel en Jan Rijpstra en ik nog even wakker om nog een biertje te drinken in de Blue Moon. De Japanse bar is goed toegankelijk voor rolstoel gebruikers de barkeeper staat zelf een stuk lager in de bar en we zitten op een tafelhoogte achter de bar. Rond 12.00 gaan we naar bed om half 6 vertrekken we naar Tokio Airport.
Maandag 9 maart
Ik ben om half 4 wakker geworden. Ik ga maar douche voor het eerst deze week. Ze hebben een houten bank in de douche gezet waardoor ik er goed gebruik van kon maken. De koffers ingepakt en om half 6 naar de hal. De bus staat klaar en we vertrekken keurig op tijd. De reis naar Tokio kan beginnen. De chauffeur Kolisie en Hemnie de bijrijder reed precies 2 uur. Dan stappen we weer uit bij een wegrestaurant. Weer is de overdekte parkeerplaats nu begrijp ik waarom want gehandicapte automobilisten moeten ook bij sneeuw en regen droog kunnen uitstappen, er is een prachtige rolstoeltoilet en er is een grote telefooncel. We drinken een koffie die niet uit een blik kwam maar gewoon uit een automaat. Alles is in de automaat verkrijgbaar tot en met paddestoelen en zeewier aan toe. We stappen precies op tijd weer in en komen keurig op tijd aan op het vliegveld. De bewaking is scherp bij de ingang. Eenmaal binnen gaan de koffers op de lopende band worden we ingecheckt. Een aardige Japanse dame gaat overleggen of ik tot het vliegtuig in mijn eigen rolstoel kan blijven zitten dat is weer goed geregeld. Ik draai me om en zie dat Jan Rijpstra in vol overleg is over mijn rolstoel. Volgens haar moet ik niet in mijn eigen rolstoel blijven Ik vertel ze dat ik het al geregeld heb. Mijn Japanse begeleidster moet dat eerst komen bevestigen voor dat ze overtuigd is. Met de handbagage in de hand moeten we eerst Luchthavenbelasting betalen aan een automaat. Daarna door de douane. Het apparaat beging weer te piepen en ik word weer helemaal gefouilleerd. Alles was oké en we konden naar de Tax Free Shop. In vergelijking met Schiphol was er bijna niks. Toch nog een vliegtuig voor Ivar en een Japanse knuffel voor Jeske . Rond half 1 Japanse tijd vertrokken we nadat ik in mijn kleine vliegtuig rolstoel was geholpen. Als eerst mocht ik aan boord. We hebben 7 stoelen naast elkaar. Het vliegtuig is hartstikke vol. Bijna allemaal Japanners. Na 2 keer gegeten te hebben een aantal drankjes tot ons te hebben genomen. Ben ik samen met de stewardess en Jan van Amstel nog maar een keer naar het toilet geweest. We vliegen nu boven Denemarken. Het is nu nog een klein uur vliegen en om vijf voor half 6 zijn we op Schiphol. Na bijna twintig uur vliegen ben ik het goed zat. Ik neem afscheid van de delegatie en ga naar huis naar bed. Moe en voldaan maar een ervaring rijker, die ik graag met anderen deel.
