Tag archieven: broeder tuck

Gastblog Zuster Margaretha: In het hol van de leeuw!

Gastblog, , , , , , , , , , , , , ,

Heel gehandicapt Nederland wachtte afgelopen donderdag in grote spanning af of het debat omtrent het ‘VN Verdrag inzake de Rechten van Personen met een handicap (IVRPH)’ nog dit jaar zou worden geratificeerd. Na bijna 10 jaar. Als waardig kerstcadeau

Nozem Harry en Zuster Margaretha onder de Kerstboom van de Tweede kamer


Bijna Kerstmis

Heel gehandicapt Nederland wachtte afgelopen donderdag in grote spanning af of het debat omtrent het ‘VN Verdrag inzake de Rechten van Personen met een handicap (IVRPH)’ nog dit jaar zou worden geratificeerd. Na bijna 10 jaar. Als waardig kerstcadeau.

Maar ja hoor, het werd uitgesteld. Staatssecretaris Martin van Rijn heeft meer tijd nodig om één en ander uit te zoeken. En veel Kamerleden lijken zich nu pas serieus bezig te houden met de consequenties van ratificatie van dit Verdrag. Hoeveel eurocentjes gaat dit de samenleving, en in het bijzonder het bedrijfsleven, wel niet kosten. De lobby vanuit de werkgeversorganisaties is heel sterk in het Haagse. Met in de voorhoede de clownesk ogende Hans de Boer, die in zijn circustaaltje uitkeringsgerechtigden zoals zuster Margaretha zonder blikken of blozen labbekakjes noemt.

Voorzitter Hans de Boer VNO?NCW
Voorzitter Hans de Boer 

VNO/NCWMaar de zuster is wel slimmer dan meneer Hans. Zij snapt wél dat gehandicapten gewoon een nieuwe (consumenten)markt vormen als Nederland toegankelijker gemaakt zou worden.

Op weg!

Kardinaal TROOST

Kardinaal Jan Troost en Harry Schreurs waren de avond tevoren al naar Den Haag vertrokken. De zuster sliep in haar eigen hemelbed.Om die donderdag toch nuttig te besteden besloten de mannen een aantal interviews te regelen en vast te leggen op film. Zuster Margaretha wilde haar kerstgedachte graag voor de enorme kerstboom in het Tweede Kamergebouw uitspreken. En ook dat was al gepland voor die donderdag.

De zuster ging dus maar weer op missie.

Qua kleding ontdaan van elke frivoliteit, op een beugel BH na, zelfs de bontkraag haalt zij dan van haar jas. Dit allemaal in verband met de beveiligingsrituelen in Den Haag. En alhoewel gesluierde vrouwen in haar laantje een heel gewoon straatbeeld vormen, keken de bouwvakkers die in haar buurhuis aan het werk zijn, toch wel wat verbaasd op. De trein was als gevolg van een seinstoring overvol. Een non van 61 jaar is tegenwoordig geen excuus meer om je plaats voor af te staan. Al zullen de meeste treinpassagiers dat niet eens opmerken. 90% van hen zit immers voorovergebogen met groot fanatisme op de smartphoneknoppen te rammelen.

Hoe komen we weer binnen!

Uiteindelijk aangekomen bij Den Haag CS kwamen haar mannen de zuster al tegemoet. Onder rolstoel-escorte liep ze naar Ingang Lange Poten. Zij en Harry moesten door de gewone poortjes, de Kardinaal had uiteraard zijn eigen ingang. Van heel nabij maakte de zuster mee hoe de elektrische rolstoel van Harry aan grondig onderzoek werd onderworpen. Er ging van alles af, zoals het nodige metaal in Harry’s mooie torso. En ze vonden een schroevendraaier voor ‘Eerste Hulp bij rolstoelpech’ in zijn rugzak. Net als het zakmesje van de zuster moest dit stuk gereedschap worden afgegeven. Bij zuster ging, jawel, de beugel BH weer eens af. Maar: we kwamen weer binnen.


Opname Kerstoverdenking

Kerstoverdenking

Zuster Margaretha was op van de zenuwen, voor haar Kerstoverdenking, die begeleid zou worden met wat ‘illustraties’. Te weten een foto van de Kardinaal, één van Broeder Tuck met zuster Margaretha, en een afdruk van de Rutte-Wilders poster. Als dat maar goed zou gaan… ‘Take one’ ging goed. Er kwam wel een bewaker op ons af die vroeg wat we aan het doen waren. Volstrekt overbodige vraag, maar Jan bleef zoals altijd beleefd. ‘Filmen, meneer’.

Take 10

 

Jan wilde vervolgens toch van dichterbij filmen. Dus overnieuw. Ook ‘Take two’ ging okay!
We hadden de nodige bekijks. Onder andere van een man, die van de Telegraaf bleek te zijn. Niet verrassend: hij was in het geheel niet geïnteresseerd in onze boodschap, wilde slechts met zijn smartphone een foto maken. Een grote groep studenten van een juridische HBO-opleiding, die nieuwsgierig bleef staan, had wel oprecht belangstelling.
Gelukkig heeft de zuster tegenwoordig haar eigen ‘Strijdkreet’-informatietasje* bij zich. De docent nam een en ander in ontvangst en beloofde de studenten aan het onderwerp IVRPH te zetten. Hoofd Beveiliging kwam naar ons toe. Hij bleek de zuster op internet te hebben nagetrokken. Ze was goddank goed bevonden! Nog even discussie over het habijt, hij had andere informatie dan de zuster en liet dat haar zien.

De nozem en de non
De nozem en de non op internet nagetrokken!

Het was een goed en prettig gesprek, maar het blijft voorlopig spannend of religieuzen in de nabije toekomst ook nog getolereerd worden. Misschien moet de zuster een volgende keer Broeder Bodar meenemen. Na al deze spanning was het hoogste tijd voor koffie. Althans voor de nozem en de non. Jan moest naar de Groen van Prinsterenzaal, samen met Charlie. Want wat bijna niemand voor elkaar krijgt: Jan mocht het VWS commissieoverleg over de toekomst van Thuiszorg TSN filmen en bovendien na afloop daarvan zijn exclusieve interview met Van Rijn!

Martin van Rijn in gesprek met Jan Troost
Martin van Rijn in gesprek met Jan Troost

Tijdens een snelle lunch maakten we kennis met Jorn Jongma, beleidsmedewerker bij de PvdA. Bijzonder vriendelijke man, bekende van Jan (uit de gehandicaptenwereld).

Jorn
Jorn Jongma in overleg met de Zuster

En toen… 

… kwam Jan ineens op de zuster af, zwaaiend met een tweede perspasje! En dan weet je weer dat je met de ex-voorzitter van de Chronisch Zieken en Gehandicapten Raad te maken hebt. ‘Meekomen, ik ben een interview geregeld met PvdA Kamerlid Otwin van Dijk en Mona Keijzer van het CDA. Jij interviewt Otwin, zuster’. ‘Ja maar… Jij weet vast wat je wilt weten en vragen, en dan kan ik niet ruiken, Jan. Laten we even wat vragen formuleren en die schrijf ik dan op’. ‘Geen tijd voor’. ‘Maar ik wil het toch, ik gris wel een paar kluiskaartjes mee en schrijf daar de vragen op’. Gezucht. De zuster toch haar zin.

In het hol van de leeuw

Een perspasje geeft toegang tot de eerste verdieping van het Tweede Kamergebouw. Daar aangekomen kwam als een soort F-16 iemand met een camera op ons af gevlogen.‘Hoi Jan, even blijven staan’. Klik, klik, klik. Geen alledaags beeld natuurlijk: een kleine man in een rolstoel (met een speciaal ontworpen statief waar een fikse filmcamera op is gemonteerd), die een non achter zich aan sleept. Ook deze man bleek een bekende van Jan. Waarvan? De zuster vroeg het haar opperhoofd. Die wist dat even niet meer. Dus liep de zuster naar de patatbalie waar de man inmiddels zijn plek weer had ingenomen. Journalist geweest bij de Volkskrant, nu ANP fotograaf. Lezers, graag de komende tijd de kranten in de gaten. Want ergens zal daar t.z.t wel een foto van opduiken.

De patatbalie heet overigens zo omdat daar heel wat afhaalvoedsel met papier over deze ‘toonbank’ gaat.

patat bali
De patat balie

De nodige pers en politiek verslaggevers hadden zich op deze 1e etage verzameld om de minister van Veiligheid en Justitie aan zijn jasje te trekken over de Teeven-deal.
De zuster keek haar ogen uit. De speciale PVV-gang, de íjsbeergangen, BN-ers die belangrijk liepen te doen, toch wel bijzonder om dat allemaal te aanschouwen.
Toen het debat Voortgang Trekkingsrecht PGB. Ook een belangrijk onderwerp voor de doelgroep. De zuster bekeek het allemaal op een van de tv-schermen. Ze was eigenlijk behoorlijk moe. De avond tevoren had ze, op verzoek, een speech gehouden ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van haar favoriete Bussumse restaurant De Taj Mahal. Best emotioneel was dat geweest, ook voor veel gasten. Na dit jubileumfeest had ze haar Kerstgedachten nog moeten aanpassen omdat het debat over HET Verdrag weer eens was uitgesteld. Emile Roemer kwam op Jan afgelopen. Verderop zag ik Lodewijk Asscher, en nog wat hotemetoten. Toen werd het weer even stil, daar op die 1e verdieping. De zuster viel bijna in slaap op de genoeglijke leren bank.

Interviews

En toen liep de Kamer weer leeg. Geroezemoes alom. Mona Keijzer (CDA) kwam zonder dralen op Jan af, voor het beloofde interview. Ze schudde de zuster glimlachend een hand, de zuster bleef in de plooi. (Zie hier het filmverslag.) Otwin van Dijk (PvdA) moest nog even wachten, dames gaan nog altijd voor. De zuster nam deze gelegenheid te baat om alvast nader kennis te maken met Otwin. Hij had haar via de mail al wel een groot compliment gegeven voor haar blog over het VN Verdrag, maar ze hadden elkaar nog niet persoonlijk ontmoet. Wat een sympathieke man! De zuster zou er bijna voor op de PvdA gaan stemmen (sorry, Broeder Tuck).

Zuster Margaretha in gesprek met Otwin van Dijk (PvdA)

Otwin stelde voor om naar beneden te gaan voor het interview. Dan konden we wat meer op gelijke hoogte spreken. Otwin gaf uitgebreid, duidelijk en enthousiast antwoord op alle vragen van de zuster. Filmverslag volgt spoedig. En toen was het tijd voor ons allen om op te breken. Maar niet voordat de zuster Otwin haar geplastificeerde Rutte-Wilders poster liet zien. Otwin vond die zo leuk dat hij ‘m meekreeg. Benieuwd wat hij ermee gaat doen!
(Ter informatie voor nieuwkomers: Terug naar de bossen heeft het origineel van deze geweldige poster, gemaakt door Frans van den Heuvel, op 11 november 2011 persoonlijk aan de Minister President overhandigd. Die weet er dus van).

Kerstkaarsje

Na deze vermoeiende dag laafden wij ons aan een lekker hapje en drankje. En stak zuster Margaretha bij de enorme kerstboom in de Galerij een kaarsje op voor haar Broeder Tuck.

zuster met kaars
Zuster Margaretha steekt kaarsje op voor onze ernstig zieke Broeder Tuck
maandag 21 december 2015
Wat is ze toch een kei in het schrijven wat er gebeurde achter de schermen van De Tweede Kamer en het VN Verdrag. Een doorkijkje van de werkwijze van Terug naar de bossen! 

Gastblog Broeder Tuck: De 0-lijn en het VN-Verdrag.

Gastblog, Terug naar de Bossen, , , , , , , , , , , , ,

NIEUWS: Eindelijk het Plenaire debat over het VN-verdrag.

Woensdag 9 december 2015 Plenaire zaal Tweede Kamer
14.15 tot in de late uurtjes!

Uitvoering van het op 13 december 2006 te New York tot stand gekomen Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (Trb. 2007, 169) (33 990) + Rijkswet houdende goedkeuring van het op 13 december 2006 te New York tot stand gekomen Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (Trb. 2007, 169 en Trb. 2014, 113) (R2034) (33 992)

Broeder TUCK die helaas door een ernstige ziekte er niet bij kan zijn heeft in zijn wijsheid deze blog geschreven. De Kamerleden zijn we graag ter wille!

In 2007 heeft Nederland het VN-Verdrag voor rechten van mensen met een beperking ondertekend. Broeder Tuck vraagt zich af waarom het debat over, en de ratificatie van dit Verdrag toch steeds wordt uitgesteld door onze overheid.

VN troep in Venlo
VN troep in Venlo

Nederland is een van de laatste om het te ratificeren, d.w.z. bekrachtigen in de binnenlandse wetten. Op het moment van bekrachtiging wordt een 0-meting gedaan en wordt de hoogte van de 0-lijn vastgesteld. Bij de 0-meting wordt gekeken naar facetten als toegankelijkheid, de maatschappelijke positie van, en de zorg voor mensen met een beperking, enzovoort. In elk land, dat ondertekend heeft, zal de 0-lijn op een ander niveau liggen.

Oeganda

Bijvoorbeeld in Oeganda ligt deze lijn lager dan in Nederland. Na ratificatie is een land verplicht om alle facetten zoals bijvoorbeeld de zorg op minstens hetzelfde niveau te houden. “Na ratificatie wordt de 0-lijn vastgesteld” is zo de algemene gedachtengang die Broeder Tuck om zich heen waarneemt. Mis, maar daarover verderop meer..
Verbeteren van het niveau mag natuurlijk ook. Om maar even op de zorg door te gaan: Deze gaat op dit moment veelal van Rijksoverheid naar de gemeentes, en met minder geld.
Minder geld mag wel als de zorg maar op hetzelfde niveau blijft. Dit is voor de meeste gemeentes niet te doen.

De WMO

De Wet Maatschappelijke Ondersteuning is als wet- in essentie een mooi voorbeeld van hoe een wet volgens het VN-Verdrag eruit zou moeten zien. En dan vooral de ‘compensatieplicht’. Het is dan ook wel aardig om op te merken dat Den Haag het niet heeft over bezuinigen, maar over een efficiëntiekorting… (gemeentes kunnen de zorg efficiënter inkopen en dus krijgen ze minder geld). Op zich druist de W.M.O. niet in tegen het VN-Verdrag, maar de gemeentes redden het gewoonweg niet om de zorg op het oude peil te houden met deze efficiëntiekorting. De gemeentes spreken zelf trouwens wel over bezuinigingsmaatregelen.

 

Broeder Tuck in dienst van de VN
Broeder Tuck in dienst van de VN

De zorg wordt minder!

De zorg wordt dus minder en dat  is dus in strijd met het VN-Verdrag voor rechten van mensen met een beperking. Maar het verdrag is nog niet geratificeerd.
Broeder Tuck krijgt het vermoeden dat voor ratificatie eerst de 0-lijn flink omlaag wordt gebracht. Eerst bezuinigen en afschaffen, en als men daar nog niet mee klaar is, de ratificatie maar weer uitstellen. Hoe hoog lag de 0-lijn wel 5 jaar geleden? Toen hadden we bijvoorbeeld nog sociale werkplaatsen en een Wet Tegemoetkoming Chronisch zieken en gehandicapten. En dan sindsdien de afbraak van de thuiszorg en de sluiting van verpleegtehuizen.

Zorg is geen markt
Zorg is geen markt

Broeder Tuck struikelt  pijnlijk over een lage 0-lijn.
Daarvoor hoef je niet blind te zijn. Nu wordt het nog iets ingewikkelder.
Nederland heeft ooit het Weens Verdragen-verdrag ondertekend.
Daarin staat dat je als land een verdrag ondertekend, je niets meer mag doen dat tegen de geest van dat verdrag indruist. Ondertekening van een verdrag wil, volgens het Weens verdrag, zeggen dat je als land geen beleid mag maken dat in strijd is met dat verdrag.
Dus eigenlijk vindt het vastzetten van  de 0-lijn al plaats  op het moment van die ondertekening. Niet na ratificatie maar  in 2007 is het ijkpunt van de 0-lijn !

Dat is meteen ook het punt….

Onderdelen van nieuw beleid zou je strijdig kunnen noemen met het VN-verdrag…., geratificeerd of niet. Denk bijvoorbeeld aan de beperkingen van het P.G.B.
Nou krijgt Broeder Tuck helemaal de kriebels. De laatste jaren is de maatschappelijke positie van mensen met een beperking enorm verslechterd. Minimumloon verdienen op een sociale werkplaats is toch heel wat anders als voor een bijstandsuitkering te werken om aan de Participatiewet te voldoen. En minder zorg wordt ook al steeds gewoner.
In 2007 hadden we bijvoorbeeld nog grote gesubsidieerde instellingen voor de  belangenbehartiging van mensen met een beperking. Het aantal mensen (de meesten met beperking) dat daar toen werkte is gedecimeerd.

 

Brussel
Brussel help het ontwikkelingsland Nederland (foto Charlie Loos)

Handelt Nederland nu in strijd met internationale verdragen en schendt zij deze?

Broeder Tuck is geen jurist maar met zijn eenvoudige logica denkt hij van wel.

Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck

26 november 2015

Gastblog: Zuster Margaretha stelt zich voor!

Gastblog, Terug naar de Bossen, , , , , , , , , ,

Steeds vaker vragen mensen hoe het zo gekomen is dat ik ben ‘ingetreden’ tot de Orde van TNDB ofwel ‘Terug naar de bossen’. (TNDB is een inmiddels landelijk bekende actiegroep, grotendeels bestaande uit mensen met een lichamelijke beperking.)

Zuster Margaretha (foto Monique Velzeboer)
Zuster Margaretha (foto Monique Velzeboer)

Tijd dus om mijzelf wat nader voor te stellen.

  Chronisch Zieken en Gehandicapten Raad

Na een carrière van 17 jaar bij de publieke omroep kwam ik tijdelijk als webredacteur terecht bij de Chronisch Zieken en Gehandicapten Raad (inmiddels gefuseerd en verder gegaan onder de naam Ieder(in)). Met heel veel plezier heb ik meegewerkt aan het opzetten van het digitale platform ‘Meedoen aan werk’, waarbij allerlei hoopgevende projecten, groot en klein, in kaart werden gebracht die mensen met een beperking aan het werk helpen. Het was dus een project, en toen het benodigde geld op was, stierf dit gehele platform een langzame dood. Een onbegrijpelijke verspilling!

De geboorte van Terug naar de bossen

Ik kwam vervolgens als medewerker PR & Voorlichting terecht bij Programma Versterking Cliëntenpositie (VCP), een project onder de vlag van de CG Raad. Daar leerde ik Jan Troost (voormalig voorzitter van de CG Raad) kennen. We hadden direct een klik.
Kort na mijn aantreden binnen VCP kreeg het personeel te horen dat ‘de stekker eruit ging’. Bezuinigingen. Jan maakte een onuitwisbare indruk op mij toen hij, strijdbaar als altijd, op een bijeenkomst met de directeur kenbaar maakte dat hij niet bij de pakken neer ging zitten. Hij was dan wel de 50 jaar gepasseerd, en is Osteogenesis Imperfecta-patiënt, maar hij zou zich nooit meer laten wegzetten in een instelling. Vanaf de jaren ’70 was hij één van de belangrijkste voorvechters geweest van de emancipatie van onder meer een groep jongeren, die hun jeugd in de bossen van de St. Maartenskliniek in Nijmegen hebben doorgebracht. Opgevoed en onderwezen door de nonnen.

Terug naar de bossen?
Terug naar de bossen?

Jan sprak op die bijeenkomst al over het oprichten van een actieclub. ‘Terug naar de bossen’ leek hem wel een toepasselijke naam voor die club.

De bossen van Mook

Ook ik raakte dus wederom mijn baan kwijt en verloor Jan kort uit het oog.

Totdat ik in augustus 2011 op het huis van mijn zusje in Nijmegen paste. Ik zou eters krijgen, en was nog één belangrijke boodschap vergeten. Ik besloot naar een winkel om de hoek te gaan waar ik nog nooit was geweest. En wie kwam ik daar bij de kassa tegen?! Meneer Troost, samen met een man die mij ook bekend voorkwam.
We raakten aan de praat. Jan stond aan de vooravond van een survivalweekend in de bossen van Mook, georganiseerd door TNDB. Ze konden nog wel wat hulp gebruiken, of ik niet ook wilde komen. Ik aarzelde geen moment. En ineens wist ik weer waar ik die andere heer van kende! Geïnspireerd door mijn net begonnen ‘carrière’ als accordeonspeler had mijn schoonzusje haar verjaardagsfeest in 2010 laten opvrolijken door de Nijmeegse accordeonist Franswa Poerkwapa ofwel  Ruud van den Broek. En die stond nu met Jan bij de kassa van die buurtwinkel, waar ook zij nog nooit geweest waren.

 

(Samen met Tom van Keulen en Tom Stobbelaar vormt Ruud de fantastische cabaretgroep ‘De Gemeentereiniging’. Zij begeleiden veel acties van TNDB met muziek en zelf geschreven liederen.)
Ruud wist van mijn accordeon en stelde voor dat ik die mee zou nemen naar Mook.

Kamp Mook
Kamp Mook

Zo gezegd, zo gedaan, ik toog naar de bossen van Mook. Daar leerde ik onder andere Gerda Polman, Theo Hendrikse, Jeroen Zwart en Harry Schreurs kennen. Theo is in Bussum opgegroeid en speelt ook accordeon. We speelden wat samen, dat is te horen op de film die gemaakt is van dit survivalweekend. (We treden nu wel vaker samen op.)

https://youtu.be/rThe6Lchjv0

Met grote ogen nam ik een en ander in mij op. Hoe kregen ze het voor elkaar om met hun al zo getergde lichamen in een scoutingtent te overnachten, op de grond, in ziekenhuisbedden, zuurstofapparaten ernaast. Wat een bikkels.

Ze hadden alle Tweede Kamerleden uitgenodigd. Zoals te verwachten kwamen alleen de SP, GroenLinks en de PVDA opdagen. Emile Roemer maakte veel goed, hij was urenlang aanwezig.

Tsja, en toen hadden ze mij gevonden, en ik hen. En van lieverlee werd ik steeds regelmatiger gevraagd om mee te doen met acties. Nu ben ik van huis uit altijd al een actievoerder geweest, en mij ingezet voor grote en kleine mensen in de verdrukking, dus bood ik mijn diensten graag aan bij deze bijzondere club. Foto’s en filmpjes maken, teksten schrijven, sociale media bestoken met ‘de boodschap’, en, als één van de niet-gehandicapten, allerlei hand- en spandiensten verrichten.

Waarom de non

Jan ziet zichzelf, terecht, als de Robin Hood voor de gehandicapten. En zoals jullie misschien weten, werd Robin Hood in zijn strijd bijgestaan door Broeder Tuck.

Robin Hood met de medestrijders
Robin Hood met de medestrijders

Een van kernleden van TNDB is Jeroen Zwart. Jeroen is een hele vriendelijke, grote, forse man met een baard, die in de loop van de jaren geheel blind is geworden. Jeroen is onze Broeder Tuck.

In het voorjaar van 2013 had ik met vriendinnen meegedaan aan de door het Bussums Filmhuis georganiseerde Meezing Sound of Music. We hadden ons daarvoor uitgedost als non, dirndls en Maria.

Het ontstaan van zuster Margaretha
Het ontstaan van zuster Margaretha

Vlak daarna vroeg TNDB mij of ik mee wilde gaan naar de Tweede Kamer zitting i.v.m. de mogelijke afschaffing inzake ‘drempelvrije’ overheidssites. En toen kwam ik op het idee om Broeder Tuck als zuster Margaretha te vergezellen.

Jan en Jeroen vonden dat een geweldig idee.

Ik leende het nogal provisorisch in elkaar geknutselde nonnenkostuum dat mijn vriendin voor de Meezing Sound of Music had gemaakt. Ik verkleedde mij nadat ik door de beveiligingspoortjes van het Tweede Kamergebouw was gekomen tot non, en nam samen met mijn medestrijders plaats op de publieke tribune. De bode zat mij vuil aan te kijken. En sommeerde mij te vertrekken. Ik was actie aan het voeren, en een beveiligingsrisico. Onder veel protest droop ik af om vervolgens alsnog in nonnenkledij de poortjes door te willen gaan. Maar ook daar werd ik tegengehouden. Ik koos eieren voor mijn geld.

Uit Tweede Kamer gezet

Broeder Tuck dreigde er ook uitgezet te worden. Maar omdat hij al veel vaker op de publieke tribune te zien was geweest, en bovendien dreigde dan in zijn onderbroek de zitting verder uit te zitten (hij had geen andere kleren bij zich), mocht hij blijven.

Thuisgekomen bestudeerde ik het Huishoudelijk Reglement en kwam tot de conclusie dat ik geheel ten onrechte was verwijderd.

Ik besloot wel een beter nonnengewaad aan te schaffen. 29 oktober jl. was zuster Margaretha wederom bij een Tweede Kamer-debat. Het was even spannend bij de poortjes (tot vijfmaal toe ging er van alles af, mijn rozenkrans, horloge, laarzen, beugel BH), maar ik mocht door. Afgelopen april waren wij in de Eerste Kamer, waar we zelfs in de zaal mochten zitten. En wel omdat de publieke tribune van deze Kamer niet rolstoel toegankelijk is…

Daar hoefde de zuster alleen haar paspoort te laten zien, ze was wel van te voren aangekondigd, en werd vervolgens met alle egards behandeld.

Zuster Margaretha en Broeder Tuck in Den Haag (foto Charlie Loos)
Zuster Margaretha en Broeder Tuck in Den Haag (foto Charlie Loos)

Grappig om te merken dat de traditionele non in habijt, in ieder geval hier in Nederland/het noorden, geheel uit het straatbeeld is verdwenen. Vooral als de zuster (tot enige ontsteltenis van mijn kinderen) met het openbaar vervoer reist, levert dit vaak erg verbaasde, maar ook nieuwsgierige blikken op. En soms leidt dit tot hele leuke gesprekken.

Betrapt

En onlangs tot een hilarische gebeurtenis: de zuster was de Volkskrant-recensie van de film ‘Youth’ aan het lezen. Dit artikel was voorzien van een afbeelding van de filmposter waarop een naakte vrouw is te zien.

Zuster betrapt
Zuster betrapt

Een treinpassagier maakte vervolgens een foto van dit tafereel, en verspreidde de foto via Facebook. Via een vriend van deze man/journalist kwam dit vervolgens bij een van mijn dochters terecht. Zo komen de praatjes de wereld in!

Het heeft zo moeten zijn

Halverwege het jaar 2011 nam mijn leven een ingrijpende wending. Na veertig jaar gescheiden, verhuizen en een nieuw leven opbouwen. Een scheiding betekent helaas afscheid nemen van dierbaren, maar ook de intrede van nieuwe vrienden. En er zijn weinig mensen in mijn vriendenkring die zo trouw en betrokken zijn als de ‘harde kern’ van TNDB. Ze betekenen beslist een enorme verrijking van mijn leven. Met hun humor, energie en doorzettingsvermogen zijn ze bovendien een groot voorbeeld voor veel ‘mopperkonten’ zonder handicap.

De ontmoeting in die buurtsuper in de zomer van 2011 heeft zo moeten zijn.

http://margreetdebroekert.blogspot.nl/

woensdag 25 november 2015

Column van Broeder Tuck. Geplaagd!

Gastblog, Terug naar de Bossen, , , , , , , , , , ,

Bijzondere dagen. 09 t/m 12-09-2015. Wat komt deze column laat!

Broeder Tuck  werd geplaagd met de 7e of 8e computerstoring sinds half maart.
En even zo vaak moest alles weer geherinstalleerd worden. Om de 2 à 3 weken het ding weer 1 tot 4 weken kwijt. De computerleverancier en hulpmiddelenleverancier geven elkaar de schuld, wat ook niet bevorderlijk is om de boel op orde te krijgen.
De eerste tekenen van softwarestoringen dienen zich nu na 3 dagen alweer aan.
Hetzelfde patroon als de vorige keren.

Dus gauw dit verhaal geschreven, om de totale uitval voor te zijn.

Woensdag 09-09-2015: Tweede Kamer

‘Terug naar de Bossen’ was weer goed vertegenwoordigd op de publieke tribune van de Tweede Kamer, waar gedebatteerd werd over de WLZ (Wet Langdurige Zorg).Wat we te horen kregen was om te gillen, maar omdat te voorkomen is Broeder Tuck van schrik in slaap gevallen.

Broeder Tuck doet tukje
Broeder Tuck doet tukje

Toch nog iets opgepikt: Het zal langdurig een hele zorg worden, maar dan wel voor ons!

Donderdag 10-09-2015: Liliane Fonds.

Weer naar Den Haag. Daar bezochten Jan en Broeder Tuck het Symposium ‘Leave no one behind’  van het Liliane Fonds. Het Liliane Fonds is een organisatie die sinds  1980  jaarlijks 85.000 tot 95.000 kinderen in circa 30 landen in  Afrika ,  Azië  en  Latijns-Amerika  steunt.
Het gaat specifiek om kinderen met een  handicap die geen toegang hebben tot gezondheidszorg, onderwijs en de arbeidsmarkt. Dit Symposium was ter gelegenheid van de 35e verjaardag van het Liliane Fonds. Er waren vertegenwoordigers van over de hele wereld.

Indrukwekkend was het levensverhaal van Henry uit Angola.

Op zijn 8e jaar werd hij, op weg naar school, aangereden door een pick up truck.
In nederland beland je dan meteen in een rolstoel. In Angola niet; daar moet je er eerst voor sparen. Als je daar een handicap krijgt kom je helemaal buiten de samenleving te liggen. Mensen zijn bang voor je, want het is een straf van de goden. Er rust een vloek op je en je zult wel kwade krachten hebben.

Henry uit Angola
Henry uit Angola

Voor Henry betekende het niet meer naar school en geen vriendjes meer. Zijn moeder verzorgde hem en bracht hem op een goed moment, op haar rug, naar school. Dat werd een hele strijd voor acceptatie door leraren en kinderen.
Volhouden, volhouden en nog eens volhouden! Het is in Angola (waar wel)? nog lang niet klaar. Henry zit in een rolstoel en is daar nu een rolmodel. Broeder Tuck heeft zich streng voorgenomen dat als hij zich weer eens moegestreden voelt, aan Henry te denken.
Uit Indonesie was er een dame die vertelde dat ze zo verbijsterd was dat als je in Nederland met de trein wilde, je je een dag van tevoren moest opgeven voor hulp.
In Indonesie hoefde dat namelijk niet omdat je daar zo elke trein in reed, helemaal toegankelijk. Dan stijgt bij Broeder Tuck het schaamrood naar de kaken.
(Gelukkig zit daar een baard, dan valt het niet zo op.) Wie dit vertelde weet Broeder Tuck niet meer: Op de Filipijnen deed men een onderzoek naar hoe bang men was voor krokodillen. En wat bleek? Dat de mensen die het dichtst bij de rivier met krokodillen woonden er het minst bang voor waren. Hoe verder er vanaf, hoe banger men werd.
Gehandicapten zijn natuurlijk geen krokodillen, maar het hier zo duidelijk zichtbare patroon is wel overdraagbaar. ‘s-Avonds naar een hotel in Den Haag want de volgende morgen is het vroeg dag.

Vrijdag 11-09-2015: Jan dagvoorzitter congres  bedrijfsartsen

Dat doet hij , als vanouds, weer glanzend in zijn gouden jasje.

Jan als dagvoorzitter
Jan als dagvoorzitter

Broeder Tuck, ditmaal in burger, mocht wat assisteren; tijdbewaking en dan op een bel slaan.
Dat geeft het voorstelrondje wel iets komisch:

-Ik ben die en die, ambtenaar bij VWS.
-Ik ben die en die, ambtenaar bij SZW.
-Ik ben die en die, hoogleraar verzekeringsgeneeskunde.
-Ik ben Jeroen Zwart, duw Jan en bel af en toe.

‘s-Avonds naar Gerda in Amstelveen.  om bij haar te logeren.

Zaterdag 12-09-2015: Red de zorg

Vandaag is namelijk de grote demonstratie ‘Red de Zorg’ in Amsterdam.Verzamelen bij het Victoria hotel. Fijn elkaar weer te zien, en elkaars strijdbaarheid te voelen. Langs het eerste gedeelte van de route stonden om de zoveel meter enorme luidsprekers opgesteld. Daaruit klonk de muziek zo hard dat we niet normaal konden spreken of onze liedjes zingen. Hebben we al vaker meegemaakt en Broeder Tuck nam zich voor, dat als het tegenwoordig blijkbaar zo moet, alleen nog maar aan stille tochten deel te nemen. Later werd het beter en konden we zingen.

Daarmee oogstten we steeds applaus om ons heen en we werden veel gefotografeerd. Opeens roept een vrouw naast ons: “Ik vind jullie zo leuk.” En Broeder Tuck krijgt een dikke klapzoen op zijn wang.
Broeder Tuck weet nog steeds niet van wie, en dat doet er ook niet toe.
Zoiets doet gewoon enorm goed. Wat een plaveisel op de Dam, en dat is dan ons nationaal monument! .

Stuiterende rolstoelen en trillende rollators.

Raap je skelet maar bij elkaar. Volgende keer ander rollend materieel meebrengen, bij voorkeur op rupsbanden. Op het podium blijft staatssecretaris van Rijn en zijn kompaan van de PvdA maar beweren dat de  bezuinigingen nodig zijn om de grootverdienerij in de zorg aan te pakken. Denken zij nou echt dat we zo dom zijn? Wij hebben heus wel in de gaten dat de aanpak van de grootverdienerij over vele jaren wordt uitgesmeerd, dus nu nog niets oplevert. En dat er nu al 65.000 thuiszorgers op straat zijn komen te staan!
Het is niet gebeurd, maar in deze groep durft Broeder Tuck met een gerust hart de weg kwijt te raken. Moet je voorstellen: 15.000 tot 20.000 zorgzame mensen om je heen.

Zondag 13-09-2015: Uitslapen.

Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck

Zuster Margaretha: Terug naar de bossen op bezoek bij ZzinnN

Gastblog, , , , , , , ,

Na een geslaagde, vermoeiende en hilarische 50PlusBeursdag op 18 september toog zuster Margaretha samen met broeder Theo twee dagen later naar de bossen rond Fort Uitermeer in Weesp.

In één van de plofhuisjes van het Fort verzamelden zich die dag wandelaars voor een benefietwandeling. Deze bijzondere wandeling van 16 km rondom het Naardermeer was georganiseerd door de Stichting ZzinN.

Zuster Margaretha en Theo Hendrikse spelen voor het goede doel.
Zuster Margaretha en Theo Hendrikse spelen voor de wandelaars.

Doel van ZzinN

Doel van ZzinN is het verbeteren van het contact tussen mensen met dementie of Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) en hun familie en ‘oude’ netwerk door middel van het prikkelen van de zintuigen met geuren, beelden, geluiden, bewegingen en materialen. Zo worden hersenfuncties, die verloren leken, weer gestimuleerd en wordt communiceren weer mogelijk.

‘ZzinN’s Memory Lane’, zoals de wandeling heet, is vorig jaar voor het eerst gehouden. En wegens succes dit jaar herhaald.

Onderweg kwamen de wandelaars verschillende ZzinNtuig activeringspleinen tegen, die thematisch waren ingericht. Op elk plein was muziek, geur, kleur, vermaak en andere activiteiten, bedoeld om de zintuigen te prikkelen.

De dag werd geheel door vrijwilligers georganiseerd en mede mogelijk gemaakt door verschillende bedrijven en organisaties. De opbrengst kwam geheel ten goede aan het werk van stichting ZzinN.

De zintuigen worden geprikkeld
De zintuigen worden geprikkeld

Onder de muzikanten dus zuster Margaretha en broeder Theo, die de wandelaars bij de start en finish met verschillende soorten accordeonmuziek ontvingen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat wij niet veel tijd hadden één en ander goed voor te bereiden. Maar dat mocht de pret toch niet drukken. Het weer was goed, wij hebben de hele dag buiten kunnen spelen, en veel aardige mensen ontmoet die benieuwd waren naar ons ‘voorkomen’. Kledij van een non geeft tegenwoordig aanleiding tot het stellen van vragen. Of de zuster ‘echt’ is, van welke orde zij deel uitmaakt en zo meer. Dat geeft telkens weer prachtige openingen om het dankbare werk van Terug naar de bossen toe te lichten en leaflets met informatie uit te delen.

Natuurlijk lag het accent zondag op de Stichting ZzinN. Maar Hans Mooij, medeoprichter van ZzinN, vond het geen enkel punt dat wij als ‘Terug naar de bossers’ zouden aantreden.

Broeder Tuck
Broeder Tuck
Aad
Aad Lok

 

 

 

 

 

 

 

Leuk detail is nog dat Theo en de zuster zich voor dit evenement hadden opgegeven nadat de oproep om muzikanten via broeder Tuck bij ons terecht was gekomen. En broeder Tuck had het weer doorgekregen van Aad Lok, ook een Terug naar de bosser, die aangetrouwde familie van Hans Mooij blijkt te zijn!

En zo was de cirkel rond. Het werk van TNDB komt immers ook de Stichting ZzinN ten goede en andersom. Een ‘win-win-situatie heet dat in hedendaags jargon.

Overigens kwam vlak na onze aankomst bij het plofhuisje het busje van Aad aangereden, met daarin Aad met man en hondjes! Een onverwachte en hele gezellige bijkomstigheid.

Al bij al was het een geslaagde dag, waarin we veel gesprekken hebben kunnen voeren met oprecht geïnteresseerden, de nodige informatie over TNDB hebben uitgedeeld, op foto en film zijn vastgelegd, en (daar kwamen we tenslotte voor) toch lekker accordeon hebben gespeeld.

Via een tip van de zuster was Gooi TV (als enige uit de mediawereld) gekomen om de gehele dag te filmen.

Op de achtergrond zal wat van onze muziek te horen zijn, en de zuster en de broeder zullen ook wel ergens in beeld verschijnen. De reportage is vanaf komend weekend een week lang te zien in het programma ‘TV Magazine’ op GooiTV (Ziggo digitaal, kanaal 41; in Bussum, Naarden, gemeente Wijdemeren, Huizen, Blaricum, Eemnes, Laren en Baarn. Voor iedereen – ook na volgende week – te zien via www.GooiTV.nl  (onderaan de homepage staan de meest recente uitzendingen) en nog langer op Youtube.

De zuster heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om Gooi TV vandaag een voorstel te doen om eens een item te maken over, jawel: de geweldige club Terug naar de bossen in het algemeen en het Aparticipatie-project in het bijzonder. Tenslotte wonen twee TNDB-ers in Bussum en is Theo er geboren.
Wordt vervolgd (hopelijk).

Het gaat u allen goed.

Hartelijke groet

Zuster Margaretha

Beveiliging Tweede Kamer schiet door!

Opiniestuk, , , , , , , , ,

Charlie en Broeder Tuck willen woensdag 22-04-2015 naar de publieke tribune van de Tweede Kamer om te luisteren naar het Algemeen Overleg Kiesrechtaangelegenheden.
Over dat debat volgt later nog wel een column, maar eerst heeft Broeder Tuck iets op zijn hart over de beveiliging.

Broeder Tuck en Charlie
Broeder Tuck en Charlie

Charlie en Broeder Tuck hebben afgesproken op Plein 2, want daar mag de Valys-taxi wel stoppen, wat bij Lange Poten niet mag, waar we eigenlijk moeten zijn. Daar begint het al. Charlie wacht binnen in de hal, maar omdat ze niet is aangemeld wordt ze eruit gezet in de straffe wind. Ze loopt altijd met rollator waar ze dan gelukkig op kan zitten. Na elkaar toch gevonden te hebben, dankzij de GSM, gaan we naar ingang Lange Poten.

Toiletbezoek geweigerd

Charlie moet ondertussen nodig naar de WC, maar we krijgen van een beveiliger te horen dat we niet door de controlepoortjes mogen omdat de zaal vol is. Het gehandicaptentoilet bevindt zich voorbij de poortjes. Charlie zegt dat ze nodig moet, waarop de beveiliger antwoordt dat ze dan maar naar de overkant moet. Daar is geen gehandicaptentoilet , dus wij zo snel als de reumabenen en de rollator het toelaten naar het Novotel met gehandicaptentoilet, zo’n 150 meter verderop.

Toegankelijk maar niet de beveiliging!
Toegankelijk maar niet de beveiliging!

Daar wordt Broeder Tuck pissig van!

Dat is toch mensonwaardig om iemand met rollator en een blinde 300 meter heen en weer te laten lopen. Iemand met hoge nood weiger je de toegang niet. Daarbij komt dat Broeder Tuck een reis van 2,5 uur achter de rug heeft per trein en Valys-taxi. Blijkbaar voor niets, want de toegang wordt geweigerd. Toch maar weer terug naar de ingang Lange Poten.
Nu mogen we wel naar binnen.

Veiligheid boven menselijkheid

Charlie wordt gedwongen, voor ze door het controlepoortje mag, haar orthopedische schoenen uit te doen, ondanks dat ze aangeeft nauwelijks op blote voeten te kunnen lopen. Dan moet ze zonder rollator door het poort je, en ze mag ook niet steunen tegen dat poortje. Groot risico om te vallen! Daarna moet ze met haar reumavingers de veters weer in de orthopedische schoenen rijgen. Het bukken heeft duizeligheid en hoofdpijn tot gevolg. Broeder Tuck vindt dat je niet iemand mag dwingen orthopedische schoenen uit te doen. Die draag je niet voor niets, net zo als iemand anders niet voor niets in een rolstoel zit. Broeder Tuck loopt als blinde ook niet graag op blote voeten, omdat hij niet ziet waar hij zijn voeten plaatst, met alle risico’s van dien. Charlie heeft bij eerder bezoek al vaker aangegeven dat deze behandeling te zwaar voor haar is.

U bent altijd lastig

Toen antwoordde een beveiligster: “U bent altijd al lastig.” Door zoiets springt Broeder Tuck uit zijn pij! Wat mensonwaardig en onprofessioneel gedrag. Iemand die alles kan en niks wil, die noem je lastig. Maar als je iemand lastig noemt die veel wil en weinig kan, is dat beledigend en getuigt dat van kortzichtigheid. Als deze behandeling zo doorgaat, houdt dat in dat Charlie niet meer voor ‘Terug naar de Bossen’ op de publieke tribune kan gaan zitten, en zullen wij onze correspondent in Den Haag moeten missen.
Als je als gehandicapte aangeeft dat je niet op blote voeten, zonder rollator, kan lopen, dan heeft de beveiliging toch nog een 2e mogelijkheid, namelijk een handscanner, waar je iemand helemaal mee kunt aftasten, terwijl die veilig op de rollator leunt.
Let wel, Broeder Tuck is zich heel wel bewust van de noodzaak van beveiliging in deze tijd van verhoogde terrorismedreiging. img1519959293Maar men zou zich toch iets menselijker kunnen gedragen en rekening kunnen houden met de ander, zodat je je als goedwillende geïnteresseerde burger een beetje welkom kunt voelen. Trouwens, weet je voor wie de handicap pas echt lastig is? Niet voor zo’n beveiliger, maar voor de mens die de handicap heeft te dragen.

Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck

Rolde bijna van de divan!

Column, Opiniestuk, , , , , , , , , , , , , , , , , ,
DSC_2778
CDA Congres Hannie van Leeuwen 18-3-2012 actie Makkers Unlimited (foto Raymond Troch)

De dag voor 1 april word ik s’avonds gebeld door een keurig sprekende meneer. De heer Flappe., hij stelde zich voor als lid van de CDA-basisgroep sociale zekerheid. Hij vertelde me dat ik door de jury was uitverkoren om de Frans Woltersprijs te ontvangen uit  handen van Ank Bijleveld Commissaris van de Koningin in Overijssel. Even dacht ik dat het een grap was en ik twijfelde even. Ik sta nu niet echt bekend als een fanatiek CDA aanhanger. Hij vertelde dat ik de prijs tijdens het 35 – jarig CDA congres overhandigd zou krijgen. Hier zouden ook alle Oud Minister Presidenten aanwezig zijn, van Agt, Lubbers en Balkenende. Enigszins aarzelend vroeg de heer Flappe of ik de prijs wilde accepteren.  Tijdens het telefoontje lag ik op mijn divan tv te kijken en rolde er bijna af van verbazing!

Ik was vereerd

Ik was natuurlijk ook vereerd om juist van het CDA deze prijs te mogen ontvangen. Natuurlijk gaf ik meteen aan dat ik het op prijs zou stellen dat ik het CDA na de uitreiking en de toelichting zou mogen toespreken. Een gouden kans om tijdens het CDA congres onze boodschap nog eens onder de aandacht te brengen. Broeder Tuck (incognito) heeft onderstaand geluidsfragment opgenomen van de uitreiking door Ank Bijleveld en mijn korte toespraak:

 De Frans Woltersprijs

Is een blijk van waardering en erkenning voor hen die zich bijzonder hebben ingezet op sociaal gebied. En daarmee anderen te stimuleren zich op sociaal gebied verdienstelijk te maken. Genoemd naar oud-Kamerlid Frans Wolters die de basisgroep sterk ondersteunde en zelf een voorbeeld was vanwege zijn warme belangstelling voor mensen en met name degenen met een zwakkere positie in de samenleving.  

IMG_20150411_155211
foto Jan de Vries

 

“Jan Troost is een persoon die zich tientallen jaren op het brede sociale domein zeer verdienstelijk heeft gemaakt. Hij is vanaf zijn geboorte gehandicapt en van jongs af aan aangewezen op een rolstoel..Jan Troost is een boegbeeld, een ambassadeur, actievoerder en een gewaardeerd oud- voorzitter van de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad (CG-Raad) maar ook een aimabele persoonlijkheid waar iedereen een beroep op kan doen. Hij is al veertig jaar actief in de belangenbehartiging en ook betrokken bij de actiegroepen Terug naar de bossen en Makkers Unlimited. Hij weet op een voortreffelijk manier ‘de factor humor’ in te zetten om de vele vraagstukken van zijn gehandicapte medemens voor het voetlicht te brengen. Als voorzitter van de CG-raad deed hij aangifte van discriminatie toen cultuurfilosoof Wim Rietdijk verkondigde dat mensen die lichamelijk onvolwaardig zijn door abortus of euthanasie gedood moeten kunnen worden. De rechter kon niets met zijn aangifte, omdat dergelijke uitingen niet strafbaar waren. Hierop nam de politiek actie, met een wijziging in het Wetboek van Strafrecht als resultaat. Het discrimineren van mensen met een beperking is nu strafbaar”.

Dames en heren

Wat geweldig, dank u meestal sta ik bij het CDA buiten om actie te voeren voor onze belangen. Het is de eerste keer dat ik u mag bezoeken. Maar ik wil toch nog één ding kwijt. Minister Balkenende, Minister President hij hoorde dat ik afscheid nam van de CG-Raad en toen hebben we een gesprek gehad in het Torentje. Dat ging over de Eeuw van onze dochters Amelie en Jeske, mijn dochter. Met één groot verschil, Jeske heeft een handicap en tegenwoordig is dat niet zo makkelijk. Want sinds ik uit de bossen verdwenen ben, veertig jaar geleden zat ik bij de nonnen. Dat was zo hé we zaten niet in de samenleving, maar buiten de samenleving en daar is de strijd van jongeren met een handicap begonnen. Daar heb ik groot respect voor. Ook voor mijn dochter en natuurlijk ook voor Amelie, want uiteindelijk moet je het samen doen en zoals tegenwoordig gaat maak ik me er zorgen over. De zogenaamde prenatale eugenetica, het lijkt wel of mensen met een handicap niet meer geboren moeten worden, er niet meer mogen zijn! Ik ga er van uit dat ook het CDA, als gezinspartij hier verder over nadenkt en dat ethische discussies over  mensen met een handicap ook worden voortgezet. Want neem van mij aan, mensen met een handicap zullen altijd geboren blijven worden.

CDA JUBILEUMCONGRES
foto copyrights Novumregiofoto/ANP

 

En de strijd die wij voeren is ook voor jullie, want uiteindelijk krijg je allemaal een handicap!

Dank U wel!

Red de zorg.Gastblog van Broeder Tuck, 08-11-2014.

Column, Opiniestuk, Terug naar de Bossen, , , , , ,

Zaterdag 8 november 2014

In Den Haag weer de zoveelste zo hoog noodzakelijke,  FNV-demonstratie om de Zorg te redden.

Enkele indrukken.

Bij aankomst had de blinde Broeder Tuck, die alles van zijn oren moet hebben, totaal geen enkele indruk.

Broeder Tuck bij de FNV
Broeder Tuck bij de FNV

Dit omdat de techno-muziek zo hard van het podium daverde dat menselijke communicatie volslagen onmogelijk was. Dit stopte gelukkig en Lilian Marijnissen leidde iedereen prima door het programma en interviewde diverse gasten.
Dit ging ook op een dermate hoog volume dat je alles, met je vingers in je oren, nog uitstekend kon verstaan. Zeker noodzakelijk omdat de regering ons nog steeds niet wil horen.

Politici

Natuurlijk waren er een paar politici onder de gasten. Tineke Slagter (Eerste Kamer, SP) en Linda Voortman (Tweede Kamer, Groen Links) zeiden dingen waar Broeder Tuck blij van wordt.  Zoals dat zij de Wet Langdurige Zorg afwijzen omdat cliënten dan niet op zorg kunnen rekenen en omdat de verzorgende hun baan verliezen. Maar Lea Bouwmeester (Tweede Kamer, PvdA) zei dingen als: “We doen het voor jullie. “Wat nogal ongeloofwaardig overkomt”.

Dat liet het publiek dan ook horen.

Toch sportief om je met een zwak verhaal te laten uitjouwen; de uitgenodigde VVD durfde dit kennelijk niet aan en schitterde door afwezigheid. Ook zei Lea Bouwmeester dat de regering de maatregelen moest nemen omdat de hoofdbestuurders in de zorg er zo’n zooitje van hadden gemaakt.

Grijp die hoofdbestuurders dan ook!

En vergrijp je dan niet aan de mensen die het eigenlijke werk doen. 10801775_726699474046165_1421555289108873677_nOf beschouwt de regering deze harde werkers en hun cliënten als collateral damage  (Eufemisme voor onbedoelde nevenschade die bewust of onbewust wordt toegebracht tijdens een militaire aanval).

Je zult het toevallig maar zijn!

Met vriendelijke en strijdbare groeten,

Broeder Tuck

Gastcolumn Broeder Tuck, uit de Eerste Kamer!

Column, Opiniestuk, , , , , ,

Afschaffing financiële regelingen voor chronisch zieken en gehandicapten.
Column Broeder Tuck, 27-05-2014.

Waar spreekt men over:

Afschaffing financiële regelingen voor chronisch zieken en gehandicapten.
Dit voorstel strekt tot de afschaffing van de algemene tegemoetkoming voor chronisch zieken en gehandicapten, van de compensatie voor het verplicht eigen risico, van de fiscale aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten, van de tegemoetkoming specifieke zorgkosten en wijziging grondslag tegemoetkoming arbeidsongeschikten. .

foto broeder tuck
Broeder Tuck heeft de reddingsband vast meegenomen.

Waar spreekt men niet over:

Hoewel het VN verdrag voor de rechten van mensen met een beperking nog niet is geratificeerd (Bekrachtigd door regering en parlement) brengt ook de ondertekening verplichtingen mee voor de Staat.

Dit is neergelegd in artikel 18 van het Weens verdragenverdrag.
Ondertekenen van een verdrag houdt in dat een Staat verplicht is, tot de ratificatie , geen handelingen te verrichten welke in strijd zijn met het doel en de strekking van een verdrag.
De Nederlandse Staat is daarom reeds nu verplicht om de verplichtingen zoals deze voortvloeien uit het VN verdrag voor de rechten van mensen met een beperking mee te wegen in nieuw aan te nemen wet- en regelgeving en beleid .
De afschaffing van bovengenoemde financiële regelingen voor chronisch zieken en gehandicapten betekent een verslechtering van de ondersteuning aan deze mensen.
Nederland heeft al door de ondertekening van het VN verdrag de verplichting om de bestaande situatie niet, zonder zwaarwegende redenen, aan te tasten.
In de bestaande situatie zijn de voorzieningen een verzekerd recht.
In de nieuwe situatie, als de Eerste Kamer a.s. dinsdag instemt met de afschaffing van bovengenoemde regelingen,wordt de inkomensondersteuning overgeheveld naar gemeenten. via Wmo-voorzieningen of via (individuele bijzondere bijstand).
Huidige rechthebbenden komen niet automatisch in aanmerking voor ondersteuning.
Dat kan ook niet want gemeenten krijgen ongeveer de helft. van het budget dat nu beschikbaar is.

Dit betekent een enorme verslechtering.
Dus in strijd met het doel en de strekking van het VN verdrag voor de rechten van mensen met een beperking.

Waarover spreekt Broeder Tuck :

Hoe je het ook wendt of keert, de mensen met een beperking gaan erop achteruit.
Volgens het Nibud wel 10%. De afschaffing van fiscale aftrek van uitgaven voor specifieke zorgkosten gaat waarschijnlijk niet door. Afhankelijk van de hoofdelijk stemming in de Eerste Kamer, de rest wel. Dit is de zoveelste stapeling van maatregelen die we over ons heen krijgen. Het wordt tijd dat de regering het VN verdrag voor de rechten van mensen met een beperking serieus neemt.
Op dit punt was de hoop van Broeder Tuck gevestigd op de wijze senatoren van de Eerste Kamer. Zij toetsen wetten en regels toch aan de grondwet en internationale verdragen.
Waarom merkt Broeder Tuck daar dan zo weinig van?

Zo blind kan Broeder Tuck toch niet zijn.
Met vriendelijke en strijdbare groeten,

Broeder Tuck, 27-05-2014.