Dit keer roep ik alle leden van de PvdA op om dit amendement te steunen. Ben je lid steun dan dit amendement stem hier op met 100 steunbetuigingen moet de PvdA er iets mee doen! Alleen leden van de PvdA kunnen stemmen.
VN Verdrag ook in ontwikkelingslanden! Met dank aan Truus Jonker.
Inclusie ipv apartheid
INLEIDING:
Omdat mensen met een handicap vaak een vergeten groep is, ook in de internationale samenwerking. Is dit amendement van groot belang in het kader van ontwikkelingssamenwerking. Vaak zijn zij de eerste slachtoffers in oorlog en bij rampen, Het VN Verdrag is ook hier van groot belang ook ter ondersteuning van gehandicapten organisaties in ontwikkelingslanden. Inclusie ipv apartheid.
TEKST VAN DE MOTIE:
Amendement Internationale samenwerking Partijprogramma PvdA hoofdstuk 10 Pagina 60 en 61
PAGINA 60
Nederland heeft in het bijzonder een voortrekkersrol te vervullen als het gaat om rechten van vrouwen, kinderen, LHBTI, en mensenrechtenverdedigers.
Toevoegen: mensen met een handicap
De PvdA wil zich in het bijzonder inzetten voor gelijke rechten voor vrouwen en meisjes, met name zij die te maken hebben met verschillende vormen van uitsluiting
Toevoegen: zoals meisjes en vrouwen met een handicap.
PAGINA 61
We willen dat kinderen naar school kunnen blijven gaan en dat er werk en opleiding is voor de volwassenen, zodat mensen weer een eigen bestaan kunnen opbouwen.
Toevoegen: Wij willen dat binnen noodhulp kwetsbare groepen –die makkelijk achterblijven- bereikt worden, zoals mensen met een handicap zoals verwoord in het VN-Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap.
PARTICIPEREN LIJKT NU OPEENS EIGEN VERANTWOORDELIJKHEID’.
Zelf opgegroeid ‘met lotgenoten achter een hek’, zet jan Troost (58) zich al veertig jaar in voor gelijke rechten voor mensen met een handicap. Er is nog een lange weg te gaan, zegt hij. ‘Gehandicapten hebben lang in apartheid moeten leven, dan participeer je niet zomaar even.’
Tekst Pien Heuts Beeld Jeannette Schols
Maximaal 28 jaar zou hij worden. Jan Troost laat foto’s zien op zijn telefoon. Hij heeft net zijn aandoening gegoogeld. `Afschuwelijke plaatjes van misvormde baby’s’, oordeelt hij. Als je in je sollicitatiebrief zet dat je broze botten hebt, neemt geen werkgever je aan. Terwijl ik werk, een gezin heb, tal van nevenfuncties bekleed en inmiddels 58 ben.’
Troost is nu kennis- en beleidsmanager bij MEE NL, de vereniging die mensen met een handicap ondersteunt op het gebied van opvoeding, onderwijs, wonen, werken en financiën en zo bijdraagt aan participatie.
Hoe heeft die aangeboren aandoening je gevormd?
`Het is mijn drijfveer geworden om te strijden voor gelijke rechten voor alle mensen in deze samenleving. Ik ben vroeger in
apartheid opgegroeid. Op mijn twaalfde moest ik naar de Sint Maartenskliniek in Ubbergen. Dat was beter, zei de dokter. Daar in de bossen zat ik met andere gehandicapte kinderen, ging er naar school, had er vrienden. Tot mijn negentiende zat ik afgesloten van de gewone wereld. In de kliniek is de drang ontstaan deel uit te maken van de samenleving in plaats van met lotgenoten achter een hek te zitten.’
Wat heb je met die drang gedaan?
‘Ik vond en wist dat het anders moest. Dat er een einde aan die apartheid moest komen. Daarom ben ik de opleiding tot maatschappelijk werker gaan doen. In die tijd, de jaren zeventig, was het bijzonder dat een gehandicapte wilde studeren. Het systeem was: mensen met een handicap kunnen toch niet werken, dus een studie is zinloos, daarom krijg je een levenslange uitkering. De staat zorgt voor je. Ik ging tegen de stroom in en stoorde me niet aan de ontoegankelijkheid, ook letterlijk, van het onderwijs voor gehandicapten.’
Je hebt jezelf aan het systeem ontworsteld?
Deels. Met die uitkering was ik blij. In die tijd werd je niet eens gekeurd, zoals nu. Ik kon zelfstandig wonen. Tegenwoordig kan dat bijna niet meer als jonge Wajonger. De uitkeringen zijn vergeleken met vroeger fors lager. Na mijn opleiding ben ik in het opbouwwerk terechtgekomen. En van daaruit ben ik me als belangenbehartiger steeds meer gaan inzetten voor mensen met een handicap. Veel mensen met een beperking werken bij belangenorganisaties; daar werd je wél aangenomen.
Mensen ondervinden dagelijks dat ze een gebouw niet binnen kunnen of een baan niet krijgen vanwege hun handicap’.
GELIJKE RECHTEN.
Bij reguliere werkgevers had je het stigma dat je weinig kon bijdragen en toch vroeg dood zou gaan. Ik heb gelukkig bijna altijd betaald werk gehad.’
In 1996 werd je voorzitter van de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad (nu Ieder(in)).
Wat was je belangrijkste doel?
Het versterken van de maatschappelijke positie van mensen met een beperking. We probeerden in Den Haag aandacht te krijgen voor de achterstelling en de slechte inkomenspositie. Mensen ondervinden, nog steeds dagelijks dat ze een gebouw niet binnen kunnen, dat ze een baan niet krijgen vanwege hun handicap, dat ze moeizaam van het openbaar vervoer gebruik kunnen maken. Het ontbreekt aan gelijke behandeling. We hebben ons jarenlang hard gemaakt voor gelijke rechten en gelijke kansen voor iedereen. Het is gelukt de Wet gelijke behandeling te verbreden tot mensen met een handicap en chronische ziekte. En op 14 juni heeft Nederland eindelijk het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap geratificeerd. De betekenis daarvan is enorm.’
Tussen ondertekening en ratificatie zat negen jaar! Waarom duurde het zo lang?
Er moesten wetten worden aangepast. Maar belangrijker: werkgevers hebben er lange tijd pontificaal voor gelegen. Uitvoering van het verdrag betekent namelijk nogal wat. Werkgevers zijn bijvoorbeeld verplicht een gehandicapte werknemer zodanig te ondersteunen dat hij net als zijn valide collega optimaal zijn werk kan doen. Dat kan aanpassingen vergen en geld kosten. Het verdrag moet te allen tijde uitsluiting voorkomen. Ook het passend onderwijs is bijvoorbeeld nog lang niet zover dat het toegankelijk is voor kinderen met een beperking. Het kind dat vanwege zijn handicap niet mee kan op schoolreisje naar Italië mag nu niet langer worden geweigerd.’
Zal de ratificatie de participatie van mensen met een handicap vergroten?
`Uiteindelijk wel. We zijn niet langer `zorgobjecten’, maar krijgen gelijke burgerrechten als het om participeren en meedoen gaat. Dat kost tijd. We komen uit een tijd van `aparticipatie’: mensen met een beperking groeiden op in apartheid, met aparte crèches, scholen, instellingen. Als je mensen in apartheid laat opgroeien, kun je niet verwachten dat ze opeens gaan participeren. De samenleving is daar op zijn beurt ook nog niet aan gewend. Die slag moeten we eerst maken.’
Jan in bus (foto Jeannette Schols)
In het sociaal akkoord en de Participatiewet zijn afspraken opgenomen over garantiebanen en beschutte werkplekken voor mensen met een beperking. Hoe verloopt dat volgens jou?
`Op zich is het een prima idee om mensen te laten integreren op de reguliere arbeidsmarkt en zo te komen tot een samenleving waar álle mensen kunnen meedoen en een volwaardig, leefbaar loon kunnen verdienen. Maar daar is wel individuele ondersteuning en aandacht voor nodig. Wat hebben mensen nodig om hun beperking op de werkvloer te compenseren? Een tolk, een coach, speciale apparatuur? Het gaat veelal om een groep die nog nooit heeft gewerkt. Participeren lijkt nu opeens hun eigen verantwoordelijkheid geworden. En als het niet lukt, worden ze gekort op hun uitkering. Als je eerst de sociale werkvoorziening om zeep helpt en vervolgens verwacht dat de reguliere arbeidsmarkt het wel oplost, ben je naïef. Het is niet voor niets dat die doelen niet worden gehaald. Zorg voor goede begeleiding naar zo’n werktraject. En verbreed de definitie van werk; sluit vrijwilligerswerk en stages niet uit, zodat mensen hun mogelijkheden kunnen verkennen.’
Helpen een quotumwet en boetes zoals staatssecretaris Klijnsma voorstaat?
Ik denk het niet. De beeldvorming over gehandicapten op de werkvloer moet veranderen. Er moet een einde komen aan de ongelijkwaardige relatie tussen mensen. Daarin kan de FNV een rol spelen. Als de vakbond afdwingt dat mensen worden gecompenseerd voor hun handicap met hulpmiddelen en ondersteuning, zodat zij een volwaardig loon kunnen verdienen, maak je een einde aan de tweedeling op de werkvloer.
Werken moet lonen, ook voor mensen met een handicap.’
Je bent ruim veertig jaar bezig met de emancipatie van mensen met een handicap. Wat is de balans?
Stap voor stap komen we iets dichter bij gelijkheid. Maar we zijn er nog lang niet. Ik maak me bijvoorbeeld zorgen om de steeds ouder wordende gehandicapte. Mensen die nooit gewerkt hebben en dus ook geen aanvullend pensioen hebben opgebouwd, zitten straks met een armzalige AOW. En mensen die wel werken, halen waarschijnlijk de pensioengerechtigde leeftijd van 67 jaar niet. Gehandicapt zijn kost vreselijk veel energie. Je hele leven heb je gesodemieter met uitkeringsfabrieken, verzekeraars, artsen. Een normaal leven leiden vraagt het uiterste van jezelf.
Ik pleit ervoor dat mensen met een handicap net als bij de brandweer eerder met pensioen mogen. Nu vallen ze voortijdig uit en belanden in de bijstand. Er ligt een taak voor de vakbond om dat bespreekbaar te maken.’
Jan Troost bij MEE NL (foto Jeannette Schols)
Gehandicapt zijn kost vreselijk veel energie. Je hele leven heb je gesodemieter met uitkeringsfabrieken, verzekeraars, en artsen’.
FNV Magazine (uitkeringsgerechtigde) #3|2016
Met dank aan: Pien Heutz tekst, fotografie Jeannette Schols en de FNV
Noot redactie: Jan Troost werkt inmiddels niet meer werkzaam bij MEE nl. Is nu als ZZP er werkzaam bij zijn bedrijf: inclusieverenigt.nl
In 2000 ben ik gevraagd om als Voorzitter van de CG Raad om een hoofdstuk te schrijven voor het boek Medische Biotechnologie (ISBN 9035223101). Nu, bijna 16 jaar later, wil ik dit graag met jullie delen. Ik sta nog steeds achter wat ik toen geschreven heb.
Na 32 jaar te hebben gewoond in een Fokus-project in Groningen, ben ik verhuisd naar mijn eigen project, Schots en Scheef . Een project dat bestaat uit 17 rolstoel toegankelijke en aangepaste woningen met 24-uurs oproepbare zorg, in het centrum van de stad Groningen.
Eerste steenlegging Schots en Scheef 9-12-2012
Wat er aan vooraf ging!
In het voorgaande project werd de zorg die ik kreeg rechtstreeks aan de zorgaanbieder uitbetaald en had daar geen omkijken meer naar. Het uitbetalen van mijn PGB en de administratie deed ik zelf en dat is al die jaren prima gegaan. Maar nu de hele zorg op zijn kop staat en ik te maken krijg met nieuwe landelijke richtlijnen, indicaties, eigen bijdragen, keuzes tussen WLZ, Zorgverzekeraars, WMO, regelingen rondom je PGB en de administratie bij de SVB zag ik door de bomen het bos niet meer.
Geen puf meer.
Ik moest van mijzelf na verloop van tijd, weer grip op deze situatie krijgen, maar waar moest ik beginnen, had totaal geen puf meer over. Via internet kwam ik uiteindelijk uit bij Mee Groningen, een organisatie die Cliëntondersteuning geeft bij al deze zaken.
Even geen puf meer
MEE Groningen
Nu is Mee Groningen mij niet geheel vreemd en had in het verleden wel eens vaker contact met hen gehad. Dit was dan ook de reden waarom ik mij bij hen heb aangemeld voor deze Cliëntondersteuning . Na een gesprek met een van hun medewerkers hebben we de situatie op een rijtje gezet en ik kreeg weer grip op de zaak.
Collectieve cliëntenondersteuning
Deze ervaring heb ik met andere bewoners van Schots en Scheef gedeeld en de meesten krijgen nu ook deze ondersteuning. Omdat wij nu met meerdere bewoners cliëntondersteuning krijgen hebben wij Mee Groningen ook gevraagd collectief onze belangen te vertegenwoordigen in een overleg groep waar meerdere partijen zitting in hebben, zoals: de Gemeente Groningen, de zorgverzekeraar, zorgkantoor, zorgaanbieder, bestuur van Schots en Scheef. Hier zal uiteindelijk een vorm van financiering uitkomen die voor ons als Schots en Scheef het beste is.
We zagen het aankomen in 2011!
Door deze individuele en collectieve vorm van cliëntondersteuning vanuit Mee Groningen hoop ik de toekomst met meer vertrouwen in te gaan.
Het weinige waar ik echt geen verstand van heb is belastingen. Zelfs mijn belastingaanslag laat ik door een ander invullen. Maar mijn intuïtie waarschuwde me dat mensen met een beperking weer het haasje zijn. In de periode dat ik Voorzitter van de CG Raad was, werkte Henk Weijnen bij ons. Buitengewoon intelligent en hij wist alles van inkomen en belastingen. Durf nu wel te zeggen dat toen ik destijds bij Staatssecretaris Willem Vermeend zat, ik ook absoluut niet snapte waar hij het over had. Maar dan zat Henk naast me om het me in te fluisteren.
Overleg met Staatssecretaris Willem Vermeend samen met Ruud Betsman en Henk Weijnen!
Gelukkig hebben meerdere bestuurders hier soms last van. Onderstaande tekst is dan ook grotendeels van Henk Weijnen mijn oude beleidsmedewerker inkomensbeleid en belastingen die ik gevraagd heb om het Kabinetsplan voor mij nog eens goed te bekijken op gevolgen voor mensen met een handicap!
Belastingplan 2016
Ik heb het Belastingplan nog eens goed bekeken, behalve dan de berichtgeving in de media, die zich vooral bezig houden met het zo genaamde belastingverlichtingspakket.. Zoals het er nu naar uitziet zal het Belastingplan 2016 ook door de Eerste Kamer aangenomen worden omdat D66 akkoord zal gaan. T.o.v. eerdere versie’s zijn er weinig veranderingen. De aftrek van specifieke zorgkosten is, voor zover ik het kan overzien, niet gewijzigd t.o.v. 2015.
Kabinet Rutte 2
Kabinet Rutte 2
In eerdere jaren is hierop echter al veel bezuinigd, vooral in 2013 Staatssecretaris financiën Frans Weekers (VVD). Onder zijn bewind is er bezuinigd door het afschaffen van aftrek loophulpmiddelen, en in 2014, afschaffing aftrek rolstoel en scootmobiel voor nieuwe gevallen, en aanpassing van de woning, eveneens voor nieuwe gevallen, en afschaffing WTCG (naar gemeenten).
Belastingplan 2016
De belangrijkste wijzigingen in de belastingheffing voor 2016 (en 2017) zijn de volgende:
– wijzigingen tarieven eerste, tweede en derde schijf: eerste schijf wordt met 0,05 verhoogd, tweede en derde schijf worden verlaagd van 42% naar 40.15%. Dit leidt overigens i.h.a. tot minder teruggave van specifieke zorgkosten, en kan ook gevolgen hebben voor de hoogte van de zorg- en huurtoeslag;
– de derde belastingschijf wordt verlengd van € 57.585 tot € 66.421 ;
– de arbeidskorting wordt verhoogd;
– idem de inkomensafhankelijke combinatiekorting en de kinderopvangtoeslag;
– de afbouw van de algemene heffingskorting wordt versneld;
– de aanvankelijk voorgenomen verlaging van de ouderenkorting wordt omgezet in een kleine verhoging
– de ouderentoeslag in box 3 (hogere vrijstelling vermogen voor ouderen met een laag inkomen) wordt afgeschaft;
– de belasting op gas gaat omhoog, de belasting op elektriciteit gaat omlaag. Dit impliceert i.h.a. hogere energiekosten voor uitkeringsgerechtigden en gepensioneerden .
De algemene tendens is dat werkenden, vooral tweeverdieners met kinderen, er op vooruitgaan. Mensen met een uitkering en gepensioneerden gaan er nauwelijks op vooruit. Chronisch zieken en gehandicapten zullen door de doorwerking van eerdere bezuinigingen op aftrek van de specifieke zorgkosten en de flink toegenomen zorgkosten (ook in 2016, o.a. hogere basispremie/aanvullende verzekering, verhoging eigen risico, hogere eigen bijdragen thuiszorg/WMO en WLZ) – soms behoorlijk – op achteruit gaan.
Aftrek extra vervoerskosten.
De laatste tijd vooral bezig gehouden met diverse knelpunten rond aftrek voor extra vervoerskosten, mede n.a.v. enkele rechtszaken waar ik voor een cliënt als deskundige bij betrokken was, zaken die we op meerdere punten gewonnen hebben. Zie verwijzing naar mijn artikelen hierover op Linkedin. https://www.linkedin.com/in/henk-weijnen-62830694
met vriendelijke groet,
Henk Weijnen Free lance onderzoeker
Heeft mijn gevoel me niet in de steek gelaten!
Publieke Tribune Eerste Kamer. Terug naar de bossen
Stuur dit toch nog maar eens aan de Eerste Kamer die hier komende Dinsdag 22 december 2015 over gaat stemmen. Dan weten ze in ieder geval dat gehandicapten weer het haasje zijn en kunnen ze niet zeggen dat ze het niet wisten.
Henk bedankt voor het influisteren en na Dinsdag zullen we weten of we met de Kerst Hazenpeper of macaroni met ham en kaas eten.
Linda Voortman Groen Links en Mona Keijzer CDA geven toelichting over uitstel behandeling Tweede Kamer ratificatie VN Verdrag. Maar ook hoe het nu verder gaat. Exclusief interview voor het Terug naar de bossen Journaal.
VN Debat inzake personen met een handicap gaat door op 17 december 15.10.uur, Woensdag vind debat plaats over Teeven deal plenair 14.00 uur. Mocht het Kabinet vallen wat wij niet verwachten houd het nieuws in de gaten.
Waarom het VN Verdrag zo belangrijk is blijkt nu maar weer eens, onze mensen kunnen nooit binnen 24 uur vervoer en zorg regelen als het debat naar morgen verzet wordt!
Met interesse heb ik de blog van”onze”Zuster Margaretha gelezen! In hoofdlijnen ben ik het absoluut met haar eens. Maar na het debat van 9 december nog eens terug te hebben gekeken zijn het de VVD en de PVV die me nog grotere zorgen geven. Bij het verlaten van de zaal na het debat hoorde ik het betoog van de VVD en PVV.
Het lijkt er op dat de lobby van VNO/NCW en het MKB weer knap bezig is geweest en de verschillende politieke partijen weer aardig heeft beïnvloed. Als oud lobbiest van de CG Raad weet ik dat de lobby meestal in stilte plaats vind. Dit soort werkgevers organisaties schrijven soms de teksten voor het Kamerlid. Kon me niet onttrekken aan de indruk dat de VVD hier weer behoorlijk gebruik van gemaakt heeft. Wat me misschien wel het meest verbaasd is dat Hans de Boer voorzitter van de VNO/NCW ooit nog eens samen met mij in de Taskeforce Handicap en Samenleving heeft gezeten onder leiding van Voorzitter Hannie van Leeuwen (prominent CDA lid). https://www.parlement.com/id/vg09ll2qr6qm/j_hannie_van_leeuwen
Voorzitter Hans de Boer VNO/NCW
Hans zou toch inmiddels het belang van een snelle ratificatie moeten in zien. Nog groter werd mijn verbazing toen ik onderstaand bericht las op de site van het Midden en Klein Bedrijf MKB over het Klimaat akkoord van Parijs.
“Met de instemming van 196 landen met het klimaatakkoord van Parijs is een stevig fundament gelegd voor een wereldwijde aanpak van het klimaatvraagstuk en het bevorderen van duurzame ontwikkeling. Ook MKB-Nederland en VNO-NCW spreken van een historische gebeurtenis. De ondernemersorganisaties stellen zeer enthousiast te zijn over deze wereldwijde consensus. ‘Het klimaatvraagstuk kan immers alleen effectief aangepakt worden als iedereen meedoet.”
Waarom zien de ondernemersorganisaties dan geen kansen om geld te verdienen aan de 19 % van onze bevolking die na de ratificatie recht hebben op toegankelijkheid voor iedereen????????
Sorry Zuster u moest even wachten tot ik mijn visie heb gedeeld.
Gastblog Zuster Margartha: CDA heeft de sleutel!
Broeder Tuck en Zuster Margaretha zijn in retraite gegaan. Na twee dagenlang de Kamerdebatten te hebben gevolgd over Uitvoering van het op 13 december 2006 te New York tot stand gekomen ‘VN Verdrag inzake de Rechten van Personen met een handicap’ (Trb. 2007, 169) voelden zij een intense behoefte zich tijdelijk terug te trekken in de stilte van het klooster.
Het Klooster
Onze vrienden van ‘Terug naar de bossen’ werden in hun jeugd, ver weg van hun naasten, liefdevol door onze Zusters verzorgd. Vanaf de jaren zeventig hebben onze jongeren zich actief ingezet om vanuit die apartheid te gaan participeren in onze samenleving. Met steun van ons, de Zusters. De jongeren van toen hebben inmiddels hun opvolgers gevonden in jongeren van nu, bij monde van de nieuwe organisatie ‘Wij Staan Op’ (www.wijstaanop.nl).
Broeder Tuck en zuster Margaretha zijn daar heel erg blij mee!
Verbazing
Waar de jongeren van toen al tegenaan liepen, was de ontoegankelijkheid van de samenleving. Nog steeds is dit niet opgelost. Mijn hart begon harder te kloppen toen ik hoorde dat het Kamerlid Otwin van Dijk van de PvdA (en dus niet mijn eigen partij!) met een amendement kwam om de toegankelijkheid, zoals geformuleerd in het VN Verdrag, verder te verbeteren.
Het debat volgende begreep ik niets van de weerstand van mijn CDA tegen dit ‘Amendement nr. 17’.
Ook Broeder Tuck en de zuster begrijpen dat de wereld niet in één dag te verbeteren is. God heeft de wereld ook niet in één dag geschapen. Maar zovele gehandicapten en hun organisaties zetten zich al sinds de jaren zeventig in om de toegankelijkheid te verbeteren. Ik begrijp dat het CDA, als partij die zich hard maakt voor het midden- en kleinbedrijf, zorgen heeft over de gevolgen van Van Dijk’s voorstel. Ondernemers pleiten uiteraard voor geleidelijke implementatie en zetten hun sterke lobby daar sterk op in.
ADA-voorbeeld volgen
Maar waarom niet het voorbeeld gevolgd van de ADA, de ‘Americans with Disabilities Act’?! Toen deze wet in 1990 in America werd aangenomen, was daarmee juridisch vastgelegd dat in het openbaar vervoer en bij elke nieuw te bouwen of te renoveren gebouw rekening gehouden moet worden met de toegankelijkheidseisen. In het Handboek Toegankelijkheid staat exact omschreven waar bij nieuwbouw rekening mee gehouden moet worden. En voor kleine Amerikaanse bedrijven is, ingeval van extra te maken kosten, belastingaftrek mogelijk.
Toegankelijkheidscriteria
Ook in Nederland zijn al sinds 1972 criteria voor toegankelijkheid geformuleerd. (Meer informatie daarover vindt u http://www.pbtconsult.nl/its-criteria.) Maar nog steeds worden in Nederland gebouwen gebouwd, die allerminst toegankelijk zijn. Zelfs gebouwen die wel toegankelijk waren, worden ontoegankelijk gemaakt door bijvoorbeeld stenen hellingbanen weg te halen. Het kan toch niet zo zijn dat, net als de slag bij Arnhem, gebouw voor gebouw bevochten moet worden?! Onnavolgbaar dat de provincie Gelderland onlangs een vergunning afgegeven aan de totaal ontoegankelijke Flixbus. Nieuw te bouwen websites van de overheid zouden al per 1 januari 2015 toegankelijk moeten zijn. Niets is minder waar, vertelde mijn lieve (blinde) broeder Tuck mij vorige week nog. ‘Design for all’, dat klinkt niet alleen mooi, maar is vooral een noodzaak voor mensen met een beperking om te kunnen participeren!
Stadsbus New York
Tijdens mijn bezoek aan Amerika heb ik ervaren hoe het anders kan. ‘Geloof in de mensen’ is een mooi gedachtegoed, maar moet worden omgezet in daden. En daadkracht in deze heeft in Nederland vooral veel weg van loze woorden, verpakt in een slappe vaatdoek.
Van medisch model naar burgerrechten!
Tweede Kamerleden zijn behept met achterhaald denken over beperkingen vanuit het medisch model. ‘Het VN Verdrag inzake de Rechten van Personen met een handicap’ echter gaat niet uit van het medisch model, maar van het ICF, International Clasification of Functioning, Disability and Health. (zie http://www.rivm.nl/who-fic/in/ICFwebuitgave.pdf).
Belangrijk uitgangspunt daarbij is dat niet belangrijk welke ziekte je hebt, maar welke beperking jouw ziekte met zich meebrengt. Met andere woorden: wat zijn de moeilijkheden die iemand ondervindt bij het uitvoeren van activiteiten. Denk daarbij bijvoorbeeld aan energetische, visuele, auditieve, verstandelijke, psychische handicaps en/of handicaps aan het bewegingsapparaat. De reden waarom iemand blind, doof of rolstoelgebruiker is of anderszins een beperking heeft opgelopen, is voor toegankelijkheid en beleid daarop niet van belang.
Kostenpost
In de rust van het klooster realiseerden Broeder Tuck en de zuster zich met een zekere schok dat wij in Nederland gehandicapten nog steeds vooral zien als kostenpost. Wat daarbij vergeten wordt, is dat zij als burger ‘gewoon’ (voor zover dat mogelijk is/wordt gemaakt) deelnemen aan de samenleving. En daarmee een economische factor van belang zijn voor bijvoorbeeld het midden- en klein bedrijf. Ook zij kopen kleren, drinken koffie, gaan uit en logeren in een hotel. Daarbij is iemand met een handicap onderdeel van netwerken om haar/hem heen, als werknemer, vader of moeder, vrijwilliger, toerist.
Ook een aandachtspuntje voor de VVD, in de persoon van Tamara van Ark, en Fleur Agema van de PVV die dit niet helemaal (of andersom) op een rijtje lijken te hebben. Bij GroenLinks, de SP, ChristenUnie, SGP, D66 lijkt het kwartje in meer of mindere mate wel gevallen te zijn.
Tot vreugde van zuster Margaretha refereerde CDA Kamerlid Mona Keijzer tijdens het debat in haar betoog rond het VN Verdrag op 9 december nog wel even aan de indrukwekkende toespraak van Jan Troost, oud-voorzitter van de Chronisch Zieken en Gehandicaptenraad:
CDA Congres
Jan Troost verwoordde dit heel mooi tijdens het CDA-congres, waar hij de Frans Woltersprijs kreeg. Dat is een prijs die het CDA uitreikt aan mensen die zich bijzonder hebben ingezet in het sociaal domein. Hij sprak over zijn dochter Jeske en over de dochter van Jan Peter Balkenende, Amelie, en over hoe er één groot verschilwas, namelijk dat Jeske een handicap heeft, en hoe dat een strijd is, ook40 jaar na de tocht uit de bossen. Hij zei er wel bij dat het een gezamenlijke strijd is, zowel voor Jeske als voor Amelie. Uiteindelijk moeten we het namelijk samen doen. “Want,” zo sprak Jan het CDA-congres toe, “neem van mij aan dat mensen met een handicap altijd geboren zullen blijven worden. En de strijd die wij voeren, is ook voor jullie, want uiteindelijk krijgen we allemaal een handicap”. Ik zat toen in de zaal en realiseerde mij in alle bescheidenheid weer dat zonder handicap geboren worden geen vanzelfsprekendheid is, en dat in een fractie van een seconde het verschil gemaakt kan worden tussen gezond zijn of voor de rest van je leven met een beperking door het leven moeten gaan. In die geest heb ik het debat van vandaag voorbereid en wil ik graag het gesprek erover voortzetten.
Kaarsje
Juist met deze woorden in gedachte hebben Broeder Tuck en de zuster een kaarsje opgestoken. Met de intentie dat ook het CDA tot inzicht zal komen helder zal willen maken maakt dat bijvoorbeeld alle nieuwe en te renoveren gebouwen toegankelijk worden voor iedereen.
Toegankelijkheid voor iedereen
Toegankelijkheid voor iedereen zou de standaardnorm moeten zijn. Dat individuen met een handicap een persoonlijk gevecht zouden moeten leveren voor die toegankelijkheid is net zoiets als ‘omgekeerde bewijslast’. En dat druist in tegen elk gevoel van rechtvaardigheid. Van zuster Margaretha in het bijzonder, maar hopelijk uiteindelijk van de samenleving als geheel.
De zuster sluit deze zonnige zondag graag af met hoop.
Hoop en vooral ook vertrouwen in haar partij. Dat het CDA pal zal staan voor één van haar vier kernwaarden, te weten: Solidariteit. In haar verkiezingsprogramma wordt dit omschreven als ‘Het principe dat men dient te zorgen voor kwetsbaren in de samenleving’. Dat het (Bijbelse) begrip naastenliefde hieraan ten grondslag ligt is duidelijk. Maar met name de visie van het CDA dat iedereen gelijke kansen gegeven moet worden totdat het tegendeel bewezen is, dient met hart en ziel beleden te worden. De zuster doet samen met broeder Tuck haar uiterste best om daarin het goede voorbeeld te geven.
Terug naar de bossen journaal Deel 4 Interview met Henk van Gerven SP. Over het VN Verdrag inzake personen met een handicapen en zijn inzet tijdens het debat, Nu afwachten wat de Tweede Kamer gaat doen op 17 december 2015!
VVD-staatssecretaris Wiebes krijgt zijn plan voor belastingverlichting erdoor, althans voor de werkenden. Voor hen nu het zoet, voor ons het zuur, want ons potentieel krijgt met dit kabinetsbeleid steeds minder ontplooiingskansen.
De toekomst?
In onze hectische maatschappij ligt de lat steeds hoger voor burgers met gezichts- en gehoorsproblemen en voor rolstoelgebruikers. door de toenemende automatisering en robotisering is er ook voor burgers met verstandelijke problematiek nauwelijks nog werk.
Ratificatie
In 2015 zou Nederland als een van de laatste landen het VN-gehandicaptenverdrag ratificeren. Maar alvorens daartoe over te gaan, aldus PvdA-minister Plassterk, moet er wel geld komen voor de implementatie. Dat geld is er nu dus, maar het belastingplan van Wiebes rept daarover met geen woord.
Nieuwe Nederlanders
Het zuur geldt trouwens ook voor nieuwe Nederlanders; zij zijn vaak onnodig lang veroordeeld tot een uitkering, want gemeenten willen niet investeren in hun potentieel. Voor veel banen hier is een rijbewijs vereist. Vluchtelingen hebben vaak al rij-ervaring, maar geen spaargeld om in Nederland opnieuw rij-examen te doen. Waarom hen niet een renteloze lening verstrekt, die bijvoorbeeld bij behalen van diploma wordt omgezet in een gift? Nu moeten ze voor een opleiding lenen bij de stadsbank, kassa!
Pechtold, D66, stelde in ruil voor zijn steun aan het belastingplan nota bene voor de gemeentelijke belastingen te verhogen, voor alle burgers wel te verstaan. De Nederlandse verzuiling van weleer lijkt door dit onbarmhartige kabinetsbeleid weer terug van weggeweest, zij het nu voor de denominaties (kans)rijk en (kans)arm, bank en voedselbank.
Truus Jonker
Truus Jonker, Professioneel blind, van 1949, vier dochters, tolk voor asielzoekers.
Speciaal ivm het historische moment dat Nederland het VN Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap eindelijk gaat ratificeren volgen wij de Tweede Kamer op de voet.
Verslag vanuit de Tweede Kamer 9 september 2015. Deel 1
Laad het document opnieuw 
Openen in nieuwe tab 
