Kort geleden mocht ik een interview doen met Mari Sanders, de regisseur van #rolstoelroadmovie, in onze studio bij Salto Amsterdam.
Mari Sanders in studio AparticipatieTV Amsterdam
Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in echte verhalen van bijzondere mensen. Dit was tevens voor mij de reden om met Aparticipatie.nl te beginnen.
Maar deze keer was het anders.
Ik volg deze “jonge regisseur” al een tijdje op afstand. Al tijdens ons voorgesprek merkte ik dat ik bewondering had voor de wijze waarop hij tegen de draad in uiteindelijk toch regisseur was geworden. De serie die nu bij de EO wordt uitgezonden is een groot succes. De combinatie van een reisprogramma en een onderzoek hoe mensen met een handicap leven in verschillende Europese landen werkt goed. Mari is ook niet bang om de vinger op de zere plek te leggen en te laten zien hoe toegankelijkheid, misstanden en soms handelingsverlegenheid in Europa gelijke kansen van mensen met een handicap in de weg staan. Maar ook hoe we nog vaak als medisch probleem worden gezien en nog te weinig als emancipatiebeweging.
Groot publiek
Mari zijn natuurlijke uitstraling in combinatie met zijn doorzettingsvermogen en heel belangrijk zijn humor maken het voor een groot publiek plezierig om naar te kijken. Zeker omdat het over Europa gaat en we in Nederland nog vaak denken dat het bij ons goed geregeld is. Zijn visie deel ik. Ik geef toe: ik ben inmiddels 2 keer zo oud als hij, maar tijdens ons gesprek in de studio voelde het toch een beetje of ik mezelf hoorde praten. Ik heb overigens zelf een keer als figurant mee gedaan in zijn korte film ‘Ontwaakt’. Iets wat ik normaal niet zo heel snel zou doen maar wat achteraf weer een top ervaring was.
Soms gaat het ook goed
Gelukkig heeft hij ook goede voorbeelden gevonden zoals Barcelona waar de Burgemeester gebruik heeft gemaakt van de Olympische spelen om Barcelona toegankelijk te maken. En in Zweden waar ze echt geloven dat mensen gelijke rechten hebben en de mensen daar ook de kansen voor bieden.
Mari met de Italiaanse middelbare scholiere Bana en haar ‘speciale docent’ Marina. (Foto copyright EO)
Songfestival
Volgend jaar krijgen we het Songfestival in Nederland. De Burgemeester van de stad die dit krijgt toegewezen en de omroepen krijgen nu de kans om Barcelona te evenaren en het VN-Verdrag handicap als uitgangspunt te nemen. Advies inwinnen? Ik ben in te huren! Neem contact met me op. Zie: www.inclusieverenigt.nl
Mijn droom
Toen ik 14 was had ik ook een droom: ik wilde de wereld veranderen. Gehandicapten zaten toen nog op internaten en op Mytylscholen. Het gevecht om te emanciperen was nog maar net begonnen en ik wilde integreren. Een eigen huis, een vrouw, een baan en gewoon midden in de samenleving wonen net als iedereen. Omdat er nog geen opritje bij de stoep lag moesten we vechten om ieder gebouw. Ik kon geen stage krijgen toen ik Maatschappelijk werk wilde gaan doen. Na de MBO wilde ik HBO doen maar dat mocht niet van het GAK. Ik zou toch geen werk krijgen. Toen ik hoorde dat ook Mari moest vechten om zijn droom te verwezenlijken knapte er iets in me. Dat iemand als Mari bijna één generatie jonger als ik nog steeds een zelfde gevecht moest voeren, zeker in de periode dat hij op de Mytylschool zat, vond ik stuitend.
Interview met Mari Sanders bij AparticipatieTV
Uiteindelijk is het ons allebei gelukt onze droom verwezenlijken. Ik hoop dat veel mensen uit deze serie de moed en inspiratie vinden om door te gaan. Want deze serie laat zien dat we ook in Nederland nog wat te doen hebben. Misschien idee voor nieuwe serie?
In april 2017 besloot ik om op 59 jarige leeftijd mijn eigen bedrijf ‘Inclusie verenigt’ te starten. Mijn vaste lezers weten dat ik inmiddels al 45 jaar actief ben binnen de belangenbehartiging. Ik zet mij in voor gelijke rechten en mogelijkheden voor mensen met een handicap. Ondernemer zijn is wel echt iets anders dan betaald worden in loondienst als belangenbehartiger.
Alexander en ik tijdens een interview bij de start van aparticipatie.nl
In april j.l. werd ik benaderd door Alexander van de Kerkhof om samen het eerste Nationale Congres: Gelijk is Gelijk te organiseren. Meteen begon mijn hart sneller te kloppen!
We hebben samengewerkt tijdens het Europese jaar van de gehandicapten in 2003. Hij als directeur en ik als bestuurder. Deze persoonlijke band heeft er mede voor gezorgd dat we de uitdaging zijn aangegaan om het VN Verdrag zoveel mogelijk onder de aandacht te brengen.
Erica Terpstra was in 2003 onze gast
Natuurlijk zei ik meteen ja. Dat het zo’n mega klus zou worden had ik niet verwacht. Maar wat een boeiend, leerzaam en soms frustrerend proces was het! Maar ook zeker momenten van verwondering en blijdschap waren er. Ook kreeg ik het besef dat er veel mooie dingen om ons heen gebeuren.
Het Congres met bijzondere sprekers
Het VN Verdrag voor rechten van mensen met een beperking is in Nederland nu één jaar in werking. Hoe ver zijn we en hoe moeten we nu verder? Dit eerste Nationaal Congres bezorgd u actuele informatie en leerzame (inter)nationale praktijkvoorbeelden. Het benoemd valkuilen en succesfactoren, biedt praktische tips en adviezen en introduceert u in nuttige netwerken. Ook geeft dit u noodzakelijke bouwstenen voor de Lokale Inclusie Agenda.
Sprekers:
Kees van der Burg | Directeur-Generaal Ministerievan Volksgezondheid, Welzijn en Sport Laszlo Lovaszy | Member of the Committee on the Rights of Persons with Disabilities (CRPD Comité) Jenny Goldschmidt | Voorzitter Coalitie voor Inclusie; Illya Soffer | Directeur van Ieder(in) Dick Houtzager | Lid College voor de Rechten van de Mens Patrick Vandelanotte | Directeur GRIP Gelijke Rechten voor Iedere Persoon met een handicap Jiska Ogier | Jongeren-initiatief Wij Staan Op
Verder aanwezig namens de beleidsmakers:
Co Engberts | Kwartiermaker VN Verdrag bij Ministerie van VWS
Bea Schouten | Gedeputeerde Provincie Gelderland
Otwin van Dijk | Burgemeester Oude IJsselstreek, lid VNG
Marcel Thijsen |Burgemeester Tynaarlo
Hans de Kunder | Wethouder gemeente Reimerswaal, Commissielid VN Verdrag bij de VNG
Yolanda van Doeveren | Stedelijk programmamanager Amsterdam.
Ook aanwezig namens de uitvoerders, gemeenten, burgers en bedrijven:
Fini de Paauw | Oud voorzitter CG Raad, VN Ambassadeur Zeeland
Ahmed El Mesri | Voorzitter Assadaaka Community, multiculturele vriendschap Amsterdam
Amber Bindels | Jongeren-initiatief Wij Staan Op
Willem Jagersma | Directeur PBT consult, toegankelijkheid expert
Jan van Slochteren | Terug naar de bossen, VN Ambassadeur Groningen
Femke den Hartog| INretail, brancheorganisatie non-food detailhandel
Op woensdag 29 november begint in de Jaarbeurs Utrecht het interactieve en levendige congres met een veelheid aan belangenorganisaties en hun vertegenwoordigers, het bedrijfsleven, de actieve burgers en provinciale en lokale overheden.
Cabaret de Gemeentereiniging
Cabaret de Gemeentereiniging
Al sinds 1982 is hun motto; “Daar waar rotzooi is, daar zijn wij!”.
Dus ook bij veel acties tegen ongelijkheid en voor inclusie
waren zij er ter ondersteuning. De mannen van de
Gemeentereiniging halen de ‘Bezem en de Mop’ door dit
Nationaal Congres. Zij zorgen ervoor dat 29 november niet
stoffig of saai zal zijn!
Ook u wordt nadrukkelijk om actieve inbreng gevraagd!
BREDA
Toen ik een verzoek plaatste op Twitter om ambtenaren die met het VN Verdrag actief zijn op te roepen werd ik benaderd door Miriam Haagh-Reijne, Wethouder Zorg/Onderwijs/Dienstverlening van de gemeente Breda. Zij vertelde me over ‘Breda voor iedereen’. Naar aanleiding van het het werkbezoek aan de gemeente Breda hebben we besloten om dit pracht voorbeeld toe te voegen aan het middagprogramma.
Het is nog steeds mogelijk om je in te schrijven: Ga naar www.gelijkisgelijk.nl en schrijf je in!
Inmiddels hebben al 35 Gemeenten zich aangemeld.
Roermond, Venray, Leeuwarden, Leiden, Sint Michelsgestel, Wageningen, Rotterdam, Roosendaal, Hendrik-Ido-Ambacht, Amsterdam, Hellendoorn, Steenwijkerland, Zederik, ‘s-Hertogenbosch, de Bilt, Middelburg, Midden Drenthe, Reusel-de Mierden, Giessenlanden, Leusden, Tynaarlo, Leiden, Horst aan de Maas, Aalten, Haarlem, Zandvoort, Amersfoort, Haarlemmermeer en Maastricht zijn allemaal van de partij!
Lokale platforms sociaal beleid en VN Ambassadeurs zijn ook goed vertegenwoordigd.
Nu is de zaal in het Beatrixgebouw nog leeg, maar de honderden aanmeldingen tot nu toe zullen zorgen voor een levendige, leerzame en vooral plezierige bijeenkomst!
Voor aanvullende vragen of wensen zijn wij u graag van dienst.
Interview met Jan Troost over de invulling van een inclusieve samenleving.
jan troost
Het onderwerp “de vaststelling van het VN-verdrag inzake de rechten van personen met een handicap” lijkt een ver van ons bed show. Beseffen wij genoeg dat dit ons allen aangaat en dat het iedereen kan overkomen een beperking te krijgen? Jan Troost wil ons graag meenemen in dit verdrag als directeur van adviesbureau Inclusie Verenigt. Jan zet zich al sinds zijn 14 de levensjaar in om de belangen van mensen met een beperking te behartigen. Daarom heeft de Adviesraad Sociaal Domein Lansingerland aan Jan Troost gevraagd om ons op 9 oktober aanstaande mee te nemen naar de inhoud van dit VN-verdrag.
Maandag 9 oktober
U bent van harte welkom om mee op reis te gaan in Zalencentrum Rehoboth, Wilhelminastraat 2 in Berkel en Rodenrijs. De bijeenkomst begint om 20.00 uur, de inloop is vanaf 19.30 uur en de toegang is
Wat zijn volgens u tot nu toe de grootste successen die Nederland geboekt heeft sinds de ondertekening in 2016 van het VN-verdrag met betrekking de inclusieve samenleving oftewel een samenleving waaraan alle mensen onbeperkt kunnen deelnemen?
“Het doel het van het VN-verdrag is, aandacht voor de burgerrechten van, en onbeperkte deelname aan de samenleving door iedereen. Het grootste succes is dat er nu aandacht is voor de burgerrechten van mensen met een beperking; het is hopelijk pas een begin van meer.”
Wat is uw persoonlijke drijfveer voor uw inzet voor een inclusieve samenleving?
“Ik ben opgegroeid op een internaat. Mensen met een handicap werden in mijn tijd ver van de samenleving grootgebracht. In de zeventiger jaren vond men het niet noodzakelijk om voorzieningen te treffen waardoor mensen met een beperking niet of nauwelijks deel konden nemen aan de samenleving. Nu denkt men daar anders over en strijd ik ervoor dat mensen met een handicap dezelfde mensenrechten hebben als ieder ander en onbeperkt mee kunnen doen in de samenleving.
Wat zijn de grootste onvermijdelijke nog te nemen hobbels en tegenslagen?
“De grootste hobbel die genomen moet worden is dat maar een klein percentage van de samenleving weet wat het is om gehandicapt te zijn. Hierdoor is er nog veel onwetendheid bij de politiek en bij ondernemers, met als gevolg dat elementen uit het VN-verdrag slechts langzaam vorm krijgen. Wat betekent het bijvoorbeeld voor jou als ondernemer wanneer je iemand met een handicap in dienst neemt? Of, hoe richt ik mijn gebouwen op een juiste manier levensloopbestendig in? Bij het opzetten van een groot congres over dit onderwerp is het moeilijk om ondernemers te vinden die bereid zijn in gesprek te gaan. De verwachting is niet dat de wereld van vandaag op morgen veranderd is, maar er moet wel iets gebeuren. Er wordt een toename verwacht van mensen met een beperking. Denk hierbij aan de vergrijzing van de Nederlandse bevolking. Ook deze mensen moeten onbeperkt kunnen participeren onze samenleving.”
Wat zou de gemeente Lansingerland moeten prioriteren om onbeperkt “Lansingerland voor iedereen!” toegankelijk te maken?
“Allereerst dient de gemeente bekendheid te geven aan het thema en inzichten verschaffen over hoe het is om te moeten leven met een beperking. Grote winst hierbij is dat mensen met een beperking niet meer in apartheid opgroeien. Indien mogelijk is het regulier basisonderwijs toegankelijk en woon je gewoon in de wijk. Dit was wel anders toen ik opgroeide. Destijds werd een persoon met een beperking nog gezien als enkel een object van zorg.”
Als u voor één dag minister-president mocht zijn, wat zou u dan hoog op de politieke agenda willen plaatsen in relatie met het VN-verdrag?
“Wat mij als eerste te binnen schiet is om duurzaamheid en toegankelijkheid aan elkaar koppelen.”
Mensen hebben het over duurzame gebouwen, maar dat betekent in mijn ogen ook dat ze voor iedereen toegankelijk moeten zijn. Juist met het oog op de toekomst! Wat betreft het personeelsbeleid van grote bedrijven, zoals bijvoorbeeld de NS, zou het een goed streven zijn om meer mensen met een beperking aan te nemen. Automatisch zal er dan meer aandacht komen, via deze medewerkers, voor de onbeperkte toegankelijkheid. Wat arbeid betreft moet er veel meer gekeken worden naar de mogelijkheid die mensen hebben, oftewel, kijk naar kwaliteit en mogelijkheden in plaats van naar beperkingen!”
Op 1 april 2017 ben ik met mijn eigen bedrijf Inclusie Verenigt gestart. Na drie maanden met op mijn schoot mijn volledige administratie, ga ik naar Floor Luiten Administratiekantoor in Nijmegen. Voor de eerste keer om te kijken hoeveel BTW ik terug krijg of moet betalen, geef toe was wel spannend.
Nadat mijn Gemeente besloten had om me geen ondernemerskrediet toe te kennen heb ik wel even in de rats gezeten. Als je 59 jaar bent denken ze bij de Banken dat je voor hun ogen dood neervalt. Maar gelukkig werkt het bij mij zo dat ik juist zonder medewerking van overheid en Banken het tegendeel wil bewijzen. Dat ben ik aan het doen, want mag nu al btw betalen aan de Regering.
Loondienst of ondernemer
Na bijna 33 jaar in loondienst te zijn geweest werd het tijd om mijn kennis en ervaring maar eens in te zetten voor mijn eigen bedrijf.
Inclusie Verenigt
Inclusie Verenigt betrekt op lokaal niveau iedereen die een bijdrage wil leveren aan het bewerkstelligen van inclusie, participatie en integratie van, voor en met mensen met een beperking en een chronische aandoening. Bijvoorbeeld Gemeenten, politiek, burgers, werkgevers, horeca, cultuur, onderwijs, gezondheidszorg, welzijn, veiligheid etc. van burgers met een beperking.
Ik geef toe zonder het rotsvaste vertrouwen van mijn vrouw Paula had ik het niet gedaan.
Maar nu na 4 maanden denk ik dat we een goede keuze gemaakt hebben.
Maar ik kan niet bestaan zonder klanten en vertrouwen van mensen.
Ook in mijn carrière als Voorzitter van de Gehandicaptenraad heb ik vaker stage mogen lopen bijvoorbeeld in politiek Den Haag bij de fractievoorzitters van de ChristenUnie (André Rouvoet) en PvdA (Ad Melkert). Maar ook bij de gedeputeerde van de Provincie Zeeland. Mijn medebestuurders vonden dit maar een vreemde werkwijze, maar neem van mij aan dat er geen betere wijze is om echt een kijkje in de keuken te nemen.
De stage
Soms heb je geluk en soms moet je een beetje brutaal zijn, maar nadat ik de vraag bij één van de senior beleidsadviseurs van het College voorlegde, kreeg ik al snel bericht terug dat ik twee dagen mee mocht lopen. Kort daarop kreeg ik een officieel document waar ik een geheimhoudingsplicht aan derden toegezonden kreeg. Inclusief de bepalingen uit het Wetboek van Strafrecht en welke straffen er op zouden staan bij overtreding. Dat het College vertrouwelijkheid hoog in het vaandel heeft staan, werd me meteen duidelijk.
Parkeren!
Op 29 mei in alle vroegte naar het College gereden ondanks alle gebruikelijke files. De Gehandicaptenparkeerplaats keurig voor de deur is helaas voor mijn verlengde bus onbruikbaar. Dus rij ik door naar een betaald parkeerterrein in de buurt. Om niet het risico te lopen weggesleept te worden. Utrecht is niet echt autovriendelijk dus rij ik naar de betaalautomaat. Die staat op een stoep en ik kan er op geen enkele wijze bij. Een aardige meneer vraag ik vriendelijk wat ik moet doen. Ik moet mijn kenteken intypen, dat doet hij voor mij en tikt ook nog in dat ik een dagkaart nodig heb. Gelukkig heb ik een lange arm en kan ik met heel veel moeite mijn pin intoetsen. Het bonnetje dat mijn redder aangeeft vertelt me dat ik weer 24 euro armer ben. Later bleek dat ik hem toch gratis had kunnen parkeren. Iedere gemeente heeft andere regels dus hoef geen klacht in te dienen bij het College dit keer! Natuurlijk besprak ik het probleem tijdens mijn stage.
College mag niet oordelen over eenzijdige overheidshandelen.
De toegang tot de zitting van het College.
Het College oordeelt over discriminatiezaken, maar mag geen oordeel geven over eenzijdig overheidshandelen (zoals afgifte van een paspoort door de gemeente of over subsidieverlening), weer iets geleerd! Het College kan wel oordelen als je je gediscrimineerd voelt omdat je door een overheidsinstantie niet aangenomen bent door je beperking. Voor andere zaken over overheidshandelen kun je terecht bij de Nationale Ombudsman. Over de zaken die ik op dag twee mocht bijwonen kan en mag ik niks melden.
Hoe gaat het in zijn werk
Om jullie toch een beeld te geven. Drie Collegeleden waarvan één van hen de voorzittersrol op zich neemt en de secretaris zitten achter de tafel. De klager en de organisatie die aangeklaagd is met ondersteuning van bv advocaat, antidiscriminatiebureau en/of genodigde nemen plaats aan de tafel tegenover het College.
Het College
De sfeer is serieus maar wel vriendelijk. Het voelt toch anders aan dan dat je voor de rechter staat. Het College heeft van te voren al veel voorwerk gedaan en tijdens de zitting gaat het echt om hoor en wederhoor. Nadat alle vragen en visies van beide partijen zijn beantwoord, trekt het College zich in beslotenheid terug om tot een uitspraak te komen of nader onderzoek te laten doen. Na vier weken wordt er een uitspraak aan de betrokkenen verzonden en deze wordt gepubliceerd op de site. In sommige situaties wordt er ook een persbericht van gemaakt. Deze uitspraken zijn niet juridisch bindend maar in ruim driekwart van de zaken volgt de wederpartij het oordeel toch op. Bovendien is er heel vaak ook geen opzet in het spel en kunnen beide partijen zich vinden in de uitspraak. Mocht dit niet het geval zijn kan men naar de rechter waar de uitspraken van het College uiterst serieus worden meegenomen.
Wat heel interessant was dat ik bij alle afdelingen mocht mee lopen. Zeker het meelopen met de diverse afdelingen en het meldpunt waar alle meldingen binnenkomen was heel boeiend om een beeld te krijgen van de meldingen. Zie deze link.
Melden helpt.
Alle meldingen die bij het meldpunt binnenkomen worden allemaal netjes verwerkt en gerubriceerd. Bij meerdere soortgelijke meldingen wordt vaak besloten tot verder onderzoek en wordt ook aan de overheid gerapporteerd.
Ook publicitair wordt hier dan melding van gemaakt Tijdens mijn stage was er net een rapport uitgekomen over de toegankelijkheid van het openbaar vervoer. Mede dank zij jullie vele meldingen!
Tot slot.
Ik wil het College en alle medewerker danken voor dit kijkje in de keuken. Discriminatie is van alle tijden en laten we er voor zorgen dat we ons niet laten verleiden om andere groepen uit onze samenleving te gaan discrimineren. Iedere vorm van discriminatie is er één te veel. Ik ga jullie vacatures goed in de gaten houden!
Goede vraag voor. Voor mij is het antwoord helder. Ik ben een burger met mensenrechten. Het mooie is dat goed zorg ook een mensenrecht is. Helaas zijn mensen met een handicap te lang gezien als objecten van zorg en daar zijn we zelf ook in gaan geloven.
De dokter
Medisch model
Het medisch model is de afgelopen eeuwen ook in de hoofden van de objecten van zorg blijven hangen. Nu heb ik niet echt iets met dokters en ziekenhuizen zoals jullie en ongetwijfeld ook onze medische vrienden, weten. Natuurlijk als ik iets breek of ander akkevietje heb ben ik wel blij met onze medische vrienden met hun witte jassen. Ook als OI-er weet ik hoe belangrijk zij zijn. Maar zo gauw als ik weer “normaal” ben, ben ik weg!
Gewoon mee doen
Ga ik me toch maar weer bezig houden met mensenrechten. Vroeg of laat kom ik uit het ziekenhuis en moet ik weer participeren. ‘Gewoon meedoen’ zoals dit Kabinet roept. Aan de arbeid, uit gaan, vrijwilligerswerk doen, naar school gaan, sporten enz. Maar als je een handicap hebt, heb je ook een maatschappelijk probleem. Ontoegankelijke gebouwen, ontoegankelijk vervoer, stoepen, woningen en scholen. Zullen we het nog maar niet hebben over de infrastructuur zoals wegen, voetpaden en stoepen.
Ik zou bijna vergeten ‘design for all’ . Zelfs medische apparatuur is vaak niet goed toegankelijk/bruikbaar voor mensen met OI. Denk maar aan behandeltafels, MRI en röntgenapparatuur. Tankstations, winkels, koffieautomaten, pinautomaten, treinen en ik kan nog even verder gaan.
Een handicap is een maatschappelijk probleem,
Eindelijk is er nu het VN Verdrag inzake rechten van mensen met een handicap. Onze regering heeft er bijna 10 jaar over gedaan om dit verdrag te ratificeren.
Tien jaar strijd!
Vanaf nu kunnen we naar het College van de rechten van de mens. Voel jij je gediscrimineerd of niet gelijk behandeld voelt kun je nu een beroep doen op dit verdrag. Bijvoorbeeld als je kind geweigerd wordt op een school kun je hier gebruik van maken. Het kost niks om het probleem hier voor te leggen. Al sinds de jaren zeventig zit ik in de belangenbehartiging om gelijke rechten te bevechten. Dit doel hebben we bereikt. We hoeven het alleen nog maar te verzilveren.
Soms denk ik dat ik nu wel met pensioen kan.
Maar helaas nu ik gelijke rechten heb moet ik als gehandicapte 58 jarige ook door blijven werken tot mijn 68ste. Tja gelijke rechten heeft ook zijn nadelen…..
Na de ratificatie van het VN Verdrag voor rechten van mensen met een beperking op 14 juli 2016. Is het tijd voor een terugblik op de Vierdaagse van Nijmegen in 1995 en de deelname van rolstoelgebruikers. Nu het ongecensureerde persoonlijke verhaal, omdat de Vierdaagse dit jaar al 100 jaar “gelopen” wordt.
Nu 21 jaar later zijn we geschiedenis in Museum het Valkhof
De geschiedenis van: Rolstoelen in de Vierdaagse van Nijmegen 1995!
In januari 1995 werd ik benaderd als coördinator van de WIG (Werkgroep integratie gehandicapten) door Rob de Jong Directeur Werkenrode in Groesbeek. Een aantal rolstoel gebruikende bewoners van Werkenrode wilden graag meedoen aan de Nijmeegse Vierdaagse. Of wij hier niet het voortouw in wilden nemen. Ik vertelde Rob dat het overleg daaromtrent muurvast zat. De Marsleiding van de Vierdaagse was al vanaf 1976 tegen deelname van rolstoelgebruikers aan de Vierdaagse en verbood een groep rolstoelgebruikers om deel te nemen . De eerste rolstoelgebruiker die mee deed was een Deen in 1979. Hij reed achterste voren met gebruik van zijn benen en heeft de Vierdaagse “uitgelopen” maar is gediskwalificeerd nadat hij de finish over was . Vanaf toen is er met diverse partijen overleg geweest om deelname mogelijk te maken.
“Rouvoet heeft in strijd om gelijkberechtiging grote rol gespeeld”
De Chronisch zieken en Gehandicapten Raad Nederland (CG-Raad) vertegenwoordigt zo’n 140 organisaties van mensen met een lichamelijke handicap of een chronische ziekte. Taak van de raad is de collectieve belangenbehartiging van mensen met een handicap of chronische ziekte, op gebieden als sociale zekerheid, arbeid, inkomen, mobiliteit en toegankelijkheid. Regelmatig gaat voorzitter Jan Troost in gesprek met het kabinet en de politieke partijen om weer te geven, wat er leeft bij de mensen met een handicap of chronische ziekte in Nederland.
2004 Basketbalwedstrijd Almere ontmoeting met Rouvoet en Bos.
Alles is aangepast. Vanzelf openslaande deuren, brede gangen, rol- Alles is aangepast. Vanzelf openslaande deuren, brede gangen, rol-stoelbestendige werkplekken. Het
kantoor van de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad Nederland in
Utrecht is zo ingericht dat het voor gehandicapten goed toegankelijk is. Ik praat met voorzitter Jan Troost – zelf ook gehandicapt – over zijn werk, de sociaal-economische politiek van het kabinet en de gevolgen voor gehandicapten.
Wat is de belangrijkste doelstelling van de CG-Raad?
Heel kort: gelijke rechten voor mensen met en zonder beperkingen. Volwaardig burgerschap. Dertig jaar geleden heerste er in Nederland echt een soort apartheidsdenken wat dat betreft. Ge-handicapten leefden in speciale huizen. Gelukkig is nu iets als het gezin ook in beeld gekomen voor de gehandicapte.
En ere wie ere toekomt; iemand als André Rouvoet heeft in die strijd om gelijkberechtiging toch een grote rol gespeeld. Zo heeft hij kort geleden bewerkstelligd, dat de Tweede Kamer een wet aangenomen heeft, die alle beledigende en discriminerende uitlatingen over gehandicapten verbiedt.
Gehandicapten zouden ook meer vanuit het economisch perspectief bekeken moeten worden.
Maar hoever gaat de doelstelling van de CG-Raad? Vindt u bijvoorbeeld ook, dat alle hobbelige, antieke straatjes in de oude binnensteden opnieuw bestraat moeten worden?
Nou, ik ben redelijk radicaal wat dat betreft. Uiteindelijk kan een handicap iedereen overkomen. Het is vaak een kwestie van tijd. Ouder worden we allemaal en ook dan wil je volwaardig kunnen functioneren. Wij denken dus eigenlijk voor de Nederlandse samenleving als geheel. Ach, en natuurlijk weet ik, dat de binnenstad van Ede beter toegankelijk is dan die van Amsterdam. Daar ben ik redelijk in. Belangrijker is: val je als gehandicapte niet buiten de boot? Heeft u dingen zien veranderen de laatste jaren, bijvoorbeeld in de beeldvorming? Meer en meer onderkent het bedrijfsleven het economisch belang van gehandicapten. Dat heeft ook te maken met het toenemende aantal ouderen.
Heeft u dingen zien veranderen de laatste jaren, bijvoorbeeld in de beeldvorming?
Meer en meer onderkent het bedrijfsleven het economisch belang van gehandicapten. Dat heeft ook te maken met het toenemende aantal ouderen. Kijk, ik moet ook mijn boodschappen doen, ik eet ook. En als ik met jou en de fotograaf in een lekker restaurantje wil gaan eten, dan ga ik niet ergens naartoe, waar ik niet naar binnen kan. Die restauranthouder loopt dus drie klanten mis. En dat kan hij zich in deze tijd niet meer veroorloven. Gehandicapten zouden ook meer vanuit het economisch perspectief bekeken moeten worden.
Het gaat economisch niet goed. Nederland vergrijst. Het kabinet moet bezuinigen op de AWBZ en andere voorzieningen …
Het probleem is, dat wij in Nederland vaak nog niet integraal denken
Ook wij zien dat het economisch niet goed gaat. Het probleem is, dat wij in Nederland vaak nog niet integraal denken. Want als we het toch over kostenbesparing hebben, bouw dan nieuwe huizen standaard zo, dat ze goed toegankelijk zijn, dat je er levenslang kan blijven wonen. Dan hoeft de bewoner, áls hij bijvoorbeeld zijn heup breekt, niet direct op stel en sprong naar een verzorgingshuis, omdat zijn flat geen lift heeft. Dat scheelt zoveel kosten. Het kabinet bezuinigt op veel terreinen: zorg, openbaar vervoer … En omdat gehandicapten, evenals andere zwakke groepen, met al die terreinen te maken hebben, treffen de bezuinigingen hen onevenredig zwaar. Daarnaast is er ontzettend veel bureaucratie. Al die dossiers, al die indicaties die elk jaar weer vastgesteld moeten worden, -ik ga echt niet meer lopen! -dat kost zoveel geld. Kijk, wij hebben altijd gezegd: je moet de méérkosten vergoeden. Alleen de kosten die gehandicapten méér maken voor bijvoorbeeld openbaar vervoer dan niet-gehandicapte mensen. Daar zijn we rea-listisch in. Én wij vragen ons af, waarom je boven de derde belastingschijf geen AWBZ-premie meer hoeft te betalen. Dat is een keuze van het kabinet, dat weet ik wel, maar premies betaal je uiteindelijk ten bate van jezelf! Iedereen krijgt met handicaps of chronische ziekten te maken.
Het kabinet snijdt bijvoorbeeld in de AWBZ omdat die te duur wordt …
Ja, dat is de grote angst: dat de kosten van de AWBZ de pan uitrijzen. Nu hebben ze al het geld van de WMO, de Wet Maatschappelijke Ondersteuning – Ondergang, zeggen wij altijd -, in een gemeentefonds gestort. En de gemeenten moeten het gaan doen. Wat blijkt: in Arnhem wordt maar 40% van deze gelden uiteindelijk voor hun doel gebruikt!
Één van de kernwoorden van dit kabinet is de eigen verantwoordelijkheid. Als dat betekent: zorg voor de ander, bijvoorbeeld in de straat, dan vind ik dat een positieve grondgedachte. Alleen: je moet voor die ander kúnnen zorgen. Er is wel deskundigheid nodig als er écht iets aan de hand is.
Het kabinetsbeleid raakt de gehandicapten onevenredig zwaar
Vroeger leefden de gehandicapten van aalmoezen, waren ze afhankelijk van de goedheid van anderen, van de kerk. De laatste tijd hebben gehandicapten de mogelijkheid gehad zelfstandiger en minder afhankelijk te zijn. Je hebt de overheid daarvoor nodig, willen ze niet in een nieuwe afhankelijkheidspositie, bijvoorbeeld van buren of familie, terechtkomen.
ChristenUnie wel eens te bescheiden over hun successen.
Hoe ziet u de toekomst?
Persoonlijk ben ik wel geneigd die somber in te zien. Het kabinetsbeleid raakt de gehandicapten onevenredig zwaar, op allerlei terreinen. Ze worden weer afhankelijk van hun omgeving. Gaan we weer terug naar vroeger? Het ligt niet alleen aan de economie. Ook onder Paars ging het voorzieningenniveau al naar beneden. Dat heeft, denk ik, ook te maken met de toenemende individualisering.
Hoe waardeert u de sociaal-economische standpunten van de ChristenUnie in deze kwestie?
Andre Rouvoet Christen Unie fractievoorzitter 2004
Wat ik in de ChristenUnie waardeer, is dat ze vanuit een visie de dingen doen. Ze staan waar ze staan en ze gaan ergens voor, secuur en degelijk. Maar ze zijn
wel eens te bescheiden over hun successen, zoals dat van André Rouvoet onlangs.
Wie is uw grote voorbeeld?
Ja, wie is dat… Ik denk toch de Amerikaanse president Roosevelt, die het verloop van de Tweede Wereldoorlog zo beïnvloed heeft. Tijdens een werk-bezoek liep hij polio op. Zo zie je: het kan iedereen overkomen. Hij kon als president bijna niet meer lopen, maar dat mocht niemand weten. Niemand wilde het ook weten. Onlangs is in Washington een standbeeld van hem onthuld, zittend in een rolstoel. Toen ik daar was, zag ik spelende kinderen op zijn schoot kruipen. Dat is toch geweldig!
Eerder verschenen: Handschrift Politiek Magazine Christen Unie september 2004
VN Verdrag door Tweede Kamer. Allemaal van harte gefeliciteerd met dit prachtige resultaat. De ratificatie van het VN-Verdrag voor rechten van mensen met een handicap is, na 9 jaar, eindelijk met algemene stemmen aangenomen door de Tweede Kamer. Nadat het de Eerste Kamer is gepasseerd is de ratificatie een feit!
Wat is Broeder Tuck blij.
Maar ook stil van een soort verbazing dat dit toch echt is gebeurd. Gevoelens lopen door elkaar maar vreugde en toekomstverwachting voeren de boventoon. Broeder Tuck is ook ongelofelijk blij met het aangenomen amendement van Otwin van Dijk (PvdA).
Dit amendement komt er in het kort op neer dat toegankelijkheid de norm wordt en ontoegankelijkheid de uitzondering. Naast ratificatie van het VN-Verdrag is dit enorm belangrijk, want het zorgt voor de eerste praktische uitvoering van het verdrag.
Zegening door Broeder Tuck en Ruud van de toegankelijke tent!
We hebben nu handvatten om mee aan het werk te gaan.
Dat we nog veel te doen krijgen spreekt voor zich. We zullen nog zeker met de VN-vlag en de ‘Terug naar de Bossen’-vlag op stap moeten.
Broeder Tuck naast Jan (PGB actie 2011)
Zonder de bezielende leiding van onze Jan want jij hebt een nieuwe baan. Gefeliciteerd, in deze tijd, op jouw leeftijd, in een rolstoel, is het je toch maar mooi gelukt.
Stemmen!
Van de diverse amendementen wil Broeder Tuck er nog graag één uitlichten.
Linda Voortman (GL) heeft het ingediend en het gaat over het volledig toegankelijk maken van alle stembureaus. Dit gaat Broeder Tuck al jaren aan het hart want wat moet hij, als blinde, met een rood potlood. Er wordt vaak iets te gemakkelijk gezegd dat men dan maar iemand moet machtigen. Dan zijn we dus verplicht ons recht op stemgeheim prijs te geven, wegens de ontoegankelijke stemprocedure. Zelfstandig je stem uit te kunnen brengen, hoe voelt dat! Als een volwaardig lid van onze democratie. Dit amendement brengt toegankelijk elektronisch stemmen een flinke stap dichterbij.
Twee miljoen mensen
Met VN Verdrag volwaardig burger
Nu kunnen 2 miljoen mensen er helemaal bij gaan horen.
Deze prachtige resultaten zouden er nooit zijn geweest zonder jullie voortdurende jarenlange inzet. Alle strijders, uit de grond van mijn hart, BEDANKT!
Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck, 21-01-2016.
VN Debat inzake personen met een handicap gaat door op 17 december 15.10.uur, Woensdag vind debat plaats over Teeven deal plenair 14.00 uur. Mocht het Kabinet vallen wat wij niet verwachten houd het nieuws in de gaten.
Waarom het VN Verdrag zo belangrijk is blijkt nu maar weer eens, onze mensen kunnen nooit binnen 24 uur vervoer en zorg regelen als het debat naar morgen verzet wordt!
Met interesse heb ik de blog van”onze”Zuster Margaretha gelezen! In hoofdlijnen ben ik het absoluut met haar eens. Maar na het debat van 9 december nog eens terug te hebben gekeken zijn het de VVD en de PVV die me nog grotere zorgen geven. Bij het verlaten van de zaal na het debat hoorde ik het betoog van de VVD en PVV.
Het lijkt er op dat de lobby van VNO/NCW en het MKB weer knap bezig is geweest en de verschillende politieke partijen weer aardig heeft beïnvloed. Als oud lobbiest van de CG Raad weet ik dat de lobby meestal in stilte plaats vind. Dit soort werkgevers organisaties schrijven soms de teksten voor het Kamerlid. Kon me niet onttrekken aan de indruk dat de VVD hier weer behoorlijk gebruik van gemaakt heeft. Wat me misschien wel het meest verbaasd is dat Hans de Boer voorzitter van de VNO/NCW ooit nog eens samen met mij in de Taskeforce Handicap en Samenleving heeft gezeten onder leiding van Voorzitter Hannie van Leeuwen (prominent CDA lid). https://www.parlement.com/id/vg09ll2qr6qm/j_hannie_van_leeuwen
Voorzitter Hans de Boer VNO/NCW
Hans zou toch inmiddels het belang van een snelle ratificatie moeten in zien. Nog groter werd mijn verbazing toen ik onderstaand bericht las op de site van het Midden en Klein Bedrijf MKB over het Klimaat akkoord van Parijs.
“Met de instemming van 196 landen met het klimaatakkoord van Parijs is een stevig fundament gelegd voor een wereldwijde aanpak van het klimaatvraagstuk en het bevorderen van duurzame ontwikkeling. Ook MKB-Nederland en VNO-NCW spreken van een historische gebeurtenis. De ondernemersorganisaties stellen zeer enthousiast te zijn over deze wereldwijde consensus. ‘Het klimaatvraagstuk kan immers alleen effectief aangepakt worden als iedereen meedoet.”
Waarom zien de ondernemersorganisaties dan geen kansen om geld te verdienen aan de 19 % van onze bevolking die na de ratificatie recht hebben op toegankelijkheid voor iedereen????????
Sorry Zuster u moest even wachten tot ik mijn visie heb gedeeld.
Gastblog Zuster Margartha: CDA heeft de sleutel!
Broeder Tuck en Zuster Margaretha zijn in retraite gegaan. Na twee dagenlang de Kamerdebatten te hebben gevolgd over Uitvoering van het op 13 december 2006 te New York tot stand gekomen ‘VN Verdrag inzake de Rechten van Personen met een handicap’ (Trb. 2007, 169) voelden zij een intense behoefte zich tijdelijk terug te trekken in de stilte van het klooster.
Het Klooster
Onze vrienden van ‘Terug naar de bossen’ werden in hun jeugd, ver weg van hun naasten, liefdevol door onze Zusters verzorgd. Vanaf de jaren zeventig hebben onze jongeren zich actief ingezet om vanuit die apartheid te gaan participeren in onze samenleving. Met steun van ons, de Zusters. De jongeren van toen hebben inmiddels hun opvolgers gevonden in jongeren van nu, bij monde van de nieuwe organisatie ‘Wij Staan Op’ (www.wijstaanop.nl).
Broeder Tuck en zuster Margaretha zijn daar heel erg blij mee!
Verbazing
Waar de jongeren van toen al tegenaan liepen, was de ontoegankelijkheid van de samenleving. Nog steeds is dit niet opgelost. Mijn hart begon harder te kloppen toen ik hoorde dat het Kamerlid Otwin van Dijk van de PvdA (en dus niet mijn eigen partij!) met een amendement kwam om de toegankelijkheid, zoals geformuleerd in het VN Verdrag, verder te verbeteren.
Het debat volgende begreep ik niets van de weerstand van mijn CDA tegen dit ‘Amendement nr. 17’.
Ook Broeder Tuck en de zuster begrijpen dat de wereld niet in één dag te verbeteren is. God heeft de wereld ook niet in één dag geschapen. Maar zovele gehandicapten en hun organisaties zetten zich al sinds de jaren zeventig in om de toegankelijkheid te verbeteren. Ik begrijp dat het CDA, als partij die zich hard maakt voor het midden- en kleinbedrijf, zorgen heeft over de gevolgen van Van Dijk’s voorstel. Ondernemers pleiten uiteraard voor geleidelijke implementatie en zetten hun sterke lobby daar sterk op in.
ADA-voorbeeld volgen
Maar waarom niet het voorbeeld gevolgd van de ADA, de ‘Americans with Disabilities Act’?! Toen deze wet in 1990 in America werd aangenomen, was daarmee juridisch vastgelegd dat in het openbaar vervoer en bij elke nieuw te bouwen of te renoveren gebouw rekening gehouden moet worden met de toegankelijkheidseisen. In het Handboek Toegankelijkheid staat exact omschreven waar bij nieuwbouw rekening mee gehouden moet worden. En voor kleine Amerikaanse bedrijven is, ingeval van extra te maken kosten, belastingaftrek mogelijk.
Toegankelijkheidscriteria
Ook in Nederland zijn al sinds 1972 criteria voor toegankelijkheid geformuleerd. (Meer informatie daarover vindt u http://www.pbtconsult.nl/its-criteria.) Maar nog steeds worden in Nederland gebouwen gebouwd, die allerminst toegankelijk zijn. Zelfs gebouwen die wel toegankelijk waren, worden ontoegankelijk gemaakt door bijvoorbeeld stenen hellingbanen weg te halen. Het kan toch niet zo zijn dat, net als de slag bij Arnhem, gebouw voor gebouw bevochten moet worden?! Onnavolgbaar dat de provincie Gelderland onlangs een vergunning afgegeven aan de totaal ontoegankelijke Flixbus. Nieuw te bouwen websites van de overheid zouden al per 1 januari 2015 toegankelijk moeten zijn. Niets is minder waar, vertelde mijn lieve (blinde) broeder Tuck mij vorige week nog. ‘Design for all’, dat klinkt niet alleen mooi, maar is vooral een noodzaak voor mensen met een beperking om te kunnen participeren!
Stadsbus New York
Tijdens mijn bezoek aan Amerika heb ik ervaren hoe het anders kan. ‘Geloof in de mensen’ is een mooi gedachtegoed, maar moet worden omgezet in daden. En daadkracht in deze heeft in Nederland vooral veel weg van loze woorden, verpakt in een slappe vaatdoek.
Van medisch model naar burgerrechten!
Tweede Kamerleden zijn behept met achterhaald denken over beperkingen vanuit het medisch model. ‘Het VN Verdrag inzake de Rechten van Personen met een handicap’ echter gaat niet uit van het medisch model, maar van het ICF, International Clasification of Functioning, Disability and Health. (zie http://www.rivm.nl/who-fic/in/ICFwebuitgave.pdf).
Belangrijk uitgangspunt daarbij is dat niet belangrijk welke ziekte je hebt, maar welke beperking jouw ziekte met zich meebrengt. Met andere woorden: wat zijn de moeilijkheden die iemand ondervindt bij het uitvoeren van activiteiten. Denk daarbij bijvoorbeeld aan energetische, visuele, auditieve, verstandelijke, psychische handicaps en/of handicaps aan het bewegingsapparaat. De reden waarom iemand blind, doof of rolstoelgebruiker is of anderszins een beperking heeft opgelopen, is voor toegankelijkheid en beleid daarop niet van belang.
Kostenpost
In de rust van het klooster realiseerden Broeder Tuck en de zuster zich met een zekere schok dat wij in Nederland gehandicapten nog steeds vooral zien als kostenpost. Wat daarbij vergeten wordt, is dat zij als burger ‘gewoon’ (voor zover dat mogelijk is/wordt gemaakt) deelnemen aan de samenleving. En daarmee een economische factor van belang zijn voor bijvoorbeeld het midden- en klein bedrijf. Ook zij kopen kleren, drinken koffie, gaan uit en logeren in een hotel. Daarbij is iemand met een handicap onderdeel van netwerken om haar/hem heen, als werknemer, vader of moeder, vrijwilliger, toerist.
Ook een aandachtspuntje voor de VVD, in de persoon van Tamara van Ark, en Fleur Agema van de PVV die dit niet helemaal (of andersom) op een rijtje lijken te hebben. Bij GroenLinks, de SP, ChristenUnie, SGP, D66 lijkt het kwartje in meer of mindere mate wel gevallen te zijn.
Tot vreugde van zuster Margaretha refereerde CDA Kamerlid Mona Keijzer tijdens het debat in haar betoog rond het VN Verdrag op 9 december nog wel even aan de indrukwekkende toespraak van Jan Troost, oud-voorzitter van de Chronisch Zieken en Gehandicaptenraad:
CDA Congres
Jan Troost verwoordde dit heel mooi tijdens het CDA-congres, waar hij de Frans Woltersprijs kreeg. Dat is een prijs die het CDA uitreikt aan mensen die zich bijzonder hebben ingezet in het sociaal domein. Hij sprak over zijn dochter Jeske en over de dochter van Jan Peter Balkenende, Amelie, en over hoe er één groot verschilwas, namelijk dat Jeske een handicap heeft, en hoe dat een strijd is, ook40 jaar na de tocht uit de bossen. Hij zei er wel bij dat het een gezamenlijke strijd is, zowel voor Jeske als voor Amelie. Uiteindelijk moeten we het namelijk samen doen. “Want,” zo sprak Jan het CDA-congres toe, “neem van mij aan dat mensen met een handicap altijd geboren zullen blijven worden. En de strijd die wij voeren, is ook voor jullie, want uiteindelijk krijgen we allemaal een handicap”. Ik zat toen in de zaal en realiseerde mij in alle bescheidenheid weer dat zonder handicap geboren worden geen vanzelfsprekendheid is, en dat in een fractie van een seconde het verschil gemaakt kan worden tussen gezond zijn of voor de rest van je leven met een beperking door het leven moeten gaan. In die geest heb ik het debat van vandaag voorbereid en wil ik graag het gesprek erover voortzetten.
Kaarsje
Juist met deze woorden in gedachte hebben Broeder Tuck en de zuster een kaarsje opgestoken. Met de intentie dat ook het CDA tot inzicht zal komen helder zal willen maken maakt dat bijvoorbeeld alle nieuwe en te renoveren gebouwen toegankelijk worden voor iedereen.
Toegankelijkheid voor iedereen
Toegankelijkheid voor iedereen zou de standaardnorm moeten zijn. Dat individuen met een handicap een persoonlijk gevecht zouden moeten leveren voor die toegankelijkheid is net zoiets als ‘omgekeerde bewijslast’. En dat druist in tegen elk gevoel van rechtvaardigheid. Van zuster Margaretha in het bijzonder, maar hopelijk uiteindelijk van de samenleving als geheel.
De zuster sluit deze zonnige zondag graag af met hoop.
Hoop en vooral ook vertrouwen in haar partij. Dat het CDA pal zal staan voor één van haar vier kernwaarden, te weten: Solidariteit. In haar verkiezingsprogramma wordt dit omschreven als ‘Het principe dat men dient te zorgen voor kwetsbaren in de samenleving’. Dat het (Bijbelse) begrip naastenliefde hieraan ten grondslag ligt is duidelijk. Maar met name de visie van het CDA dat iedereen gelijke kansen gegeven moet worden totdat het tegendeel bewezen is, dient met hart en ziel beleden te worden. De zuster doet samen met broeder Tuck haar uiterste best om daarin het goede voorbeeld te geven.
