Terug naar de bossen journaal Deel 3 Interview met Linda Voortman Groen Links. Over het VN Verdrag inzake personen met een handicapen haar inzet tijdens het debat, Nu afwachten wat de Tweede Kamer gaat doen op 17 december 2015!
Tag archieven: terug naar de bossen
VN Verdrag interview ChristenUnie 9 -12-2015
Speciaal ivm het historische moment dat Nederland het VN Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap eindelijk gaat ratificeren volgen wij de Tweede Kamer op de voet.
Verslag vanuit de Tweede Kamer 9 september 2015. Deel 1
Ik zag het licht!
Van een vriend van buiten de hekken kreeg ik een gestencilde kopie van de ‘verklaring over de rechten van de gehandicapte mens’. IN 1976 woonde ik op de Sint Maartenskliniek in de bossen van Nijmegen samen met 120 gehandicapte kinderen, bij de Zusters van de Choorstraat in ‘s-Hertogenbosch. Ik was 18 jaar oud en Wajonger.
Toen wist ik het zeker: mensen met een handicap moeten vechten om onderdeel van onze samenleving te worden. Van uit de geïsoleerde samenleving in de bossen zou ik de samenleving veranderen.
Toegankelijkheid
In 1972, ik was pas 14, had ik deel genomen aan een demonstratie, die het Cultureel Centrum ‘De Lindenberg” in Nijmegen betrof. Dat nieuw gebouwde Centrum was volstrekt ontoegankelijk. De deskundigen waren van mening dat gehandicapten niet aan cultuur deden. Of, als ze dat wel deden, in de beslotenheid in de bossen van de Sint Maartenskliniek. Dus kon door de Gemeente bezuinigd worden op de aanpassingen. Uiteindelijk, na die demonstratie in 1972 en de bezetting van de Lindenberg in 1981, zouden de aanpassingen achteraf geen fl,300.000 maar 1,8 miljoen gulden gaan kosten.
Vierdaagse 1995
Al sinds 1976 was er rond de Vierdaagse van Nijmegen discussie of rolstoelgebruikers wel of niet mee mochten doen aan dit evenement. In 1995 werd ik met steun van de Gehandicaptenraad en Erica Terpstra gevraagd om een experiment met elf rolstoelgebruikers te forceren. In onderstaande video wordt helder waarom het noodzakelijk is om het verdrag te ratificeren.
Voorwaarde was dat de VN Standaard Regels aan de Burgemeester van Nijmegen Ed D’Hondt zouden worden overhandigd door de Voorzitter van de Gehandicaptenraad Ab Friedhoff.
We hadden een “wapen” nodig om het debat weer aan te gaan.
Voorzitter CG Raad
Kort daarop werd ik tot mijn eigen verrassing zelf uitgeroepen tot Voorzitter van de landelijke Gehandicaptenraad. Met het verdrag uit 1975 heb ik het in die hoedanigheid samen met onze medewerkers en bestuurders voor elkaar gebokst deze Standaardregels (Agenda 22 ) tussen de oren te krijgen.
En de ‘ Wet Gelijke behandeling gehandicapten en chronisch zieken’ te realiseren. En bovendien handicap als grond van discriminatie in het strafrecht te krijgen. Daar ben ik nog steeds trots op. De strijd voor gelijke behandeling gaat door en staat pas aan het begin om vanuit het medisch model naar burgerrechten te gaan is een uitdaging.
Nu, bijna 29 jaar later, wordt woensdag 9 december het VN Verdrag besproken in de Tweede Kamer. Na Goedkeuring gaat het naar de Eerste Kamer en dan kan het ‘VN Verdrag voor personen met een handicap”geratificeerd worden.
Wat ik wel hoop is dat ze onderstaand artikel niet vergeten.
Eigen Regie
Artikel 19 – Zelfstandig wonen en deel uitmaken van de maatschappij:
‘De Staten (…) erkennen het gelijke recht van alle personen met een handicap om in de maatschappij te wonen met dezelfde keuzemogelijkheden als anderen en nemen doeltreffende en passende maatregelen om het persoon (…) gemakkelijker te maken dit recht ten volle te genieten en volledig deel uit te maken van, en te participeren in de maatschappij, onder meer door te waarborgen dat:
- personen (…) de kans hebben, op voet van gelijkheid met anderen, vrijelijk hun verblijfplaats te kiezen, alsmede waar en met wie zij leven, en niet verplicht zijn te leven in een bepaalde leefregeling:
- personen (…) toegang hebben tot een reeks van thuis, residentiële en andere maatschappijondersteunende diensten, waaronder persoonlijke assistentie, noodzakelijk om het wonen en de opname in de maatschappij te ondersteunen en isolatie of uitsluiting uit de maatschappij te voorkomen.
- de maatschappijdiensten en –faciliteiten voor het algemene publiek op voet van gelijkheid beschikbaar zijn voor personen met een handicap en beantwoorden aan hun behoeften..’
Inmiddels ben ik woordvoerder van Terug naar de bossen’: een groep die een eigen methodiek heeft ontwikkeld om de regering en anderen scherp te houden. Wij zullen er zijn tijdens het debat! Ook de economisch positie van mensen met een handicap moet verbeterd worden om zo ook daadwerkelijk MEE te kunnen doen, Pas als we gezien worden als een economische factor van betekenis en niet als kostenpost is de gedachte achter dit VN Verdrag een feit.
Als het VN verdrag geratificeerd is! Dan begint pas het echte werk!
Wij staan te popelen om te controleren of onze mensenrechten gerespecteerd worden!
Terug naar de bossen naar Sociale Top 30-11-2015!
Morgen is het zover op uitnodiging van de VNG en Minister Plasterk ben ik 1 van de genodigden van de Sociale Top http://www.socialetop.nl/ hier zal ik 800 inspirerende ondernemers, bestuurders, wetenschappers, vrijwilligers, professionals en andere voorlopers ontmoeten om met elkaar in gesprek te gaan over uitdagingen rondom zorg, onderwijs, wonen, werk, sport, cultuur, veiligheid en integratie.
We gaan ideeën uitwisselen over hoe het beter kan in Nederland. Hoe we samen aan een samenleving bouwen waarin mensen steeds meer verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf en elkaar(?). Maar ook, hoe kan de overheid ondersteuning bieden aan mensen die het blijvend echt nodig hebben?
Dit keer mocht ik zelf ook iemand meenemen uit mijn uitgebreide netwerk. Uiteindelijk heb ik Margit van Hoeve van http://www.bijzonderebanen.nl/ bereid gevonden om mee te gaan.
Toegankelijkheid!
Ervaren als ik ben met dit soort evenementen vraag ik hoe het met de toegankelijkheid zit van de accommodaties die we gaan bezoeken. Als oud voorzitter van de CG Raad laat ik me nog steeds niet tillen. Daarbij ga ik er vanuit dat met de Ratificatie van het VN Verdrag http://www.vnverdragwaarmaken.nl/vnverdragwaarmaken/images/vninfo/VN-Verdragtekst.pdf dit natuurlijk allemaal goed geregeld is! Op mijn vraag kreeg ik kort daarop het volgende antwoord.
Op mijn vraag kreeg ik kort daarop het volgende antwoord:
Ons advies
Voor wat betreft de twee hoofdlocaties; de Grote Kerk Zwolle en Theater de Spiegel is de bereikbaarheid en toegankelijkheid voor gasten in een rolstoel goed geregeld en geen probleem. Voor de andere locaties in het middagprogramma zijn niet alle locaties even goed bereikbaar voor mensen in een rolstoel. Wij hebben bij alle locaties navraag gedaan en weten inmiddels dat de locaties in Arrangement B en Arrangement E het beste per rolstoel toegankelijk zijn.
Twee van de 18 Arrangementen zijn dus goed toegankelijk!
Nu snap ik waarom ik genodigde ben!
In de bossen http://aparticipatie.nl/ hebben we veel ervaring opgedaan als mensen met een handicap en er is geen beleidsterrein waar we niet mee te maken hebben.
Dat zal ik daar maar weer eens helder maken. Als ik bij Martin van Rijn, Jetta Klijnsma en Ronald Plasterk aan tafel zit zal ik nog eens vragen hoe het nu met het VN Verdrag staat!
Ik hou jullie op de hoogte !
Deelnemen aan de Sociale Top 2015 kan alleen op uitnodiging. Wel kunt je de Sociale Top blijven volgen via Twitter: #socialetop of door een mail te sturen naar info@socialetop2015.nl dan ontvangt u na afloop de verslagen en de presentaties.
Gesprek met de Minister President!
Overhandiging schilderij van Frans van de Heuvel aan Mark Rutte 2011.
Al weer vier jaar gelden waren Harry Schreurs, Theo Hendrikse en ondergetekende bij “onze ” Minister President Mark Rutte om hem het schilderij van Frans van de Frans van den Heuvel te overhandigen. Harry Schreurs gaat morgen vaan het VVD congresom polshoogte te nemen.
Gastblog Broeder Tuck: De 0-lijn en het VN-Verdrag.
NIEUWS: Eindelijk het Plenaire debat over het VN-verdrag.
Woensdag 9 december 2015 Plenaire zaal Tweede Kamer
14.15 tot in de late uurtjes!
Uitvoering van het op 13 december 2006 te New York tot stand gekomen Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (Trb. 2007, 169) (33 990) + Rijkswet houdende goedkeuring van het op 13 december 2006 te New York tot stand gekomen Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (Trb. 2007, 169 en Trb. 2014, 113) (R2034) (33 992)
Broeder TUCK die helaas door een ernstige ziekte er niet bij kan zijn heeft in zijn wijsheid deze blog geschreven. De Kamerleden zijn we graag ter wille!
In 2007 heeft Nederland het VN-Verdrag voor rechten van mensen met een beperking ondertekend. Broeder Tuck vraagt zich af waarom het debat over, en de ratificatie van dit Verdrag toch steeds wordt uitgesteld door onze overheid.
Nederland is een van de laatste om het te ratificeren, d.w.z. bekrachtigen in de binnenlandse wetten. Op het moment van bekrachtiging wordt een 0-meting gedaan en wordt de hoogte van de 0-lijn vastgesteld. Bij de 0-meting wordt gekeken naar facetten als toegankelijkheid, de maatschappelijke positie van, en de zorg voor mensen met een beperking, enzovoort. In elk land, dat ondertekend heeft, zal de 0-lijn op een ander niveau liggen.
Oeganda
Bijvoorbeeld in Oeganda ligt deze lijn lager dan in Nederland. Na ratificatie is een land verplicht om alle facetten zoals bijvoorbeeld de zorg op minstens hetzelfde niveau te houden. “Na ratificatie wordt de 0-lijn vastgesteld” is zo de algemene gedachtengang die Broeder Tuck om zich heen waarneemt. Mis, maar daarover verderop meer..
Verbeteren van het niveau mag natuurlijk ook. Om maar even op de zorg door te gaan: Deze gaat op dit moment veelal van Rijksoverheid naar de gemeentes, en met minder geld.
Minder geld mag wel als de zorg maar op hetzelfde niveau blijft. Dit is voor de meeste gemeentes niet te doen.
De WMO
De Wet Maatschappelijke Ondersteuning is als wet- in essentie een mooi voorbeeld van hoe een wet volgens het VN-Verdrag eruit zou moeten zien. En dan vooral de ‘compensatieplicht’. Het is dan ook wel aardig om op te merken dat Den Haag het niet heeft over bezuinigen, maar over een efficiëntiekorting… (gemeentes kunnen de zorg efficiënter inkopen en dus krijgen ze minder geld). Op zich druist de W.M.O. niet in tegen het VN-Verdrag, maar de gemeentes redden het gewoonweg niet om de zorg op het oude peil te houden met deze efficiëntiekorting. De gemeentes spreken zelf trouwens wel over bezuinigingsmaatregelen.
De zorg wordt minder!
De zorg wordt dus minder en dat is dus in strijd met het VN-Verdrag voor rechten van mensen met een beperking. Maar het verdrag is nog niet geratificeerd.
Broeder Tuck krijgt het vermoeden dat voor ratificatie eerst de 0-lijn flink omlaag wordt gebracht. Eerst bezuinigen en afschaffen, en als men daar nog niet mee klaar is, de ratificatie maar weer uitstellen. Hoe hoog lag de 0-lijn wel 5 jaar geleden? Toen hadden we bijvoorbeeld nog sociale werkplaatsen en een Wet Tegemoetkoming Chronisch zieken en gehandicapten. En dan sindsdien de afbraak van de thuiszorg en de sluiting van verpleegtehuizen.
Broeder Tuck struikelt pijnlijk over een lage 0-lijn.
Daarvoor hoef je niet blind te zijn. Nu wordt het nog iets ingewikkelder.
Nederland heeft ooit het Weens Verdragen-verdrag ondertekend.
Daarin staat dat je als land een verdrag ondertekend, je niets meer mag doen dat tegen de geest van dat verdrag indruist. Ondertekening van een verdrag wil, volgens het Weens verdrag, zeggen dat je als land geen beleid mag maken dat in strijd is met dat verdrag.
Dus eigenlijk vindt het vastzetten van de 0-lijn al plaats op het moment van die ondertekening. Niet na ratificatie maar in 2007 is het ijkpunt van de 0-lijn !
Dat is meteen ook het punt….
Onderdelen van nieuw beleid zou je strijdig kunnen noemen met het VN-verdrag…., geratificeerd of niet. Denk bijvoorbeeld aan de beperkingen van het P.G.B.
Nou krijgt Broeder Tuck helemaal de kriebels. De laatste jaren is de maatschappelijke positie van mensen met een beperking enorm verslechterd. Minimumloon verdienen op een sociale werkplaats is toch heel wat anders als voor een bijstandsuitkering te werken om aan de Participatiewet te voldoen. En minder zorg wordt ook al steeds gewoner.
In 2007 hadden we bijvoorbeeld nog grote gesubsidieerde instellingen voor de belangenbehartiging van mensen met een beperking. Het aantal mensen (de meesten met beperking) dat daar toen werkte is gedecimeerd.
Handelt Nederland nu in strijd met internationale verdragen en schendt zij deze?
Broeder Tuck is geen jurist maar met zijn eenvoudige logica denkt hij van wel.
Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck
26 november 2015
Gastblog: Zuster Margaretha stelt zich voor!
Steeds vaker vragen mensen hoe het zo gekomen is dat ik ben ‘ingetreden’ tot de Orde van TNDB ofwel ‘Terug naar de bossen’. (TNDB is een inmiddels landelijk bekende actiegroep, grotendeels bestaande uit mensen met een lichamelijke beperking.)
Tijd dus om mijzelf wat nader voor te stellen.
Chronisch Zieken en Gehandicapten Raad
Na een carrière van 17 jaar bij de publieke omroep kwam ik tijdelijk als webredacteur terecht bij de Chronisch Zieken en Gehandicapten Raad (inmiddels gefuseerd en verder gegaan onder de naam Ieder(in)). Met heel veel plezier heb ik meegewerkt aan het opzetten van het digitale platform ‘Meedoen aan werk’, waarbij allerlei hoopgevende projecten, groot en klein, in kaart werden gebracht die mensen met een beperking aan het werk helpen. Het was dus een project, en toen het benodigde geld op was, stierf dit gehele platform een langzame dood. Een onbegrijpelijke verspilling!
De geboorte van Terug naar de bossen
Ik kwam vervolgens als medewerker PR & Voorlichting terecht bij Programma Versterking Cliëntenpositie (VCP), een project onder de vlag van de CG Raad. Daar leerde ik Jan Troost (voormalig voorzitter van de CG Raad) kennen. We hadden direct een klik.
Kort na mijn aantreden binnen VCP kreeg het personeel te horen dat ‘de stekker eruit ging’. Bezuinigingen. Jan maakte een onuitwisbare indruk op mij toen hij, strijdbaar als altijd, op een bijeenkomst met de directeur kenbaar maakte dat hij niet bij de pakken neer ging zitten. Hij was dan wel de 50 jaar gepasseerd, en is Osteogenesis Imperfecta-patiënt, maar hij zou zich nooit meer laten wegzetten in een instelling. Vanaf de jaren ’70 was hij één van de belangrijkste voorvechters geweest van de emancipatie van onder meer een groep jongeren, die hun jeugd in de bossen van de St. Maartenskliniek in Nijmegen hebben doorgebracht. Opgevoed en onderwezen door de nonnen.
Jan sprak op die bijeenkomst al over het oprichten van een actieclub. ‘Terug naar de bossen’ leek hem wel een toepasselijke naam voor die club.
De bossen van Mook
Ook ik raakte dus wederom mijn baan kwijt en verloor Jan kort uit het oog.
Totdat ik in augustus 2011 op het huis van mijn zusje in Nijmegen paste. Ik zou eters krijgen, en was nog één belangrijke boodschap vergeten. Ik besloot naar een winkel om de hoek te gaan waar ik nog nooit was geweest. En wie kwam ik daar bij de kassa tegen?! Meneer Troost, samen met een man die mij ook bekend voorkwam.
We raakten aan de praat. Jan stond aan de vooravond van een survivalweekend in de bossen van Mook, georganiseerd door TNDB. Ze konden nog wel wat hulp gebruiken, of ik niet ook wilde komen. Ik aarzelde geen moment. En ineens wist ik weer waar ik die andere heer van kende! Geïnspireerd door mijn net begonnen ‘carrière’ als accordeonspeler had mijn schoonzusje haar verjaardagsfeest in 2010 laten opvrolijken door de Nijmeegse accordeonist Franswa Poerkwapa ofwel Ruud van den Broek. En die stond nu met Jan bij de kassa van die buurtwinkel, waar ook zij nog nooit geweest waren.
(Samen met Tom van Keulen en Tom Stobbelaar vormt Ruud de fantastische cabaretgroep ‘De Gemeentereiniging’. Zij begeleiden veel acties van TNDB met muziek en zelf geschreven liederen.)
Ruud wist van mijn accordeon en stelde voor dat ik die mee zou nemen naar Mook.
Zo gezegd, zo gedaan, ik toog naar de bossen van Mook. Daar leerde ik onder andere Gerda Polman, Theo Hendrikse, Jeroen Zwart en Harry Schreurs kennen. Theo is in Bussum opgegroeid en speelt ook accordeon. We speelden wat samen, dat is te horen op de film die gemaakt is van dit survivalweekend. (We treden nu wel vaker samen op.)
Met grote ogen nam ik een en ander in mij op. Hoe kregen ze het voor elkaar om met hun al zo getergde lichamen in een scoutingtent te overnachten, op de grond, in ziekenhuisbedden, zuurstofapparaten ernaast. Wat een bikkels.
Ze hadden alle Tweede Kamerleden uitgenodigd. Zoals te verwachten kwamen alleen de SP, GroenLinks en de PVDA opdagen. Emile Roemer maakte veel goed, hij was urenlang aanwezig.
Tsja, en toen hadden ze mij gevonden, en ik hen. En van lieverlee werd ik steeds regelmatiger gevraagd om mee te doen met acties. Nu ben ik van huis uit altijd al een actievoerder geweest, en mij ingezet voor grote en kleine mensen in de verdrukking, dus bood ik mijn diensten graag aan bij deze bijzondere club. Foto’s en filmpjes maken, teksten schrijven, sociale media bestoken met ‘de boodschap’, en, als één van de niet-gehandicapten, allerlei hand- en spandiensten verrichten.
Waarom de non
Jan ziet zichzelf, terecht, als de Robin Hood voor de gehandicapten. En zoals jullie misschien weten, werd Robin Hood in zijn strijd bijgestaan door Broeder Tuck.
Een van kernleden van TNDB is Jeroen Zwart. Jeroen is een hele vriendelijke, grote, forse man met een baard, die in de loop van de jaren geheel blind is geworden. Jeroen is onze Broeder Tuck.
In het voorjaar van 2013 had ik met vriendinnen meegedaan aan de door het Bussums Filmhuis georganiseerde Meezing Sound of Music. We hadden ons daarvoor uitgedost als non, dirndls en Maria.
Vlak daarna vroeg TNDB mij of ik mee wilde gaan naar de Tweede Kamer zitting i.v.m. de mogelijke afschaffing inzake ‘drempelvrije’ overheidssites. En toen kwam ik op het idee om Broeder Tuck als zuster Margaretha te vergezellen.
Jan en Jeroen vonden dat een geweldig idee.
Ik leende het nogal provisorisch in elkaar geknutselde nonnenkostuum dat mijn vriendin voor de Meezing Sound of Music had gemaakt. Ik verkleedde mij nadat ik door de beveiligingspoortjes van het Tweede Kamergebouw was gekomen tot non, en nam samen met mijn medestrijders plaats op de publieke tribune. De bode zat mij vuil aan te kijken. En sommeerde mij te vertrekken. Ik was actie aan het voeren, en een beveiligingsrisico. Onder veel protest droop ik af om vervolgens alsnog in nonnenkledij de poortjes door te willen gaan. Maar ook daar werd ik tegengehouden. Ik koos eieren voor mijn geld.
Uit Tweede Kamer gezet
Broeder Tuck dreigde er ook uitgezet te worden. Maar omdat hij al veel vaker op de publieke tribune te zien was geweest, en bovendien dreigde dan in zijn onderbroek de zitting verder uit te zitten (hij had geen andere kleren bij zich), mocht hij blijven.
Thuisgekomen bestudeerde ik het Huishoudelijk Reglement en kwam tot de conclusie dat ik geheel ten onrechte was verwijderd.
Ik besloot wel een beter nonnengewaad aan te schaffen. 29 oktober jl. was zuster Margaretha wederom bij een Tweede Kamer-debat. Het was even spannend bij de poortjes (tot vijfmaal toe ging er van alles af, mijn rozenkrans, horloge, laarzen, beugel BH), maar ik mocht door. Afgelopen april waren wij in de Eerste Kamer, waar we zelfs in de zaal mochten zitten. En wel omdat de publieke tribune van deze Kamer niet rolstoel toegankelijk is…
Daar hoefde de zuster alleen haar paspoort te laten zien, ze was wel van te voren aangekondigd, en werd vervolgens met alle egards behandeld.
Grappig om te merken dat de traditionele non in habijt, in ieder geval hier in Nederland/het noorden, geheel uit het straatbeeld is verdwenen. Vooral als de zuster (tot enige ontsteltenis van mijn kinderen) met het openbaar vervoer reist, levert dit vaak erg verbaasde, maar ook nieuwsgierige blikken op. En soms leidt dit tot hele leuke gesprekken.
Betrapt
En onlangs tot een hilarische gebeurtenis: de zuster was de Volkskrant-recensie van de film ‘Youth’ aan het lezen. Dit artikel was voorzien van een afbeelding van de filmposter waarop een naakte vrouw is te zien.
Een treinpassagier maakte vervolgens een foto van dit tafereel, en verspreidde de foto via Facebook. Via een vriend van deze man/journalist kwam dit vervolgens bij een van mijn dochters terecht. Zo komen de praatjes de wereld in!
Het heeft zo moeten zijn
Halverwege het jaar 2011 nam mijn leven een ingrijpende wending. Na veertig jaar gescheiden, verhuizen en een nieuw leven opbouwen. Een scheiding betekent helaas afscheid nemen van dierbaren, maar ook de intrede van nieuwe vrienden. En er zijn weinig mensen in mijn vriendenkring die zo trouw en betrokken zijn als de ‘harde kern’ van TNDB. Ze betekenen beslist een enorme verrijking van mijn leven. Met hun humor, energie en doorzettingsvermogen zijn ze bovendien een groot voorbeeld voor veel ‘mopperkonten’ zonder handicap.
De ontmoeting in die buurtsuper in de zomer van 2011 heeft zo moeten zijn.
http://margreetdebroekert.blogspot.nl/
woensdag 25 november 2015
Otwin van Dijk dient amendement toegankelijkheid in!
Op 7 oktober heeft Otwin van Dijk (PvdA) onderstaand Amendement ingediend.
Juist nu in de week van de Toegankelijkheid een belangrijk moment om toegankelijkheid te verankeren in het VN Verdrag. Welke waarschijnlijk in december in de Kamer komt waarna het geratificeerd kan worden. Tijdens ons politiek overleg over het VN Verdrag zijn we hier van in kennis gesteld. De komende periode is het van belang dat natuurlijk ook de andere partijen dit amendement ondersteunen!
Een beetje toegankelijk bestaat niet!
Margit van Hoeve, Helga Dulfer en Jan Troost
http://www.rtlnieuws.nl/editienl/rolstoeler-nederland-dan-heb-je-dubbel-pech
Column van Broeder Tuck. Geplaagd!
Bijzondere dagen. 09 t/m 12-09-2015. Wat komt deze column laat!
Broeder Tuck werd geplaagd met de 7e of 8e computerstoring sinds half maart.
En even zo vaak moest alles weer geherinstalleerd worden. Om de 2 à 3 weken het ding weer 1 tot 4 weken kwijt. De computerleverancier en hulpmiddelenleverancier geven elkaar de schuld, wat ook niet bevorderlijk is om de boel op orde te krijgen.
De eerste tekenen van softwarestoringen dienen zich nu na 3 dagen alweer aan.
Hetzelfde patroon als de vorige keren.
Dus gauw dit verhaal geschreven, om de totale uitval voor te zijn.
Woensdag 09-09-2015: Tweede Kamer
‘Terug naar de Bossen’ was weer goed vertegenwoordigd op de publieke tribune van de Tweede Kamer, waar gedebatteerd werd over de WLZ (Wet Langdurige Zorg).Wat we te horen kregen was om te gillen, maar omdat te voorkomen is Broeder Tuck van schrik in slaap gevallen.
Toch nog iets opgepikt: Het zal langdurig een hele zorg worden, maar dan wel voor ons!
Donderdag 10-09-2015: Liliane Fonds.
Weer naar Den Haag. Daar bezochten Jan en Broeder Tuck het Symposium ‘Leave no one behind’ van het Liliane Fonds. Het Liliane Fonds is een organisatie die sinds 1980 jaarlijks 85.000 tot 95.000 kinderen in circa 30 landen in Afrika , Azië en Latijns-Amerika steunt.
Het gaat specifiek om kinderen met een handicap die geen toegang hebben tot gezondheidszorg, onderwijs en de arbeidsmarkt. Dit Symposium was ter gelegenheid van de 35e verjaardag van het Liliane Fonds. Er waren vertegenwoordigers van over de hele wereld.
Indrukwekkend was het levensverhaal van Henry uit Angola.
Op zijn 8e jaar werd hij, op weg naar school, aangereden door een pick up truck.
In nederland beland je dan meteen in een rolstoel. In Angola niet; daar moet je er eerst voor sparen. Als je daar een handicap krijgt kom je helemaal buiten de samenleving te liggen. Mensen zijn bang voor je, want het is een straf van de goden. Er rust een vloek op je en je zult wel kwade krachten hebben.
Voor Henry betekende het niet meer naar school en geen vriendjes meer. Zijn moeder verzorgde hem en bracht hem op een goed moment, op haar rug, naar school. Dat werd een hele strijd voor acceptatie door leraren en kinderen.
Volhouden, volhouden en nog eens volhouden! Het is in Angola (waar wel)? nog lang niet klaar. Henry zit in een rolstoel en is daar nu een rolmodel. Broeder Tuck heeft zich streng voorgenomen dat als hij zich weer eens moegestreden voelt, aan Henry te denken.
Uit Indonesie was er een dame die vertelde dat ze zo verbijsterd was dat als je in Nederland met de trein wilde, je je een dag van tevoren moest opgeven voor hulp.
In Indonesie hoefde dat namelijk niet omdat je daar zo elke trein in reed, helemaal toegankelijk. Dan stijgt bij Broeder Tuck het schaamrood naar de kaken.
(Gelukkig zit daar een baard, dan valt het niet zo op.) Wie dit vertelde weet Broeder Tuck niet meer: Op de Filipijnen deed men een onderzoek naar hoe bang men was voor krokodillen. En wat bleek? Dat de mensen die het dichtst bij de rivier met krokodillen woonden er het minst bang voor waren. Hoe verder er vanaf, hoe banger men werd.
Gehandicapten zijn natuurlijk geen krokodillen, maar het hier zo duidelijk zichtbare patroon is wel overdraagbaar. ‘s-Avonds naar een hotel in Den Haag want de volgende morgen is het vroeg dag.
Vrijdag 11-09-2015: Jan dagvoorzitter congres bedrijfsartsen
Dat doet hij , als vanouds, weer glanzend in zijn gouden jasje.
Broeder Tuck, ditmaal in burger, mocht wat assisteren; tijdbewaking en dan op een bel slaan.
Dat geeft het voorstelrondje wel iets komisch:
-Ik ben die en die, ambtenaar bij VWS.
-Ik ben die en die, ambtenaar bij SZW.
-Ik ben die en die, hoogleraar verzekeringsgeneeskunde.
-Ik ben Jeroen Zwart, duw Jan en bel af en toe.
‘s-Avonds naar Gerda in Amstelveen. om bij haar te logeren.
Zaterdag 12-09-2015: Red de zorg
Vandaag is namelijk de grote demonstratie ‘Red de Zorg’ in Amsterdam.Verzamelen bij het Victoria hotel. Fijn elkaar weer te zien, en elkaars strijdbaarheid te voelen. Langs het eerste gedeelte van de route stonden om de zoveel meter enorme luidsprekers opgesteld. Daaruit klonk de muziek zo hard dat we niet normaal konden spreken of onze liedjes zingen. Hebben we al vaker meegemaakt en Broeder Tuck nam zich voor, dat als het tegenwoordig blijkbaar zo moet, alleen nog maar aan stille tochten deel te nemen. Later werd het beter en konden we zingen.
Daarmee oogstten we steeds applaus om ons heen en we werden veel gefotografeerd. Opeens roept een vrouw naast ons: “Ik vind jullie zo leuk.” En Broeder Tuck krijgt een dikke klapzoen op zijn wang.
Broeder Tuck weet nog steeds niet van wie, en dat doet er ook niet toe.
Zoiets doet gewoon enorm goed. Wat een plaveisel op de Dam, en dat is dan ons nationaal monument! .
Stuiterende rolstoelen en trillende rollators.
Raap je skelet maar bij elkaar. Volgende keer ander rollend materieel meebrengen, bij voorkeur op rupsbanden. Op het podium blijft staatssecretaris van Rijn en zijn kompaan van de PvdA maar beweren dat de bezuinigingen nodig zijn om de grootverdienerij in de zorg aan te pakken. Denken zij nou echt dat we zo dom zijn? Wij hebben heus wel in de gaten dat de aanpak van de grootverdienerij over vele jaren wordt uitgesmeerd, dus nu nog niets oplevert. En dat er nu al 65.000 thuiszorgers op straat zijn komen te staan!
Het is niet gebeurd, maar in deze groep durft Broeder Tuck met een gerust hart de weg kwijt te raken. Moet je voorstellen: 15.000 tot 20.000 zorgzame mensen om je heen.
Zondag 13-09-2015: Uitslapen.
Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck