Dat het debat, ook op lokaal niveau hier weer een impuls mee krijgt. Als u echt interesse hebt?
Daag ik u uit om de nieuwe site: http://aparticipatie.nl
Te bezoeken!
Tag archieven: terug naar de bossen
Hulp bij het huishouden: gemeentes grijpen hun kans!
Veel gemeentes grijpen met de nieuwe Wmo 2015 hun kans om flink te bezuinigen op de hulp bij het huishouden (Hbh).
Soms hebben mensen uit onze achterban al voor 1 januari 2015 een brief gekregen waarin de gemeente zegt dat zij vanaf 1 januari 2015 minder of geen Hbh meer krijgen. De ene gemeente stuurt iedereen dezelfde brief en bij andere gemeentes vindt er eerst nog een gesprekje plaats. Wat mag de gemeente wel en niet doen?
Hoe zit het ook al weer?
Als mensen met een handicap hulp of begeleiding nodig hebben bij hun zelfredzaamheid en/of ‘participeren (deelnemen) in de samenleving’, hebben ze recht op hulp vanuit de gemeente. Om vast te stellen welke hulp en ondersteuning nodig is, zal de gemeente eerst onderzoek moeten doen naar uw beperkingen en hoe deze opgelost kunnen worden. De gemeente kijkt naar de thuissituatie (zijn er huisgenootjes waarvan verwacht mag worden dat zij taken overnemen), het sociale netwerk (zijn er mantelzorgers/vrijwilligers die taken willen overnemen) en algemene/voorliggende voorzieningen (‘tafeltje dekje’, openbaar vervoer ) of wetgeving (Wet langdurige zorg, Zorgverzekering) die een beperking kunnen wegnemen. Als dat niet het geval is, dan zal de gemeente een compenserende (maatwerk)voorziening moeten aanbieden. Deze verplichting (compensatieplicht) heeft de gemeente vóór en nà 1 januari 2015.
Onderzoeksplicht
De gemeente is verplicht om goed onderzoek te doen naar de zelfredzaamheid en participatieproblemen van elke individuele inwoner met een beperking of handicap. Een algemene brief zonder individueel onderzoek naar alle inwoners met Hbh sturen, is in strijd met de onderzoeksplicht van de gemeenten. Meer juridisch: “de gemeente voldoet dan niet aan het zorgvuldigheidsvereiste”.
Advies: als de gemeente in een (algemeen) besluit uw Hbh verlaagd terwijl er geen of onvoldoende onderzoek is gedaan, dan kan u binnen 6 weken bezwaar aantekenen.
Vaststellen uren Hbh door Zorgaanbieders
Er zijn gemeentes die de inwoners een besluit toesturen, waarin staat dat zij recht hebben op een ‘schoon huis’. Met dit besluit moeten zij naar de Zorgaanbieder om in gezamenlijk overleg na te gaan hoeveel uur Hbh nodig is om een ‘schoon huis’ te hebben.De gemeente schuift een deel van het onderzoek (hoeveelheid Hbh) door naar de Zorgaanbieder. Het probleem is dat u als u er met de Zorgaanbieder niet uitkomt, bij de Zorgaanbieder geen bezwaar of beroep mag indienen. Een bezwaarprocedure kan alleen maar bij een overheidsinstantie, zoals de gemeente.
De gemeente mag niet zomaar een deel van hun onderzoek (vaststellen aantal uren Hbh) overlaten aan een Zorgaanbieder, zonder daar een formeel besluit aan te koppelen. De gemeente zal de uren Hbh formeel moeten vaststellen en kan dit niet ‘over de schutting’ van de Zorgaanbieder gooien.
Hier zit nog een ander addertje onder het gras. Stel dat u niet binnen 6 weken bezwaar aantekent tegen het ‘schoon huis’ besluit van de gemeente en u komt er met de Zorgaanbieder niet uit, dan kan u niet meer in bezwaar gaan.
Advies 1: als u vindt dat u meer uren Hbh nodig hebt dan de Zorgaanbieder vaststelt, moet u binnen 6 weken nadat de gemeente het besluit voor een ‘schoon huis’ heeft genomen, bezwaar maken.
Advies 2: als er na 5 weken nog geen afspraken met de Zorgaanbieder zijn gemaakt, kan u pro forma bezwaar aantekenen.
Normtijden
De gemeente mag regels en eisen stellen aan bepaalde (maatwerk)voorzieningen. Dit geldt ook voor Hbh. De gemeente stelt deze regels vast in de Wmo verordening en/of beleidsregels. Een van de bekendste regels zijn de normtijden. Een gemeente stelt dan vast hoeveel minuten Hbh iemand krijgt voor het schoonmaken van een woonkamer, slaapkamer et cetera. Je ziet dat gemeentes vanaf 1 januari 2015 deze normtijden Hbh fors verlagen of zelfs op 0 zetten. De gemeente mag dit allemaal in hun Wmo Verordening of Wmo Beleidsregels vastleggen. Wat de gemeente niet mag doen is zonder (volledig) individueel onderzoek, iemand de normtijden toekennen “omdat dit nu eenmaal in de Wmo verordening staat”. De gemeente is en blijft verplicht om bij elke individuele inwoner na te gaan of de beperkingen op het gebied van zelfredzaamheid en participatie voldoende zijn gecompenseerd. Bij de meeste mensen zullen de normtijden voldoen, maar er zijn altijd situaties waarbij iemand meer Hbh nodig heeft.
Advies: als u vindt dat u meer Hbh nodig hebt dan de normtijden die de gemeente hanteert, kunt u binnen 6 weken bezwaar aantekenen.
Geen Huishoudelijk bij het huishouden
Er zijn gemeentes die Hbh helemaal hebben aangeschaft. Zij vinden dat u zelf een oplossing moet zoeken. De gemeente schrijft dit in een algemene brief/besluit naar alle inwoners met Hbh. Dit mag niet. De gemeente zal per inwoner met een beperking op het gebied van de zelfredzaamheid en/of participatie, onderzoek moeten doen naar de mogelijkheden om deze beperkingen op te lossen. Het simpelweg afschaffen van Hbh, zonder onderzoek te doen naar de gevolgen voor de zelfredzaamheid van de individuele burger, is uit den boze!
Advies: als u niet (langer) zelfredzaam bent omdat de gemeente de Hbh heeft afgeschaft, kan u binnen 6 weken bezwaar aantekenen.
Christiaan Dol
Juridisch adviseur Terug naar de bossen.
Terug naar de Bossen heeft een eigen huisjurist die jullie zo goed als gratis (alleen met een onkostenvergoeding) kan bijstaan. Je kan je bij mij aanmelden. Maak hier gebruik van! Als je 10 euro per jaar doneert als vriend(in) van Terug naar de bossen (meer mag ook) kun je hier al gebruik van maken. We willen hier een aparte pot van maken voor eventuele proefprocessen. Stichting Behoud Gehandicapten Emancipatie NL95 TRIO 0254356869
Woordvoerder Jan Troost
terugnaardebossen@gmail.com
Aparticipatie: Droom komt uit!
Op 14 januari 2015 starten we met onze nieuwe website: Aparticipatie.nl.
Aparticipatie is de beweging van mensen met een handicap om van uit het apartheidsdenken weer onderdeel van de samenleving te zijn. Mensen met een handicap hebben tot eind jaren zeventig, begin tachtig, in internaten in de bossen en duinen van Nederland gewoond. Daarom ben ik heel blij dat een droom van mij eindelijk uitkomt!
Historie
Een website waarin de jongeren van toen, die soms meer dan twintig jaar in een internaat woonden, hun eigen verhaal vertellen. Daar droomde ik van. De verhalen en beelden van mensen die ooit in de bossen hebben gewoond, zijn namelijk van groot historisch belang. Zeker nu steeds meer oude instellingen verdwijnen en daarmee heel veel beeld- en fotomateriaal. De mensen die daar geleefd en gewoond hebben, zijn inmiddels ouder. Als zij overlijden, verdwijnen er heel veel waardevolle en bijzondere herinneringen. Deze verhalen willen we op video vastleggen voor de volgende generaties.
Aparticipatie
De vast legging is eveneens belangrijk, omdat de emancipatiestrijd is begonnen in deze instellingen. Met een blik in het verleden en beelden uit de tijd, waarin het gewoon was mensen met een handicap buiten de maatschappij te houden. Zij werden apart geplaatst in instellingen voor blinden en slechtzienden, lichamelijk gehandicapten, doven en slechthorenden en voor verstandelijk gehandicapten.
Daar, en nergens anders, is de strijd begonnen met de grote wens om vanuit apartheid te participeren in de maatschappij. Aparticipatie! Hoe kijken de oude internaatbewoners nu aan tegen hun eigen participatie?
Zonder historie geen toekomst!
Ieder(in), gehandicaptenschrijvengeschiedenis.nl, Pieter Reintjes (WorkyWords) en Jan Troost (Terug naar de bossen) zijn de uitdaging aangegaan en de eerste opnames zijn gemaakt. We zijn begonnen met oud-bewoners van de Sint Maartenskliniek en zijn nog op zoek naar bewoners van Blindeninstituut Sint Henricus. Beide Nijmeegse internaten zijn inmiddels verdwenen.
Gezocht
We zijn voor de volgende serie steeds op zoek naar oud-bewoners die bereid zijn hun verhaal te vertellen. Ook oud foto-en filmmateriaal of verhalen van medewerkers zijn bijzonder welkom.
Ook bewoners van andere internaten die tussen 1938 en 1981 daarin hebben gewoond, willen we vragen om zich al vast te melden.
Aparticipatie@gmail.com
Jan Troost
* Mijn inspiratie is ingegeven door het indrukwekkende werk van de Shoah Foundation van Steven Spielberg. Hij legde wereldwijd 51.696 getuigenissen op video vast van overlevenden van de holocaust.
Het invalide Klooster!
Als je net als ik geïnterviewd bent als “oudere gehandicapte” in het boek Verder is alles goed van Joke Visser krijg je daarna last van mijmeringen over het verleden. Mijn verleden speelde zich af op de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Het terrein was ommuurd. De bewoners hadden allemaal een lichamelijke handicap en we woonde in leefgroep van 12 jongeren.
Zes meisjes en zes jongens samen met 4 moeders (de groepsleiding). De nacht bracht je door met twee jongeren van je eigen sekse. Er waren strikte leefregels. Bewoners mochten het terrein niet verlaten. Een maal in de maand mocht (moest) je naar je ouders. Voor de rest hadden we een minimaatschappij op de berg waar we woonde. We hadden een eigen school, donkere kamer, carnavalsvereniging, soos, boogschietbaan, kinderboerderij, basketbalveld, arbeidstherapie etc. Deze regels waren bepaald en bedacht en werden bewaakt door onze gezamenlijke vijand de nonnen en niet te vergeten de artsen- in de wandelgangen ook wel “de slagers” genoemd. De medische afdeling speelde een voorname rol in het internaat. Regelmatig werden de bewoners opgeroepen om op woensdag (gehaktdag) zich te vervoegen bij de afdeling waar de “slagers” spreekuur hielden. Wie op die dag een oproep kreeg voor de dokter moest onder het mes, daar was geen ontkomen aan. De ingrepen diende een hoger doel : betrokkene zo gewoon mogelijk maken. In mijn geval was dat onbegonnen werk. Dokter X. die mij zag binnen komen constateerde meteen dat er geen eer aan mij te behalen was, waarna hij zijn mes ter zijde legde.
Onze droom!
Iedereen die toen in het internaat woonde koesterde maar een ideaal: weg uit die ommuurde pseudo-gevangenis, de samenleving in. Wij geloofden in “die revolutie” hier is de Aparticipatie beweging begonnen Wij wilde integreren in de maatschappij, meedoen, actief worden.
Volwaardig participeren in de valide samenleving.
Nu ruim veertig jaar later kijk ik terug op 40 jaar belangenbehartiging. Zeker na het Kabinet Rutte 1 waar heel veel zaken die door onze belangenbehartigers van het eerste uur zijn bereikt worden afgebroken in een moordend tempo wat ook bijna niet bij te benen is. Net als de Indische, Molukse en Marokkaanse gemeenschap verlang ik soms terug naar mijn verleden. Samen met de oud strijders van de emancipatiebeweging van mensen met een handicap wil ik weer naar de bossen van Nederland. Belgie mag ook.
Ik ben op zoek naar een oud klooster van de nonnen van toen, om ons terug te trekken uit de samenleving. Achter de beschermde muren van het klooster samen met onze dierbare. Want we hebben ons inmiddels wel gemengd met de valide medemens. Om samen met onze medestrijders voor de emancipatie van mensen met een handicap, te genieten van onze oude dag. Een eigen donkere kamer voor het ontwikkelen van foto ’s , toegankelijke bar, bibliotheek, gezamenlijk eten, koken en tuinieren. Een groot hek er om heen om de overheid buiten te sluiten.
Jongeren
Natuurlijk willen we ook jongeren ontvangen in onze eigen vormingscentrum waar we samen met de jongere generatie gezamenlijk uitwisselen en van elkaar leren.
Natuurlijk een klein kerkhofje om onze broeders en zuster die ons langzaam aan zullen ontvallen eervol te begraven en te eren. Genieten van de natuur die ons al op jonge leeftijd bewust heeft gemaakt van de natuur en haar bewoners. Volgens mij past dit in het tijdsbeeld waar rechten, vraagsturing, eigen regie en compensatie voor je handicap, zijn vervangen door charitas, eigen verantwoordelijkheid en zorg voor elkaar.
Met andere woorden zoek het maar uit!
De rollende Hollander.
Red de zorg.Gastblog van Broeder Tuck, 08-11-2014.
Zaterdag 8 november 2014
In Den Haag weer de zoveelste zo hoog noodzakelijke, FNV-demonstratie om de Zorg te redden.
Enkele indrukken.
Bij aankomst had de blinde Broeder Tuck, die alles van zijn oren moet hebben, totaal geen enkele indruk.
Dit omdat de techno-muziek zo hard van het podium daverde dat menselijke communicatie volslagen onmogelijk was. Dit stopte gelukkig en Lilian Marijnissen leidde iedereen prima door het programma en interviewde diverse gasten.
Dit ging ook op een dermate hoog volume dat je alles, met je vingers in je oren, nog uitstekend kon verstaan. Zeker noodzakelijk omdat de regering ons nog steeds niet wil horen.
Politici
Natuurlijk waren er een paar politici onder de gasten. Tineke Slagter (Eerste Kamer, SP) en Linda Voortman (Tweede Kamer, Groen Links) zeiden dingen waar Broeder Tuck blij van wordt. Zoals dat zij de Wet Langdurige Zorg afwijzen omdat cliënten dan niet op zorg kunnen rekenen en omdat de verzorgende hun baan verliezen. Maar Lea Bouwmeester (Tweede Kamer, PvdA) zei dingen als: “We doen het voor jullie. “Wat nogal ongeloofwaardig overkomt”.
Dat liet het publiek dan ook horen.
Toch sportief om je met een zwak verhaal te laten uitjouwen; de uitgenodigde VVD durfde dit kennelijk niet aan en schitterde door afwezigheid. Ook zei Lea Bouwmeester dat de regering de maatregelen moest nemen omdat de hoofdbestuurders in de zorg er zo’n zooitje van hadden gemaakt.
Grijp die hoofdbestuurders dan ook!
En vergrijp je dan niet aan de mensen die het eigenlijke werk doen. 
Of beschouwt de regering deze harde werkers en hun cliënten als collateral damage (Eufemisme voor onbedoelde nevenschade die bewust of onbewust wordt toegebracht tijdens een militaire aanval).
Je zult het toevallig maar zijn!
Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck
Aparticipatie beweging op 50 Plusbeurs
Terug naar de Bossen, een groep van oudere jongeren met een handicap, vraagt tijdens de 50 plus beurs aandacht voor een uniek filmproject: “Aparticipatie”.
Getuigenissen van mensen met een handicap die tot het eind van de jaren zeventig werden weg gestopt in de bossen en duinen van Nederland, zodat de samenleving er geen last van had en zij verzorgt werden.
De apartheid in Nederland.
Nu anno 2014 denkt het Kabinet dat zij met de participatiesamenleving zijn begonnen. Nee, dit is een vorm van geschiedsvervalsing die zijn weerga niet kent. Uit de getuigenissen blijkt nu al dat de jongeren met een handicap al begin jaren zeventig gevochten hebben voor hun integratie/participatie in de samenleving. Tijdens de beurs gaan we op zoek naar de jongeren van toen die hun verhaal willen vertellen. Maar ook naar de mensen die in internaten hebben gewerkt! https://www.facebook.com/AparticipatieNL
Gehandicapten “dreigen ” ouder te worden
Maar ook vragen we aandacht voor mensen met een handicap die ouder “dreigen” te worden. Door verbeteringen in de zorg worden ook mensen met een handicap ouder. Op zich is dit natuurlijk geweldig! De eerste generatie die niet voor zijn pensioen overleden is komt er aan! Joke Visser schrijfster van het boek “Verder is alles goed” heeft dit nieuwe thema op de agenda gezet! Voor 19,95 is het te koop en een gedeelte van de opbrengt gaat naar onze stichting.
Actie op de beurs.
Bezoekers kunnen ook samen met Robin Hood voor 2 euro op de foto. Deze foto’s kunnen ze later downloaden op onze Facebook pagina.
Terug naar de bossen blijft zich verzetten tegen de mega bezuinigingen van dit Kabinet. Als leden van de aparticipatiebeweging die uit de bossen is voort gekomen, vragen we ons nu wel eens af: “hadden we er niet moeten blijven?!
Terug naar de bossen : is opgericht om het recht op eigen regie te verdedigen.
Daarnaast voeren we ludieke acties om aandacht te vragen voor de bezuinigingen van dit kabinet en gelijke kansen voor mensen met een handicap van 0 tot 120 jaar.
Wilt u ons steunen: Stichting Behoud Emancipatie Gehandicapten
NL95 TRIO 0254356869
Met ondersteuning van de 50 plus beurs staat Terug naar de bossen weer op deze bijzondere beurs van 16 tot 20 september in de Jaarbeurs van Utrecht. www.50plusbeurs.nl
Vroeg of laat krijgt iedereen met een handicap te maken!
www.terugnaardebossen.nl
Hoorzitting wetsvoorstel banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten.
Op 15 september aanstaande organiseert de commissie SZW een hoorzitting over het wetsvoorstel banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten.
De Landelijke Cliëntenraad, de Oogvereniging, de Coalitie van Inclusie, Stichting Pak die Kans, Bijzondere Banen, Initiatiefgroep Eigen regie, Sara Werkt, DelfTalent, onbegrensd talent, Pro Accretio, Buro oudkomers en ‘Terug naar de Bossen’ vragen uw aandacht voor de geformuleerde doelgroep voor de baangarantie. Wij verzoeken u bijgevoegd positionpaper te betrekken bij de hoorzitting en de behandeling van het wetsvoorstel.
Wet banenafspraak en quotum arbeids beperkten, beperkt
mensen met een arbeidshandicap bij het vinden van een baan. Het is goed en hard nodig dat de komende jaren 125.000 banen worden gerealiseerd voor mensen met een arbeidsbeperking. Hun arbeidsparticipatie blijft al jaren sterk achter bij de rest van de beroepsbevolking. Het wordt tijd dat we toegaan naar een inclusieve arbeidsmarkt. Tot zover niets dan lof.
Doelgroep
Maar dan komen de vragen. Voor wie zijn die banen bedoeld? Wordt de arbeidsmarkt wel inclusief? Slechts een deel van de mensen met een arbeidshandicap behoort tot de doelgroep van de baangarantie. Het gaat om:
-
Mensen met een arbeidsbeperking die niet het minimumloon kunnen verdienen (een deel van de mensen in de Participatiewet)
-
Wajongers
-
Mensen die op 1 januari 2015 nog op de wachtlijst WSW staan.
Oneerlijke concurrentie
De staatssecretaris neemt aan dat middelbaar en hoger opgeleiden die het minimumloon kunnen verdienen wél op eigen kracht aan het werk kunnen komen. Die aanname wordt gelogenstraft door de cijfers (zie bijlage). De arbeidsparticipatie van middelbaar en hoger arbeidsmarkt verbetert, komen van een koude kermis thuis. In de bijstand moeten zij alle arbeid accepteren zo dreigt ook nog eens een grote kapitaalvernietiging.
Wie niet?
Het is wel erg ingewikkeld voor werkgevers en voor werknemers. Wie hoort wel tot de doelgroep en wie niet. Voor een deel van de arbeidsgehandicapten is het duidelijk, zij horen niet tot de doelgroep en komen dus achter in de rij:
-
mensen die middelbaar of hoog opgeleid zijn en daardoor in staat zijn het minimumloon te verdienen
-
mensen met een lage opleiding die het minimumloon kunnen verdienen.
Als duidelijk is dat iemand het minimumloon niet kan verdienen, behoort hij of zij vooralsnog tot de doelgroep. Maar dat verandert na een tijd misschien toch weer. Is het nog te volgen?
Telt wel mee, telt niet mee
De werkgever neemt iemand in dienst die niet het minimumloon kan verdienen. Hij denkt: ‘ik voldoe aan de baangarantie’. De werkgever doet zijn best en de werknemer ontwikkelt zich goed. Hij is na een tijdje het minimumloon waard. Goed gedaan allebei en fijn voor de gemeente want die kan een uitstroom uit de uitkering registreren. Maar voor de werkgever ontstaat er wel een probleem: over twee jaar telt de nieuwe werknemer niet meer mee. Dan behoort de werknemer niet meer tot de doelgroep voor de baangarantie.
Dan een werkgever die ‘op safe’ speelt en iemand met een Wajonguitkering in dienst neemt. Ook de wajonger ontwikkelt zich positief en weet na een tijdje het minimumloon te verdienen. Mooie gevolg: een jaar later is hij geen wajonger meer. Goed voor de belasting betaler, goed voor de betrokkene, compliment voor de werkgever. Opnieuw ontstaat er een ander probleem: de werknemer behoort niet meer tot de doelgroep van de baangarantie.
Het moet en kan anders.
Er is geen legitieme reden om een deel van de mensen met een beperking verder op achterstand te zetten dan zij nu al staan. Sterker nog het is in strijd met het VN-verdrag. Laten we er geen wedstrijd van maken welke arbeidsgehandicapten de slechtste positie op de arbeidsmarkt heeft. Geef alle mensen met een arbeidshandicap een gelijke kans en laat dus de verdiencapaciteit niet de maatstaf zijn. Zodat werkgevers niet met het probleem worden opgezadeld dat werknemers de ene dag wél en de andere dag niet meer tot de doelgroep van de baangarantie horen.
De Cijfers
Beroepsbevolking in cijfers
Arbeidsgehandicapten; profiel 2000-2011 (CBS Statline)
| Perioden | 2011 | |||
| Onderwerpen | Totaal bevolking 15 tot 65 jaar | Totaal 15 tot 65 jaar met aandoening | Wel arbeidsgehandicapt | Niet arbeidsgehandicapt |
| Kenmerken | x 1000 | |||
| Onderwijsniveau: laag | 3 371 | 845 | 601 | 244 |
| Onderwijsniveau: middelbaar | 4 421 | 804 | 514 | 290 |
| Onderwijsniveau: hoog | 3 083 | 445 | 254 | 190 |
| Onderwijsniveau: onbekend | 118 | 20 | 15 | 6 |
| © Centraal Bureau voor de Statistiek, Den Haag/Heerlen 3-9-2014 | ||||
Arbeidsparticipatiegraad van mensen met chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen en de algemene Nederlandse bevolking (15 t/m 64 jaar) in 2010, naar achtergrondkenmerken[1]
Mensen met chronische ziekten en/of Algemene Nederlands
matige tot ernstige beperkingen bevolking
% %
Totale groep (15 t/m 64 jaar) 25 67
Geslacht
Mannen 34 74
vrouwen 21 60
Leeftijd
15 t/m 39 jaar 48 66
40 t/m 54 jaar 38 80
55 t/m 64 jaar 16 49
Opleiding
laag 18 47
midden 26 71
hoog 36 84
De arbeidsdeelname van mensen met (lichamelijke) chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen wijkt in negatieve zin af van de algemene bevolking. In 2010 had een kwart (25%) van de mensen met chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen behorende tot de potentiële beroepsbevolking (15 t/m 64-jarigen) betaald werk voor tenminste 12 uur per week. Dit terwijl twee derde (67%) van de totale Nederlandse potentiële beroepsbevolking in dat jaar betaald werk verrichtte voor tenminste 12 uur per week.
Ook binnen subgroepen naar geslacht, leeftijd en opleidingsniveau zijn mensen met chronische ziekten of beperkingen minder vaak werkzaam. Van een stijgende (of dalende) trend in de arbeidsparticipatie van mensen met chronische zieken of beperkingen was over de periode 2005-2010 geen sprake.
Uitgevallen studenten met een functiebeperking
1 op de vijf uitgevallen studenten met een functiebeperking zit zonder enige vorm van maatschappelijke bezigheid (bijvoorbeeld werk, vrijwilligers, nieuwe studie) thuis. Bij studenten zonder functiebeperking is dit 0%.
(bron; studeren met een functiebeperking 2912, 63)
[1] Nivel: KENNISSYNTHESE – CHRONISCH ZIEK EN WERK, bron tabel: Heijmans et al., 2011
Overpijnzing!
Als terug naar de bossen hebben we in 2012 getwijfeld. Nu is het debat losgebarsten. Mede door de waanzinnige bezuinigingen op de zorg.
Ter bezinning!
Binnenlandse zaken heeft het begrepen, nu de rest nog!
Even er tussen uit!
Tijdens het WMO debat in de Eerste Kamer op 8 juli 2014 ben ik er even tussen uit geknepen.
Eigen Regie.
Om samen met Initiatiefgroep Eigen Regie :Margit van Hoeve en Helga Dulfer te gaan praten met Binnenlandse Zaken dit op verzoek van Minister Plasterk. De boodschap is overgekomen!
Regie boven kracht
‘Ik kijk naar de bewindslieden en ik zie hun ongemak. Ze worstelen met het vraagstuk, terwijl het zo eenvoudig is.’ Aan het woord is een lid van de initiatiefgroep Eigen Regie. Een groep die opkomt voor de positie van mensen met een beperking. ‘Politici gebruiken allerlei begrippen met uiteenlopende invullingen en betekenissen. Dat vertroebelt het debat.’
Het manifest van de initiatiefgroep bevat heldere definities. Er is eigen regie, eigen kracht en eigen verantwoordelijkheid. Eigen regie gaat uit van wat iemand wil met zijn leven. Eigen kracht gaat over iemands mogelijkheden om samen met zijn netwerk problemen aan te pakken. Eigen verantwoordelijkheid gaat over de vraag wat iemand zelf moet doen. Kortom, de begrippen gaan over drie verschillende vragen: wat wil ik, wat kan ik, en wat moet ik?
Hoewel de term eigen kracht nu de boventoon voert in het debat, zou dat volgens de initiatiefgroep het begrip eigen regie moeten zijn. De crux is dat wanneer we enkel uitgaan van eigen kracht, we voorbij gaan aan wat iemand wil.
Het kan bijvoorbeeld iemands keuze zijn niet altijd alle eigen kracht te hoeven aanspreken. Als mensen met een beperking alles doen wat ze zelf kunnen, kan dat voor sommige mensen betekenen dat ze geen tijd en energie over houden om een normaal leven te kunnen leiden. Regie voeren over je eigen leven betekent in die situatie dat je juist het regelen van zaken uit handen geeft. Niet wat iemand kan bepaalt iemands zelfstandigheid, maar of iemand zelf vorm en inhoud kan geven aan zijn leven, en daarbij de ondersteuning krijgt die nodig is.
Uitgangspunt van de initiatiefgroep is dat ieder mens, dus ook ieder mens met een beperking, in staat gesteld moet worden zijn eigen leven te leiden, eigen keuzes te maken en mee te doen in de samenleving. De groep verwijst daarbij naar het VN-verdrag van de rechten van mensen met een beperking. Dit verdrag is in 2006 tot stand gekomen in New York en in 2007 door Nederland ondertekend. Recent zijn de wetsvoorstellen tot goedkeuring en uitvoering ingediend bij de Tweede Kamer, waarna de ratificatie van het verdrag kan volgen.
Het VN-verdrag ondersteunt een inclusieve samenleving waarin iedereen de kans krijgt mee te doen, op alle vlakken. Het verdrag is integraal. Het gaat over zelfstandigheid en zeggenschap, toegankelijkheid en gelijkheid. Het verdrag heeft impact op diverse beleidsterreinen: bij het proces tot indiening van de wetsvoorstellen waren maar liefst acht departementen betrokken.
Het VN-verdrag is van grote betekenis voor de rolinvulling door gemeenten. Recent riepKim Putters de gemeenten op uit te werken wat zij onder goede zorg verstaan. Volgens hem moeten Rijk en gemeenten zich er meer van bewust zijn dat de invulling van de grondrechten op zorg en bestaanszekerheid bij hen op tafel ligt.
Die bewustwording komt steeds meer op gang. Heldere begrippen helpen daarbij, maar zijn niet genoeg. De moeilijkste en belangrijkste stap moet nog komen: de vertaling naar de concrete praktijk.
Friso Coumou
Nu de toegankelijkheid van dit nieuwe gebouw nog!
