Wij weten wat 200 jaar Grondwet betekend. Nu nog gelijke rechten voor mensen met een handicap en ondertekening en toetsing van alle wetten door het VN verdrag o.a. voor de participatie wet en WMO. Of wachten ze tot alle wetten door de eerste Kamer zijn? Artikel 1 en de anti discriminatiebureau’s krijgen het druk!
Na het behalen van ons diploma was het tijd om na te denken over onze toekomst buiten het reservaat. Omdat een aantal van ons nog geen helderheid hadden wat ze na hun studie moesten gaan doen, is er door de leiding besloten om de Projectgroep op te zetten. Onder leiding van één van onze groepsleidsters Jacqueline werd hier meteen na de vakantie mee gestart. Kamer 5 van de flat stond inmiddels leeg omdat het aantal kinderen die intern werden opgenomen snel afnam.
Onze projectgroep bestond uit 5 personen Gerda, Gerry, Diny en Anneke en ik natuurlijk. Al snel hadden we kamer 5 ingericht en er ook een bibliotheek en informatiecentrum georganiseerd voor alle revalidanten. Men kon bij ons terecht met vragen over cultuur, recreatie, woonmogelijkheden, seksuele voorlichting, studie, beroep en sociale zekerheid. We hebben aansluiting gezocht bij de Werkgroep Integratie Gehandicapten die inmiddels een kantoor in de Molenpoort in Nijmegen hadden. Deze was ter beschikking gesteld door de RMO Raad voor Maatschappelijke Opbouw. Hier hebben we in verschillende werkgroepen gezeten, toegankelijkheid, wonen en vervoer. Ik ben toen betrokken geraakt bij het eerste Focusproject in Nijmegen vlak bij het centrum. Tijdens een drukbezochte informatieavond (300 mensen met een handicap) in het Nijmeegse Universiteitshuis werd verteld over het Zweedse Focus wonen. Lees verder Sint Maartenskliniek 1971-1977 Voorbereiding op de wereld buiten! Deel 20
Je zou het bijna vergeten maar ik heb ook nog op school gezeten op de Maartenskliniek. Vanaf het begin was dit een probleempje. Uit alle psychologische rapporten bleek dat er met mijn intellegentie niets mis was en ik met gemak Atheneum zou kunnen halen.
Helaas doordat ik op de lagere school heel veel in het ziekenhuis had gelegen, niet veel van school meegekregen. Als ik nu terug reken, heb ik ongeveer drie jaar van de lagere school in het ziekenhuis gelegen. Maar ondanks dat, ben ik altijd over gegaan. Het resultaat was dat ik sommige zaken nooit heb meegekregen.
Vanaf 1995 deze show meerdere malen opgevoerd op de opleiding medische ethiek Nijmegen. Niet kiezen is ook een keuze! Wie krijgt het hart! De zaal beslist!
De Pastoor, de Dominee en de Paus zijn inmiddels vervangen door de verzekeraar, de arts en de wethouder. Waar vroeger de kerk bepalend was hebben nieuwe hoogwaardigheidsbekleders deze functies overgenomen.
De inspraak van veel patiënten en gehandicaptenorganisaties is inmiddels teruggebracht tot mede-ondersteuners van het landelijke beleid. Niet vreemd, want dit rechtse kabinet (ondanks de PvdA) ondersteund alleen organisaties als zij het beleid verkopen waar dit Kabinet voor staat. Ziektebeelden als reuma zijn inmiddels uit de lijst Borst, de lijst van aandoeningen, verdwenen. Dit geeft natuurlijk een megabezuiniging. Reuma is gewoon een volksziekte geworden. De verzekeraars bieden budgetverzekeringen aan. Zonder er bij te vertellen dat als je gewoon naar een ziekenhuis gaat, je het risico loopt dat je een groot gedeelte zelf moet betalen. Zelfs die mooie verzekeringspolissen die je aan en uit kunt zetten is maar relatief. Neem maar van mij aan dat als je bij het schaatsen je nek hebt gebroken, je de fysiotherapie niet meer aan kunt aan zetten!
Dit Kabinet decentraliseert alles naar de Gemeenten. Enerzijds omdat ze daarmee de bezuinigingen kunnen afwenden op de lokale politieke machthebbers.,anderzijds omdat ze ook niet meer weten waar het naar toe moet. Dit i.v.m. de geheime afspraken die tussen regeringsleiders in Europa worden gemaakt. Het is echt opvallend hoeveel landen inmiddels in eenzelfde bezuinigingssessie zitten. Het VN verdrag wordt niet voor niets steeds uitgesteld. Eerst alle bezuinigingen doorvoeren, dan pas het VN verdrag invoeren. Eerlijk is eerlijk, ook ik begrijp niet meer waar het met ons kleine landje naar toe gaat!
Maar dat we het debat moeten blijven voeren en niet ons hoofd in de schoot moeten leggen is me duidelijk.
Het verschil tussen een democratie en een dictatuur is dat we ons laten bepalen. Dat laatste accepteer ik niet, dus de strijd gaat door!Je stem laten horen tijdens de komende gemeenteraadsverkiezingen is nu meer dan ooit van belang!
Heeft zijn eerste politieke debat over zorg en participatie georganiseerd in Amstelveen. Op het CDA na waren alle partijen aanwezig.
Laat je stem horen op lokaal niveau. Want de Gemeente zal met de mega bezuinigingen en decentralisatie van zo ongeveer alle beleidsterreinen het verschil kunnen maken.
Al vele jaren vier ik carnaval bij mijn oude internaat vriendje, Jos. Eerst bij zijn ouders in Sittard en later in Landgraaf in de woonvorm waar hij toen woonde. Tijdens één van de vele kroegavonden met mijn vrienden in Nijmegen kwamen we op het idee om met de hele club carnaval te gaan vieren in Maastricht. Joyce en Mick kende ik van de Maartenskliniek en voor de rest onze vrienden van de havo. Met tien vrienden/vriendinnen zouden we afreizen naar de woonvorm in Landgraaf. Dit moest ik nog wel even doorgeven aan Jos, maar die vond alles prima. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd niet waar. Eén probleempje was er nog wel te overwinnen, twee meiden moesten nog toestemming hebben van thuis. Ik heb toen maar de stoute schoenen aangetrokken en de ouders gebeld of ze mee mochten. Aan de telefoon stelde ik me voor als: Jan Troost Maatschappelijk Werker (dat was ik inmiddels) . Ik zei: “wij organiseren een reisje voor een groepje gehandicapten mag uw dochter mee als begeleiding. De ouders vonden dit een nobel doel en gaven meteen toestemming. Ik geef nu achteraf wel toe, dat ik een beetje “misbruik” heb gemaakt van mijn functie.
Op de vrijdag voor carnaval was er een groot schoolfeest op de Nijmeegse scholengemeenschap. Cordick de organisator van het schoolfeest had geregeld dat we allemaal te gast waren.
Het bier vloeide rijkelijk en tot diep in de nacht hebben we daar gefeest. Rond zes in de ochtend gingen we naar het station in Nijmegen waar we de trein naar Landgraaf namen.
Ons gezelschap reist in de bagage afdeling van de passagierstrein, want in de normale passagierstrein konden rolstoelgebruikers niet in. Mick, Joyce en ik zelf en één reserve rolstoel moeten mee en onze 7 lopende vrienden Cordick, Ron, Jeanne, Joris, Frank, blond en bruin en natuurlijk al onze bagage. Dat je niet in de coupe kon was gebruikelijk, zeker richting Limburg. We hadden de hele nacht niet geslapen dus zo goed en kwaad als het ging sliepen we wat in de bagageruimte. De bagageruimte zat precies achter de machinist. Hij had de deur opengedaan om ons wat warm te houden want hier zat geen verwarming. Uiteindelijk komen we aan in Landgraaf en met vereende krachten worden we uit de wagon getild. Daarna zijn we eerst maar drank en eten gaan halen in de supermarkt. De kratten bier hadden we opgestapeld in de reserve rolstoel en zo lopen we in optocht naar de woonvorm. Jos staat al klaar om ons te ontvangen. Via de hoofdingang lopen we in optocht door de gemeenschappelijke ruimte naar de kamer van Jos. Alle spullen worden daar neer gezet en we drinken eerst maar een goed bakje koffie. We maken een grote pot waar we al het geld bij elkaar leggen om de Carnaval te vieren. De slaapzakken worden neergelegd en de luchtbedden worden opgeblazen. Natuurlijk eerst Jos bedankt voor zijn gastvrijheid. Die avond zouden we met een taxibusjes naar Maastricht gaan. Op het Vrijthof hebben we friet gegeten en daarna ons gelaafd aan al het goede wat Maastricht te bieden heeft. De sfeer is geweldig ondanks dat het heel koud was. Ron had wat te veel gedronken en op een bepaald moment liepen we over de Servaasbrug. Lees verder Carnaval 1980 uit de woonvorm gezet!
Op de avond na één van mijn valpartijen, word ik met een gebroken sleutelbeen de ziekenboeg naar de vierde verdieping gereden. Die avond word ik bij Gerard op zaal gereden. Gerard was één van mijn groepsgenoten uit Kamer 3 en hij lag er al weer een week. Gerard was gek op Golden Earring , en in onze groep een gerespecteerd groepslid. Een buitengewone slimme vent. Ondanks de ernstige vorm van spierdystrofie, die hem enorm belemmerde in zijn lichamelijke activiteiten liep iedereen met hem weg. Als hij hulp nodig had bij het eten of drinken werd hij automatisch door zijn andere kamergenoten geholpen. Zijn uitstraling en zijn interesse in de ander maakte hem dan ook een praatpaal voor de groep. Die avond zei Gerard: “Jan ik wil dat je morgen naar een andere kamer gaat, want ik ga dood!”
Ik reageerde als door een wesp gestoken. Natuurlijk ga je niet dood en ik laat me ook niet weg sturen! Hij vertelde me dat hij voelde dat het niet meer ging en dat hij aan het einde van zijn strijd was, tegen de spierdystrofie. Lees verder Sint Maartenskliniek 1971-1977 De Dood Deel 18
Ik had van mijn moeder ooit het voorlichtingsboekje “Mama waar kom ik vandaan?” gekregen. Met de woorden: ‘je bent er nu oud genoeg voor. Je moet het maar eens lezen!’ Daarna hebben we het er nooit meer over gehad. Maar met deze informatie in het achterhoofd nodigde ik Joop, Gerda, Gerrie en nog een paar anderen uit om mee het bos in te gaan. Ik vertelde dat ik ze daar seksuele voorlichting zou geven. Gewapend met een lege fles cola, een zakje zout uit de chips zak, een lege zak chips en stukjes zilverpapier van De King pepermunt trokken we het bos in achter onze school de Monnikskap.
Het groepje stond in een cirkel om me heen. Toen begon ik met de seksuele voorlichting: Lees verder Relaties binnen de Sint Maartenskliniek (1971-1977). deel 2 Seksuele voorlichting in het bos!