Nadat Andreas en ik de discotheek Taboe in de Vlaamse Gas hadden verlaten, besloten we om toch nog maar even naar het toilet te gaan op het Hoofdbureau van politie. Als je enigszins aangeschoten naar het politiebureau moet en aan de balie moet vragen om de sleutel van het rolstoeltoilet is toch wel bijzonder!
Maar de agenten kenden ons inmiddels en zonder dat we er om hoefden te vragen liepen ze met ons mee naar het toilet. Lees verder Sint Maartenskliniek 1971-1979 De soos, glasgerinkel 10/c
Marsleider Bos van het Vierdaagse comité woont toevallig bij mij in de straat. Kort nadat we de brief aan de K.N.B.L.O aangetekend hadden verzonden heb ik hem met een bezoek “vereerd”. Met kloppend hart rij ik naar zijn huis. Ik bel aan en zijn vrouw maakt de deur open. Ik vertel haar dat ik graag haar man even wil spreken en dat ik verder op in de straat woon. Ze verwelkomt me en bied me een kop koffie aan. Haar man Chris van de Vierdaagse zit in de huiskamer. Ik geef hem een fles rode wijn en vertel dat ik degene ben die namens de WIG de discussie over rolstoelen in de Vierdaagse heb aangezwengeld. Inmiddels krijg ik koffie aangeboden van zijn vrouw. Ik vertel hem dat het een principiële keuze is geweest om het op deze wijze aan te pakken omdat wij echt geloven dat er vierdaagselopers zijn die in een hand bewogen rolstoel mee willen en kunnen doen. Voor een aantal van onze “lopers” is het ook een terugkeer in de wandelsport, nadat ze de Vierdaagse al eerder hebben meelopen. Maar helaas door een ongeval of ziekte niet meer in staat zijn om hem te voet mee te lopen. Ik zie geen enkele reden om rolstoel gebruikers niet mee te laten doen. We nemen de afspraken nog even door. Tijdens de Vierdaagse openen we een meldpunt bij de WIG waar deelnemers en publiek hun mening kunnen geven.
Roeland Sporenberg en Yvon Bakker organiseren het meldpunt op ons kantoor. Dit hebben we besloten omdat er nu al heel veel heftige reacties bij de WIG, K.N.B.L.O en de Gelderlander binnenkomen. Tijdens de Vierdaagse zal Lydia de Klerk langs het parcours een onderzoek doen naar de reacties van de lopers op de rollende wandelaars. Gedurende de gehele vierdaagse zal ik als “journalist van Aanzet” en als woordvoerder van het WIG-team aanwezig zijn bij de dagelijkse persconferentie. Hierna neem ik afscheid van de marsleider en zijn vrouw en spreek de hoop uit dat we de fles wijn later samen opdrinken.
Op maandag 17 juli halen we onze felbegeerde startbewijzen op bij de Vereniging in Nijmegen.
Lees verder De geschiedenis van: Rolstoelen in de Vierdaagse 1995. deel 2.
Vanochtend om 7.00 uur gaat de wekker, ik mag mijn dochter naar school brengen in Ubbergen. Daarna rij ik nog even naar huis om om spullen op te halen. Om 9.30 uur haal ik Jeroen, mijn blinde kameraad en ADL, op in Oosterbeek en rijden we naar het Revalidatiefonds om even te netwerken.
Iets wat voor mensen in de WW, zeker als je al 55 bent van groot belang is. Daarna nog even langs mijn oude werkgever de CG Raad. Die hebben me gevraagd om in de Centrale cliëntenraad van de UWV plaats te nemen als vertegenwoordiger van de CG Raad. Snel even een broodje gegeten met Jeroen . Vanuit Utrecht doorgereden naar Amsterdam waar ik een overleg heb met de Voorzitter en ondersteuner van de Cliëntenraad. Hier blijkt pas echt, hoeveel tijd je moet investeren om lid te kunnen zijn van deze belangrijke raad voor de cliënten. Vraag nog even bedenktijd, want als je iets doet dan moet je er ook echt voor gaan is mijn moto. In Amsterdam staan we dik in de file en we moeten vanavond om 19.30 uur weer een presentatie geven voor het Gehandicapten platform Geertruidenberg.
Als oud voorzitter van de CG raad weten de lokale platforms me nog te vinden. Net op tijd en door de file geen tijd om de Chinees nog te bezoeken, heeft Jeroen gelukkig nog een broodje kaas die ik onder het rijden op eet. De bijeenkomst gaat over de toegankelijkheid van de winkels en de horeca in Geertruidenberg en Raamsdonkveer . Na een inleiding van Jeroen en mij, doe ik mijn gouden presentatie jasje aan en treed ik op als spreekstalmeester en ga in debat met de zaal. Het was een inspireerde bijeenkomst en een goede fles wijn was onze beloning. Daarna weer terug naar Oosterbeek om Jeroen thuis te brengen om 1.00 uur kwam ik thuis. Nog even een glaasje port en nog een paar dringende mails de deur uit gedaan. Rond 2.00 naar bed. Toen ik in bed lag kon ik niet meteen in slaap komen , want moet om 7.30 gaat de wekker. Volgens mij moeten ze het beeld dat mensen met een handicap niet participeren en geen bijdrage leveren aan de samenleving toch maar eens bijstellen !!
De integratie waar ik al die tijd voor geknokt had binnen de muren van ons internaat op de de Sint Maartenskliniek, werd door de Soos nu werkelijkheid. Jongeren van de Nijmeegse scholengemeenschap maar ook daar buiten kwamen steeds vaker, gelokt door het goedkope bier en de gezelligheid.
Vriendschappen ontstonden en Marcel, Daan, Joris, Daphny, Murial, Maaike, Ingrid, Janneke, Cordick, Jean en Ron werden goede vrienden en samen met andere scholieren werden zij de sleutel om in contact met de buitenwereld te komen. De Sint Maartenskliniek had een eigen bus een blauwe Renault bus waar je met rolstoel en al in kon. Nico, de chauffeur reed meestal s’ avonds en als we op tijd waren konden we meerijden naar de stad. Nico was een geweldige vent die begreep dat wij ook wel eens uit de band wilden springen. Menigmaal heeft hij ons, na een uit de hand gelopen kroegentocht weer netjes thuis gebracht. Zelfs naar bed gebracht, als het echt niet anders kon. Steeds vaker gingen we uit in Nijmegen . In het weekend kon je A.P. (Avond Permissie) krijgen. Om 24.00 uur was het A.P. voorbij, als je je niet op tijd had gemeld bij de nachtportier bij de hoofdingang van het ziekenhuis, werden twee weekenden avondpermissie ingetrokken.
Als je geluk had en je trof de “goede “portier dan deed die niet zo moeilijk, maar had je pech en je trof de “dienstklopper”, dan kon je de volgende dag op het matje komen bij de groepsleiding. Soms bij een ernstige overtreding moest je naar het hoofd van de Flat zuster Giovanni. Dit is mij maar één keer overkomen !
Andreas, mijn Surinaamse vriendje en ik reden op zaterdagavond met onze roadmasters naar het centrum van Nijmegen. Ons doel was Taboe een discotheek in de Vlaamse Gas. Dit straatje en ook Taboe waren in de jaren zeventig berucht in Nijmegen.
Taboe was een echte Antilliaanse kroeg waar eigenlijk alleen Antillianen kwamen en mooie blonde, blanke dames. Blanke mannen zoals ik kwamen er bijna niet, maar Andreas was mijn toegangskaartje. De uitsmijter een enorme grote Surinamer hielp ons altijd de enorme drempel over. Als goede en gewaardeerde klant kregen we die avond het ene na het andere pilsje aangeboden. Met de muziek van Saterday Night Fever op de achtergrond, of eigenlijk op de voorgrond, want muziek moest vooral hard zijn. De gekleurde disco lampen en de discobol boven de dansvloer brachten ons in hypnose en voor we het wisten was het 24 uur. Met een lading vieux cola achter de kiezen, (van bier moesten we te vaak naar het toilet en een aangepast toilet was er in die tijd alleen op het hoofdbureau van politie!) verlieten we Taboe.
In januari 1995 werd ik benaderd als coördinator van de WIG (Werkgroep integratie gehandicapten) door Rob de Jong Directeur Werkenrode in Groesbeek. Een aantal rolstoel gebruikende bewoners van Werkenrode wilden graag meedoen aan de Nijmeegse Vierdaagse. Of wij hier niet het voortouw in wilden nemen. Ik vertelde Rob dat het overleg daaromtrent muurvast zat. De Marsleiding van de Vierdaagse was al vanaf 1979 tegen deelname van rolstoelgebruikers aan de Vierdaagse. Een Deen in een rolstoel reed in 1976 mee, maar werd gediskwalificeerd. Vanaf toen is er met diverse partijen overleg geweest.
Ook middels de pers hadden we al met enige regelmaat onze visie gedeeld. Maar de K.N.B.L.O gaf geen krimp, Iedere keer dezelfde mantra: ” volgens de statuten moet je het ene been voor het andere zetten en het gewicht van het ene been op het andere overbrengen”. Lees verder De geschiedenis van: Rolstoelen in de Vierdaagse van Nijmegen 1995! Deel 1
Overleven dat is wat me met de paplepel is ingegoten. Bij mijn geboorte dacht men al dat ik overleden was. Onze vroedvrouw had me al weggelegd. Tot ik het op een brullen zette! Toen bleek al snel dat ik Osteogenesis Imperfecta (O.I.) had. Door de vele botbreuken lag ik vaak 2 maanden of langer in het ziekenhuis in Dordrecht. Op de kinderafdeling gingen jongens van mijn leeftijd op zaal dood.
Gordijn ging dicht, het werd stil en weer was er iemand zo maar verdwenen. Lees verder Overleven!
Halverwege de jaren zeventig werd mede doordat het Sociaal Kultureel Werk SKW zijn intrede deed, de Soos geopend. Harry (was inmiddels oud revalidant) liep stage bij het SKW, dit zal zeker geholpen hebben. Maar ook onder druk van de jongeren die steeds vaker in opstand kwamen omdat ons leven alleen leek te bestaan uit school, therapie en eten. De directie stelde na veel overleg een ruimte beschikbaar. Twee ruimtes die zich onder in het souterrain van de Flat bevonden en waar vroeger onze scoutinggroep had gezeten. Die was door te weinig belangstelling inmiddels opgeheven. Medewerkers van de technische dienst en jongeren uit onze gang hielpen met de inrichting van de ruimte. Achterin de ruimte werd een muur gemetseld waarop de discotafel werd bevestigd. Inclusief 2 draaitafels, cassetterecorder en een enorme versterker.
Ook de discolichten waren bedienbaar vanaf de draaitafel. Overal hingen grote boxen. Boven de dansvloer werden de gekleurde lampen en de draaiende discobal door de medewerkers van de technische dienst opgehangen. Lees verder Sint Maartenskliniek 1971-1979. De Soos, drank, drugs en disco. deel 10 a
Na een drukke dag hebben we vanavond onze afscheidsavond in het Hotel Riga waar we al onze mensen die we deze week hebben ontmoet nog een keer terug zien.
Na een groot diner, veel mooie toespraken en veel wodka speelde Andrei vanuit zijn nieuwe rolstoel gitaar en zong voor ons mooie Russische liederen. Voor mijn vrouw Paula heeft hij zelfs een speciaal lied gezongen. Tussen de verschillenden gangen van het diner zongen we uit volle borst gezamenlijk vele Russische liederen. Ging steeds beter. Overigens de wodka bracht mij zelfs aan het zingen. Lees verder Expeditie Rusland, Pskov. Afscheidsavond en dan terug naar Nederland! Deel 8/8
Het debat over “ons “ Sinterklaas feest wordt nu ook inzet van de politieke discussie. Wilders roept nu al dat de VN moet worden afgeschaft om de Zwarte Piet te kunnen behouden. Onze Minister President Mark Rutte durft zijn vingers er niet aan te branden en zegt dat het aan de “participerende samenleving” is om dit op te lossen. Afschaffen van de VN zou betekenen dat mensen met een handicap na jaren vechten voor gelijke rechten in het zicht van de haven van Sinterklaas zouden zinken. Want op zijn laatst zal deze regering in juli 2015 het VN verdrag voor de rechten van mensen met een beperking ondertekenen. We zouden het slachtoffer worden van dit debat. Want nadat de verzorgingsstaat is afgebouwd is de hoop gevestigd op het VN verdrag. Met enige regelmaat heb ik Sinterklaas persoonlijk mogen ontmoeten.
Als gewezen lobbyist in Den Haag heb ik hem nog even gebeld en mijn zorgen gedeeld. In 2003 in het kader van het Europees jaar van mensen met een handicap was er een soortgelijke situatie.
De rolstoel Piet deed zijn intrede ook dit gaf felle reacties bij onze bevolking. Dat kon niet want hoe konden zij het dak op! Sinterklaas is een wijs man en ook hij geloofd in diversiteit. Vanaf dit jaar is zijn personeelsbeleid gewijzigd. Er wordt zelfs voordat de quotumregeling van Staatssecretaris Jetta Klijnsma is ingevoerd, nieuwe Pieten aangenomen. Zwarte Piet, Turkse Piet, Witte Piet, Aziatische Piet, Rolstoel Piet, Marokkaanse Piet, Blinde Piet, Dove Piet, Jonge Piet, Oude Piet, Homo Piet, Lesbische Piet, Hetero Piet iedereen heet gewoon Piet.
Zelfs mijn kanarie heet Oranje Piet.
Vandaag is het officiële programma afgelast op ons nadrukkelijke verzoek. We willen een aantal bezoeken brengen aan mensen met een handicap in de thuissituatie. Vanuit Nederland hebben we drie rolstoelen meegenomen om in Pskov achter te laten bij mensen die het echt nodig hebben. Ole, Gerard, Wladimir en ik gaan een aantal mensen thuis bezoeken. Rob, Bert, Sergei en Kyra gaan op bezoek bij de gaarkeuken van het Duitse echtpaar Halbach. Ook zullen zij nog naar Pater Adelheim gaan die kent veel kinderen met een lichamelijke handicap.
De kinderrolstoel wordt achtergelaten bij Padek. Ook hij woont Lees verder Maandag, 20 juli 1992. Expeditie Rusland Pskov. Deel 8/7.