Afgelopen week stond er in het Parool een artikel over Tika , ze is seksueel hulpverlener voor mensen met een handicap. Ze gaf aan dat het soms betaald werd uit het potje van PGB Persoons Gebonden Budget.
Handjes op de rug!
VVD reageert!
Meteen reageerde Tweede Kamerlid Bas van ’t Woud van de VVD op het artikel: Seks niet van belastinggeld betalen.! Natuurlijk gaat de VVD vragen stellen over dit misbruik aan Staatssecretaris van Rijn. Hij heeft gelijk, het mag niet betaald worden uit het PGB dat is de afspraak. Nu kunnen Kamerleden niet overal verstand van hebben, maar de groep waar Tika het over heeft kan zelf seksueel niet aan zijn/haar trekken komen. Gewoon omdat er mensen zijn die lichamelijk niet in staat is om zich zelf te masturberen en vaak ook geen relatie hebben. In de jaren zeventig , waren wij jongeren van mening dat de verpleging/verzorging mensen hier mee konden helpen. Voor hen die dit niet zelf zonder hulp konden. Seks hoort bij de primaire levensbehoefte! Soms werd het anders opgelost, met een koude washand! Ik blijf het vreemd vinden dat als je zelf niet meer zelfstandig kunt eten, naar bed kunt gaan, of jezelf wassen je hier wel hulp bij krijgt! Dus waarom niet bij seksualiteit? De reden om het uit de zorg te halen is seksueel misbruik en de niet gelijkwaardige relatie tussen hulpverlener en hulpvrager. Hier is zeker wat voor te zeggen! Nu is het inmiddels een strafbare handeling om mensen te helpen met bevrediging. Natuurlijk is het PGB nodig voor echte zorg! Sommige Gemeenten hebben het opgelost door het te bekostigen uit de bijzondere bijstand. Maar als hier antwoorden op komen van de Staatssecretaris ga ik er vanuit dat er een hoorzitting komt. Ik kom met plezier uitleggen met een aantal echte deskundigen wat seksualiteit is en wat het voor mensen kan betekenen. Want de hulpverlening van de Sar (Stichting Alternatieve Relatiebemiddeling ) en ook andere organisaties zijn er niet voor niets en als er onderzoek gedaan wordt moet dit eindelijk maar eens bespreekbaar gemaakt worden! Kan overigens ook kosten besparen, zoals medicijnen en psychologische hulp. Het kan toch niet zo zijn dat alleen de rijke mensen met een handicap nog gebruik kunnen maken van de seksuele hulpverlening? We kunnen het natuurlijk ook in het kader van decentralisatie van de WMO en Participatiewet aan de keukentafel bespreken.
Handjes op de rug!
Aan de Kamerleden geef ik nog even mee , drie maanden de handen op de rug gebonden als experiment. Het is maar de vraag of je alle spanning van dit moment wel aan kunt!
Het gebeurd niet zo vaak , maar nu is de maat vol Kabinet Rutte heeft bedacht dat rolstoelgebruikers ook wel een eigen bijdrage kunnen betalen voor hun hulpmiddel.
Recht op rolstoel ook voor Presidenten en Koningen.
Ook vorige Kabinetten hebben dit al eens willen uitvoeren. Maar gelukkig realiseerden zij zich toen dat een rolstoel nooit algemeen gebruikelijk is.
PvdA
Het is een hulpmiddel om het lopen te kunnen compenseren. Het is geen vervoersmiddel zoals een auto, fiets, scootmobiel en scooter. Zelfs de belastingdienst is zich hier van bewust want op een rolstoel hand bewogen of electrische betaal je maar 6 % belasting en geen 21 %. Kort geleden heb ik hier nog over gesproken met Otwin van Dijk , Kamerlid PvdA, via een SMS liet hij me weten dat het in het kader van de decentralisatie een keuze is van Gemeenten om een eigen bijdrage te vragen. Die staat het dichts bij de Burger.
100% eigen bijdrage
Inmiddels bereiken mij allerlei berichten uit verschillende steden dat veel Gemeenten deze eigen bijdrage willen invoeren. Het kan zelfs zo zijn dat de eigen bijdrage zo hoog is dat je 100 % zelf moet betalen. Nu maar hopen dat ze hier op terug komen voor dat de Wet naar de Eerste Kamer gaat.
Belasting op benen
Zo niet , dan ga ik mijn politieke lobby starten voor belasting op benen. Ook die van Ministers en Staatssecretarissen!
Na 42 jaar vind ik het welletjes, ik gooi de handdoek in de ring. Ik ben boos, gefrustreerd en zie er geen heil meer in. De mooiste jaren van mijn leven ben ik bezig geweest met belangenbehartiging van mensen met een handicap. Sommigen noemen me een lastig klein mannetje met een snor (die snor heb ik overigens niet meer).
Oud Kamerlid VVD Wim Pastoors waar mee ik als voorzitter CG Raad samen heb geknokt voor de Wet gelijke Behandeling 2001.
Anderen vinden me een Don Quichotte die tegen molens vecht. Al vanaf mijn 14 de ben ik lid van de Aparticipatie beweging van mensen met een handicap. Wij woonden in de apartheidssamenleving van een internaat met een hek er om heen, afgezonderd van de samenleving. Wij wilden rechten zoals omschreven in de VN rechten van de gehandicapte mens uit 1976. Niet over ons, niet zonder ons! Integreren midden in de samenleving. Veel leden van de aparticipatiebeweging zijn in de belangenbehartiging terecht gekomen en zitten inmiddels in de WW of erger nog in de bijstand. De laatste slag in de Eerste Kamer moet nog komen voor de participatie wet, de WMO en de langdurige zorg.
Overleg Staatssecretaris Martin van Rijn met terug naar de bossen in Eerste kamer 27 mei 2014
Ik verlang weer naar de Zusters van de Congregatie Dochters van Maria en Joseph die ons in de bossen verzorgden. Naar de groepsleiding en staf die er voor zorgden dat alle activiteiten zoals fotografie, Soos en pony kar rijden op het terrein plaatsvonden. Alles wat toen bevochten is , is binnen 2 Kabinetten Rutte afgebroken. Op LinkedIn enthousiaste discussies van allerlei mensen die wel brood zien in de decentralisatie. De mensen waar het over gaat worden alleen nog maar aangesproken als kwetsbare mensen. Gehandicapten moeten weer terug in hun hok , ook dat is duidelijk. Ik ga rustig wachten op de medewerker van het wijkteam die met mij aan de keukentafel gaat zitten om samen met mij en mijn “mantelzorger” mijn participatiebehoefte te onderzoeken. In de krant stond : “Oud Voorzitter CG-Raad en woordvoerder Terug naar de Bossen gooit handdoek in ring”! De ingezonden reacties logen er niet om. Eindelijk van hem zijn we af. Sommige politieke partijen hingen de vlag uit en bij VWS en SZW werden de ambtenaren getrakteerd om het te vieren.
Toen schrok ik met een schok wakker, badend in het zweet, gelukkig het was maar een nachtmerrie.
Na de Maartenskliniek woonde ik bij een hospita , de familie B , ze woonden in een mooi oud herenhuis aan de Paul Krugerstraat in Arnhem vlak bij het centrum.
Mijn oma en opa op bezoek in mijn kamer in Arnhem.
De eigenaar woonde boven, een echtpaar met hun twee dochters en ik woonde met Paul op de begane grond. Mijn godsdienstleraar Evert had een hellingbaan van hout getimmerd zodat ik de twee eerste treden kon overbruggen. Het was een mooi oud herenhuis met een kamer aan suite waar een wand tussen was gezet zodat er twee kamers waren die verhuurd werden door de familie B. Ik had de kamer aan de voorkant en Paul mijn buurman huurde de achterkamer. De GMD Gemeentelijke Medische Dienst was ingeschakeld door de maatschappelijk werkster van de Sint Maartenskliniek. Deze zou moeten adviseren om voorzieningen aan te brengen zodat ik ook naar het toilet kon en gebruik kon maken van de douche die in de keuken was gemaakt. Toen ik er al woonde, bleek dat voorzieningen voor de aanpassing van de toilet en de douche niet vergoed werden door de bedrijfsvereniging. Lees verder HET RESERVAAT UIT, de wereld in 1977-1980 Deel 2 Zelfstandig wonen!→
De Initiatiefgroep Eigen Regie, de Vereniging Inclusie Nederland en de actiegroep Terug naar de Bossen hebben steeds aangeven dat de Participatiewet (inclusief de Quotum wet en onderdelen uit het Sociaal akkoord) van Staatssecretaris Klijnsma niet in overeenstemming is met het VN Gehandicaptenverdrag. Ondanks het feit dat Staatssecretaris Klijnsma zegt dat de wet voldoende getoetst is aan het VN Verdrag.
VN troep Terug naar de bossen haalde 2500 handtekeningen op tijdens Supportbeurs samen met het Liliane fonds voor ondertekening VN verdrag Kabinet.
De Participatiewet brengt mensen met een handicap in een onzekere positie en in slechtere positie dan nu het geval is. Dat is in strijd met het VN verdrag, ondanks dat het nog niet geratificeerd is. Op verzoek van deze organisaties hebben twee prominente mensenrechten Juristen Prof.Mr. J.E. Goldschmidt Director Netherlands Institute of Human Rights (SIM) Professor in Human Rights Law en Prof. Dr. B.M. Oomen Dean of the University College Roosevelt de Participatiewet in het licht van het VN verdrag beoordeeld. Zij delen hun mening en vinden dat de eerste kamer nader onderzoek moet laten doen. Hun bevindingen staan in onderstaande brief. Inmiddels is deze brief verzonden aan de Voorzitter van de commissie SZW van de Eerste Kamer om dit oordeel mee te nemen in de beoordeling van de Participatiewet.
Jetta Klijnsma in overleg met Jan troost
De Brief die inmiddels verzonden is aan de Eerste Kamer.
Aan de Leden van de vaste Kamercommissie SZW van de Eerste Kamer.
T.a.v. Voorzitter Mevrouw dr. J.J. Sylvester, vice-voorzitter De heer Van Dijk
Aan de griffier: Mevrouw Mr. W.A.J.M. van Dooren
Cc: Voorzitter van de vaste Kamercommissie VWS Mevrouw Drs.T.M. Slagter – Roukema; Vice voorzitter Mevrouw Prof.Dr. H.M.Dupuis
Aan de griffier : De heer Mr.W. de Boer
12 mei 2014
Betreft: Strijdigheid Participatiewet met het VN verdrag voor de rechten van de mensen met een beperking.
Geachte Leden,
Op dit moment is de Participatiewet (33.801) bij U in behandeling.
Ondergetekende organisaties en personen zetten vraagtekens bij de verenigbaarheid van dit voorstel met het door Nederland ondertekende VN Gehandicaptenverdrag.
Hoewel het Verdrag nog niet is geratificeerd (over een wetsvoorstel daartoe is inmiddels wel geadviseerd door de Raad van State) brengt ook de ondertekening verplichtingen mee voor de Staat. Dit is neergelegd in artikel 18 van het Weens verdragenverdrag. Ondertekenen van een verdrag houdt in dat een Staat verplicht is, tot de ratificatie, geen handelingen te verrichten welke in strijd zijn met het doel en de strekking van een verdrag. De Nederlandse Staat is derhalve reeds nu verplicht om de verplichtingen zoals deze voortvloeien uit bijvoorbeeld het Gehandicaptenverdrag mee te wegen in nieuw aan te nemen wet- en regelgeving en beleid (zie ook Rapport Ratificatie…. En dan?, p. 12 en Aanvullend Rapport, Studie- en informatiecentrum Mensen rechten, Universiteit Utrecht , p. 14, januari 2012 respectievelijk maart 2012). In die zin kan gesteld worden dat de Staat een aanvullende motiveringsplicht heeft als na ondertekening maatregelen worden getroffen die (op onderdelen) leiden tot een vermindering van de ten tijde van de ondertekening bestaande bescherming.
Vanuit deze uitgangspunten achten wij het volgende van belang:
De Participatiewet kan niet los gezien worden van de Quotumwet en hangt samen met de afspraken uit het sociaal akkoord. Het doel van beide wetten om mensen met een beperking in staat te stellen door middel van werk volwaardig aan de samenleving te laten deelnemen is geheel in lijn met het beginsel van inclusie, zoals ook neergelegd in het VN Gehandicaptenverdrag (zie ook het Advies concept wetsvoorstel Quotumwet van het College voor de Rechten van de Mens, 7 februari 2014)
Die doelstelling wordt uiteraard door ons van harte onderschreven. Echter op een aantal punten rijzen vragen of de gekozen middelen wel geschikt zijn om die doelstelling te bereiken en of daarbij voldoende recht wordt gedaan aan de voorwaarden die het Verdrag stelt.
De eerste vraag die op komt is, in hoeverre de baangarantie en de daaraan gekoppelde rechten en verplichtingen op grond van de Quotumwet, ook daadwerkelijk àlle mensen betreft waar de betreffende kans voor moet gelden. Wanneer (sommige) mensen met een beperking daar buiten vallen, heeft dit tot gevolg dat deze (van het voorkeursbeleid uitgezonderde groep) mensen met een beperking daardoor een extra achterstand oplopen. Naar onze mening wordt de ‘baangarantie-groep’ binnen de beide wetten zodanig beperkt gedefinieerd dat dit leidt tot een ongerechtvaardigd onderscheid binnen de groep van mensen met een arbeidshandicap. Dit lijkt niet verenigbaar met het doel mensen met een beperking in staat te stellen om d.m.v. werk volwaardig aan de samenleving deel te nemen (zie ook het advies van de adviescommissie arbeidsrecht van de Orde van Nederlandse Advocaten over de Wet Participatiebijdrage Quotumdoelstelling).
Ter toelichting merken wij het volgende op over de verschillen tussen doelgroepen. Mensen met Wajong-uitkering tellen allen mee voor de baangarantie.
Jongeren met een beperking, opgedaan in hun jeugd, die na 2015 vragen om ondersteuning voor werk en inkomen, vallen wel onder de Participatiewet, maar zij komen niet meer in aanmerking voor de Wajong, als ze niet volledig en duurzaam geen arbeidsvormogen hebben. Onder deze Participatiewet is tevens de groep die meetelt voor de baangarantie, sterk beperkt. Namelijk alleen zij die het Wettelijk Minimumloon niet kunnen verdienen. Daarmee valt de groep jongeren met een beperking die voor hun werk zijn aangewezen op een werkvoorziening buiten het voorkeursbeleid.
Tenslotte vallen gehandicapten met een WIA achtergrond niet onder de doelgroep van de baangarantie en niet onder de Quotumwet, ook niet wanneer zij geen werkgever meer hebben en moeten concurreren op de arbeidsmarkt met de mensen met een Wajong-uitkering (instroom voor 2015) en met rechthebbenden krachtens de Participatiewet.
Het VN-verdrag sluit differentiatie binnen de groep mensen met een handicap niet uit, als dat verschil in behandeling gericht is op het recht doen aan bestaande verschillen. De keuze voor het uitsluiten van bepaalde deelgroepen wordt door het kabinet niet onderbouwd. Ook niet in de brief (2014-0000037561 van 10 april 2014) naar aanleiding van de motie 160 Voortman / Karabulut (over toetsing aan het VN-verdrag).
–
Een tweede punt dat op gespannen voet staat met het VN Gehandicaptenverdrag, is dat de Participatiewet een verslechtering impliceert in het voorzien in de noodzakelijke ondersteuning aan mensen met een beperking. Zoals hiervoor aangegeven, heeft Nederland al door de ondertekening van het VN verdrag de verplichting om de bestaande situatie niet, zonder zwaarwegende redenen, aan te tasten. Nieuwe jongeren met een beperking hebben op grond van de Participatiewet geen zekerheid of hun beperking op een werkplek zal worden gecompenseerd wanneer zij zijn aangewezen op een individuele werkvoorziening.
Gemeenten zijn niet verplicht werkvoorzieningen te treffen. In de bestaande situatie zijn de voorzieningen een verzekerd recht (uiteraard wordt de noodzaak beoordeeld).
Wajongers kunnen via een IRO (een vorm van PGB bedoeld om werk te vinden) zelf een traject naar werk inkopen. Die mogelijkheid wordt nu afhankelijk van het beleid van de gemeente (en die bieden deze mogelijkheid niet).
UWV heeft op dit moment de plicht om maximaal 7 jaar te investeren in het ontwikkelen van de arbeidsmogelijkheden van jonggehandicapten. Deze inspanningsplicht hebben gemeenten niet.
Het derde punt dat op gespannen voet staat met het Verdrag is dat het Verdrag verplicht tot ondersteuning.
In de Participatiewet ontbreekt een opdracht aan gemeenten om mensen met een beperking extra ondersteuning te bieden om hun achterstand (op groepsniveau) op de arbeidsmarkt te verkleinen en een instrument om de implementatie van deze verplichting te monitoren.
Gelet op het bovenstaande is het de vraag of in voldoende mate kan worden voldaan aan de in artikel 27 van het Verdrag genoemde verplichting, om het Recht op arbeid te bevorderen in samenhang met de artikel 5 lid 3 van het Verdrag opgenomen verplichting voor de Staat om te garanderen dat voorzien wordt in redelijke aanpassingen om het mensen met een beperking daadwerkelijk mogelijk te maken om te werken. Wij wijzen er hier nogmaals op, dat de verplichting mensenrechten te verwezenlijken op de Staat rust. Dat impliceert dat obstakels verwijderd moeten worden, en dat waar nodig ondersteuning geboden wordt (zie ook het in opdracht van VWS opgestelde Rapport Ratificatie…En dan?, Studie- en Informatiecentrum Mensenrechten, Universiteit Utrecht, Januari 2012, p. 13).
Met de bovenstaande voorbeelden, die niet uitputtend zijn, willen wij aangeven dat nader onderzoek naar verenigbaarheid van de Participatiewet, in samenhang met de Quotumwet, met het VN Gehandicaptenverdrag noodzakelijk is, om te waarborgen dat het niveau van bescherming van de rechten van gehandicapten niet vermindert. In elk geval dient voorzien te worden in een instrument om dit te monitoren zodat waar nodig aanvullende maatregelen getroffen kunnen worden.
Wij verzoeken uw Kamer, alsnog te bewerkstelligen dat de Participatiewet in samenhang met de Quotum wet en de relevante afspraken uit het sociaal akkoord alsnog aan het VN Gehandicaptenverdrag getoetst worden.
Met vriendelijke groet,
Mw. Mr. Margit van Hoeve,
Prof. Mr. J.E. Goldschmidt Director Netherlands Institute of Human Rights (SIM)
Professor in Human Rights Law
Prof. Dr. B.M. Oomen Dean of the University College Roosevelt
Vereniging Inclusie Nederland, voorzitter mw. K. Slegtenhorst
Terug Naar de Bossen, woordvoerder de heer J. Troost
Initiatiefgroep Eigen Regie, woordvoerder mw. Mr. M.Ph.H. van Hoeve
Bijlagen: SIM rapport Ratificatie … en dan; Aanvullend Sim rapport Ratificatie …en dan; Advies van de Orde van Advocaten op de Quotum wet;
Met ongeloof kijk ik de laatste tijd naar politiek Den Haag. De VVD met zijn eigen verantwoordelijkheid en haar nivellerings-drift om alle mensen met een handicap op een minima te plaatsen. Iedereen arm zodat de rijken weer meer plaats hebben op de snelweg en er 130 kunnen rijden. De PvdA met zijn geloof in de wijken en de decentralisatie. De christelijke partijen die weer voor hun naaste willen zorgen en hopen dat de kerken weer volstromen. Waarna een plaatsje in de hemel van zelf gereserveerd wordt. Sinds de jaren zestig is de verzorgingsstaat opgebouwd en kregen mensen met een handicap voorzieningen om hun handicap te compenseren. Met het doel om volwaardig mee te kunnen doen. Naar twee Kabinetten Rutte zijn we weer terug in de situatie waar ik als vierjarige jongen in zat. Keukentafelgesprekken, toen met de sosiaal werkster van Draagt Elkanders Lasten , nu met een ambtenaar die in een wijkteam zit en het zelfde keuken tafel gesprek voert. De boodschap is nu: Nee meneer, rechten hebben we niet meer dat ging te veel kosten. We gaan nu weer voor elkaar zorgen en ik ga u vertellen hoe u dat kan doen! Na eerst de belangenbehartiging weg te bezuinigen (Rutte 1) werd het gemakkelijker om al deze maatregelen door te voeren. Je zou bijna denken dat Rutte en zijn ambtenaren op de militaire academie les hebben gehad in strategie. Rutte is er bijna, de slachtpartij is compleet ,alleen de Eerste Kamer is onze laatste linie. Ik hoop dat zij alle wetten nog eens kritisch onder de loep nemen. Checken of ze wel voldoen aan de eisen die het VN verdrag. stelt Daarna kunnen we de Tweede kamer afschaffen en is de Gemeente en Europa het nieuwe strijdtoneel.
5 mei, de internationale Independent Living dag, lopen wij de Walk of Shame. Een solidariteitsmars door Brussel. Doe met ons mee!
Terug naar de bossen is er weer bij.
Nog steeds moeten er mensen met een beperking tegen hun keuze in instituten leven, afgescheiden van de echte wereld. Nog steeds zijn er mensen met een beperking die helemaal geen ondersteuning krijgen. Wij zijn solidair met hen! Wij zijn solidair met onze broers en zussen uit Wallonië, waar er van zorgvernieuwing nauwelijks sprake is. Wij zijn solidair met al die personen met een beperking in heel Europa die getroffen worden door blinde besparingen.
Wat begon als een financiële crisis is in heel wat landen uitgemond in een regelrechte aanval op onze rechten. Mogelijkheden op een onafhankelijk leven worden afgebroken en de uitvoering van het VN Verdrag voor de rechten van personen met een beperking wordt uitgesteld of zelfs terug gedraaid.
Deze schande moet stoppen! Geen besparingen meer op de kap van mensen met een beperking. Breng samen met Onafhankelijk Leven vzw deze boodschap naar de Europese Commissie, in het hart van Europa.
De Walk of Shame is het Belgische onderdeel van de internationale campagne ‘Stop Disability Cuts’ www.stopdisabilitycuts.eu van ENIL (European Network on Independent Living).
Onafhankelijk Leven vzw nodigt alle mensen met een beperking, hun verenigingen, bondgenoten en sympathisanten uit, om mee te lopen. We nodigen ook Europarlementsleden en andere beleidsmakers uit om met ons in dialoog te gaan tijdens deze solidariteitswandeling.
11 uur: We verzamelen aan het Jubelpark / Parc du Cinquantenaire aan de ingang via de Blijde Inkomstlaan / Avenue de la Joyeuse Entrée
11.30 – 12.30: We lopen de Walk of Shame en laten onze stemmen klinken tot in het hart van Europa
12.30 – 13.30: Solidariteitspicknick in het Jubelpark. Breng je boterhammetjes mee!
Wij zijn er ook!
Extra aanbod voor belangstellenden (Engelstalig):
14.00 – 14.30: ENIL Press Conference ‘Stop Disability Cuts’ in the European Economic and Social Committee (location tbc). For info & registration email to vanessa.scanlon@enil.eu
Hoe kom ik naar de Walk of Shame?
Met de auto:
Aan ingang van het Jubelpark ter hoogte van de Blijde Inkomstlaan / Avenue de la Joyeuse Entrée zijn er enkele parkeerplaatsen. Je kan er ook makkelijk even stilstaan om iemand te laten uitstappen.
Met het openbaar vervoer:
De Metro Maelbeek is rolstoeltoegankelijk en ligt op 700 m van de ingang van het Jubelpark. Je dient wel een dag van tevoren te verwittigen dat je komt en dan zal iemand van de metro jou begeleiden van je startpunt (bijvoorbeeld Brussel Centraal station of Noord station) tot aan Maelbeek.
Taxi verts ( http://www.taxisverts.be/nl/brussel-taxi-particulieren/#beperkte-mobiliteit ) is een Brusselse taxi maatschappij die een aantal aangepaste taxi’s heeft voor het vervoer van personen met een beperking. Zij rijden aan gewoon taxi tarief, reserveren kan hier de dag zelf tot een kwartier voor vertrek (afhankelijk van drukte) via 02/349.49.49
Contactpersoon voor Pers en inhoudelijke vragen: Peter Lambreghts – +32 475/87.71.29 – peter@onafhankelijkleven.be
Onafhankelijk Leven vzw
Onafhankelijk Leven vzw is organisatie van en voor personen met een handicap. Als sociale beweging verdedigen wij de belangen van personen met een handicap. Dat doen we via Europese en Vlaamse beleidsbeïnvloeding, sensibilisering en een sterke vrijwilligerswerking.
Als dienst geven wij informatie en advies over het Persoonlijk Assistentiebudget (PAB). Het PAB is een budget waarmee iemand met een handicap assistenten betaalt die hem of haar ondersteunen. Daardoor krijgt die persoon de kans om thuis te blijven wonen en niet naar een voorziening te gaan. Onze dienstverlening bestaat uit een advieslijn en coachen.
De Walk of Shame wordt georganiseerd door Onafhankelijk Leven vzw met de actieve steun van ENIL (European Network on Independent Living), Ensemble Vie Autonome uit Wallonië en actiecomité Terug naar de bossen uit Nederland.
Het is zo ver , mijn tijd is gekomen vandaag zal ik na 7 jaar het reservaat verlaten en ga de wijde wereld in. Gisterenavond heb ik afscheid genomen van mijn kamergenoten, ik kreeg als afscheidscadeau van Birgit ,de jongste van de groep, een sjaal waar alle kamergenoten en de groepsleiding een stuk aan gebreid hadden met evenzoveel kleuren wol. Samen met een nieuwe ‘snorren mok ‘ die voorkomt dat mijn inmiddels groter geworden snor nat wordt van de koffie. Vanochtend ben ik door mijn ouders naar Arnhem gebracht samen met al mijn spullen.
Kamer Paul Krugerstraat voor het eerst alleen!
In Arnhem heb ik dankzij onze muziekleraar Frans een kamer gevonden. Gelukkig midden in het centrum op de Paul Krugerstraat 24 op loopafstand van het centrum en het station. Nadat we de kamer verder hadden ingericht zijn mijn ouders weer naar Dordrecht gereden. Mijn buurman Paul maakte me al snel duidelijk dat hij nog al op zichzelf was en dat gezamenlijk eten niet zijn bedoeling was. Een tegenvaller want eigenlijk was ik nog nooit alleen geweest en Lees verder HET RESERVAAT UIT, de wereld in 1977-1980 Deel 1→
Het laatste jaar op de Sint Maartenskliniek was ter voorbereiding op onze terugkeer in de “echte “ maatschappij. Maar er speelde ook intern heel veel. Er ging al langer het gerucht dat er veranderingen in de leefgroepen zouden komen. Chris Zaad onze Orthopedagoog had een plan ingediend bij de staf van het internaat en we werden uitgenodigd om in de grote aula bijeen te komen. Hier werd ons verteld dat ze met onze wilden praten over de grote verandering.
Verticalisering!
In de grote aula werd ons verteld dat we niet meer met leeftijdsgenoten bij elkaar zouden wonen (horizontale groepen), maar naar een gewone gezinssituatie zouden overgaan dit werd ook wel verticalisering genoemd.
Protest tekening tegen de verticalisering jan troost 1976
Op deze manier met elkaar wonen zou een enorme positieve ontwikkeling hebben op onze sociale ontwikkeling. Onze orthopedagoog was hier een warm voorstander van. Halverwege zijn betoog kookte het bloed al in mijn aderen, wat denkt die baardaap wel met zijn pijp. Het was voor mij wel duidelijk dit zouden we niet laten gebeuren. Mijn kamergenoten voelden het zelfde. Wat moesten wij met die kleintjes! Gezinssituatie nabootsen ze lijken wel gek, een gezin met 12 kinderen en drie moeders en één vader. Behoorlijk opgefokt verlieten we de aula.
Vive la Révolution
Ik nodigde twee van mijn vrienden uit op mijn kamer om een strategie te bedenken om dit onzalige plan te dwarsbomen. Om helder te maken dat we hier absoluut niet aan mee zouden werken hadden we op mijn slaapkamerdeur de kreet Vive La Révolution geplakt. Om maar meteen helder te maken dat we dit niet zouden pikken. In mijn grote spiekerbox had ik onze geheime voorraad Whiskey verstopt en dit was wel een moment om de Whiskey open te maken. Ik verzamel helmen uit de Tweede wereld oorlog en die deden we op, luchtbuksen werden in gereedheid gebracht. Op deze wijze zaten we onder het genot van een glas whiskey op mijn slaapkamer acties voor te bereiden. We maakten posters want we moesten mensen motiveren om tegen het voorstel te stemmen. We dachten toen nog echt dat we het konden tegenhouden. Dan komt er zonder kloppen, dit gebeurde wel vaker, een stagiaire binnen. Die schrok zich helemaal het apelazarus. Achteraf snap ik het wel drie rolstoelgebruikers met een geweer in de hand en Britse en Amerikaanse helmen op. Het verhaal dat er een aantal internaat bewoners zich er niet bij zouden neerleggen deed snel de ronde. Ook in de leefgroepen werden de onzalige plannen besproken. Een aantal personen van de groepsleiding waren voor dit nieuwe systeem maar die waren door de opleiding van de Kopse Hof vast gebrainwasht met hun idiote theorieën. Te vuur en te zwart wilden we vast houden aan onze oude vertrouwde groepsindeling. Zeker nu ik eindelijk in Kamer 1 zat, de poort naar de buitenwereld. Als je het geluk had om in Kamer 1 terecht te komen, ging de poort naar de wereld buiten open. Kort daarop was het herfstvakantie en gingen we naar huis op bezoek bij onze ouders.
De slag verloren
In januari 1977 na onze Kerstvakantie ging ik vol strijdlust in de Mercedes van mijn vader terug naar de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Pa en ma droegen mijn koffers naar Kamer 1. Ik rij de hoek om en zie voor onze kamer 1 allemaal kleine fietsjes staan. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken. Het zal toch niet waar zijn?! Ja hoor, in de vakantie was het allemaal keurig geregeld. De grote verhuizing had plaats gevonden en de “gezinssituatie” was een feit. Ik was boos en teleurgesteld hoe zo meepraten? Over democratie hadden we vaak gesproken tijdens de geschiedenisles, hoezo democratie en meepraten ik had er even de buik vol van. Steeds minder kwam ik in de groep en ging in de andere Kamers mijn oude kamergenoten opzoeken. Geef nu wel toe dat het soms aandoenlijk was als Gerardje en Conny aan de broek trokken om je aandacht te vragen.
Wij weten wat 200 jaar Grondwet betekend. Nu nog gelijke rechten voor mensen met een handicap en ondertekening en toetsing van alle wetten door het VN verdrag o.a. voor de participatie wet en WMO. Of wachten ze tot alle wetten door de eerste Kamer zijn? Artikel 1 en de anti discriminatiebureau’s krijgen het druk!
