Categorie archieven: Opiniestuk

Speech uit 2004, nu in Nederland bruikbaar!

Curaçao bezoek Santha Martha
Curaçao bezoek Santha Martha 2004

Speech ter gelegenheid van de aanbieding van het rapport “Gehandicaptenbeleid gaat iedereen aan”, 30 november 2004

In Nederland kun je als burger met een chronische ziekte of handicap actief worden in een belangenorganisatie. Samen bereik je meer, of hoop je veel te bereiken. Het is hard nodig dat mensen zich organiseren, want Nederland is nog steeds een ontoegankelijk land, waar burgers met een handicap of chronische ziekte gemiddeld minder mee kunnen doen dan andere burgers.

Het Instituut voor Revalidatievraagstukken (IRV) heeft onderzoek gedaan naar de situatie van gehandicapten en chronisch zieken op de Nederlandse Antillen. Het Nationaal Revalidatie Fonds (NRF) zorgde voor de benodigde gelden. De resultaten van dit onderzoek bieden wij vandaag aan u – leden van de kamercommissie voor Nederlandse Antillen en Arubaanse Zaken aan. De Antillen: een gewoon stukje Nederland, maar wel wat ver weg. Het verbaast mij helemaal niet dat Antilliaanse gehandicapten en chronisch zieken ook achterblijven bij anderen als het gaat om participatie. Hun positie ten opzichte van niet-gehandicapte of chronisch zieke medeburgers is beroerder dan die van in Nederland wonende mensen met makke.

Vooral hun deelname aan de arbeidsmarkt is weinig florissant te noemen. Het onderzoeksrapport geeft veel inzicht in cijfers, mogelijke oorzaken en omvang van de ongelijkheid. Dergelijke zaken zijn immers meetbaar. Achter alle cijfers en grafieken schuilen honderden mensenlevens. Om precies te zijn de levens van Nederlandse burgers, die wonen op de Antillen en Aruba.

Mensen die duidelijk in het nadeel zijn ten opzichte van andere Antilliaanse ingezetenen. Maar ook: mensen met talenten, wilskracht en vernieuwende ideeën. Die positieve krachten kunnen ook op de Antillen bijdragen aan belangrijke verbeteringen en uiteindelijk emancipatie van mensen met chronische ziekten en handicaps. Er is een initiatief voor een Antilliaanse collega-organisatie van de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad. Verbreding en versterking juist vanuit de Antilliaanse burgers met handicaps en chronische ziekte is nodig. Inzet van de mensen zelf is een belangrijke voorwaarde voor een effectieve beïnvloeding van beleid.
Zodat ook in dat deel van Nederland straks vorm gegeven wordt aan gelijke behandeling, gelijkberechtiging, empowerment, goede beeldvorming en niet te vergeten een in alle opzichten toegankelijke samenleving. U, als leden van de Kamercommissie voor Antilliaanse en Arubaanse Zaken kunt daar een voorname bijdrage aan leveren. Ondersteun en stimuleer het werk van de Antilliaanse collega-organisatie van de CG-Raad! Verdiep u eens in de Wet Gelijke behandeling gehandicapten en chronisch zieken, zoals we die in Nederland op een aantal aandachtsterreinen al hanteren. En blaas de werkingssfeer van die wet ook leven in leven op die eilandengroep die ook deel uitmaakt van Nederland. Daar is beleid voor nodig en geld. Zet de Antilliaanse burger met een handicap of chronische ziekte eens op de politieke agenda. Niet in het vergeethoekje, maar in de rubriek: ‘met spoed behandelen’. Die spoed is geboden, zo blijkt uit het onderzoek. Vooral op de aandachtsterreinen arbeid en zorg. Dus presenteert u eens wat concrete voorstellen; bijvoorbeeld door het uitvoeren van pilots met gelijke behandeling van chronisch zieke en gehandicapte Antillianen op de arbeidsmarkt. Investeert u als vertegenwoordigers van de verantwoordelijke Nederlandse overheid wat gelden in verbeteringen en professionalisering van de zorg. Betere zorg en voorzieningen vormen de voorwaarden voor maatschappelijke functioneren, meedoen in alle geledingen van de Antilliaanse samenleving. Kortom: investeert u in de toekomst van een niet onaanzienlijke groep overzeese medelanders, niet alleen voor hen maar vooral met hen.

Jan Troost

Voorzitter Chronisch zieken en Gehandicapten Raad Nederland

(Geplaatst: 30 november 2004)

jan en tine in de amigo

Beveiliging Tweede Kamer schiet door!

Charlie en Broeder Tuck willen woensdag 22-04-2015 naar de publieke tribune van de Tweede Kamer om te luisteren naar het Algemeen Overleg Kiesrechtaangelegenheden.
Over dat debat volgt later nog wel een column, maar eerst heeft Broeder Tuck iets op zijn hart over de beveiliging.

Broeder Tuck en Charlie
Broeder Tuck en Charlie

Charlie en Broeder Tuck hebben afgesproken op Plein 2, want daar mag de Valys-taxi wel stoppen, wat bij Lange Poten niet mag, waar we eigenlijk moeten zijn. Daar begint het al. Charlie wacht binnen in de hal, maar omdat ze niet is aangemeld wordt ze eruit gezet in de straffe wind. Ze loopt altijd met rollator waar ze dan gelukkig op kan zitten. Na elkaar toch gevonden te hebben, dankzij de GSM, gaan we naar ingang Lange Poten.

Toiletbezoek geweigerd

Charlie moet ondertussen nodig naar de WC, maar we krijgen van een beveiliger te horen dat we niet door de controlepoortjes mogen omdat de zaal vol is. Het gehandicaptentoilet bevindt zich voorbij de poortjes. Charlie zegt dat ze nodig moet, waarop de beveiliger antwoordt dat ze dan maar naar de overkant moet. Daar is geen gehandicaptentoilet , dus wij zo snel als de reumabenen en de rollator het toelaten naar het Novotel met gehandicaptentoilet, zo’n 150 meter verderop.

Toegankelijk maar niet de beveiliging!
Toegankelijk maar niet de beveiliging!

Daar wordt Broeder Tuck pissig van!

Dat is toch mensonwaardig om iemand met rollator en een blinde 300 meter heen en weer te laten lopen. Iemand met hoge nood weiger je de toegang niet. Daarbij komt dat Broeder Tuck een reis van 2,5 uur achter de rug heeft per trein en Valys-taxi. Blijkbaar voor niets, want de toegang wordt geweigerd. Toch maar weer terug naar de ingang Lange Poten.
Nu mogen we wel naar binnen.

Veiligheid boven menselijkheid

Charlie wordt gedwongen, voor ze door het controlepoortje mag, haar orthopedische schoenen uit te doen, ondanks dat ze aangeeft nauwelijks op blote voeten te kunnen lopen. Dan moet ze zonder rollator door het poort je, en ze mag ook niet steunen tegen dat poortje. Groot risico om te vallen! Daarna moet ze met haar reumavingers de veters weer in de orthopedische schoenen rijgen. Het bukken heeft duizeligheid en hoofdpijn tot gevolg. Broeder Tuck vindt dat je niet iemand mag dwingen orthopedische schoenen uit te doen. Die draag je niet voor niets, net zo als iemand anders niet voor niets in een rolstoel zit. Broeder Tuck loopt als blinde ook niet graag op blote voeten, omdat hij niet ziet waar hij zijn voeten plaatst, met alle risico’s van dien. Charlie heeft bij eerder bezoek al vaker aangegeven dat deze behandeling te zwaar voor haar is.

U bent altijd lastig

Toen antwoordde een beveiligster: “U bent altijd al lastig.” Door zoiets springt Broeder Tuck uit zijn pij! Wat mensonwaardig en onprofessioneel gedrag. Iemand die alles kan en niks wil, die noem je lastig. Maar als je iemand lastig noemt die veel wil en weinig kan, is dat beledigend en getuigt dat van kortzichtigheid. Als deze behandeling zo doorgaat, houdt dat in dat Charlie niet meer voor ‘Terug naar de Bossen’ op de publieke tribune kan gaan zitten, en zullen wij onze correspondent in Den Haag moeten missen.
Als je als gehandicapte aangeeft dat je niet op blote voeten, zonder rollator, kan lopen, dan heeft de beveiliging toch nog een 2e mogelijkheid, namelijk een handscanner, waar je iemand helemaal mee kunt aftasten, terwijl die veilig op de rollator leunt.
Let wel, Broeder Tuck is zich heel wel bewust van de noodzaak van beveiliging in deze tijd van verhoogde terrorismedreiging. img1519959293Maar men zou zich toch iets menselijker kunnen gedragen en rekening kunnen houden met de ander, zodat je je als goedwillende geïnteresseerde burger een beetje welkom kunt voelen. Trouwens, weet je voor wie de handicap pas echt lastig is? Niet voor zo’n beveiliger, maar voor de mens die de handicap heeft te dragen.

Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck

Rolde bijna van de divan!

DSC_2778
CDA Congres Hannie van Leeuwen 18-3-2012 actie Makkers Unlimited (foto Raymond Troch)

De dag voor 1 april word ik s’avonds gebeld door een keurig sprekende meneer. De heer Flappe., hij stelde zich voor als lid van de CDA-basisgroep sociale zekerheid. Hij vertelde me dat ik door de jury was uitverkoren om de Frans Woltersprijs te ontvangen uit  handen van Ank Bijleveld Commissaris van de Koningin in Overijssel. Even dacht ik dat het een grap was en ik twijfelde even. Ik sta nu niet echt bekend als een fanatiek CDA aanhanger. Hij vertelde dat ik de prijs tijdens het 35 – jarig CDA congres overhandigd zou krijgen. Hier zouden ook alle Oud Minister Presidenten aanwezig zijn, van Agt, Lubbers en Balkenende. Enigszins aarzelend vroeg de heer Flappe of ik de prijs wilde accepteren.  Tijdens het telefoontje lag ik op mijn divan tv te kijken en rolde er bijna af van verbazing!

Ik was vereerd

Ik was natuurlijk ook vereerd om juist van het CDA deze prijs te mogen ontvangen. Natuurlijk gaf ik meteen aan dat ik het op prijs zou stellen dat ik het CDA na de uitreiking en de toelichting zou mogen toespreken. Een gouden kans om tijdens het CDA congres onze boodschap nog eens onder de aandacht te brengen. Broeder Tuck (incognito) heeft onderstaand geluidsfragment opgenomen van de uitreiking door Ank Bijleveld en mijn korte toespraak:

 De Frans Woltersprijs

Is een blijk van waardering en erkenning voor hen die zich bijzonder hebben ingezet op sociaal gebied. En daarmee anderen te stimuleren zich op sociaal gebied verdienstelijk te maken. Genoemd naar oud-Kamerlid Frans Wolters die de basisgroep sterk ondersteunde en zelf een voorbeeld was vanwege zijn warme belangstelling voor mensen en met name degenen met een zwakkere positie in de samenleving.  

IMG_20150411_155211
foto Jan de Vries

 

“Jan Troost is een persoon die zich tientallen jaren op het brede sociale domein zeer verdienstelijk heeft gemaakt. Hij is vanaf zijn geboorte gehandicapt en van jongs af aan aangewezen op een rolstoel..Jan Troost is een boegbeeld, een ambassadeur, actievoerder en een gewaardeerd oud- voorzitter van de Chronisch zieken en Gehandicapten Raad (CG-Raad) maar ook een aimabele persoonlijkheid waar iedereen een beroep op kan doen. Hij is al veertig jaar actief in de belangenbehartiging en ook betrokken bij de actiegroepen Terug naar de bossen en Makkers Unlimited. Hij weet op een voortreffelijk manier ‘de factor humor’ in te zetten om de vele vraagstukken van zijn gehandicapte medemens voor het voetlicht te brengen. Als voorzitter van de CG-raad deed hij aangifte van discriminatie toen cultuurfilosoof Wim Rietdijk verkondigde dat mensen die lichamelijk onvolwaardig zijn door abortus of euthanasie gedood moeten kunnen worden. De rechter kon niets met zijn aangifte, omdat dergelijke uitingen niet strafbaar waren. Hierop nam de politiek actie, met een wijziging in het Wetboek van Strafrecht als resultaat. Het discrimineren van mensen met een beperking is nu strafbaar”.

Dames en heren

Wat geweldig, dank u meestal sta ik bij het CDA buiten om actie te voeren voor onze belangen. Het is de eerste keer dat ik u mag bezoeken. Maar ik wil toch nog één ding kwijt. Minister Balkenende, Minister President hij hoorde dat ik afscheid nam van de CG-Raad en toen hebben we een gesprek gehad in het Torentje. Dat ging over de Eeuw van onze dochters Amelie en Jeske, mijn dochter. Met één groot verschil, Jeske heeft een handicap en tegenwoordig is dat niet zo makkelijk. Want sinds ik uit de bossen verdwenen ben, veertig jaar geleden zat ik bij de nonnen. Dat was zo hé we zaten niet in de samenleving, maar buiten de samenleving en daar is de strijd van jongeren met een handicap begonnen. Daar heb ik groot respect voor. Ook voor mijn dochter en natuurlijk ook voor Amelie, want uiteindelijk moet je het samen doen en zoals tegenwoordig gaat maak ik me er zorgen over. De zogenaamde prenatale eugenetica, het lijkt wel of mensen met een handicap niet meer geboren moeten worden, er niet meer mogen zijn! Ik ga er van uit dat ook het CDA, als gezinspartij hier verder over nadenkt en dat ethische discussies over  mensen met een handicap ook worden voortgezet. Want neem van mij aan, mensen met een handicap zullen altijd geboren blijven worden.

CDA JUBILEUMCONGRES
foto copyrights Novumregiofoto/ANP

 

En de strijd die wij voeren is ook voor jullie, want uiteindelijk krijg je allemaal een handicap!

Dank U wel!

Aparticipatie: Droom komt uit!

Op 14 januari 2015 starten we met onze nieuwe website: Aparticipatie.nl.

Aparticipatie is de beweging van mensen met een handicap om van uit het apartheidsdenken weer onderdeel van de samenleving te zijn. Mensen met een handicap hebben tot eind jaren zeventig, begin tachtig, in internaten in de bossen en duinen van Nederland gewoond. Daarom ben ik heel blij dat een droom van mij eindelijk uitkomt!

Koningin Juliana op bezoek bij de Scouting van de Sint Maartenskliniek
Koningin Juliana op bezoek bij de Scouting van de Sint Maartenskliniek

Historie

Een website waarin de jongeren van toen, die soms meer dan twintig jaar in een internaat woonden, hun eigen verhaal vertellen. Daar droomde ik van. De verhalen en beelden van mensen die ooit in de bossen hebben gewoond, zijn namelijk van groot historisch belang. Zeker nu steeds meer oude instellingen verdwijnen en daarmee heel veel beeld- en fotomateriaal. De mensen die daar geleefd en gewoond hebben, zijn inmiddels ouder. Als zij overlijden, verdwijnen er heel veel waardevolle en bijzondere herinneringen. Deze verhalen willen we op video vastleggen voor de volgende generaties.

Aparticipatie

De vast legging is eveneens belangrijk, omdat de emancipatiestrijd is begonnen in deze instellingen. Met een blik in het verleden en beelden uit de tijd, waarin het gewoon was mensen met een handicap buiten de maatschappij te houden. Zij werden apart geplaatst in instellingen voor blinden en slechtzienden, lichamelijk gehandicapten, doven en slechthorenden en voor verstandelijk gehandicapten.

Opname video Aparticipatie. Jan van Slochteren hij zou maar 18 jaar worden werd hem verteld!
Opname video Aparticipatie. Jan van Slochteren hij zou maar 18 jaar worden werd hem verteld!

Daar, en nergens anders, is de strijd begonnen met de grote wens om vanuit apartheid te participeren in de maatschappij. Aparticipatie! Hoe kijken de oude internaatbewoners nu aan tegen hun eigen participatie?

Zonder historie geen toekomst!

Ieder(in), gehandicaptenschrijvengeschiedenis.nl, Pieter Reintjes (WorkyWords) en Jan Troost (Terug naar de bossen) zijn de uitdaging aangegaan en de eerste opnames zijn gemaakt. We zijn begonnen met oud-bewoners van de Sint Maartenskliniek en zijn nog op zoek naar bewoners van Blindeninstituut Sint Henricus. Beide Nijmeegse internaten zijn inmiddels verdwenen.

Gezocht

We zijn voor de volgende serie steeds op zoek naar oud-bewoners die bereid zijn hun verhaal te vertellen. Ook oud foto-en filmmateriaal of verhalen van medewerkers zijn bijzonder welkom.
Ook bewoners van andere internaten die tussen 1938 en 1981 daarin hebben gewoond, willen we vragen om zich al vast te melden.

Aparticipatie@gmail.com

Jan Troost
* Mijn inspiratie is ingegeven door het indrukwekkende werk van de Shoah Foundation van Steven Spielberg. Hij legde wereldwijd 51.696 getuigenissen op video vast van overlevenden van de holocaust.

Gastblog Cailin Kuit. College voor de Rechten van de Mens.

Cailin Kuit
Cailin Kuit

Op vrijdag 28 november was het dan zo ver: ik moest aantonen dat ik, en vele andere met mij, gediscrimineerd word door de NS. Dit is zo sinds de afschaffing van het papieren treinkaartje. En ik kan je vertellen dat ik, ondanks mijn luidruchtige persona, toch best wel zenuwachtig ben als het om gelijke rechten voor mensen met een handicap en geslachtsgelijkheid gaat.

Wat er aan vooraf ging.

Sinds 9 juli 2014 heeft de NS het papieren treinkaartje afgeschaft en is Lees verder Gastblog Cailin Kuit. College voor de Rechten van de Mens.

De eeuw van “Onze” dochters.

In 2005 hield Minister-President Jan Peter Balkenende een lezing getiteld ‘De eeuw van mijn dochter’. Hierin sprak hij over de fundamenten die de samenleving leefbaar moeten houden in de nieuwe eeuw waarin zijn dochtertje zal opgroeien.

Overleg met de Minister President
Overleg met de Minister President

De fundamenten die hij besprak waren: solidariteit, rechtsorde en economische weerbaarheid. Op de Nieuwjaarsreceptie van de Koningin sprak ik hem. Toevallig waren we op dat moment lotgenoten: we hadden beide wondroos gehad, beide hadden we op de rand van de dood gebalanceerd en dat schept een band!

Onze dochters

Onze dochters waren de tweede overeenkomst. ze waren even oud en tijdens de receptie spraken we elkaar hier over. Datzelfde jaar zou ik afscheid nemen van de CG Raad en hem was ter oren gekomen dat ik mijn laatste Nieuwjaars toespraak zou houden over solidariteit. Hij was benieuwd, en nodigde me dan ook uit in het Torentje.

Het Torentje

Minister President Balkenende wilde van mij horen met welke problemen mensen met een handicap of chronische ziekte te kampen hadden. Hoe hun werkelijkheid, achter de hem bekende cijfers en tabellen, er werkelijk eruitzag. Na het bespreken van een groot aantal prangende kwesties (mobiliteit, de zorg, toegang tot arbeid, onderwijs, toegankelijkheid etc. ) spraken Balkenende en ik over hoe we solidariteit vorm konden geven.
Ik stelde voor om te spreken over de eeuw van onze dochters. (mijn dochter heeft dezelfde handicap als ik, Osteogenesis Imperfecta).

Ik hield een pleidooi voor gelijke rechten om de Wet Gelijke Behandeling op grond van handicap of chronische ziekte uit te breiden. ‘Roepen we daarmee geen eindeloze processen op ons af?’ vroeg Balkenende zich af. Die gedachte relativeerde ik, verwijzende naar de recente dreiging met wetgeving door toenmalig Minister Zalm. Die dreigde namelijk alleen en dat resulteerde in acties van de banken, die hiermee een begin maakten met het toegankelijk maken van het betalingsverkeer door onder andere de betaalautomaten op een toegankelijke hoogte te bouwen.

2020

Nu ik in 2020 terug denk aan dit gesprek en zie hoe de verzorgingsstaat is afgebroken in 15 jaar, voel ik me echt klote. Ik heb altijd een positieve kijk gehad op het leven, maar ik maak me nu oprecht zorgen over de “Eeuw van mijn dochter”. Ik lig er nachtenlang van wakker.

Jan Peter, ik hoop echt dat jouw dochter nooit gebruik hoeft te maken van de WAJONG, de WMO, de zorg en zeker niet van de participatie wet. Ik spreek de hoop uit dat het CDA in de  komende tijd gaat voor de “eeuw van onze dochters”! Ook na de verkiezing in 2021.

Want dit Rechtse Kabinet zorgt niet voor “Gelijke kansen”, maar voor een tweedeling tussen onze dochters!

Mede namens mijn dochter Jeske Troost.

Jan Troost oud Voorzitter CG-Raad

Het invalide Klooster!

Als je net als ik geïnterviewd bent als “oudere gehandicapte” in het boek Verder is alles goed van Joke Visser krijg je daarna last van mijmeringen over het verleden. Mijn verleden speelde zich af op de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Het terrein was ommuurd. De bewoners hadden allemaal een lichamelijke handicap en we woonde in leefgroep van 12 jongeren.

foto met jan als barkeeper
Troost achter de bar

Zes meisjes en zes jongens samen met 4 moeders (de groepsleiding). De nacht bracht je door met twee jongeren van je eigen sekse. Er waren strikte leefregels. Bewoners mochten het terrein niet verlaten. Een maal in de maand mocht (moest) je naar je ouders. Voor de rest hadden we een minimaatschappij op de berg waar we woonde. We hadden een eigen school, donkere kamer, carnavalsvereniging, soos, boogschietbaan, kinderboerderij, basketbalveld, arbeidstherapie etc. Deze regels waren bepaald en bedacht en werden bewaakt door onze gezamenlijke vijand de nonnen en niet te vergeten de artsen- in de wandelgangen ook wel “de slagers” genoemd. De medische afdeling speelde een voorname rol in het internaat. Regelmatig werden de bewoners opgeroepen om op woensdag (gehaktdag) zich te vervoegen bij de afdeling waar de “slagers” spreekuur hielden. Wie op die dag een oproep kreeg voor de dokter moest onder het mes, daar was geen ontkomen aan. De ingrepen diende een hoger doel : betrokkene zo gewoon mogelijk maken. In mijn geval was dat onbegonnen werk. Dokter X. die mij zag binnen komen constateerde meteen dat er geen eer aan mij te behalen was, waarna hij zijn mes ter zijde legde.

Onze droom!

Iedereen die toen in het internaat woonde koesterde maar een ideaal: weg uit die ommuurde pseudo-gevangenis, de samenleving in. Wij geloofden in “die revolutie” hier is de Aparticipatie beweging begonnen Wij wilde integreren in de maatschappij, meedoen, actief worden.

Volwaardig participeren in de valide samenleving.

Nu ruim veertig jaar later kijk ik terug op 40 jaar belangenbehartiging. Zeker na het Kabinet Rutte 1 waar heel veel zaken die door onze belangenbehartigers van het eerste uur zijn bereikt worden afgebroken in een moordend tempo wat ook bijna niet bij te benen is. Net als de Indische, Molukse en Marokkaanse gemeenschap verlang ik soms terug naar mijn verleden. Samen met de oud strijders van de emancipatiebeweging van mensen met een handicap wil ik weer naar de bossen van Nederland. Belgie mag ook.

foto non en bisschop
Bisschop Johannes de dertiende

Ik ben op zoek naar een oud klooster van de nonnen van toen, om ons terug te trekken uit de samenleving. Achter de beschermde muren van het klooster samen met onze dierbare. Want we hebben ons inmiddels wel gemengd met de valide medemens. Om samen met onze medestrijders voor de emancipatie van mensen met een handicap, te genieten van onze oude dag. Een eigen donkere kamer voor het ontwikkelen van foto ’s , toegankelijke bar, bibliotheek, gezamenlijk eten, koken en tuinieren. Een groot hek er om heen om de overheid buiten te sluiten.

Jongeren

Natuurlijk willen we ook jongeren ontvangen in onze eigen vormingscentrum waar we samen met de jongere generatie gezamenlijk uitwisselen en van elkaar leren.
Natuurlijk een klein kerkhofje om onze broeders en zuster die ons langzaam aan zullen ontvallen eervol te begraven en te eren. Genieten van de natuur die ons al op jonge leeftijd bewust heeft gemaakt van de natuur en haar bewoners. Volgens mij past dit in het tijdsbeeld waar rechten, vraagsturing, eigen regie en compensatie voor je handicap, zijn vervangen door charitas, eigen verantwoordelijkheid en zorg voor elkaar.

Met andere woorden zoek het maar uit!

De rollende Hollander.

Red de zorg.Gastblog van Broeder Tuck, 08-11-2014.

Zaterdag 8 november 2014

In Den Haag weer de zoveelste zo hoog noodzakelijke,  FNV-demonstratie om de Zorg te redden.

Enkele indrukken.

Bij aankomst had de blinde Broeder Tuck, die alles van zijn oren moet hebben, totaal geen enkele indruk.

Broeder Tuck bij de FNV
Broeder Tuck bij de FNV

Dit omdat de techno-muziek zo hard van het podium daverde dat menselijke communicatie volslagen onmogelijk was. Dit stopte gelukkig en Lilian Marijnissen leidde iedereen prima door het programma en interviewde diverse gasten.
Dit ging ook op een dermate hoog volume dat je alles, met je vingers in je oren, nog uitstekend kon verstaan. Zeker noodzakelijk omdat de regering ons nog steeds niet wil horen.

Politici

Natuurlijk waren er een paar politici onder de gasten. Tineke Slagter (Eerste Kamer, SP) en Linda Voortman (Tweede Kamer, Groen Links) zeiden dingen waar Broeder Tuck blij van wordt.  Zoals dat zij de Wet Langdurige Zorg afwijzen omdat cliënten dan niet op zorg kunnen rekenen en omdat de verzorgende hun baan verliezen. Maar Lea Bouwmeester (Tweede Kamer, PvdA) zei dingen als: “We doen het voor jullie. “Wat nogal ongeloofwaardig overkomt”.

Dat liet het publiek dan ook horen.

Toch sportief om je met een zwak verhaal te laten uitjouwen; de uitgenodigde VVD durfde dit kennelijk niet aan en schitterde door afwezigheid. Ook zei Lea Bouwmeester dat de regering de maatregelen moest nemen omdat de hoofdbestuurders in de zorg er zo’n zooitje van hadden gemaakt.

Grijp die hoofdbestuurders dan ook!

En vergrijp je dan niet aan de mensen die het eigenlijke werk doen. 10801775_726699474046165_1421555289108873677_nOf beschouwt de regering deze harde werkers en hun cliënten als collateral damage  (Eufemisme voor onbedoelde nevenschade die bewust of onbewust wordt toegebracht tijdens een militaire aanval).

Je zult het toevallig maar zijn!

Met vriendelijke en strijdbare groeten,

Broeder Tuck