Uit de archieven van Theatergroep Aaibaarheidsfactor10.
Gastblog van Geert Bakker: OVERGAVE?
Mijn blinddoek zwart zwart,
het hart klopt hard hard.
Een hand reikt, Lees verder Gastblog van Geert Bakker: OVERGAVE?
De eeuw van “Onze” dochters.
In 2005 hield Minister-President Jan Peter Balkenende een lezing getiteld ‘De eeuw van mijn dochter’. Hierin sprak hij over de fundamenten die de samenleving leefbaar moeten houden in de nieuwe eeuw waarin zijn dochtertje zal opgroeien.
De fundamenten die hij besprak waren: solidariteit, rechtsorde en economische weerbaarheid. Op de Nieuwjaarsreceptie van de Koningin sprak ik hem. Toevallig waren we op dat moment lotgenoten: we hadden beide wondroos gehad, beide hadden we op de rand van de dood gebalanceerd en dat schept een band!
Onze dochters
Onze dochters waren de tweede overeenkomst. ze waren even oud en tijdens de receptie spraken we elkaar hier over. Datzelfde jaar zou ik afscheid nemen van de CG Raad en hem was ter oren gekomen dat ik mijn laatste Nieuwjaars toespraak zou houden over solidariteit. Hij was benieuwd, en nodigde me dan ook uit in het Torentje.
Het Torentje
Minister President Balkenende wilde van mij horen met welke problemen mensen met een handicap of chronische ziekte te kampen hadden. Hoe hun werkelijkheid, achter de hem bekende cijfers en tabellen, er werkelijk eruitzag. Na het bespreken van een groot aantal prangende kwesties (mobiliteit, de zorg, toegang tot arbeid, onderwijs, toegankelijkheid etc. ) spraken Balkenende en ik over hoe we solidariteit vorm konden geven.
Ik stelde voor om te spreken over de eeuw van onze dochters. (mijn dochter heeft dezelfde handicap als ik, Osteogenesis Imperfecta).
Ik hield een pleidooi voor gelijke rechten om de Wet Gelijke Behandeling op grond van handicap of chronische ziekte uit te breiden. ‘Roepen we daarmee geen eindeloze processen op ons af?’ vroeg Balkenende zich af. Die gedachte relativeerde ik, verwijzende naar de recente dreiging met wetgeving door toenmalig Minister Zalm. Die dreigde namelijk alleen en dat resulteerde in acties van de banken, die hiermee een begin maakten met het toegankelijk maken van het betalingsverkeer door onder andere de betaalautomaten op een toegankelijke hoogte te bouwen.
2020
Nu ik in 2020 terug denk aan dit gesprek en zie hoe de verzorgingsstaat is afgebroken in 15 jaar, voel ik me echt klote. Ik heb altijd een positieve kijk gehad op het leven, maar ik maak me nu oprecht zorgen over de “Eeuw van mijn dochter”. Ik lig er nachtenlang van wakker.
Jan Peter, ik hoop echt dat jouw dochter nooit gebruik hoeft te maken van de WAJONG, de WMO, de zorg en zeker niet van de participatie wet. Ik spreek de hoop uit dat het CDA in de komende tijd gaat voor de “eeuw van onze dochters”! Ook na de verkiezing in 2021.
Want dit Rechtse Kabinet zorgt niet voor “Gelijke kansen”, maar voor een tweedeling tussen onze dochters!
Mede namens mijn dochter Jeske Troost.
Jan Troost oud Voorzitter CG-Raad
Het invalide Klooster!
Als je net als ik geïnterviewd bent als “oudere gehandicapte” in het boek Verder is alles goed van Joke Visser krijg je daarna last van mijmeringen over het verleden. Mijn verleden speelde zich af op de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Het terrein was ommuurd. De bewoners hadden allemaal een lichamelijke handicap en we woonde in leefgroep van 12 jongeren.
Zes meisjes en zes jongens samen met 4 moeders (de groepsleiding). De nacht bracht je door met twee jongeren van je eigen sekse. Er waren strikte leefregels. Bewoners mochten het terrein niet verlaten. Een maal in de maand mocht (moest) je naar je ouders. Voor de rest hadden we een minimaatschappij op de berg waar we woonde. We hadden een eigen school, donkere kamer, carnavalsvereniging, soos, boogschietbaan, kinderboerderij, basketbalveld, arbeidstherapie etc. Deze regels waren bepaald en bedacht en werden bewaakt door onze gezamenlijke vijand de nonnen en niet te vergeten de artsen- in de wandelgangen ook wel “de slagers” genoemd. De medische afdeling speelde een voorname rol in het internaat. Regelmatig werden de bewoners opgeroepen om op woensdag (gehaktdag) zich te vervoegen bij de afdeling waar de “slagers” spreekuur hielden. Wie op die dag een oproep kreeg voor de dokter moest onder het mes, daar was geen ontkomen aan. De ingrepen diende een hoger doel : betrokkene zo gewoon mogelijk maken. In mijn geval was dat onbegonnen werk. Dokter X. die mij zag binnen komen constateerde meteen dat er geen eer aan mij te behalen was, waarna hij zijn mes ter zijde legde.
Onze droom!
Iedereen die toen in het internaat woonde koesterde maar een ideaal: weg uit die ommuurde pseudo-gevangenis, de samenleving in. Wij geloofden in “die revolutie” hier is de Aparticipatie beweging begonnen Wij wilde integreren in de maatschappij, meedoen, actief worden.
Volwaardig participeren in de valide samenleving.
Nu ruim veertig jaar later kijk ik terug op 40 jaar belangenbehartiging. Zeker na het Kabinet Rutte 1 waar heel veel zaken die door onze belangenbehartigers van het eerste uur zijn bereikt worden afgebroken in een moordend tempo wat ook bijna niet bij te benen is. Net als de Indische, Molukse en Marokkaanse gemeenschap verlang ik soms terug naar mijn verleden. Samen met de oud strijders van de emancipatiebeweging van mensen met een handicap wil ik weer naar de bossen van Nederland. Belgie mag ook.
Ik ben op zoek naar een oud klooster van de nonnen van toen, om ons terug te trekken uit de samenleving. Achter de beschermde muren van het klooster samen met onze dierbare. Want we hebben ons inmiddels wel gemengd met de valide medemens. Om samen met onze medestrijders voor de emancipatie van mensen met een handicap, te genieten van onze oude dag. Een eigen donkere kamer voor het ontwikkelen van foto ’s , toegankelijke bar, bibliotheek, gezamenlijk eten, koken en tuinieren. Een groot hek er om heen om de overheid buiten te sluiten.
Jongeren
Natuurlijk willen we ook jongeren ontvangen in onze eigen vormingscentrum waar we samen met de jongere generatie gezamenlijk uitwisselen en van elkaar leren.
Natuurlijk een klein kerkhofje om onze broeders en zuster die ons langzaam aan zullen ontvallen eervol te begraven en te eren. Genieten van de natuur die ons al op jonge leeftijd bewust heeft gemaakt van de natuur en haar bewoners. Volgens mij past dit in het tijdsbeeld waar rechten, vraagsturing, eigen regie en compensatie voor je handicap, zijn vervangen door charitas, eigen verantwoordelijkheid en zorg voor elkaar.
Met andere woorden zoek het maar uit!
De rollende Hollander.
Red de zorg.Gastblog van Broeder Tuck, 08-11-2014.
Zaterdag 8 november 2014
In Den Haag weer de zoveelste zo hoog noodzakelijke, FNV-demonstratie om de Zorg te redden.
Enkele indrukken.
Bij aankomst had de blinde Broeder Tuck, die alles van zijn oren moet hebben, totaal geen enkele indruk.
Dit omdat de techno-muziek zo hard van het podium daverde dat menselijke communicatie volslagen onmogelijk was. Dit stopte gelukkig en Lilian Marijnissen leidde iedereen prima door het programma en interviewde diverse gasten.
Dit ging ook op een dermate hoog volume dat je alles, met je vingers in je oren, nog uitstekend kon verstaan. Zeker noodzakelijk omdat de regering ons nog steeds niet wil horen.
Politici
Natuurlijk waren er een paar politici onder de gasten. Tineke Slagter (Eerste Kamer, SP) en Linda Voortman (Tweede Kamer, Groen Links) zeiden dingen waar Broeder Tuck blij van wordt. Zoals dat zij de Wet Langdurige Zorg afwijzen omdat cliënten dan niet op zorg kunnen rekenen en omdat de verzorgende hun baan verliezen. Maar Lea Bouwmeester (Tweede Kamer, PvdA) zei dingen als: “We doen het voor jullie. “Wat nogal ongeloofwaardig overkomt”.
Dat liet het publiek dan ook horen.
Toch sportief om je met een zwak verhaal te laten uitjouwen; de uitgenodigde VVD durfde dit kennelijk niet aan en schitterde door afwezigheid. Ook zei Lea Bouwmeester dat de regering de maatregelen moest nemen omdat de hoofdbestuurders in de zorg er zo’n zooitje van hadden gemaakt.
Grijp die hoofdbestuurders dan ook!
En vergrijp je dan niet aan de mensen die het eigenlijke werk doen. 
Of beschouwt de regering deze harde werkers en hun cliënten als collateral damage (Eufemisme voor onbedoelde nevenschade die bewust of onbewust wordt toegebracht tijdens een militaire aanval).
Je zult het toevallig maar zijn!
Met vriendelijke en strijdbare groeten,
Broeder Tuck
Rechten van de gehandicapte mens 1975 Verenigde Naties.
De humor ligt op straat!
Kort geleden ben ik gevraagd om als keynote speaker op te treden in Leuven bij de Trefdag Handicap op zaterdag 18 oktober. Grip, de uitnodigende partij, vertaalde het in goed Nederlands als keiharde notenkraker. Alleen al hierom kon ik geen nee zeggen. In mijn tijd als Voorzitter van de CG-Raad ben ik ook een keer gevraagd om aan een debat deel te nemen over humor en belangenbehartiging en het verschil tussen Nederland en Vlaanderen. Ja, humor als instrument voor de belangenbehartiging is heel belangrijk voor de snel verzurende achterban.
Lam en Blind op pad.
De laatste keer dat ik naar België reed samen met mijn blinde kameraden Jeroen (Broeder Tuck) en Theo ging mijn lift van de bus kapot. We hadden geen tijd meer om naar mijn aanpassingsbedrijf te rijden, dus besloten we het met zijn drieën wel op te lossen. Vlak voor de grens realiseerde ik me ineens dat mijn tank bijna leeg was. Snel stopten we bij het tankstation.
Na overleg besloten we gezamenlijk om Theo de opdracht te geven om te gaan tanken. Theo stap uit en Jeroen en ik leggen hem uit waar de tankdop zit. De dop kan ik half hangend uit de auto open draaien en sterke Jeroen hield me vast. Theo pakt de slang, natuurlijk de verkeerde en ik leg hem uit dat hij diesel moet tanken, de vierde slang. Uiteindelijk vind hij met zijn vingers de opening van de tank. Zijn handen zaten helemaal onder de diesel, maar ja, zo voel je ook in je koffiekopje om te voorkomen dat hij overstroomt. Uiteindelijk lukt het ons om in goede samenwerking de slang weer terug te hangen en de tankdop weer te sluiten. Theo zou dit keer de diesel betalen zodat ik mijn pincode niet hoefde prijs te geven. Half uit het raampje hangend begeleid ik al schreeuwend links, nee recht , ietsje meer rechts Theo naar de ingang van het tankstation. Doordat ik niet goed kon zien waar de kassa was ging Theo maar op de geur van de warme broodjes af. Hier vroeg hij waar hij af moest rekenen! Neem van mij aan dat de arme pompbediende raar stond te kijken toen Theo de diesel wilde afrekenen. Dit keer hadden we geluk want de beste man had zelf een broer met een handicap en zag de lol er wel van in. Hij bied aan om Theo met koffie en al terug naar de auto te begeleiden. Nadat we uitgelachen waren reden we verder. Aangekomen op de plaats van bestemming tilde sterke Jeroen mijn rolstoel uit de auto en Theo hielp mij om van mijn bestuurdersstoel op de grond te komen. Natuurlijk begon het ook nog te sneeuwen. Mijn beidde blinde broeders duwden en trokken me door de prut en ik vertelde hoe ze dit moesten doen. Natuurlijk vergat ik dat Jeroen veel groter was dan ik en liet hem met volle vaart tegen een verkeersbord aanlopen. Eén rolstoelgebruiker met twee blinden kameraden op pad blijft een groot avontuur.
Het wordt tijd voor onze expeditie naar Mongolië !
Werk boven inkomen!?
Wat een kletsverhaal, de beleidsmakers en politici geloven er nog steeds in!
Ontslaan en daarna aannemen voor minder dan de helft!
Op dit moment worden medewerkers in de thuiszorg, in zorginstellingen en bij belangenorganisaties ontslagen. In de jaren tachtig gebeurde precies hetzelfde . Ook toen nam de werkeloosheid in Nederland snel toe. Meer dan 600.000 werklozen . In die tijd werkte ik bij de Werkgroep integratie Gehandicapten in Nijmegen. Drie medewerkers werkten er destijds in WSW verband (Wet Sociale Werkvoorziening ), voor de rest werkten er alleen vrijwilligers en stagiaires. Onder dreiging van overheidsingrijpen in de lonen sloten werkgevers en werknemers in 1982 het befaamde Akkoord van Wassenaar. Wim Kok indertijd Voorzitter van de FNV later Minister President ( PvdA) ) karakteriseerde het akkoord als ‘een keuze van verantwoordelijke mensen voor een eigen rol in het geheel, in plaats van te zeer afhankelijk te zijn van keuzes die de overheid oplegt’. Zijn argument als vakbondsvoorzitter: “Als je dan een loonmaatregel ziet aankomen waardoor de regering het overneemt en je als vakbeweging met lege handen staat, is het beter zelf verantwoordelijkheid te nemen”. Minister president Ruud Lubbers (CDA) meende achteraf dat zijn dreigement om in te grijpen in de lonen ‘op z’n zachtst gezegd een handje geholpen heeft om dat akkoord van Wassenaar te krijgen’. Loonvorming moest weer primair een taak van de sociale partners worden.
Nijmegen ( Havana aan de Waal).
In Nijmegen pleitten we toen al voor een basis inkomen samen met Unitas (werklozen centrum) andere maatschappelijke organisaties en politieke partijen als PPS, PSP en D66. Al snel bleek toen dat de Gemeente Nijmegen 300 gulden moest betalen als bijdrage aan de WSW voor onze WSW medewerkers bij de WIG. Snel bleek dat het goedkoper was voor de Gemeente om mensen aan te nemen via de WVM (Werk Verruimende Maatregel). Bijstand plus een paar guldens meer. De PvdA onder leiding van Premier Kok formuleerde het later als volgt: Iedereen heeft recht op werk! Het is van het grootste belang zoveel mogelijk mensen door middel van arbeid mee te laten doen aan de samenleving, hun talenten en zelfrespect te ontwikkelen en economische zelfstandigheid te realiseren. De Partij van de Arbeid staat voor werk boven inkomen: dat is goed voor mensen zelf én voor de samenleving. Het is sterk én sociaal. Het lijkt er op dat dit Kabinet vergeten is dat de huur of hypotheek, eten, kleding, zorgkosten , gas en elektra wel betaald moeten worden! Zonder financiële mogelijkheden geen economische groei. Als mensen met een handicap geen economische factor van betekenis meer zijn kunnen we het wel schudden. Tot nu toe hebben veel Nederlanders door het werk in o.a zorg , vervoer, onderwijs, vakantie, wonen etc er een goede baan en inkomen aan gehad!
Staatssecretaris Klijnsma
Staatssecretaris Jetta Klijnsma (PvdA) gaat nog verder met haar participatie wet. Niet alleen de mensen uit de WSW maar ook uit de activiteitencentra moeten aan het werk. Mensen in de bijstand worden verplicht om vrijwilligerswerk ( d.w.s. vrijwillig verricht, onbetaald werk) verplicht te gaan doen. Op de Antillen noemen we dat te werk gestelden. Betere benaming want vrijwilligerswerk is een zelf gekozen werk. Niets op tegen, maar dan wel loon naar werken.
Ben benieuwd hoe de politiek reageert als we ze laten werken met behoud van bijstandsuitkering als Raadslid, Wethouder, Kamerlid en Minister President.
Aparticipatie beweging op 50 Plusbeurs
Terug naar de Bossen, een groep van oudere jongeren met een handicap, vraagt tijdens de 50 plus beurs aandacht voor een uniek filmproject: “Aparticipatie”.
Getuigenissen van mensen met een handicap die tot het eind van de jaren zeventig werden weg gestopt in de bossen en duinen van Nederland, zodat de samenleving er geen last van had en zij verzorgt werden.
De apartheid in Nederland.
Nu anno 2014 denkt het Kabinet dat zij met de participatiesamenleving zijn begonnen. Nee, dit is een vorm van geschiedsvervalsing die zijn weerga niet kent. Uit de getuigenissen blijkt nu al dat de jongeren met een handicap al begin jaren zeventig gevochten hebben voor hun integratie/participatie in de samenleving. Tijdens de beurs gaan we op zoek naar de jongeren van toen die hun verhaal willen vertellen. Maar ook naar de mensen die in internaten hebben gewerkt! https://www.facebook.com/AparticipatieNL
Gehandicapten “dreigen ” ouder te worden
Maar ook vragen we aandacht voor mensen met een handicap die ouder “dreigen” te worden. Door verbeteringen in de zorg worden ook mensen met een handicap ouder. Op zich is dit natuurlijk geweldig! De eerste generatie die niet voor zijn pensioen overleden is komt er aan! Joke Visser schrijfster van het boek “Verder is alles goed” heeft dit nieuwe thema op de agenda gezet! Voor 19,95 is het te koop en een gedeelte van de opbrengt gaat naar onze stichting.
Actie op de beurs.
Bezoekers kunnen ook samen met Robin Hood voor 2 euro op de foto. Deze foto’s kunnen ze later downloaden op onze Facebook pagina.
Terug naar de bossen blijft zich verzetten tegen de mega bezuinigingen van dit Kabinet. Als leden van de aparticipatiebeweging die uit de bossen is voort gekomen, vragen we ons nu wel eens af: “hadden we er niet moeten blijven?!
Terug naar de bossen : is opgericht om het recht op eigen regie te verdedigen.
Daarnaast voeren we ludieke acties om aandacht te vragen voor de bezuinigingen van dit kabinet en gelijke kansen voor mensen met een handicap van 0 tot 120 jaar.
Wilt u ons steunen: Stichting Behoud Emancipatie Gehandicapten
NL95 TRIO 0254356869
Met ondersteuning van de 50 plus beurs staat Terug naar de bossen weer op deze bijzondere beurs van 16 tot 20 september in de Jaarbeurs van Utrecht. www.50plusbeurs.nl
Vroeg of laat krijgt iedereen met een handicap te maken!
www.terugnaardebossen.nl
Hoorzitting wetsvoorstel banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten.
Op 15 september aanstaande organiseert de commissie SZW een hoorzitting over het wetsvoorstel banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten.
De Landelijke Cliëntenraad, de Oogvereniging, de Coalitie van Inclusie, Stichting Pak die Kans, Bijzondere Banen, Initiatiefgroep Eigen regie, Sara Werkt, DelfTalent, onbegrensd talent, Pro Accretio, Buro oudkomers en ‘Terug naar de Bossen’ vragen uw aandacht voor de geformuleerde doelgroep voor de baangarantie. Wij verzoeken u bijgevoegd positionpaper te betrekken bij de hoorzitting en de behandeling van het wetsvoorstel.
Wet banenafspraak en quotum arbeids beperkten, beperkt
mensen met een arbeidshandicap bij het vinden van een baan. Het is goed en hard nodig dat de komende jaren 125.000 banen worden gerealiseerd voor mensen met een arbeidsbeperking. Hun arbeidsparticipatie blijft al jaren sterk achter bij de rest van de beroepsbevolking. Het wordt tijd dat we toegaan naar een inclusieve arbeidsmarkt. Tot zover niets dan lof.
Doelgroep
Maar dan komen de vragen. Voor wie zijn die banen bedoeld? Wordt de arbeidsmarkt wel inclusief? Slechts een deel van de mensen met een arbeidshandicap behoort tot de doelgroep van de baangarantie. Het gaat om:
-
Mensen met een arbeidsbeperking die niet het minimumloon kunnen verdienen (een deel van de mensen in de Participatiewet)
-
Wajongers
-
Mensen die op 1 januari 2015 nog op de wachtlijst WSW staan.
Oneerlijke concurrentie
De staatssecretaris neemt aan dat middelbaar en hoger opgeleiden die het minimumloon kunnen verdienen wél op eigen kracht aan het werk kunnen komen. Die aanname wordt gelogenstraft door de cijfers (zie bijlage). De arbeidsparticipatie van middelbaar en hoger arbeidsmarkt verbetert, komen van een koude kermis thuis. In de bijstand moeten zij alle arbeid accepteren zo dreigt ook nog eens een grote kapitaalvernietiging.
Wie niet?
Het is wel erg ingewikkeld voor werkgevers en voor werknemers. Wie hoort wel tot de doelgroep en wie niet. Voor een deel van de arbeidsgehandicapten is het duidelijk, zij horen niet tot de doelgroep en komen dus achter in de rij:
-
mensen die middelbaar of hoog opgeleid zijn en daardoor in staat zijn het minimumloon te verdienen
-
mensen met een lage opleiding die het minimumloon kunnen verdienen.
Als duidelijk is dat iemand het minimumloon niet kan verdienen, behoort hij of zij vooralsnog tot de doelgroep. Maar dat verandert na een tijd misschien toch weer. Is het nog te volgen?
Telt wel mee, telt niet mee
De werkgever neemt iemand in dienst die niet het minimumloon kan verdienen. Hij denkt: ‘ik voldoe aan de baangarantie’. De werkgever doet zijn best en de werknemer ontwikkelt zich goed. Hij is na een tijdje het minimumloon waard. Goed gedaan allebei en fijn voor de gemeente want die kan een uitstroom uit de uitkering registreren. Maar voor de werkgever ontstaat er wel een probleem: over twee jaar telt de nieuwe werknemer niet meer mee. Dan behoort de werknemer niet meer tot de doelgroep voor de baangarantie.
Dan een werkgever die ‘op safe’ speelt en iemand met een Wajonguitkering in dienst neemt. Ook de wajonger ontwikkelt zich positief en weet na een tijdje het minimumloon te verdienen. Mooie gevolg: een jaar later is hij geen wajonger meer. Goed voor de belasting betaler, goed voor de betrokkene, compliment voor de werkgever. Opnieuw ontstaat er een ander probleem: de werknemer behoort niet meer tot de doelgroep van de baangarantie.
Het moet en kan anders.
Er is geen legitieme reden om een deel van de mensen met een beperking verder op achterstand te zetten dan zij nu al staan. Sterker nog het is in strijd met het VN-verdrag. Laten we er geen wedstrijd van maken welke arbeidsgehandicapten de slechtste positie op de arbeidsmarkt heeft. Geef alle mensen met een arbeidshandicap een gelijke kans en laat dus de verdiencapaciteit niet de maatstaf zijn. Zodat werkgevers niet met het probleem worden opgezadeld dat werknemers de ene dag wél en de andere dag niet meer tot de doelgroep van de baangarantie horen.
De Cijfers
Beroepsbevolking in cijfers
Arbeidsgehandicapten; profiel 2000-2011 (CBS Statline)
| Perioden | 2011 | |||
| Onderwerpen | Totaal bevolking 15 tot 65 jaar | Totaal 15 tot 65 jaar met aandoening | Wel arbeidsgehandicapt | Niet arbeidsgehandicapt |
| Kenmerken | x 1000 | |||
| Onderwijsniveau: laag | 3 371 | 845 | 601 | 244 |
| Onderwijsniveau: middelbaar | 4 421 | 804 | 514 | 290 |
| Onderwijsniveau: hoog | 3 083 | 445 | 254 | 190 |
| Onderwijsniveau: onbekend | 118 | 20 | 15 | 6 |
| © Centraal Bureau voor de Statistiek, Den Haag/Heerlen 3-9-2014 | ||||
Arbeidsparticipatiegraad van mensen met chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen en de algemene Nederlandse bevolking (15 t/m 64 jaar) in 2010, naar achtergrondkenmerken[1]
Mensen met chronische ziekten en/of Algemene Nederlands
matige tot ernstige beperkingen bevolking
% %
Totale groep (15 t/m 64 jaar) 25 67
Geslacht
Mannen 34 74
vrouwen 21 60
Leeftijd
15 t/m 39 jaar 48 66
40 t/m 54 jaar 38 80
55 t/m 64 jaar 16 49
Opleiding
laag 18 47
midden 26 71
hoog 36 84
De arbeidsdeelname van mensen met (lichamelijke) chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen wijkt in negatieve zin af van de algemene bevolking. In 2010 had een kwart (25%) van de mensen met chronische ziekten of matige tot ernstige beperkingen behorende tot de potentiële beroepsbevolking (15 t/m 64-jarigen) betaald werk voor tenminste 12 uur per week. Dit terwijl twee derde (67%) van de totale Nederlandse potentiële beroepsbevolking in dat jaar betaald werk verrichtte voor tenminste 12 uur per week.
Ook binnen subgroepen naar geslacht, leeftijd en opleidingsniveau zijn mensen met chronische ziekten of beperkingen minder vaak werkzaam. Van een stijgende (of dalende) trend in de arbeidsparticipatie van mensen met chronische zieken of beperkingen was over de periode 2005-2010 geen sprake.
Uitgevallen studenten met een functiebeperking
1 op de vijf uitgevallen studenten met een functiebeperking zit zonder enige vorm van maatschappelijke bezigheid (bijvoorbeeld werk, vrijwilligers, nieuwe studie) thuis. Bij studenten zonder functiebeperking is dit 0%.
(bron; studeren met een functiebeperking 2912, 63)
[1] Nivel: KENNISSYNTHESE – CHRONISCH ZIEK EN WERK, bron tabel: Heijmans et al., 2011